Κόκκοι αλήθειας με περιβάλουν. Δεν ξέρω τι απολαμβάνεις τόσο στα απογεύματά μας.
Τα παραμύθια, τις εικόνες που ξεπετάγονται χάρτινες και σίγουρες από τις τεράστιες σελίδες, τα μυθεύματα που αναλώνουμε ή το φως που λιγοστεύει πάνω μας.
Δεν έχει σημασία. Βαραίνω σαν σακουλάκι όταν αγγίζω αυτούς τους κόκκους και νιώθω τα κύματα να με ντύνουν, δαμάζοντας τις επιφάνειές μου.
Πόσο απύθμενος είναι στ’αλήθεια ο βυθός που ρουφά κάθε σκέψη, κάθε υπόνοια οξυγόνου, κάθε βάρος…
Αποφάσισα να το κρατήσω για μένα. Όσο πιο πολύ άντεχα. Και τα πήγα όλα λίγο πιο πίσω. Δεν τα ανέβαλα. Δεν τα άφησα. Άλλωστε εκείνο το ραντεβού, το επαγγελματικό, το θέλω πολύ. Μπορώ όμως να το κάνω και αύριο. Και δεν ήταν φιξαρισμένο άλλωστε.
Οπότε… αυτές τις ώρες, τις κομματάκι ψυχρές, με τον ήλιο αναποφάσιστο, με το θόρυβο να αλλάζει τριγύρω και τη μελαγχολία να αναδύεται, είπα να τις αποθηκεύσω μέσα μου.
Κάθισα στον καναπέ, έχωσα το πλαστικό μπολ του παγωτού μέσα στα μπούτια μου, κούφωσα την μπαλκονόπορτα, έριξα μια φευγαλέα ματιά στη μαύρη γάτα μου και πάτησα το Play στο AC/Ryan. Ετοιμαζόμουν να δω το δεύτερο επεισόδιο του Californication, που «έγραψα» προχτές από τον ΣΚΑΪ.
Πιάνουν τους φοροφυγάδες κι όμως ληστεύουν και καταχράζονται τα μεταλύτερα ποσά οι ίδιοι.
Kυνηγάνε τους απατεώνεις κι όμως, στήνουν τις πιο αποτελεσματικές και διαρκείς κομπίνες.
Φυλακίζουν τους μαστρωπούς κι όμως, καταφέρνουν με ευκολία να σπρώξουν γυναίκες και άνδρες προς την εξευτελιστική διαδικασία της πορνείας και προς το νταβαντζιλίκι, στην προσπάθεια να περισώσουν αξιοπρέπεια, εαυτούς και οικογένεια.
Κι όταν κάποιος ακούγεται να φωνάζει προς το μέρος τους…: «Πιάστε τους!», εκείνοι γυρίζουν το κεφάλι αδιάφορα και προσθέτουν:
Μου κάνει εντύπωση, πως, ενώ βλέπουμε τις μαμάδες μας (τα κοριτσάκια) να ταλαιπωρούνται από τους μπαμπάδες μας, εντούτοις εμείς τους προτιμάμε στην καρδιά μας και τους υπερασπιζόμαστε. Τον λατρεύω τον μπαμπά μου και τη μάμα μου, όμως. Και σε αυτή την ισορροπία ήρθα μετά από πολλά χρόνια. Κατά διαστήματα, αγαπούσα πάντα τον έναν περισσότερο από τον άλλο. Εναλλάξ.
Ακούγοντας όμως, τώρα τελευταία, τη μητέρα μου να μου διηγείται ιστορίες καθημερινής παράνοιας, οι οποίες τόσο μοιάζουν με τα δικά μου παράπονα ή τις ελλείψεις στη δική μου σχέση, απορώ. Πώς γίνεται τα κοριτσάκια να παίρνουμε το μέρος του μπαμπά, του αγοριού, ο οποίος τυραννά τη μαμά και ομοίως, το αγοράκι, θα τυραννήσει κι εμάς μια μέρα –αν δεν το κάνει ήδη.
Η μάμα μου παλιά δε μου ‘λεγε πράγματα. Προστάτευε κι εκείνη τον μπαμπά, στα μάτια μου. Τώρα τελευταία έχει αρχίσει να μου μιλά. Μάλλον, επειδή πλέον έχω άλλα βιώματα και είναι πιο πιθανό να συναισθανθώ… Όπως και συμβαίνει.
Και τελικά, όλες εκείνες οι αψυχολόγητες συμπεριφορές και οι ανεξέλεγκτες εκρήξεις, αποκτάνε λογική. Και ξέρεις ότι, μια μέρα θα περάσεις κι εσύ την παράνοια που ζει η μαμά σου και πάντα θα σου κάνει δυσνόητη εντύπωση γιατί αδιαφορεί λοιπόν (ο μπαμπάς ή) ο σύντροφος, γιατί σε αδικεί, γιατί σε παραμελεί…
Έλα, γίναμε διεθνείς, ναι! Γίναμε ψώνια, ρεεεε. Σε τούτη την ώριμη ηλικία. Χα! Πλάκα είχε.
Θυμάσαι πριν κάνα δίμηνο που είχα κάνει ηχογράφηση για ένα φίλο, το κομμάτι του; Μουσική δική του, στίχοι της κοπέλας του, μελωδική γραμμή δική μου!
Ε, τι έκανε ο τρελάρας; Το μίξαρε και το έπαιξε σε ένα beach party που έγινε το καλοκαιράκι στην Κρήτη. Και… το ανέβασε στο YouTube ο μουρλός! Yuck, yuck.
Η κοπελιά του, συγκινήθηκε, οπότε στρίγγλιζε σε όλη τη διάρκεια της βιντεοσκόπησης! Δεν την αδικώ…
Ναι, ναι, μεγάλη επιτυχία λέω! Άντε, εβίβα. Να το ξανακάνουμε, G!
From here on I’ll go by the name: Phoebe – White Voice!
(Σε αφήνω τώρα, πάω να κάνω γαργάρες)
α, θα το ξέχναγα ρε. Είδες? Κι εγώ συγκινήθηκα: πάρ’το βίδεο.
Καλή βδομάδα! Αν κρατήσεις κόντρα στον ήλιο την ψυχή σου, θα δεις πως έχει ακόμη ζουμιά μέσα της. Να σε λούσει, να σε ζήσει, να σε κεντρίσει με απολαύσεις… Χάρισέ της άλλη μια μέρα! Plz
“Let my eyes take in
The beauty that’s here
My ears long to hear
A melody
~
Nothing will be forever gone,
Memories will stay and find their way
What goes around will come around
Don’t deny your fears
So let them go and fade into light
Give up the fight here
~
One more life to live is what I want!
~
One more life to live for me…”
