Αναπάντεχα, γλυκά, λίγο αμαρτωλά, πονηρά σίγουρα! Καλή η έκπληξη…

Ενδιαφέρουσα η βολτούλα στο παζάρι της Φιλαδέλφειας με χίλια-μύρια καλούδια να κρέμονται από κλωστές, σπάγκους, βάζα κι ενυδρεία!

Και πολύ τρυφερή η νύχτα μας στο ιταλικό εστιατόριο που ανακάλυψα στη Γλυφάδα. Μου είχε λείψει μια τέτοια, ρομαντική έξοδος μαζί σου. Οι δυο μας αποκλειστικά. Μια μικρή πολυτέλεια, γαρνιρισμένη σωστά.

Απολογισμός: Καλός! Ευτυχισμένος. Πολύ κοντά σε αυτό που ονειρεύομαι. Με τους ανθρώπους που αγαπώ, εσένα πάντα…

Πήρα ευχές από κει που δεν το περίμενα. Από ανθρώπους που ούτε που ήξερα, νόμιζα, πως έχω γενέθλια Πρωτομαγιά. Και με ξέχασαν άνθρωποι που τους περίμενα και την ήθελα την ευχούλα τους. Δεν πειράζει, η γεύση και η επίγευση κυρίως που έκλεψα φέτος στα γενέθλιά μου, ήταν εποικοδομητική.

Λίγο πικρή, όπως και οι τελευταίοι, δύσκολοι μήνες της ζωής μου, αλλά σίγουρα ένιωσα ότι έχω ανθρώπους που με στηρίζουν, που με αγαπούν και που μου δίνουν. Και είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου, που έχω την ωριμότητα και τη γυάλινη “σοφία” να το δω αυτό. Και είναι πολύτιμο το συναίσθημα, τελικά.

Ακούω πάλι σειρήνες στο δρόμο. Είναι η 15η φορά σήμερα. Τι έγινε, σε Χάρλεμ εξελιχτήκαμε; Ζω σε κουκούλι. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν μου το τρυπήσουν όμως.

Πρωτομαγιά. Χρόνια μου πολλά. Και σας ευχαριστώ guys που σπαταλάτε μερικά δευτερόλεπτα που και που πάνω μου!

Αλήθεια. Ευχαριστώ.

Πηγή εικόνας: ioneek.deviantart.com

(κοίτα τι τράβηξα μαλάκα μου! Το καλειδοσκόπιό μου! σχεδόν φανταστικό…)

Το φύσηξα, το γύρισα ανάποδα, μου ευχήθηκα, κοίταξα ψηλά, δάκρυσα πάνω στο τζάμι, ζωγράφισα διάφανα με τα δάχτυλά μου και περιμένω… Έχω γενέθλια, είναι Πρωτομαγιά, η μέρα μου και είμαι καλά. Πολύ καλά.

Ευχαριστώ.

Είμαι χαρούμενη, ευτυχισμένη. Έχω γενέθλια κι αφήνω τον εαυτό μου να αιστανθεί τα πάντα γύρω του, να κλείσει τα βλέφαρα και να μυρίσει τριαντάφυλλα, βανίλια, πορτοκάλι, σοκολάτα! Ό,τι μου αρέσει. Ό,τι κάνει ευτυχισμένο τον εγκέφαλό μου. Τις σκέψεις μου. Τα συναισθήματά μου.

Ξενύχτησα χτες. Άγρια. Ήπια. Ξαναήπια. Είπα να μεθύσω, αλλά σταμάτησα λίγο πριν. Ζαλίστηκα ανοιξιάτικα και προτίμησα να γευτώ έρωτα και να το καταλάβω!

Πήγα μακριά. Σε θάλασσες, προβλήτες, αλμύρες, εικαστικούς χώρους, τούνελ και προβολείς. Τα είδα όλα ροζ κι ακόμη τα βλέπω. Γέμισα για ακόμη ένα χρόνο τα πνευμόνια μου ευχές, ευτυχία, αντοχές κι όνειρα και συνεχίζω τώρα, ε;

Έχω γενέθλια, λοιπόν, σε περίπτωση που σου ξέφυγε. Πάω σε παζάρια, σε μείγματα κόσμου και μυρωδιάς. Πάω να κλέψω λινές και δαντελένιες στιγμές. Και το βράδυ, θα με τυλίξω με τρύπια φορέματα, θα μου φορέσω χίλια χρώματα στα χείλη, θα ανοίξω διάπλατα το πράσινο μάτι μου και θα γλιστρήσω σε ιταλικά πιάτα και αφρώδεις οίνους!

Cheers ΜΟΥ!

Λουλούδια, αρώματα, μίσχος, ανθάκια, φύλλα, ρίζες, βολβοί, στεφάνια πάνω στη γη… παντού…

Τι ομορφιά θεέ μου…

Έχω πει να γράψω. Να σημειώσω. Να θυμηθώ και να ομολογήσω.

Τι ΔΕΝ έχω κάνει. Θα γίνω αόρατη. Μαύρη. Γεμάτη ιστούς και τρίχινα πλέγματα αν το αποτολμήσω αυτό.

Πρέπει να με φτιάξεις από την αρχή. Κι εσύ κι εγώ, ξέρεις.

Πρέπει να φυσήξω όσο δυνατά αντέχω.

Και να διώξω το ίδιο μου το σύννεφο. Το ανάπηρο. Το αναγκαίο.

Καλή κι η συννεφιά, δε λέω. Αλλά το φυσικό φως, εκείνο που χύνει το στέμμα και το κερί μου, έχει άλλη ενέργεια.

Ήλιος –

Κερί –

Κορδόνια φωτός… Μονοπάτια. Σαλιγκαράκια. Ουρές. Ξανά εδώ.

Πλησιάζει.

Μεγάλη, ήρεμη ανάσα. Χαμογέλα βλαμμένο μου!

Υ.Γ. Με υπερβολικές δόσεις από έρωτα, χάδια, βόλτες-εικόνες και αγάπη! Έτσι θέλω να τα περάσω…

Πηγή εικόνας: sjoeman.deviantart.com

Πιάνω τον εαυτό μου να μαζεύεται, να ζαρώνει, να κλείνει σα σαλιγκάρι, να κρύβεται και να φεύγει μακριά από αυτό το θέαμα, που δεν θυμίζει σε τίποτα τρυφεράδα, ανάγκη. Οι ήχοι όμως είναι οι ίδιοι κι αυτό είναι που με προβληματίζει.

Ήχοι ίδιοι ή τουλάχιστον παρόμοιοι ακόμη και κάτω από τον μεγεθυντικό φακό. Πράξη που θυμίζει άλλη πράξη, άγριο έρωτα αλλά όχι βιασμό ή εμπορική τσόντα προς διάθεση κι εκμετάλλευση.

Και αναρωτιέμαι αν σου αρέσει έστω και λίγο αυτό που βλέπεις. Το φοβάμαι.

Κι ενοχλούμαι. Και σκέφτομαι. Και θυμάμαι. Κι αναπολώ… Και με ρωτάς τι έχω. Μα τι να σου πω ακριβώς; Για τη γυναικεία ιδιοσυγκρασία, το θυμό και την αηδία που νιώθω τώρα δα, για την ψυχή μου που ίσως να μην τη μοιραστώ ποτέ μου ολότελα με σένα;

Τι με ρωτάς;

Παίρνω το 28ο κλειδί, την επέτειο της blogosfairas μου και πετάω ψηλά, σαν αράχνη με φτερά πεταλούδας.

Γεια σου κατάντια.

Τελικά δε μου λείπεις και τόσο…

Πηγή εικόνας: my-eyes-your-windows.deviantart.com

Λίγο πριν εκπνεύσει το τέλος, βγαίνει παγανιά ο Άγιος Βαλεντίνος με κόκκινο σκουφί και διάφανο μάτι και ψάχνει για θύμα. Γυμνό ή ντυμένο.

Καρδούλες παντού, καρδούλες στα όνειρα, χαραγμένες σε σοκολατένιες φέτες, μα μια καρδιά ίσως σπάσει και χυθεί από μέσα μπλε μελάνι, άσπιλο, αγνό.

Χρόνια πολλά Βαλεντίνε της πλάκας και της αφασίας. Του παραποιημένου και του τώρα.

Βέλη και δηλητήριο, μαζί στο χορό. Λευτεριά στον Βαλεντίνο λοιπόν. Στρώσε τις σταγόνες ζωή!

Πηγή εικόνας: mrmotts.deviantart.com

Και μέσα στις σταγόνες και τα λέπια που βγήκαν πάνω μου, ξεκίνησα να σκέφτομαι ποιος μιλά γι’αυτά “τα πράγματα”. Για τις αλλαγές, τις δυσάρεστες, στη σχέση, για τη συνήθεια ή την ανία, το σεξ που φθίνει ή αλλάζει, τα συναισθήματα που μαγειρεύονται με τις ευθύνες και την απογοήτευση απλών ημι-στιγμών, για πολλά που γίνονται πιο πολύπλοκα. ΌΛΑ γίνονται πιο πολύπλοκα.

Και δε γνωρίζω εάν κάποια στιγμή όλα ξεδιαλύνουν, ξανά-απλοποιούνται και καβαλούν και πάλι τις ράγες, αλλά θα περιμένω. Και ίσως τελικά, να συνεχίσω να παραμελώ τον εαυτό μου που και που, δίνοντάς του την πολυτέλεια να φέρεται σα να είναι και πάλι εργένης, ξεχασμένος, ρέμπελος, άνετος!

Και τα δυσάρεστα θα τα πω στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο σύντομα. Θα τα καταγράψω, θα τα συζητήσω με τον άνεμο και με όσους επισκέπτονται τις πατημασιές μου, τις λασπώδεις!

Για τώρα, μένω στις ζυμώσεις. Τις χημικές. Τις άνοστες. Τις παράφωνες. Τις σχεδόν νεκρικές. Γιατί, ξέρεις, δε θέλω να μας ενώσει ένας θάνατος. Τον χαρίζω στον επόμενο. Γιατί να πρέπει άραγε να ενώνονται δυο άνθρωποι από τα θλιβερά; Γιατί ένας θάνατος να μας φέρει πιο κοντά; Δε θέλω.

Για τον εαυτό μου τώρα, που τον άφησα λίγο να… ανθίσει (!), που άφησα το ξυραφάκι στη θήκη του κι επέτρεψα στο καλοσχηματισμένο σαλιγκάρι μου να βγάλει φύλλα στις κεραίες του, ένα έχω να πω, στην αποψινή σου ατάκα “Μωρό μου, μήπως να κάνουμε κάτι για το δασάκι σου;”. Αφού έκανα μια περιστροφή κι άπλωσα το χέρι βασιλικά πάνω στα χείλη σου, σου είπα με απίστευτο τουπέ: “Ναι, αλλά το δάσος παίρνει πιο εύκολα φωτιά!”.

ΧΑ!

Πάω να ξυριστώ mate. Να δω τι θα ανάψεις μετά! lol

Περάσαμε εξαιρετικά!

Αυτή ήταν βραδιά. Η δική σου βραδιά. Και την περίμενα πως και πως. Η έκπληξη πέτυχε, όλη η παρέα πέρασε φίνα και τα δώρα που έλαβες ήταν απίθανα. Είχα πει σε όλους τι θες και τι χρειάζεσαι και τα απέκτησες. Έτσι, ως δια μαγείας…

Σου έκανε εντύπωση κάθε φορά που άνοιγες  και κοιτούσες τα δώρα σου και σα μικρό παιδί, γυρνούσες προς το μέρος μου και μου ‘λεγες: Κοίτα… ένα… Τι ωραία! Κι εγώ σου έλεγα με ανακούφιση και χαρά: Το ξέρω!

Ήταν αστείο. Ήταν πετυχημένο. Ήταν απλώς πολύ καλό.

Είχα καταστρώσει σχέδιο και είχα και συνεργούς. Εξαφανίστηκα προχτές από το σπίτι, δήθεν ότι είχα να γράψω κάτι κείμενα και να βοηθήσω έναν φίλο. Το πλάνο ήταν αυτό: Πέρασα από ένα ζαχαροπλαστείο και πήρα ένα μεγάλο κουτί για τούρτες. Το συναρμολόγησα. Ήρθα σπίτι σου, σήκωσα τα μανίκια και μπήκα στην κουζίνα για να φτιάξω την τούρτα: Sachertorte. Ζαχαρένια τούρτα με χώρα προέλευσης την Αυστρία.

Διακόσμησα το γλυκό, το άφησα στο ψυγείο σου να κρυώσει, σου άφησα και το κουτί και οδηγίες φυσικά κι έφυγα.

Κι απόψε, βγήκαμε. Και 1 λεπτό μετά τις 00:00, η μουσική ακούστηκε, τα κεράκια φάνηκαν και μια γλυκιά σοκολατένια τούρτα ξεπρόβαλλε σε μια γυάλα. Ήταν η τούρτα σου. Η τούρτα σας. Η τούρτα μας!

Τη φύσηξες κι ευχήθηκες. Ελπίζω μόνο να ήταν κάτι δυνατό.

Κι απολαύσαμε τα γέλια σου και το καταπληκτικό, τρυφερό σου πράσινο βλέμμα, τη ντροπαλότητά σου καθώς όλοι σου ευχόμασταν και τη χαρά σου όταν έπαιρνες τα δώρα. Ένα προς ένα. Ό,τι ήθελες καρδιά μου.

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ σύντροφέ μου. Για πάντα…

Έχω καιρό να γράψω για εμάς. Ή έτσι νομίζω; Και τελικά, όταν δεν μας ποστάρω “εδώ μέσα”, λες και είμαστε ένα ακόμη ταξίδι που βλέπω έξω από το τζάμι μου, όλα πάνε καλά. Καλύτερα.

Κι όμως, δεν μπορώ να αντισταθώ. Δεν μπορώ το ημερολόγιό μου να το έχω άδειο χωρίς πλαστικές, μαβιές, έντονες φωτογραφίες!

Κάπως έτσι, ο έρωτας υπάρχει, ο έρωτας γίνεται, ο έρωτας ξεφτίζει μέχρι να εκπλήξει και πάλι, να ανασάνει λίγο πιο βαθειά, λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο κυκλικά.

Τόσα συμβαίνουν τελικά εκεί που λέω πως κάθισα κι εγώ σε αυτό το θρόνο. Ευτυχώς.

Μας είπε ιστορίες, μας έδειξε φωτογραφίες, μας διηγήθηκε τα ανορθόδοξα, τη φτώχεια, την έλλειψη αισθητικής, την ανάγκη προβολής και υπεροψίας. Τα Καλάζνικωφ στα χέρια ακόμη και παιδιών… Και πάνω από το παζάρι η πινακίδα: απαγορεύονται τα όπλα!

Έχει ξημερώσει και το θερμόμετρο δείχνει 4 βαθμούς μες στο σπίτι. Άραγε πόσους να (μην) έχει εκεί έξω; Θολούρα βλέπω. Ψύχος οσμίζομαι. Κι εδώ, στα ερμητικά κλειστά, κάθομαι με το φανελάκι και τη μαύρη γάτα μου στο χαλί από δίπλα, δουλεύω πάνω στο καινούργιο μου project, ένα site με γλυκές συνταγές που σκαρφίστηκα και λιώνω τα δάχτυλά μου και τα… little grey cells, που έλεγε και ο Βέλγος Πουαρώ! Θέλω να πάει καλά, να ξεχωρίσει και να είναι ολοκληρωμένο. Μια σκέτη γλύκα! Αλλά θέλει δουλίτσα και τρέξιμο. Πλάκα έχει όμως.

Με έχουν πιάσει οι κλειστές μου όλο το τελευταίο διάστημα. Κάτι η σχέση που αφήνει απόνερα, κάτι ο θάνατος ενός φιλικού προσώπου, κάτι το Κουβάρι που προτίμησε άλλο σπιτικό, κάτι η οδοντίατρος που έχει γίνει εβδομαδιαία επίσκεψη -μόνο γλυκά που δεν της πάμε!-… ε… Θα βιαστώ να πω, όμως, ότι από το Σεπτέμβρη και μετά, η περίοδος αυτή είναι σούπερ για μένα, επαγγελματικά. Δεν παραπονιέμαι κα-θό-λου. Φτου-φτου, αμέ!

Κάνω σχέδια και για τα Χριστούγεννα. Θέλω να ανέβουμε Χαλκιδική. Να κάνουμε πανευτυχή δύο άτομα αγαπημένα. Να φτιάξω μελομακάρονα με τη μαμά του άντρα. Να σκεπάσουμε τις ψυχές μας με τη ζεστάδα του τζακιού και να χαλαρώσουμε με έρωτα χιονισμένο!

Πάω να συνεχίσω… Καλημέρα κόσμε, σύμπαν, νότες που αφήνετε πατημασιές πάντα!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ Νοέμβρη. Κι εσύ καλοδεχούμενος.

Πηγή εικόνας: appleplusskeleton.deviantart.com

Ύπνος άπειρος. Ένα σώμα σε ακινησία, αόρατα τεντωμένο κι άλλοτε κουλουριασμένο στις σκέψεις του. Και στο μέλλον.

Έρωτας τρυφερός και χάδια που δε μοιάζουν να ανήκουν στον εκνευρισμό της ζέστης.

Σε λίγες μέρες η επέτειος. Ακόμα μία. Φιλί ζουμερό και χαρά για τους δείκτες που φαίνεται να λειτουργούν χωρίς να χρειάζονται κούρδισμα.

Εβδομάδα. Αρχή. Ράγες. Φρένο κάπου μακριά. Και τερματισμός, σταθμός, συγκομιδή!

Και να που περιμένω να έρθει το ταξίδι μας. Και το φετινό. Το μακρύ. Τα χιλιόμετρα. Η εμπειρία. Ταξίδι αληθινό. Αληθινά μεγάλο, δύσκολο, ιδιαίτερο. Το δέσιμό μας. Η πλήρωσή μας.

Η βδομάδα έχει αρχίσει. Και δε με πειράζει. Είμαι όμορφα.