Και όχι. Δε χωρίσαμε! Ούτε φεύγω μόνη μου… Μαζί πάμε. Σαν κανονικό ζευγάρι. λολ

Έκλεισε λοιπόν ladies and gents. Κύπρος it is. Τόσο μεγαλόπρεπα, τόσο μακριά ή κοντά, τόσο διαφορετικά. Μόλις συμφώνησα, μετά από αρκετό ψαχτήρι και ραντεβού και τη μεταφορική εταιρεία που θα αναλάβει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της μετάβασης. Είπαμε, θα το φάω μόνη μου το λούκι της μετακόμισης, το ξέρω, αλλά θα μου αρέσει. Και αυτό το ξέρω, ναι!

Στις 26, το μεσημεράκι, πετάμε για Τσίπρον και από την επομένη, χτίζουμε τη νέα μας ζωή. Και το ευχάριστο είναι πως και οι δύο, το ίδιο εναρμονισμένα πλέον, προσβλέπουμε σε αυτή την ανανέωση. Και επαγγελματικά και σε επίπεδο αλλαγής χώρας, νοοτροπίας, επιπέδου.

Διότι αυτό που μου έλειπε τα τελευταία χρόνια στην γΕλλάδα ήταν και είναι η ποιότητα. Αυτή η τόσο σύντομη και ουτοπική λέξη, που πολλά λέει και ίσως τίποτα σε κάποιους.

Και γι’αυτό κάθε χρόνο τα τελευταία 3 έτη, τσιγκλούσα τον άντρα και του έλεγα: “Μήπως να το σκεφτείς να φύγουμε από την Ελλάδα”. Κι ευτυχώς φέτος ωρίμασε αυτή η σκέψη και τώρα, 1 μήνα μετά γίνεται πράξη! Χωρίς φανφάρες, χωρίς ίσως τόση πολλή σκέψη. Αλλά οργανωμένοι είμαστε. Και το ψάξαμε και το καλλιεργήσαμε και το είδαμε.

Τον τελευταίο 1 μήνα έχω διαβάσει απίστευτα πολλά για την Κύπρο, έχω μιλήσει γι’αυτό το νησί, έχω κάνει κάποιες γνωριμίες ήδη, την έχω επισκεφτεί, έχω στείλει τα άπειρα βιογραφικά, είδα κόσμο, περπάτησα ελάχιστα στο κέντρο της και προσπάθησα να ρουφήξω ένα μήνα τώρα, το “είναι” της…

Και νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε μια καλή ζωή εκεί.

Δεν έχει σημασία που δεν ξεμακραίνουμε όσο να αλλάξουμε ήπειρο τελικά, για να μπορεί να το ονομαστεί αυτό “φευγιό” ή “ξεριζωμός” ή όπως θες πες το. Εγώ ξέρω πως σαν άλλη χελωνίτσα, παίρνω στη ράχη μου το σπίτι μας, τα υπάρχοντά μας τα λιγοστά, εμένα κι εσένα και φεύγουμε.

Σε μια υπέροχη, δυναμική, απείρως δημιουργική και διαφορετική δουλειά, σε ένα εξαιρετικό σπίτι ονείρων που το βλέπω κάθε βράδυ όταν σέρνομαι μέχρι το συννεφάκι μου και ξερογλείφομαι! Σε μια ζωή που τελικά μπορείς να την έχεις όπου θες κι όπου τολμήσεις!!!

ΦΕΥΓΩ ΓΑΜΩΤΟ —

(σε 20…)

Πηγή εικόνας: nina-y.deviantart.com

Έβγαλα το εισιτήριο: Δευτέρα 26 Ιουλίου αποχαιρετώ την υλική μου παρουσία στην γΕλλάδα και πατινάρω μακριά από Αφγανούς και Πακιστάνια, μαυρούλες πουτάνες, βιαστές και κλέφτες χρυσαφικών, από ενοχλητικές Βουλγάρες που περιμένουν να πεθάνει ο γέρος που προσέχουν μπας κι αποκτήσουν κάνα κτηματάκι και νεκρόφιλους γείτονες 80+ που καίνε λιβάνι 4 φορές τη μέρα…

Όχι λοιπόν. Δε θα μου λείψει η πόλη μου.

Σίγουρα θα νοσταλγώ τους γονείς μου και τη δυνατότητα να τους μιλάω και να τους βλέπω όποτε γουστάρω. Απειροελάχιστους φίλους, των οποίων η στόφα με έχει μαγέψει. Σίγουρα θα αναπολήσω πολλάκις την πόλη μου που και μου αρέσει κι έχει τα πάντα, όπως  μύρια μυστικά κρυμμένα σε γειτονιές και δρομάκους να ανακαλύπτεις και να μη βαριέσαι.

Αυτά όμως.

Από την άλλη δεν αιστάνομαι ότι έχω το παραμικρό να με κρατά εδώ. Την οποιαδήποτε δέσμευση, υποχρέωση, κάποιον κρίκο τελοσπάντων που να με πονοκεφαλιάζει. ΤΙΠΟΤΑ.

Φεύγω λοιπόν.

Ήρθε η Ευούλα, η κτηνίατρος σπίτι, έβαλε microchip στο κωλαράκι του Ματακίου -θα ήθελα στο κωλαράκι, αλλά ήταν το σβέρκο τελικά κι έτσι μου έμειναν τα αστειάκια περί αυτού-, κάναμε και εμβόλιο λύσσας… Γενικώς κάναμε διάφορα στο ζώον, ώστε να μπορέσει να πετάξει με την οικογένεια Μπουκλίτσα! Μαμά-μπαμπάς-κόρη. Κομπλέ λοιπόν.

Δευτέρα-Τρίτη αποφασίζω για την εταιρεία που θα αναλάβει και τη μετακόμιση κι έχω 2 βδομάδες να μου φύγει κι ο δικός μου ο κώλος στο πακετάρισμα, τη διαλογή, το κουβάλημα.

Πρέπει να αποφασίσουμε και για τις μηχανές. Το πώς θα τις στείλουμε κι αν τελικά θα τις πάμε εμείς μέχρι το ένα και μοναδικό γραφείο που πάει Κύπρο ακτοπλοϊκώς ή αν θα προτιμήσουμε να τις… πακετάρουμε κι αυτές στο container.

Γενικώς, έχω σκεφτεί να γράψω την όλη διαδικασία πολύ αναλυτικά, ώστε να βοηθήσω εάν κάποιος άλλος σκέφτεται επίσης να την κάνει για άλλη γη, άλλα μέρη. Γιατί στο Internet δεν υπάρχει κάποιος “οδηγός”, δυστυχώς. Ή τουλάχιστον δεν έχει καθίσει κανείς να γράψει βήμα-βήμα το τι πρέπει να κάνει κανείς για την τάδε χώρα, ώστε να βοηθηθούν και οι επόμενοι. Έτσι κι εγώ βρήκα την άκρη μου μόνη. Αλλά αφού μπορώ να γράψω αναλυτικά κάποια πράγματα, τιμές και διαδικασίες, θα το κάνω. Σε κάποια φάση.

Τώρα, να φύγω! Να φεύγω…

Πηγή εικόνας: gravitywarrior.deviantart.com

Δυόμιση χρόνια και κάτι ψιλά τώρα, κάνεις εσύ κι εγώ κάθομαι πίσω κι απολαμβάνω. Το χρόνο μου, τον εαυτό μου, τη δυνατότητα του να επιλέγω το τίποτα.

Μέχρι που με βρήκε αυτό το τίποτα.

Ο χρόνος γυρίζει. Μαυρίζει, τροχίζει και δακρύζει πάνω στην πέτσα μου.

Φεύγω λοιπόν για λίγο. Για ελάχιστα. Μια Μεγάλη Βδομάδα και για μένα.

Μία και μοναδική ευκαιρία.

Να σταματήσω τον ρημαδο-χρόνο. Να του κλέψω όλους τους δείκτες που έχει σπείρει στο σύμπαν το λευκό.

Και να αρχίσω εγώ αυτή τη φορά κάτι για εμάς. Να σου δείξω πώς ονειρεύομαι αυτό… ΑΥΤΟ! Ξέρεις…

σ’αγαπώ κι ελπίζω να γυρίσω με χρυσές αποσκευές. Άδειες. Γιατί το μέλλον ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΦΤΕΙ ΑΛΛΟΥ ΓΙΑ ΜΑΣ…

σ’αγαπώ μέχρι να στερέψουν όλα τα χρώματα του κόσμου.

τσουυυυππππ!

Πηγή εικόνας: maiarcita.deviantart.com

Καλό μήνα! Δηλαδή το ελπίζω να είναι καλός ο μήνας. Όπως του πρέπει. Πάντως μια φορά εγώ αρρώστησα. Κανονικά και με το νόμο.

Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Δηλαδή, σε ρεύμα δεν έκατσα. Λεπτά δεν ντύθηκα. Να έγινε στο Μουσείο της Ακρόπολης; Πήγα και σ’αυτό! Δέος, συγκίνηση, απίστευτη καλαισθησία. Άνοιξα το πράσινό μου μάτι διάπλατα. Είμαστε μεις απόγονοι αυτών των ανθρώπων;;;
Wow…

Ήρθαν τα “πεθερικά” μου. Εμ, δηλαδή ο πεθερικός μου ήρθε. Αλλά θα είναι πάντοτε μαζί, οπότε αναφέρομαι σε αυτόν στον πληθυντικό! Τα πεθερικά μου λοιπόν ήρθαν και τα φιλοξενήσαμε.

Πήγαμε τις βόλτες μας. Γνώρισαν και τους δικούς μου. Πρώτη φορά. Φάγαμε παρέα.

Πήγαμε και στο “La Pasteria”, το ανανεωμένο υποτίθεται. Στην Αχαρνών. Περίμενα κι εγώ ο Botrini να έχει τα μαγικά που υπόσχεται από τηλεοράσεως, αλλά που. Μπορεί η cream fresh να συρρικνώθηκε, πάντως μια φορά η pizza margherita που παρήγγειλα ήταν άνοστη τελείως -αν είναι…- και χωρίς ίχνος βασιλικού. Άσε που είχε μια έντονη γεύση βουτύρου. Στην αρχή και στο τέλος.

Η πλάκα είναι ότι πρόσφατα αποτόλμησα να φτιάξω χειροποίητη pizza. Χειροποίητη πέρα για πέρα! Και, αν και κουραστική εμπειρία, ήταν πεντανόστιμη! Δεύτερο wow!

Του Botrini πάντως, ΔΕΝ. Δεν ξέρω εάν τους “νοίκιασε” μόνο το όνομά του, αλλά το χεράκι του δεν το έβαλε. Αποκλείεται.

Κι όπως είπαμε να δοκιμάσουμε τις ελληνικές συγκοινωνίες, μια και το Σαββατοκύριακο δεν είχε τρένα, δοκιμάσαμε και την ελληνική γυφτιά. Μπαίνοντας στα εξωτικά Πατήσια κι αφού έπρεπε να επιδείξουμε διαβατήριο (!), ο πεθερός μου έφαγε σπρωξίδι κι αγκωνιά στο τρόλεϊ κι όταν πια φτάσαμε σπίτι του έλειπε το πορτοφόλι. Σκατά.

Ξινή του βγήκε η επίσκεψη. Ήρθε να μας δει κι έφυγε με χίλιες σκοτούρες.

Γαμώτο.

Του ανακοινώσαμε κι ότι φεύγουμε. Έχει αλλάξει μετά τον θάνατο της Βούλας. Είναι σκυθρωπός, σκεφτικός, πιο “χαμένος”, πιο ανέκφραστος, πιο ταλαιπωρημένος. Αλλά πάντοτε κύριος, γενναιόδωρος, ευγενικός. Περιμένεις μια αγκαλιά να σε κάνει, ένα αστείο να σου δώσει. Και χαίρεσαι να τον έχεις κοντά σου!

Φεύγω… Στέλνω βιογραφικά. Ενθουσιάζομαι κι απελπίζομαι. Αγχώνομαι κι ονειρεύομαι μεγάλα πράγματα, συνάμα.

Τι ζητάω. Μια καλή ζωή. Μόνο αυτό. Εδώ, εκεί, όπου… Την αξίζω γαμώτο. ΝΑΙ! Πελώριοοοοοοοοο…

Πηγή εικόνας: mOthykku.deviantart.com

Η Ελλάδα είναι τελικά η μοναδική χώρα που αφανίστηκε… χωρίς πόλεμο. Σαν τη μαύρη τρύπα ένα πράγμα.

Ε λοιπόν την πήρα την απόφασή μου εγώ, χτες.

Την πήραμε την απόφαση. Θα φύγουμε!

Και θα σας φτύσουμε φεύγοντας. Όχι εσένα. Εσύ μπορείς ακόμη να νιώθεις όπως εγώ. Το ίδιο δυνατά.

Αλλά εσάς! Τους πολλούς. Τους “λίγους” αλλά όχι εκλεκτούς.

Τα βάλαμε λοιπόν κάτω. Άλλωστε οι γονείς μου γνωρίστηκαν στη Γερμανία. Φοιτούσαν και οι δύο εκεί. Παντρεύτηκαν εκεί. Εργάστηκαν εκεί. Και βλακωδώς… επέστρεψαν ΕΔΩ. Στο μπουρδέλο. Που όλοι αναγνωρίζουμε. Πως περίμεναν ότι δεν θα ακολουθήσω τα χνάρια τους; Θέλω τόσο, τόσο καιρό να φύγω.

Πριν λίγο έπεσε μαχαίρωμα. Μεταξύ των μαύρων. Για το ποιος νταβάς έχει τα περισσότερα “τετράγωνα” της Πατησίων. Λογικό δεν είναι; Πλάκα είχε. Να κυλιούνται ξημερώματα στην άσφαλτο, πάνω στις λευκές και γκρίζες γραμμές και τα διερχόμενα αμάξια να κόβουν απότομα. Κι όμως… Δεν κόρναρε κανείς τους! Κότες!!! Ώστε έτσι ε; Είναι λοιπόν φυσιολογικό, έχει γίνει λοιπόν φυσική αυτή η φοβία… Με τους ξένους.

Να προσέξω λοιπόν. Να μη μου την πέσουν. Κι εσύ την αποδέχεσαι αυτή τη φοβία. Τι γελοίο…

Εγώ θα φύγω. Κι εσύ θα μείνεις πίσω. Εκλεκτέ! Για να δούμε —

Πηγή εικόνας: ioneek.deviantart.com

Βόλτα στην Ελευσίνα. Απόγευμα Σαββάτου. Με τον καιρό να αυτομαστιγώνεται και να μη λέει να αποφασίσει: ήλιος ή συννεφιά. Ένα πολύ ευχάριστο αεράκι έκανε τη βόλτα μας δροσερή και άνετη. Πέρα-δώθε, οργώσαμε την προβλήτα, φροντίζοντας να μας ανοίγει η όρεξη για το ψαράκι που θα ακολουθούσε.

Γαλέος, μύδια, χταποδάκι, καλαμαράκι, τυροακαυτερή, χωριάτικη σαλάτα και μπόλικη ρακή, για να μας ζεστάνει, μερικές ώρες αργότερα, όταν έπεφτε το φως κι αποτραβιόταν μαζί του και η ζέστη.

Μου είχαν λείψει τέτοιες στιγμές. Έπιασα τον εαυτό μου να έχει χαλαρώσει τόσο, να έχουν αδειάσει τόσο λυτρωτικά οι σκέψεις μου, να είμαι τόσο ελαφριά και τόσο ανόητα χαρούμενη με όλο αυτό. Το απλό: Βόλτα με τον άντρα και τον κολλητό μου, ψαράκι σε μια πολύ καλή ταβέρνα που ανακάλυψα στην Ελευσίνα, κουβεντούλα άλλοτε ανώριμη κι άλλοτε ψιλο-σοβαρή, με άφθονο γέλιο όμως που δεν έλλειψε ούτε λεπτό.

Αυτό είναι. Η απόλυτη ισορροπία, τα πάντα, χωρίς να τα ζητήσεις, να τα σκεφτείς, να τα μετρήσεις.

Τι όμορφα που ήταν. Αφοπλιστικά…

Κόβει, λίγο πριν στρίψει στο στενό και χαθεί κάτω από τη μυωπική λάμπα της ΔΕΗ. Κοιτάζει με αγωνία προς το κίτρινο όχημα που πλημμυρίζει  το δρόμο. Κάτι λέει. Ήχοι ακούγονται, χωρίς να θυμίζουν γλώσσα κατανοητή. Τίποτα. Λάθος χειρονομία. Δεν ήταν για σένα.

Ξαποσταίνεις όσο κρατούν οι σκέψεις σου και παίρνεις την κατηφόρα για την επόμενη πιάτσα…

Μία μαυρούλα στο φανάρι, μόνη. Άλλες τέσσερις στη μέση αυτού του δρόμου, τρεις πίσω από τις κολώνες. Κι άλλες δυο, τελευταίες, στην άκρη. Την άλλη άκρη. Κλωστή θυμίζει. Κι αυτές οι αράχνες, που δεν αφήνουν ούτε μύγα να πλησιάσει. Κανείς δεν περνά αυτή την ώρα. Ούτε γυναίκα, αλλά κυρίως ούτε άντρας. Κι όσοι περπατούν κι ακούγονται, προτιμούν τελικά το απέναντι πεζοδρόμιο. Κι αυτό τους δίνει την ασφάλεια να σε γιουχάρουν, να σε κατακρίνουν, να σε φτύσουν με λόγια και βλέμμα.

Είστε δέκα-δώδεκα πολλές φορές κοπέλες, νέες, ψηλές, με όμορφα, δυνατά κορμιά κι έχετε πιάσει έναν δρόμο. Ένα τετράγωνο. Ένα μεροκάματο. Τελικά αυτή η λέξη μου έρχεται τώρα τελευταία στα κύτταρα του μυαλού μου. Ίσως επειδή το χάνω. Μαζί με αυτό και την ψυχή μου, την υλική αυτή τη φορά.

Πλησιάζει 6. Σας βλέπω να σπρώχνεστε. Άλλοτε εμφανίζεστε κατά τις 02:30. Όλες μαζί. Λες και σας κατεβάζει ο νταβατζής σας και σας ξαμολύει σε αυτό το κομμάτι της Πατησίων. Πριν ήσασταν αλλού; Τελευταία δυνατά αστεία μήπως σας προσέξει κάποιος διερχόμενος. Μπα. Αγκαλιές, τακούνι σπασμένο και φορεμένο σαν παντόφλα, λευκό σε κοντράστ με το σοκολατί, κολάν κι ένα μπουφάν από πάνω, να σας κρατά μακριά από την υγρασία. Η οποία διαπερνά όμως. Όπως και οι θόρυβοι. Και η πουτανιά, τελικά. Το ανησυχητικό συναίσθημα… όχι συναίσθημα, μα ένστικτο, ότι κάτι βέβηλο συμβαίνει ή θα συμβεί. Σα βιασμός.

Ξημερώνει πια. Στο μυαλό μου ίσως.

Υ.Γ. Πέρα από τα όμορφα λόγια που μπορούν να προκύψουν από άσχημες ή δυσάρεστες εικόνες και πέραν της πλάκας και της υποτιθέμενης μεγαλοψυχίας που μας έχει πιάσει να δείχνουμε τώρα τελευταία σε σχέση με την αλλοδαπία, ποιος στ’αλήθεια θέλει να έχει απέναντι από το σπίτι  του πουτάνες; Ποιος θέλει να ζει απέναντι από κωλόμπαρα; Από πρεζόνια και παρακμή; Ε; Έχουμε όλοι τη δυνατότητα να μένουμε σε “καλές”, διατηρημένες γειτονιές; Οπότε;Εγώ κι εσύ, δεν έχουμε το δικαίωμα να ζούμε καλά κι αξιοπρεπώς; Δε θέλω λοιπόν να είμαι άλλο μεγαλόψυχη. Θέλω την ηρεμία μου και ό,τι μου ανήκει. Ό,τι έχω πληρώσει, ό,τι αξίζω και ό,τι μπορεί να μου δώσει η ζωή μου. Χωρίς παράσιτα και χωρίς λεκέδες. Τ’ακούς;

Υ.Γ.1 Έχω βαρεθεί να τηλεφωνώ στους μπάτσους. Απόψε, δυο φορές κιόλας! Δεν έρχονται. Οι πουτάνες, όμως, ως δια μαγείας φεύγουν από το νούμερο που τους δίνω και πάνε στο άλλο τετράγωνο!!! Αλλά όχι πάντα. Τις περισσότερες φορές απλώς παραμένουν εδώ. Γιατί απλούστατα δεν περνά μπάτσος. Κι αν περάσει, δεν κάνει καν τον κόπο να κατέβει από το περιπολικό. Περνά και κορνάρει. Αυτό είναι. Συνθηματικό.

Συγκεκριμένα αυτοκίνητα κάνουν βόλτα, κινητά χτυπάνε μετά το τηλεφώνημά μου, νταβατζήδες πάνε κι έρχονται διαφυλάττονας την “περιουσία” τους και ήχοι (σφυρίγματα) ακούγονται συχνά-πυκνά. Α ναι, τώρα τελευταία βλέπω πιο συχνά τους νταβατζήδες. Δυο μαύροι, ο ένας με κόκκινη μπλούζα, ψηλοί, ένας κοντούλης τρίτος και ένας λευκός, ψηλός με ριγέ μπλούζα κι ελαφριά καράφλα.

(ΚΑΘΕ γαμημένο βράδυ)

α… και σε πρώτο πλάνο, τσάκωσα προχτές στο φακό και τους μαύρους νταβατζήδες τους. Αυτούς που δεν “μπορούν” να τσακώσουν οι μπάτσοι όταν τους καλούμε. Πόσο πάει το χαρτζιλίκι;

Hey motherFuckers!!! Don’t pimp MY LIFE!

Πλάκα-πλάκα, και η μάνα του άντρα μου τα έλεγε, αλλά ποιος την άκουγε. Πάντα εμείς ξέρουμε καλύτερα. Γιατί με εμάς, the case is different!

Αρχίδια.

Μωρέ μια χαρά, ο πόνος ίδιος είναι. Και η προδοσία. Κι αυτό το βλαμμένο συναίσθημα, ότι αφέθηκες…
και την πάτησες.

Τελικά νομίζω πως σε κάθε γυναικεία ζωή, έρχεται ο ίδιος ιστός να σε χλευάσει: Θα μείνεις ή θα φύγεις μωρή;

Κι εσύ απαντάς: Άντε γαμήσου, μόρφωμα. Που θα χάσω τα λεφτά, την εικόνα, την ασφάλεια, το σεξ. Όχι όμως, ΕΓΩ ΘΑ ΦΥΓΩ!

Γιατί ξέρω, ότι τα καταφέρνω και μόνη μου. Άλλωστε, τόσα χρόνια τα καταφέρνω. Βλέπω πώς με κοιτάνε οι νεότεροι. Έχει αλλάξει το target group, ναι. Αλλά σε κάποιους αρέσω. Όλως περιέργως, αρέσω πολύ στους νεότερους πλέον.

Οπότε; Θα ξαναγίνω ΕΓΩ! Ανεξάρτητη, ασυμβίβαστη, ατελείωτη. Τα θέλω όλα όμως. Και δε φοβάμαι. Ποτέ δε φοβόμουν . Και ίσως αυτό να είναι κακό ή να είναι κακό για τους γύρω μου.

ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ… ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΤΟ ΞΕΡΩ.

Εσύ;;;

Πηγή εικόνας: cristynna-necropolis.deviantart.com

Αντί να τα βάζουμε με εκείνους που ευθύνονται για τα χάλια μας, τα βάζουμε με τον απέναντι, με τον όμοιο, με εκείνον που κάλλιστα μπορεί να περνά ό,τι κι εμείς. Γελοίο δεν είναι;

Είμαι μουδιασμένη σήμερα. Απογοητευμένη πολύ. Πρώτη φορά, ο άντρας που πήζει από δουλειά και άγχος μου πρότεινε να ανεβούμε Χαλκιδική όχι μόνο για διακοπές φέτος, αλλά για μεγαλύτερο διάστημα. Για να φύγουμε από δω. Για να αποκτήσει ποιότητα η ζωή μας. Για να συνέλθουμε και οι δυο. Γιατί φυσικά μας επηρεάζει όλο αυτό. Το μικρό “όλο αυτό” και το μεγάλο, το τεράστιο, το γενικότερο.

Και το σκέφτομαι. Ίσως φύγω. Η αλήθεια όμως είναι ότι αν δεχόταν, θα πήγαινα τελικά Αυστραλία να ζήσω μόνιμα εκεί. Δε θέλει όμως. Κωλώνει. Ή είναι και άλλα στη μέση.

Ο χειμώνας είναι υποφερτός στην Πατησίων. Το καλοκαίρι όμως δεν είναι…

Πηγή εικόνας: kokojiappain.deviantart.com

Και δε με νοιάζει αν κατεβήκατε επειδή το ζείτε το πρόβλημα ή όχι. Επειδή ζείτε σε περιοχές σαν αυτή που ζω εγώ ή στα Β.Π.. Εάν πήγατε στην πελώρια πορεία για να κάνετε σκασιαρχείο, αν είστε επαναστατικοί τύποι, εάν σας καίγετε καρφάκι, εάν είστε κι εσείς εξοργισμένοι όπως εγώ.

Δε με νοιάζει. Με νοιάζει μόνο που κατεβήκατε σήμερα. Που πήγατε κι εσείς στην πορεία. Που σταθήκατε απέναντι από τους ΜΑΤατζήδες και κάνατε έστω και για λίγο κάποιους να καρδιοχτυπήσουν. Για τα χειρότερα…

Βέβαια τα χειρότερα, εκείνης της στιγμής, ήρθαν. Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν, όπως πάντα άλλωστε, τη μέρα, το χάος, το αλαλούμ κι έκαψαν, λεηλάτησαν και τελικά, ναι, δολοφόνησαν. Κάποιοι άλλοι τους υποκίνησαν, τους πλήρωσαν, τους παρότρυναν για να το πράξουν αυτό. Όπως ακριβώς κάνουν και σε κάποιες άλλες πορείες, διαδηλώσεις, ενέργειες… Έτσι ακριβώς! Τόσο αναλώσιμη η ανθρώπινη ζωή.

Αν ήμουν δικαιοσύνη, θα κάθιζα τον Βγενόπουλο στο σκαμνί, με όλα τα ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ Μέσα παρόντα. για “συν-αυτουργία”. Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι αλήθεια, για να στέλνεις, να υποχρεώνεις κάποιους να δουλέψουν τέτοια μέρα, σε τέτοιο μέρος!!! Πόσο… και πόσο πλούσιος φυσικά. ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ!

Δε θέλω να πω τίποτα. Γιατί… δεν ξέρω. Στ’αλήθεια δεν ξέρω. Τι να πω, πώς να ζήσω, με τι να ζήσω, τι να περιμένω κι αν πρέπει να ζω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω.

Και δεν ξέρω πώς θα είμαστε πια σε κάποια χρόνια από τώρα. Σίγουρα όμως, σε τούτη την Ελλάδα, με αυτή την ιστορία, το παρελθόν και το παρόν, οι περισσότεροι Εμείς, έχουμε πράγματι ακρωτηριαστεί. Γιατί αντί να σκέφτομαι αν θέλω να κάνω παιδί, σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο και αν είμαι σε θέση, οικονομικά. Αντί να σκέφτομαι ένα όμορφο γάμο, σκέφτομαι γιατί να τον πληρώσω και γιατί τελικά να τον κάνω! Αντί να σκέφτομαι ταξίδια, επιτυχίες επαγγελματικές, μπόλικη ρομαντική ευτυχία, σκέφτομαι απλώς αν θα καταφέρω να ζήσω καλά.

Άραγε… θα καταφέρω να ζήσω καλά εγώ;

Υ.Γ. Ελπίζω να μην αναρωτιέμαι σύντομα, αν θα καταφέρω να γεράσω…

Πηγή εικόνας: anderton.deviantart.com