Tell the world I’m coming home…

Για ελάχιστες μέρες, απρογραμμάτιστα τελείως, λιγάκι στη ζούλα. Να δω τους δικούς μου, τη μικρή μου οικογένεια, τους αγαπημένους μου και 1-2 φίλους που ξέμειναν εκεί.

Όταν έκλεισα το εισιτήριο προ μιας βδομάδας, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι: Μα δεν θέλω να πάω! Και η αλήθεια είναι ότι δεν σκόπευα να ξαναγυρίσω. Ποτέ (?). Έχω κόμη τόσο θυμό. Κι απλώς δεν ήθελα. Από χτες όμως, αιστάνομαι ήδη μέσα σε κρυστάλλινες αγκαλιές και στριφογυριστά, παραμυθένια φιλιά, βλέμματα αγωνίας κι αγάπης και ψιθύρους που είχα ξεχάσει να ακούω. Κάτι μου έλειψε τελικά, θαρρώ.

Δεν τολμώ να ομολογήσω όλα εκείνα που φοβάμαι να μυρίσω, να αγγίξω, να δω. Μου που τα ‘παν άλλοι που ‘ρχονται συχνά. Και που σκιάζεσαι και νιώθεις καταραμένος, μιαρός και τόσο απελπισμένα μικρός και μόνος. Μουντζωμένος. Τελειωμένος.

Δεν θα τα πω αυτά. Υπάρχουν τόσο καιρό. Γι’αυτό δε γράφω. Ιστός που δεν καταστρέφεται με τίποτα. (από black widow…)

Να αφαιρέσω προσεκτικά την ψυχή μου, να την τυλίξω σε σάβανα και να την απλώσω κοντά στον ήλιο; Μα χτυπά…

Έρχομαι σπίτι. Κι όλα είναι γύρω-γύρω.

(Πηγή εικόνας: nina-y.deviantart.com)

Έχω κρεμαστεί από το πατζούρι. Έχω μπήξει τα δάχτυλά μου στις κρύες του, μεταλλικές θηλιές και περιμένω. Τον ήλιο να πέσει. Τον ήλιο να βγει μέσα από τη μολύβδινη θολούρα που δεσπόζει εδώ και 3 μέρες στον απέναντι ορίζοντα. Απέναντι από το πράσινο μάτι μου. Κι εγώ να περιμένω με την κάμερα στο χέρι.

Θέλω να κλειδώσω αυτή τη χάλκινη ομορφιά, που τυφλώνει γλυκά και ζαλίζει την ίριδα του ματιού για ώρα.

Έχω ανοίξει διάπλατα τα διπλά πατζούρια και περιμένω. Τώρα δα, θαρρώ πως θα ξεπηδήσει μέσα από τους καπνούς του ουρανού.

Φτάσαμε στο τέρμα. Πιάσαμε ταβάνι. Έχει κατέβει όλο το μαύρο στρώμα κι έχει γλείψει τη γη. Αέρας, βροχή, ακόμη και χαλάζι μας έλουσε προχτές. Πώς να μπορέσει ο ήλιος να χωθεί στην καταπακτή και να δύσει; Πώς να σηκώσει το ρόπτρο; Ή να δει πού είναι η κλειδαρότρυπα.

Ζαλίζει όλο αυτό. Ζαλίζει το φως, μα ζαλίζει κι ο καπνός.

Έχω ξεχάσει τα κλειδιά μου κάπου. Κι έχω βαρύνει. Τα σέρνω καιρό τώρα. Και θα τα σέρνω. Το νιώθω. Χρόνια πολλά μπλογκόσφαιρα κι εσύ μισοτρυπημένο μου μπαλόνι. Κάπου σε άφησα, μα δε θυμάμαι που. Μου έχεις κακιώσει άραγε; Εγώ σου έχω.

Γιατί δε με ακολούθησες;

(αναρωτιέμαι…)

Έχουν γκριζάρει τα μαλλιά των σπιτιών, του δρόμου, του αέρα, των δέντρων, των στεγών, των παραθύρων, των αυλών, της γειτονιάς.

Σχεδόν άσπρισε η επιφάνεια του οξυγόνου. Σταμάτησε. Ξανάρχισε. Ο ήλιος μάταια προσπαθεί να ξετρυπώσει τις αχτίδες του μέσα από το πυκνό, γκρι σκούρο σύννεφο πίσω από το βουνό, στη μεριά των κατεχόμενων.

Μάταια, γιατί η σχισμή που κατάφερε έκλεισε με τη μία και η σύγκρουση ξανάφερε νερό. Μπόλικο νερό.

Μου αρέσει. Είμαι μέσα. Στα ζεστά. Με ρούχα, κόσμο, ένα ζεστό τσάι στο χέρι και γραμματάκια να πολλαπλασιάζονται μπρος στην οθόνη μου.

Έχω στολίσει Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Νωρίς φέτος. Το στόλισα πριν ακόμα μπει ο Δεκέμβρης και θα το αφήσω να το χαρώ μέχρι το τέλος Γενάρη. Έτσι, να γίνω κι εγώ κομμάτι του, στολίδι του, λαμπιόνι του. Μέχρι να φτάσω τα αστεράκι στην κορυφή. Το χειροποίητο.

Οι πρώτες γιορτές στην Κύπρο. Τα πρώτα Χριστούγεννα, η πρώτη Πρωτοχρονιά και τελικά η αλλαγή του χρόνου εδώ. Κύπρος. Λευκωσία. Παράξενο είναι τώρα που το γράφω. Κανονικά δεν είναι διόλου αλλόκοτο. Εγώ είμαι εδώ. Εσύ είσαι Αθήνα. Άλλος είναι Καναδά, Γερμανία, Ιταλία, Αυστραλία. Απωθημένο θα μου μείνει η Αυστραλία θαρρώ.

Κλείνω. Αχ, Παρασκευή. Έχω να κάνω πολλά μες στο Σαββατοκύριακο. Να φτιάξω τα μαγικά κουτιά, που θα στείλω στην Αθήνα σε γονείς, θείους και φίλους. Σε αγαπημένα πρόσωπα. Όχι πολλά. Όσα μπορώ. Όσα μπορεί να κουβαλήσει η φίλη που έχει έρθει, στη βαλίτσα της.

Ελπίζω αυτή η δεύτερη βροχή από τη μέρα που ήρθα, να κοπάσει. Α, και να βρέχει μονάχα το βράδυ. Για να μπορώ να πηγαίνω στεγνή στη δουλειά μου.

Κλείνω. Γεια.

Βόλτα στην Ελευσίνα. Απόγευμα Σαββάτου. Με τον καιρό να αυτομαστιγώνεται και να μη λέει να αποφασίσει: ήλιος ή συννεφιά. Ένα πολύ ευχάριστο αεράκι έκανε τη βόλτα μας δροσερή και άνετη. Πέρα-δώθε, οργώσαμε την προβλήτα, φροντίζοντας να μας ανοίγει η όρεξη για το ψαράκι που θα ακολουθούσε.

Γαλέος, μύδια, χταποδάκι, καλαμαράκι, τυροακαυτερή, χωριάτικη σαλάτα και μπόλικη ρακή, για να μας ζεστάνει, μερικές ώρες αργότερα, όταν έπεφτε το φως κι αποτραβιόταν μαζί του και η ζέστη.

Μου είχαν λείψει τέτοιες στιγμές. Έπιασα τον εαυτό μου να έχει χαλαρώσει τόσο, να έχουν αδειάσει τόσο λυτρωτικά οι σκέψεις μου, να είμαι τόσο ελαφριά και τόσο ανόητα χαρούμενη με όλο αυτό. Το απλό: Βόλτα με τον άντρα και τον κολλητό μου, ψαράκι σε μια πολύ καλή ταβέρνα που ανακάλυψα στην Ελευσίνα, κουβεντούλα άλλοτε ανώριμη κι άλλοτε ψιλο-σοβαρή, με άφθονο γέλιο όμως που δεν έλλειψε ούτε λεπτό.

Αυτό είναι. Η απόλυτη ισορροπία, τα πάντα, χωρίς να τα ζητήσεις, να τα σκεφτείς, να τα μετρήσεις.

Τι όμορφα που ήταν. Αφοπλιστικά…

Πετάγομαι στο μπαλκόνι και βλέπω καπνούς να διαγράφονται μέσα στη λάμπα της ΔΕΗ. Σκέφτομαι να πάρω τηλέφωνο την Πυροσβεστική Υπηρεσία. Κοιτάζω τριγύρω. Από που προέρχεται;

Μέσα σε 2-3 λεπτά εμφανίζεται 1 περιπολικό κι αμέσως μετά άλλα δύο. Πυροσβεστικό ακόμη πουθενά. Θα το έχουν ειδοποιήσει όμως, δεν μπορεί. Από που προέρχεται η φωτιά; Ακόμη δεν ξέρω. Κάπου στα αριστερά μου. Προς τη δική μου μεριά.

Μέσα σε 5 λεπτά έρχονται 2 πυροσβεστικά οχήματα. Βλέπω που σταθμεύουν. Είναι το επιπλοποιείο παρακάτω; Μήπως τα γραφεία της ΕΛΜΗ; Σε λίγο καταφτάνει και τρίτο πυροσβεστικό.

Πολύς καπνός. Ακόμη περισσότερος τώρα. Και μυρίζει έντονα, ακόμη και με τα πάντα κλειστά. Σαν πλαστικό να καίγεται. Σα διάφορα υλικά…Τι σκατά.

Ευτυχώς έχω βάλει το Μάτι μέσα. Κι ευτυχώς ο άντρας κοιμάται και δεν έχει πάρει χαμπάρι. Τι σκατά?!

Πριν μερικά χρόνια σιχτίριζα για τη δουλειά, για τα ταλέντα μου που πήγαιναν χαμένα, για το μισθό μου που σε καμία των περιπτώσεων δε μου άξιζε. Σιχτίριζα τον κάθε χαμένο, απατεώνα (και όχι απατεωνίσκο) εκδότη που έκανε την αρπαχτή του κι εγώ βρισκόμουν κάπου εκεί μπλεγμένη. Σε ένα κλείσιμο εφημερίδας, σε μια μαλακισμένη συμπεριφορά, σε έναν ψωνισμένο πλην όμως ατάλαντο βοηθό εκδότη που όριζε… Και σιχτίριζα την επαγγελματική μου τύχη. Την ταλαιπωρία που έζησα ανάμεσα και στις καλές στιγμές.

Ήταν στιγμές όμως.

Και τώρα. Να φεύγουμε για Πάσχα και να μένουν κάποιοι πίσω για να “φυλάνε τα Πατήσια. Μη μας τα πάρουν”. Πες το ψέματα. Μας τα έχουν “πάρει” όμως προ πολλού.

Βόμβες τριγύρω, δολοφονίες παρακάτω, μαχαιρώματα στη γωνία, πυρκαγιά μια ανάσα μακριά… Λες και βρεθήκαμε στο μάτι του κυκλώνα χωρίς να το έχουμε ζητήσει. Και χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει.

Τι λέτε ρε… Θα με διώξετε από τη χώρα μου γαμώτο; ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΖΗΣΩ. Γιατί αν εξαρτιόταν από μένα, θα είχα φύγει προ πολλού από δω “μέσα”. Αϊ σιχτίρ!

Όχι πως είναι “ελληνικά” τα Πατήσια δηλαδή. Μη χεστούμε. Πού το είδες! Είδες εσύ Έλληνα; Τους μέτρησες κιόλας? Τόσοι λίγοι ε…?

E λοιπόν θα το πάρω από τη μαυρίλα του το πράγμα: Δεν πρόκειται να ξαναφτιάξουν τα πράγματα. Εάν δε βαρέσει στ’αλήθεια διάλυση η γΕλλαδίτσα μας, να πατώσει πιο κάτω κι από την άμμο, ώστε να φύγουν όσοι πρέπει να φύγουν μια και δε θα έχουν να τα κονομήσουν πια εδώ, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι.

Όσο αιστάνονται ότι είμαστε μια μικρή γη Επαγγελίας, εδώ θα μένουν. Πρέπει να πατώσουμε στα αλήθεια. Να βγούμε στην ξηρά ακόμη κι εμείς οι Έλληνες. Ποιος τα λέει αυτά, εγώ… Χα. Που μέχρι να έρθω στα Πατήσια, ήμουν υπέρ της αλλοδαπίας.

Ρε φίλε, πες μου που να πάω να ζήσω; Και γιατί να πρέπει να αφήσω αυτό το σπίτι; Που το νοικιάζω, που το αγόρασα, που το κληρονόμησα; Γιατί να μην μπορώ να περπατήσω τη βόλτα μου όταν πέσει ο ήλιος; Γιατί να μην μπορώ να φερθώ όπως αιστάνομαι, να ντυθώ όπως είμαι, να κρατώ τη ζωή μου; Ε?!!!

Κάθομαι εδώ, ανάμεσα σε πιάτα γεμάτα χαρά και θύμισες, γεύσεις και υπολείμματα και δεν μπορώ να το φχαριστηθώ όλο αυτό για κάποιο λόγο.

ΘΕΛΩ SEX~ ΘΕΛΩ!

Θέλω απλώς να δακρύσω κάτω από την ομπρέλα του ήλιου και να σωθώ…

Πηγή εικόνας: d-e-v-i.deviantart.com

Τη βλέπω και μέσα από την τεράστια γυάλα με το νερολούλουδο. Παραμορφωμένη, φουσκωμένη, ξενυχτισμένη, μακρινή. Και τώρα έτοιμη για όλα είναι.

Έτοιμη να τυλιχτεί γύρω από τον εαυτό της. Έτοιμη να ταξιδέψει μέχρι κάτω, τις ρίζες του δρόμου και μέχρι τις φουσκάλες του ορίζοντα.

Έτοιμη να πλανέψει, να πλανευτεί και να διακτινιστεί μακριά. Εκεί που ο ήλιος δεν είναι ποτέ ηττημένος.

Πηγή εικόνας: 2sad-eyes.deviantart.com

Αποφάσισα να το κρατήσω για μένα. Όσο πιο πολύ άντεχα. Και τα πήγα όλα λίγο πιο πίσω. Δεν τα ανέβαλα. Δεν τα άφησα. Άλλωστε εκείνο το ραντεβού, το επαγγελματικό, το θέλω πολύ. Μπορώ όμως να το κάνω και αύριο. Και δεν ήταν φιξαρισμένο άλλωστε.

Οπότε… αυτές τις ώρες, τις κομματάκι ψυχρές, με τον ήλιο αναποφάσιστο, με το θόρυβο να αλλάζει τριγύρω και τη μελαγχολία να αναδύεται, είπα να τις αποθηκεύσω μέσα μου.

Κάθισα στον καναπέ, έχωσα το πλαστικό μπολ του παγωτού μέσα στα μπούτια μου, κούφωσα την μπαλκονόπορτα, έριξα μια φευγαλέα ματιά στη μαύρη γάτα μου και πάτησα το Play στο AC/Ryan. Ετοιμαζόμουν να δω το δεύτερο επεισόδιο του Californication, που «έγραψα» προχτές από τον ΣΚΑΪ.

…

Πηγή εικόνας: pdpardue.deviantart.com

“Let my eyes take in
The beauty that’s here
My ears long to hear
A melody
~
Nothing will be forever gone,
Memories will stay and find their way
What goes around will come around
Don’t deny your fears
So let them go and fade into light
Give up the fight here
~
One more life to live is what I want!
~
One more life to live for me…”

Μπες μέσα μου και γράπωσε όλες τις ορέξεις μου.

Μόλις κλώτσησα τον ήλιο και δεν μπορώ να δω πώς γράφεται το φως.

~

Καλή βδομάδα guys. Κι από μένα, Καλό Φθινόπωρο, μια ανάσα πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους τα φύλλα του Σεπτέμβρη.