… και σκέφτομαι πως λείπω 9 μήνες. Μακριά από την Αλίκη και τον Θωμά, ελαχιστότατους καλούς φίλους, αρκετούς γνωστούς, ώριμο και πλούσιο παρελθόν και φάσεις που θα μπορούσαν άνετα να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά.

Το σκέφτομαι συχνά αυτό το τελευταίο. What if…

Αν είχα πάει Γερμανία τότε να σπουδάσω…

Αν είχα πάει Νέα Υόρκη αρκετά αργότερα να τραγουδήσω…

Αν είχα πάει Καλών Τεχνών αντί για Βακαλό…

Αν είχα πάρει μηχανή πολλά χρόνια πριν. Μηχανή…

Αν δεν είχα ξεκινήσει ποτέ δόκιμη στη δημοσιογραφία και είχα μπλέξει με άλλες τέχνες.

Αν είχα αποφύγει ανθρώπους και είχα επιμείνει με κάποιους άλλους…

Αν μετά τη Σαντορίνη πραγματικά ταξίδευα Αυστραλία, όπως είχα προγραμματίσει…

Αν δεν έφευγα ποτέ από την Ελλάδα. Ή αν έφευγα πολύ νωρίτερα!

Κι αν δεν ήμουν τώρα εδώ.

Χρόνια μου πολλά-καλά: ΥΓΙΗ κι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ.

Ο ουρανός είπε να μας κάνει επίσκεψη, χτες. Φόρεσε τον πιο σκούρο του μανδύα και γλίστρησε προς τη γη, χρησιμοποιώντας τις ρίζες της. Τις τράβηξε σαν γκέμια και κατηφόρισε με ακρίβεια κι ασφάλεια. Έμοιαζε σαν ποτάμι όλο αυτό.

Έμοιαζε σα να τούμπαρε για λίγο το σύμπαν. Το νερό και τα κύματα ανέβηκαν, σαν πλημμυρίδα. Και το σκέπαστρο, το ταβάνι της γης βυθίστηκε κι ακούμπησε τα ψηλότερα δέντρα, τους πύργους, τα αλεξικέραυνα και τα τεμένη.

Ο ουρανός είπε απλώς να μας φοβίσει, σήμερα. Κάρφωσε τα πιο άγρια συννεφάκια στο ξύλινο κενό, σαν παιχνίδι και μας απείλησε με χαμένο φως και σταγονίδια. Σιώπησε όμως όλο αυτό. Σίγησε. Κι έτσι έστησα τον εναέριο κήπο μου. Εδώ.

Ξανά.

Από την αρχή.

Με περισσή φροντίδα.

Ένα-ένα… Κουκίδες, ψηφίδες, μωσαϊκά από φύλλα, χρώματα, σχέδια και πράσινη, αέναη ζωή.

Ξέρω τι μου έλειψε. Να στο ζητήσω;

Να το ζητήσω;

ΞΕΓΝΟΙΑΣΙΑ!

(είναι η λέξη που ψάχνω χρόνια τώρα)

Οργώσαμε την παλιά πόλη από όλες τις μεριές το 4ήμερο. Είπαμε να κάνουμε Επιτάφιο, να δούμε πώς γιορτάζεται σε τούτα τα μέρη, αλλά ψιχάλισε κι ο παπάς φοβήθηκε μάλλον ότι θα του μπει το χρυσοποίκιλτο ράσο. Κάπως έτσι, έβγαλε βόλτα γύρω-γύρω από την εκκλησία ένα βαρύ κάλυμμα και φώναξε στους πιστούς να περάσουν από κάτω. Ο Επιτάφιος ούτε που κουνήθηκε.

Όλες οι γιαγιάδες στριμώστηκαν, πατήθηκαν, τσίριξαν, πιάσαν και κουβεντολόι και μύρισε ολόγυρά μου πατσουλί και λεβάντα. Βαριά αρώματα.

Σάββατο κατευθυνθήκαμε στην παλιά πόλη, προς την εκκλησία της Φανερωμένης. Φτάσαμε νωρίτερα κι έτσι βολτάραμε. Είχα πάρει παραμάσχαλα έναν μοντέρνο χάρτη περιοδικού κι έψαχνα σημεία ενδιαφέροντος: μπαράκια, ζαχαροπλαστεία, κουτούκια, μαγειριά, περίεργα μαγαζάκια κι ό,τι θα μπορούσε να δώσει λίγο ενδιαφέρον στην κατά τα άλλα φτωχή και συνηθισμένη καθημερινότητα των κατοίκων.

Βαρελότα, κροτίδες κι άλλα συναφή δεν πέσαν ευτυχώς, μια και το έχουν θέμα εδώ. Σκοτώνονται και τραυματίζονται πολλοί, γι’αυτό και οι εκκλησίες προσλαμβάνουν… σεκιούριτοι για να αποτρέψουν τους επίδοξους μπουρλοτιέρηδες. Είδαμε όμως σε διάφορα σημεία το κάψιμο του Ιούδα που εδώ το λεν “Λαμπρατζ(ι)ά”.

Κυριακή πήγαμε και πάλι, μέρα αυτή τη φορά, στην παλιά πόλη, η οποία ήταν αμήχανα ήσυχοι, με τους αλλοδαπούς, κυρίως Πακιστανούς, Ινδούς και Φιλιππινέζους, να κατευθύνονται προς τη δική τους εκκλησία, για το Πάσχα των Καθολικών.

Καθίσαμε σε ένα ιταλικό να φάμε, να ξαποστάσουμε, να κρυφτούμε από τη συννεφιά που βγήκα.

Και τη Δευτέρα πήγαμε από την άλλη μεριά: την πύλη της Πάφου, με την εκκλησία των Καθολικών, που στέκεται ταπεινή, μέσα κι έξω και δεν θα δεις ούτε μια χρυσή εικόνα, ούτε ένα περίτεχνο στασίδι. Μονάχα ξύλο και λίγο μάρμαρο. Και κάτω από μια πέτρινη καμάρα, η Παναγία. Και τα κεράκια, τα ρεσώ και τα λουλούδια πάνω σε μια ψησταριά!

Όμορφη βόλτα.

Δεν είχα προετοιμαστεί καλά για τα γενέθλιά μου φέτος. Δεν τα σκέφτηκα νωρίτερα κι έτσι τώρα αιστάνομαι ότι δεν προλαβαίνω. Αναγκαστικά θα τα προλάβω βέβαια, αλλά… νωρίς δεν ήρθαν; Άντε 5 μέρες ακόμη. Ποια θα είναι η έκπληξή μου φέτος; Και πως θα γιορτάσω την 3ήμερη φιέστα μου;

Ίδωμεν. Χρόνια Πολλά σε λίγο.

Έκανα δώρο στον εαυτό μου λουλούδια και φυτά. Πήγα σε ένα τεράστιο φυτώριο δυο βήματα από το σπίτι και διάλεξα μικρούς κρεμαστούς κήπους, κατάφυτους, πρασινάδες έτοιμες να βγάλουν μπουμπούκια και ζηλευτά μυρωδικά.

Μου τα φέραν σπίτι χωρίς χρέωση και τους βρήκα την κατάλληλα θέση. Μέχρι να βάλουμε τέντα τουλάχιστον και να αποκτήσω κι άλλα. Εδώ στα Πατήσια είχα φτιάξει έναν κήπο σε μια βεράντα μισό επί μισό. Όταν έχεις μια τέτοια βεραντάρα, όπως έχουμε τώρα, κι ένα μπαλκόνι καβάτζα, δεν τα αφήνεις αναξιοποίητα.

Αλλά δεν θα το παρακάνω εδώ. Έχω χρόνο. Και θέλω να αφήσω χώρο για εμάς.

9 μέρες λοιπόν. Αύριο σκέφτομαι να πάω σε κάποιο εκκλησάκι στην παλιά πόλη, να ακολουθήσω τον Επιτάφιο και να πάψω να σκέφτομαι τη νύχτα. Μονάχα θα οσμίζομαι, θα κοιτάζω αλλά δεν θα βλέπω.

Και θα χάνομαι ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους που ψέλνουν, μοιρολογούν και κελαηδάνε.

Ελπίζω η «πόλη» εδώ να αδειάσει αρκετά. Και μετά τα βαρελότα και τις κροτίδες να ξανανασάνουν τα δέντρα.

Χρόνια πολλά δε λένε γι’αυτές τις μέρες; Ποιος ξέρει γιατί;

Σε 9 μέρες είναι τα δικά μου, αληθινά κι αποκλειστικά «χρόνια πολλά».

… αλλά δεν είμαι εδώ. Δεν είμαι πουθενά. Πλέον. Σκεφτόμουν… Άραγε φέτος θα τα προσμένω και τελικά θα τα γιορτάσω με τον ίδιο παιδικό ενθουσιασμό όπως πάντα; Τριήμερη φιέστα; Ή θα μελαγχολήσω, επειδή μεγαλώνω κι εγώ; Έφτασα στα μισά της ζωής μου. Υποτίθεται.

Μα τι μου λες τώρα. Όχι δε μελαγχόλησα. Δεν ξέρω. Δεν το εξηγώ. Όταν πλησιάζουν τα γενέθλιά μου με πιάνει ένας άκρατος ενθουσιασμός, αισιοδοξία, μια ανόητη φούσκα την οποία κλωτσάω και κλωτσάω και την παίρνω μαζί μου εκεί ψηλά που κρύβομαι και τρέχω και λαχανιάζω και γελάω. Γελάω.

Άσχετο όμως. Τώρα κάνω εκείνες τις σκέψεις. Εκείνες τις περίεργες σκέψεις που βυθίζουν.

Τι κάνω εδώ; Τι μαλακίες συμβαίνουν; Εδώ οι αχινοί τα ‘χουν όλα λυμένα. Υποτίθεται. Η γη της παραπλάνησης. Το νησί της υπεροψίας, της σνομπαρίας, του ρατσισμού, της ματαιοδοξίας, της ανυπαρξίας. Του φόβου. Γυάλινη ζωή. Κλειστή. Που πήγαν οι άνθρωποι;

Όχι, δεν περνάω καλά. Δε ζω καλά εδώ. Και το χειρότερο είναι πως αισθάνομαι και πάλι εγκλωβισμένη. Γιατί είναι σα να ξέρω ότι δεν θα γυρίσω ποτέ. Τι σκατά κάνουμε εδώ. Περιμένω την εξαίρεση. Τη μεγάλη εξαίρεση. Ένας ολόκληρος λαός σάπιος. Δεν μπορεί.

Κι όμως…

Γενέθλια. 10 μέρες ακόμη. Και μετά περνάω στο δεύτερο ημισφαίριο. Στο δεύτερο μισό. Στο δεύτερο όνειρο.

Δε θέλω να είμαι. Δε θέλω να υπάρχω. Δε θέλω να έχω σχέση. Δε μου συμβαίνει τίποτα καλό εδώ. Όχι, δεν απογοητεύομαι. Ελπίζω ότι θα γίνει ανεκτό όλο αυτό. Ότι θα βρεθεί κάποιος που δε θα μοιάζει με τους υπόλοιπους.

Με ρώτησες για καριέρα. Ποια καριέρα; Ο πλανήτης γκρεμίζεται. Κι ενώ πάντα ήθελα να κάνω καριέρα και να εξελίξω ό,τι είμαι, βλέπω ότι έχουμε καταντήσει να μιλάμε για επιβίωση. Ποια καριέρα λοιπόν; Καριέρα σε τι ακριβώς;

Με ρώτησες αν είναι καλά για να έρθεις. Μακριά από εδώ… Το εννοώ. Θα δυστυχήσεις.

10 μέρες. Και μετράω. Ροζ και γκρι μαζί. Σα σύννεφο από ελεφαντάκι. Τώρα καλά τώρα όχι. Τώρα εγώ τώρα εδώ. 10, 9, 8 …

Έχω κρεμαστεί από το πατζούρι. Έχω μπήξει τα δάχτυλά μου στις κρύες του, μεταλλικές θηλιές και περιμένω. Τον ήλιο να πέσει. Τον ήλιο να βγει μέσα από τη μολύβδινη θολούρα που δεσπόζει εδώ και 3 μέρες στον απέναντι ορίζοντα. Απέναντι από το πράσινο μάτι μου. Κι εγώ να περιμένω με την κάμερα στο χέρι.

Θέλω να κλειδώσω αυτή τη χάλκινη ομορφιά, που τυφλώνει γλυκά και ζαλίζει την ίριδα του ματιού για ώρα.

Έχω ανοίξει διάπλατα τα διπλά πατζούρια και περιμένω. Τώρα δα, θαρρώ πως θα ξεπηδήσει μέσα από τους καπνούς του ουρανού.

Φτάσαμε στο τέρμα. Πιάσαμε ταβάνι. Έχει κατέβει όλο το μαύρο στρώμα κι έχει γλείψει τη γη. Αέρας, βροχή, ακόμη και χαλάζι μας έλουσε προχτές. Πώς να μπορέσει ο ήλιος να χωθεί στην καταπακτή και να δύσει; Πώς να σηκώσει το ρόπτρο; Ή να δει πού είναι η κλειδαρότρυπα.

Ζαλίζει όλο αυτό. Ζαλίζει το φως, μα ζαλίζει κι ο καπνός.

Έχω ξεχάσει τα κλειδιά μου κάπου. Κι έχω βαρύνει. Τα σέρνω καιρό τώρα. Και θα τα σέρνω. Το νιώθω. Χρόνια πολλά μπλογκόσφαιρα κι εσύ μισοτρυπημένο μου μπαλόνι. Κάπου σε άφησα, μα δε θυμάμαι που. Μου έχεις κακιώσει άραγε; Εγώ σου έχω.

Γιατί δε με ακολούθησες;

(αναρωτιέμαι…)

Έβρεξε κι ούτε που το κατάλαβα. Έριξε νεροποντή για ένα 10λεπτο. Μάλλον στα όνειρά μου θα ‘μουν. Είχε πολλή κίνηση απόψε εκεί μέσα. Εικόνες εναλλάσσονταν, μυτερά χωνάκια λάμπανε, πέταλα βγαλμένα από το φεγγάρι με οδηγούσαν όλο και πιο βαθιά. Στην ψυχή μου. Και σε όσα δε θέλω να ξέρω. Μα τα γνωρίζω.

Είναι παράξενο. Είμαι εδώ κι αιστάνομαι πως μου συμβαίνουν πιο γρήγορα τα πράγματα. Είμαι δω μονάχα 6 μήνες (ναι, τους έκλεισα) κι όμως, έχουν διαδραματιστεί πολλές σκηνές κι έχουν προκληθεί αμυχές.

Αλλά ξέρεις, είναι ίσως η πρώτη φορά στην ηλεκτρονική ζωή μου, που νιώθω πως δεν μπορώ να τα γράψω στον διαδικτυακό μου πάπυρο. Γιατί… γιατί δε θέλω να είμαι άδικη, γιατί δε θέλω να αποκρυσταλλώσω τίποτε ακόμα, γιατί δε θέλω να κάνω κείνο που δε μου αρέσει να μου κάνουν. Ξέρω γιατί ήρθα ‘δω. Πως μπορώ λοιπόν και μάλιστα να το γράψω, να εκφράσω τι δε μου αρέσει; Κι είναι πολλά…

Από την άλλη, πάντα ήμουν τυχερός άνθρωπος. Κι εδώ, στην Κύπρο, με έχει πιάσει για πρώτη φορά στη ζωή μου μια απίστευτη κακοτυχία. Το πιστεύω. Δεν ξέρω τι άλλαξε, ποια χορδή τρύπησε την αύρα μου και ξεχύθηκαν όλα τα χρώματα έξω. Αλλά πρέπει τώρα, με έναν μαγικό τρόπο, να γραπώσω την απόχη μου και να τα βρω όλα, ένα προς ένα. Να τα φέρω πίσω. Σε μένα.

Πάντως, ο τροχός εξακολουθεί να γυρίζει. Ευτυχώς.

Καλημέρα. Παρασκευή. Καλή μέρα.

ΖΑΧΑΡΟΣΤΡΟΒΙΛΟΣ είναι αυτό

και είναι το καινούργιο μου site…

αμιγώς Ζαχαροπλαστικής…

Και σας προσκαλώ να βουτήξετε στις σελίδες του και να κλέψετε όσες συνταγές αντέχετε να γευτείτε.

Κι αν πάλι κάνετε κέφι να μου αφήσετε ένα γλυκό αποτύπωμα, με φωτογραφία ή χωρίς, καλοδεχούμενο.
Κοπιάστε… Pastrychef.gr

Το ετοίμαζα από πρόπερσι το καλοκαίρι. Βγήκε στον αέρα πέρσι τον Δεκέμβρη και το 2010 έκλεισε 1 χρόνο ζωής. Τώρα αποφάσισα ότι ήρθε ο καιρός να το μοιραστώ μαζί σας. Νομίζω πως δεν το έχω ξανακάνει, αλλιώς… αρχίζω και τα παίζω αγρίως όμως.

Α, κι αν μπείτε, στείλτε κάνα μήνυμα να χαρώ. Να χαμογελάσω πως κάτι κατάφερα!

Σματς.

Το ντοκιμαντέρ “Wikirebels” που διαρκεί κάτι λιγότερο από 1 ώρα είναι των δημοσιογράφων Jesper Huor και Bosse Lindquist, του σουηδικού, δημόσιου καναλιού SVT. Περιλαμβάνει δηλώσεις νυν και πρώην μελών του Wikileaks, του ιδρυτή του φυσικά Julian Assange, και την πορεία της οργάνωσης ακτιβιστών Wikileaks.

“Δημοκρατία δίχως διαφάνεια δεν είναι δημοκρατία. Είμαι μια κενή λέξη.”, λέει στο κλείσιμο του ντοκιμαντέρ ο Σουηδός δημοσιογράφος Kristinn Hrafnsson. Ό,τι και να γίνει ο σπόρος φυτεύτηκε, ευτυχώς.