Comments on: ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ *

By: demon

demon — Wed, 03 Mar 2010 02:49:54 +0000

Πέτρο… Καλώς ήρθες… Εσύ, εδώ; Πως έγινε αυτό;

By: demon

demon — Wed, 03 Mar 2010 01:57:07 +0000

Σ’ευχαριστώ πολύ Πληγωμένο Ρόδο. Όπως το λες… Θα τη θυμάμαι γιατί θέλω να τη θυμάμαι. Ελπίζω μόνο να μην μπλοκάρει η ζωή μου, η μνήμη, οι φοβίες και το μέλλον.

By: Πληγωμένη Τριανταφυλλιά

Πληγωμένη Τριανταφυλλιά — Tue, 02 Mar 2010 22:33:49 +0000

Καλησπέρα … η αμηχανία σε τέτοιες στιγμές σαφώς πολύ μεγάλη..την έχω ζήσει .. ξέρω πως είναι .. να προσπαθείς να κρυφτείς από το θέατρο.. και το τελευταίο χειροκρότημα… γιατί πολύ απλά η σκηνή χωράει έναν. και άντε ενα δυο άτομα … που αγάπησαν και αγαπήθηκαν και να που τώρα πρέπει ο δεσμός .. να σπάσει… αλλά όχι με τιμές !! ήσυχα απλά .. αλλά είπαμε η επαρχία το έχει ως Εμβατήριο τις τιμές ….

Εύχομαι απλά να την θυμάσαι .. θα δεις . συχνά θα έρχεται στο νου, περισσοτερο από πριν…

By: demon

demon — Sat, 27 Feb 2010 01:26:32 +0000

Α ρε μανούλα… Ασθενέστεροι και δυνατοί. Ποτέ δεν μπορείς τελικά να είσαι απόλυτα σίγουρος για το τι αντέχεις. Μέχρι να συμβεί. Κι ακόμη και τότε, μπορεί να εκπλαγείς…

By: demon

demon — Sat, 27 Feb 2010 01:25:15 +0000

Ναι, Johnny boy. Κηδείες, γάμοι, αμήχανες στιγμές, συχνά για γεγονότα στα οποία δεν “πρωταγωνιστείς”. Άμεσα ή έμμεσα. Και πάντα έρχεται η επόμενη μέρα. Κι εσύ πρέπει να συνεχίζεις. Απλώς, ποτέ μου δε θα κατανοήσω ή αποδεχτώ τη γελοιότητα και το τσίρκο, με το οποίο αντιμετωπίζουν στην επαρχία τέτοιες “εκδηλώσεις”. Ιδίως την εκδήλωση του πένθους που τη μετατρέπουν, θρησκοληπτικά τελείως, σε παρέλαση, επίδειξη, show. Κι αυτό με θυμώνει. Γιατί η θλίψη είναι δική μου γαμώτο. Και μόνο όταν μείνω μόνη θα την εκφράσω ΌΠΩΣ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΕΓΩ.

By: princess

princess — Thu, 25 Feb 2010 14:31:48 +0000

Παντα πιστευω πως στις κηδειες, θρηνουμε για μας που μειναμε, για μας που θα ζησουμε χωρις αυτον που εφυγε. Κι αυτος εχει ηδη φυγει. Το μονο που εχει αφησει ειναι το αγγιγμα του στην ψυχή μας…
Δεν παω σε κηδειες -εκτος αν ειμαι αναγκασμενη να το κανω. Να χω τον πρωτο ρολο εκει, διπλα στο ξυλινο κουτι, που δε χωραει τιποτα απο τις αναμνησεις μου γιαυτον που εφυγε.
Δυναμη σε σας που μεινατε πισω λοιπον…. Κι οι πιο δυνατοι, να δωσουνε ενα χερακι στους ασθενεστερους…

By: Πέτρος

Πέτρος — Thu, 25 Feb 2010 10:05:33 +0000

Την γνώρισα και εγώ την Βούλα και την θυμάμαι να με ταίζει μια καλοκαιρινή μέρα. Γεμιστά νομίζω. Νομίζω πιο πολύ χαιρόταν αυτή που μου τα πρόσφερε παρά εγώ που επιτέλους έτρωγα κάτι.

Στην υγειά της Βούλας…

By: tzonakos

tzonakos — Thu, 25 Feb 2010 01:35:02 +0000

Who wants to live forever …
Μεσα σε λίγους μήνες έχασα τρία συγγενικά μου πρόσωπα.
Τα δύο απο αυτά ηταν γιός 42 ετων και ο πατέρας του.
Ο πρώτος ηταν 49 ετων.
Βρέθηκα στις κηδείες και δεν ημουν ο εαυτός μου.
Ενιωσα απο ανίκανος μέχρι γελοίος.
Η κατάσταση στις κηδείες ειναι παράξενη, άχαρη συχνά, δεν ξέρεις τι να πείς, τι να κάνεις, μόνο σκέφτεσαι αμήχανα και το μόνο για το οποίο εισαι σίγουρος ειναι οτι βλέπεις τελευταία φορά το πρόσωπο που χάθηκε.
Και την άλλη μερα η ζωή συνεχίζεται.