Έχω κρεμαστεί από το πατζούρι. Έχω μπήξει τα δάχτυλά μου στις κρύες του, μεταλλικές θηλιές και περιμένω. Τον ήλιο να πέσει. Τον ήλιο να βγει μέσα από τη μολύβδινη θολούρα που δεσπόζει εδώ και 3 μέρες στον απέναντι ορίζοντα. Απέναντι από το πράσινο μάτι μου. Κι εγώ να περιμένω με την κάμερα στο χέρι.

Θέλω να κλειδώσω αυτή τη χάλκινη ομορφιά, που τυφλώνει γλυκά και ζαλίζει την ίριδα του ματιού για ώρα.

Έχω ανοίξει διάπλατα τα διπλά πατζούρια και περιμένω. Τώρα δα, θαρρώ πως θα ξεπηδήσει μέσα από τους καπνούς του ουρανού.

Φτάσαμε στο τέρμα. Πιάσαμε ταβάνι. Έχει κατέβει όλο το μαύρο στρώμα κι έχει γλείψει τη γη. Αέρας, βροχή, ακόμη και χαλάζι μας έλουσε προχτές. Πώς να μπορέσει ο ήλιος να χωθεί στην καταπακτή και να δύσει; Πώς να σηκώσει το ρόπτρο; Ή να δει πού είναι η κλειδαρότρυπα.

Ζαλίζει όλο αυτό. Ζαλίζει το φως, μα ζαλίζει κι ο καπνός.

Έχω ξεχάσει τα κλειδιά μου κάπου. Κι έχω βαρύνει. Τα σέρνω καιρό τώρα. Και θα τα σέρνω. Το νιώθω. Χρόνια πολλά μπλογκόσφαιρα κι εσύ μισοτρυπημένο μου μπαλόνι. Κάπου σε άφησα, μα δε θυμάμαι που. Μου έχεις κακιώσει άραγε; Εγώ σου έχω.

Γιατί δε με ακολούθησες;

(αναρωτιέμαι…)

Το ντοκιμαντέρ “Wikirebels” που διαρκεί κάτι λιγότερο από 1 ώρα είναι των δημοσιογράφων Jesper Huor και Bosse Lindquist, του σουηδικού, δημόσιου καναλιού SVT. Περιλαμβάνει δηλώσεις νυν και πρώην μελών του Wikileaks, του ιδρυτή του φυσικά Julian Assange, και την πορεία της οργάνωσης ακτιβιστών Wikileaks.

“Δημοκρατία δίχως διαφάνεια δεν είναι δημοκρατία. Είμαι μια κενή λέξη.”, λέει στο κλείσιμο του ντοκιμαντέρ ο Σουηδός δημοσιογράφος Kristinn Hrafnsson. Ό,τι και να γίνει ο σπόρος φυτεύτηκε, ευτυχώς.

Βόλτα στην Ελευσίνα. Απόγευμα Σαββάτου. Με τον καιρό να αυτομαστιγώνεται και να μη λέει να αποφασίσει: ήλιος ή συννεφιά. Ένα πολύ ευχάριστο αεράκι έκανε τη βόλτα μας δροσερή και άνετη. Πέρα-δώθε, οργώσαμε την προβλήτα, φροντίζοντας να μας ανοίγει η όρεξη για το ψαράκι που θα ακολουθούσε.

Γαλέος, μύδια, χταποδάκι, καλαμαράκι, τυροακαυτερή, χωριάτικη σαλάτα και μπόλικη ρακή, για να μας ζεστάνει, μερικές ώρες αργότερα, όταν έπεφτε το φως κι αποτραβιόταν μαζί του και η ζέστη.

Μου είχαν λείψει τέτοιες στιγμές. Έπιασα τον εαυτό μου να έχει χαλαρώσει τόσο, να έχουν αδειάσει τόσο λυτρωτικά οι σκέψεις μου, να είμαι τόσο ελαφριά και τόσο ανόητα χαρούμενη με όλο αυτό. Το απλό: Βόλτα με τον άντρα και τον κολλητό μου, ψαράκι σε μια πολύ καλή ταβέρνα που ανακάλυψα στην Ελευσίνα, κουβεντούλα άλλοτε ανώριμη κι άλλοτε ψιλο-σοβαρή, με άφθονο γέλιο όμως που δεν έλλειψε ούτε λεπτό.

Αυτό είναι. Η απόλυτη ισορροπία, τα πάντα, χωρίς να τα ζητήσεις, να τα σκεφτείς, να τα μετρήσεις.

Τι όμορφα που ήταν. Αφοπλιστικά…

H ώρα είναι 06:15.

Έχω ξενυχτήσει και σήμερα, γιατί έχω προθεσμία. Πρέπει να γράψω, πρέπει να παραδώσω.

Όλο το βράδυ, τα πράγματα, έτσι για αλλαγή, ήταν ήρεμα. Η νύχτα κατάφερε αυτή τη φορά να κυλήσει ανενόχλητη χωρίς κανείς να της κλέψει τα μυστικά.

Ξημερώνει. Το καυσαέριο ξυπνά μαζί με τους κατοίκους αυτής της πόλης. Αγουροξυπνημένες μαμάδες τρέχουν αλαφιασμένες, υπάλληλοι περιμένουν να ανάψει το φανάρι, ταρίφες γυρνάνε σπίτι, τα φορτηγά ξεφορτώνουν βιαστικά και νεαροί φοιτητές μόλις που προφταίνουν να γυρίσουν σπίτι, δίχως να πάρει πρέφα η μάνα τους. Κι όμως, ακόμη και σε αυτό το ξύπνημα, υπάρχει κάτι που τραβά την προσοχή και κλέβει την αναμονή του ξημερώματος.

Βγαίνω στον εναέριο κήπο μου. Κοιτάζω απέναντι. Εκεί που τόσες ώρες υπήρχε σιωπή.

Πέντε μαυρούλες είναι καθισμένες στα κολωνάκια του πεζοδρομίου. Μιλάνε πολύ δυνατά. Μεταξύ τους. Στο κινητό. Χαχανίζουν, φωνάζουν στους διερχόμενους και αν τολμήσεις να κόψεις ταχύτητα, θα έρθουν και θα σου κολλήσουν στο τζάμι. Θες ;

Δεν ξέρω πόσες γειτονιές της Αθήνας έχουν αυτή την ώρα πουτάνες να σουλατσάρουν ανενόχλητες κάτω από το ημίφως. Φαντάζομαι όμως, όχι πολλές.

Ο κόσμος συνεχίζει να τρέχει. Για να φτάσει στη δουλειά ή στο σπίτι. Και γυρνά το κεφάλι σε κάθε στριγκλιά τους και κοιτάζω. Να που σταματά ένα πολυτελές, μπορντώ αυτοκίνητο. Βάζει αλάρμ και μέσα σε λιγότερο από 1 λεπτό, έχει κλείσει η δουλειά. Μία μαύρη λιγότερη στους δρόμους, απέναντι από το σπίτι μου. Ήταν που χάρηκα ότι ίσως σήμερα ηρεμήσουμε.

Μπα… Αγρίεψαν περισσότερο τα πράγματα. Τώρα και ξημερώματα!

Είναι ακόμη αρχές Μαΐου κι έχουμε ξεπεράσει το 30άρι στη θερμοκρασία. Ουφ… Πολύ ζέστη. Κουφόβραση. Σκόνη. Μόλυνση. Κλίμα που σε πλακώνει, σε μαραίνει…

Μου ‘χει λείψει το οξυγόνο, ο καθαρός αέρας, ο φρέσκος, ο αμόλυντος, ο φυσικός.

Στην επιστροφή, είδα κι άλλα καταστήματα στην Πατησίων και τους γύρω δρόμους να έχουν κλείσει. Άλλα να νοικιάζονται, άλλα να πουλιούνται, κι άλλα ενοικιαστήρια στις εισόδους πολυκατοικιών. Πολλή αλλοδαπία, πολύ πανηγυράκι, Πακιστανούς να έχουν σκεπάσει τα φαρδιά πεζοδρόμια με την πραμάτειά τους, μαύρους με τις οικογένειές τους, φορώντας παραδοσιακές ενδυμασίες να βολτάρουν μέσα στο πυκνό καυσαέριο του κέντρου, ακόμη και άραβες ντυμένους σαν τη Χιονάτη, εξωτικά και περήφανα να περπατάνε ανέμελα, λες και βρίσκονται στην εξοχή…

Σκέφτηκα πως είναι άδικο. Και δεν έχει να κάνει τελικά με ρατσισμό. Έχει να κάνει όμως με το ότι σε πονά να βλέπεις ελληνικά καταστήματα να κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο και στη θέση τους να ξεφυτρώνουν καταστήματα αλλοδαπών. Δηλαδή πώς γίνεται ο Έλληνας να μην έχει χρήματα, να μη βγάζει λεφτά, να αναγκάζεται να κλείνει την επιχείρησή του, την οποία μπορεί να έχει πολλά χρόνια και να έρχεται ο ξένος ν’ανοίγει το μαγαζάκι του: με τηλεφωνικά κέντρα και calling cards, υποτίθεται, με μεταφορά χρημάτων στο εξωτερικό μέσω Western Union, με Internet καφέ, υποτίθεται, με κομμωτήρια που ειδικεύονται στα μαλλιά ράστα, με ρουχάδικα που πουλάνε ξεχασμένες μόδες και ευτελή ρούχα, με μίνι μάρκετ, ταβερνάκια… Τα περισσότερα υπόγεια, ύποπτα γεμάτα, με φωνακλάδηκες φάτσες απέξω για κράχτες, να σου θυμίζουν ότι δεν είναι για σένα.

Αλλά για τους ξένους που μένουν σε αυτή την περιοχή. “Εκδιώχτηκαν” οι Έλληνες που είχαν το ψωμί τους εκεί και τους πήραν τη θέση αυτοί πoυ ήρθαν. Πως γίνεται να έχουν λεφτά αυτοί; Στο στρώμα τους τα κρύβουν;

Αλλά ναι. Όταν μένουν σε ένα διαμέρισμα 10 άτομα σαν κατσαρίδες, όταν η έξοδός τους δεν είναι ένα καλό εστιατόριο ή ένα σινεμά αλλά το τσιγάρο και οι μπύρες στο πεζοδρόμιο, κάτω από το μπαλκόνι σου, άντε και κάνα πικνίκ στο Άλσος Γαλατσίου μέσα στο χορτάρι, όταν είναι παράνομοι, φοροφυγάδες, ακαταχώρητοι και φευγάτοι, λογικό να τα φέρνουν βόλτα αλλιώς…

Κι εσύ μένεις να κοιτάς τα πωλητήρια και τα διάφορα “Habibi Calling Centers” να σε τυφλώνουν με τα μεγάλα γράμματα, τις ορδές αλλοδαπών απέξω και τις ύποπτες, πάντα, κινήσεις. ΧΩΡΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ!!!

Νομίζω, σε λίγο θα ονομάζονται οι γειτονιές όπου μένουν ακόμη Έλληνες “Η ελληνική παροικία στα Πατήσια”, “Η ελληνική κοινότητα στην Κυψέλη” και πάει λέγοντας…

P.S. Καλή βδομάδα ανθάκια μου! Ακόμη κι αν είστε περασμένα σε μαλλιά ράστα μαν…

Πηγή εικόνας: sajja.deviantart.com

(κοίτα τι τράβηξα μαλάκα μου! Το καλειδοσκόπιό μου! σχεδόν φανταστικό…)

Το φύσηξα, το γύρισα ανάποδα, μου ευχήθηκα, κοίταξα ψηλά, δάκρυσα πάνω στο τζάμι, ζωγράφισα διάφανα με τα δάχτυλά μου και περιμένω… Έχω γενέθλια, είναι Πρωτομαγιά, η μέρα μου και είμαι καλά. Πολύ καλά.

Ευχαριστώ.

Είμαι χαρούμενη, ευτυχισμένη. Έχω γενέθλια κι αφήνω τον εαυτό μου να αιστανθεί τα πάντα γύρω του, να κλείσει τα βλέφαρα και να μυρίσει τριαντάφυλλα, βανίλια, πορτοκάλι, σοκολάτα! Ό,τι μου αρέσει. Ό,τι κάνει ευτυχισμένο τον εγκέφαλό μου. Τις σκέψεις μου. Τα συναισθήματά μου.

Ξενύχτησα χτες. Άγρια. Ήπια. Ξαναήπια. Είπα να μεθύσω, αλλά σταμάτησα λίγο πριν. Ζαλίστηκα ανοιξιάτικα και προτίμησα να γευτώ έρωτα και να το καταλάβω!

Πήγα μακριά. Σε θάλασσες, προβλήτες, αλμύρες, εικαστικούς χώρους, τούνελ και προβολείς. Τα είδα όλα ροζ κι ακόμη τα βλέπω. Γέμισα για ακόμη ένα χρόνο τα πνευμόνια μου ευχές, ευτυχία, αντοχές κι όνειρα και συνεχίζω τώρα, ε;

Έχω γενέθλια, λοιπόν, σε περίπτωση που σου ξέφυγε. Πάω σε παζάρια, σε μείγματα κόσμου και μυρωδιάς. Πάω να κλέψω λινές και δαντελένιες στιγμές. Και το βράδυ, θα με τυλίξω με τρύπια φορέματα, θα μου φορέσω χίλια χρώματα στα χείλη, θα ανοίξω διάπλατα το πράσινο μάτι μου και θα γλιστρήσω σε ιταλικά πιάτα και αφρώδεις οίνους!

Cheers ΜΟΥ!

Φρέσκια τούρτα, λαχταριστά υλικά, όλα τα σύνεργα αραδιασμένα στον πάγκο της κουζίνας κι εγώ πανέτοιμη να το γιορτάσω ιδανικά.

Θα βγω, θα περπατήσω, θα σεργιανίσω, θα κλέψω μαργαρίτες, θα πλέξω λεπτά στεφάνια και θα ντυθώ νεράιδα του ανέμου!

Κάτσε να δω τι θα πρωτοευχηθώ φέτος. Θέλω… Ναι θέλω…

Μόλις ο δείκτης ξεπεράσει τα μεσάνυχτα, μπορώ να σβήσω αυτή τη μέρα. Τη δική μου μέρα. Πρωτομαγιά!

Ευχή! ΕΥΧΕΣ!!! Κερί… Φουυυυυυ. Λίγο ακόμη…

Πηγή εικόνας: bpc73.deviantart.com

Λουλούδια, αρώματα, μίσχος, ανθάκια, φύλλα, ρίζες, βολβοί, στεφάνια πάνω στη γη… παντού…

Τι ομορφιά θεέ μου…

Έχω πει να γράψω. Να σημειώσω. Να θυμηθώ και να ομολογήσω.

Τι ΔΕΝ έχω κάνει. Θα γίνω αόρατη. Μαύρη. Γεμάτη ιστούς και τρίχινα πλέγματα αν το αποτολμήσω αυτό.

Πρέπει να με φτιάξεις από την αρχή. Κι εσύ κι εγώ, ξέρεις.

Πρέπει να φυσήξω όσο δυνατά αντέχω.

Και να διώξω το ίδιο μου το σύννεφο. Το ανάπηρο. Το αναγκαίο.

Καλή κι η συννεφιά, δε λέω. Αλλά το φυσικό φως, εκείνο που χύνει το στέμμα και το κερί μου, έχει άλλη ενέργεια.

Ήλιος –

Κερί –

Κορδόνια φωτός… Μονοπάτια. Σαλιγκαράκια. Ουρές. Ξανά εδώ.

Πλησιάζει.

Μεγάλη, ήρεμη ανάσα. Χαμογέλα βλαμμένο μου!

Υ.Γ. Με υπερβολικές δόσεις από έρωτα, χάδια, βόλτες-εικόνες και αγάπη! Έτσι θέλω να τα περάσω…

Πηγή εικόνας: sjoeman.deviantart.com

Μόλις μίλησα με ένα τέτοιο πλάσμα. Που ανεβαίνει τη σκάλα την αέρινη, κάθεται σε ένα θρόνο στενά φορεμένο κι αφουγκράζεται από κει πάνω ό,τι άσπιλο υπάρχει. Είτε επαναλαμβάνεται είτε πρωτοσυμβαίνει. Όμορφο.

Απόψε λοιπόν, συνομίλησα με ένα τέτοιο, σπάνιο πλάσμα. Του είπα ό,τι έχω, ότι σκέφτομαι, ό,τι γλιστρά από τη γλώσσα μου. Και πήρα πίσω πολλά… Μα κυρίως όχι συμβουλές, αλλά ανακούφιση και γαλήνη.

Κοίτα που την έχω ανάγκη την αναθεματισμένη. Έστω για λίγο, τόσο δα σύντομα.

Φου… σβήνω κερί και μετρώ… Κοίτα που πλησιάζει. Μα δεν είμαι έτοιμη ακόμη. Στάσου! Τα γενέθλιά μου πλησιάζουν αφόρητα κοντά και φέτος. Μου την έσκασες ε? Κάτσε να σκουπίσω με την τρίχινη τη σκούπα, την κοντή, για να σε υποδεχτώ. Σκυφτή, γαληνεμένη, πράα, ελαφριά.

P.S. Καλή μας βδομάδα! Shhhh… τέλεια θα είναι, σταμάτα.

Πηγή εικόνας: sharina.deviantart.com

Όσα συμβαίνουν απλώς μου θυμίζουν ολοένα και πιο έντονα, γιατί εξαφανίστηκα από την Αθήνα για ένα εξάμηνο πριν 3 περίπου χρόνια. παρατώντας τη δημοσιογραφία για πάντα (!) και τον έξω κόσμο, τον γεμάτο μπουρμπουλήρθες πλαστικές. Από κείνες που σπάνε με ένα μικρό αλλά σταθερό πάτημα. Έτσι, σπατς… απόμενος αέρας, επόμενο θηκάκι, επόμενο απόστημα.

Χρειάστηκα να κάνω μια γερή αποτοξίνωση. Να μην βλέπω τηλεόραση. Να μην ακούω οτιδήποτε δυσάρεστο, στενάχωρο. Χρειάστηκα να γνωρίσω έναν καινούργιο, κόσμο που επιπλέι πάνω σε λάβα. Αστείο δεν είναι; Τόσο τζόγος. Τόσος τυχοδιωκτισμός κι από την πλευρά μου. Σε νησί προσάραξα. Νερό πάνω σε λάβα. Πολλά ξεκινήματα. Και κανείς δε με ήξερε. Ευτυχώς.

Αν και πολλοί με έμαθαν λίγο πριν φύγω κι από δω.

Γύρισα λοιπόν. Και ξαναμπήκα σε τρυπάκι πόνου. Άλλος πόνος τώρα. Πόνος σχέσης, συμβίωσης, κελιού που δεν είχα συνηθίσει, μήτε το ‘χω μέσα μου.

Και τώρα ζω έτσι. Μακριά από τη δημοσιογραφία, πάντα, από τον πόνο του πλανήτη, του να γνωρίζω. Πονώ βέβαια ακόμη, ίσως κι από ένστικτο. Διαισθητικός πόνος, χα! Πονώ ίσως και για πράγματα που δεν τα διαβάζω μεν ούτε τα ακούω σε ραδιόφωνο ή τηλεόραση, αλλά τα βλέπω κάτω από τα βήματά μου.

Υπάρχουν. Τι σημασία έχει αν χαμηλώνω την ένταση του κόσμου; Υπάρχει!

Αλλά, προσπαθώ να με προστατεύσω, γαμώτο. Δεν θα το κάνει κανείς για μένα αυτό. Δεν το ξέρει για να το κάνει. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΦΟΡΑ.

Κι ας ξέρω την ίδια ώρα, ότι είμαι ένα τίποτα μπροστά στο όλο. Η δική μου λογικότητα, η δικιά μου πνευματική ισορροπία, λίγη σημασία έχει μπροστά στα όλα που πέφτουν, που καταστρέφονται. Πλέον ή από σεισμό θα πάμε ή από τσουνάμι ή από τυφώνες ή από φωτιά. Όλα θα φύγουν για να ξανάρθουν. Για άλλους. Οπότε;

Πήγα θέατρο. Είδα Βογιατζή, το “Ύστατο σήμερα”. Είδα και την “Rachel Corrie”. Σημείωσα και 3-4 ακόμη παραστάσεις που θέλω να προλάβω να δω.

Τελικά στα σκοτεινά, εστιάζεις πάντοτε καλύτερα.

Στην υγειά της Σαντορίνης. Στην υγειά της παράνοιας. Κι αν αντέξω, θα βάψω ξανά μια μέρα τα χείλη μου με πράσινο μολύβι ματιών… όπως έκανα παιδί. πράσινο ή μοβ. Εναλλάξ.

(Καλό Σαββατοκύριακο)

Πηγή εικόνας: my-eyes-your-windows.deviantart.com