Tell the world I’m coming home…

Για ελάχιστες μέρες, απρογραμμάτιστα τελείως, λιγάκι στη ζούλα. Να δω τους δικούς μου, τη μικρή μου οικογένεια, τους αγαπημένους μου και 1-2 φίλους που ξέμειναν εκεί.

Όταν έκλεισα το εισιτήριο προ μιας βδομάδας, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι: Μα δεν θέλω να πάω! Και η αλήθεια είναι ότι δεν σκόπευα να ξαναγυρίσω. Ποτέ (?). Έχω κόμη τόσο θυμό. Κι απλώς δεν ήθελα. Από χτες όμως, αιστάνομαι ήδη μέσα σε κρυστάλλινες αγκαλιές και στριφογυριστά, παραμυθένια φιλιά, βλέμματα αγωνίας κι αγάπης και ψιθύρους που είχα ξεχάσει να ακούω. Κάτι μου έλειψε τελικά, θαρρώ.

Δεν τολμώ να ομολογήσω όλα εκείνα που φοβάμαι να μυρίσω, να αγγίξω, να δω. Μου που τα ‘παν άλλοι που ‘ρχονται συχνά. Και που σκιάζεσαι και νιώθεις καταραμένος, μιαρός και τόσο απελπισμένα μικρός και μόνος. Μουντζωμένος. Τελειωμένος.

Δεν θα τα πω αυτά. Υπάρχουν τόσο καιρό. Γι’αυτό δε γράφω. Ιστός που δεν καταστρέφεται με τίποτα. (από black widow…)

Να αφαιρέσω προσεκτικά την ψυχή μου, να την τυλίξω σε σάβανα και να την απλώσω κοντά στον ήλιο; Μα χτυπά…

Έρχομαι σπίτι. Κι όλα είναι γύρω-γύρω.

(Πηγή εικόνας: nina-y.deviantart.com)

… και σκέφτομαι πως λείπω 9 μήνες. Μακριά από την Αλίκη και τον Θωμά, ελαχιστότατους καλούς φίλους, αρκετούς γνωστούς, ώριμο και πλούσιο παρελθόν και φάσεις που θα μπορούσαν άνετα να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά.

Το σκέφτομαι συχνά αυτό το τελευταίο. What if…

Αν είχα πάει Γερμανία τότε να σπουδάσω…

Αν είχα πάει Νέα Υόρκη αρκετά αργότερα να τραγουδήσω…

Αν είχα πάει Καλών Τεχνών αντί για Βακαλό…

Αν είχα πάρει μηχανή πολλά χρόνια πριν. Μηχανή…

Αν δεν είχα ξεκινήσει ποτέ δόκιμη στη δημοσιογραφία και είχα μπλέξει με άλλες τέχνες.

Αν είχα αποφύγει ανθρώπους και είχα επιμείνει με κάποιους άλλους…

Αν μετά τη Σαντορίνη πραγματικά ταξίδευα Αυστραλία, όπως είχα προγραμματίσει…

Αν δεν έφευγα ποτέ από την Ελλάδα. Ή αν έφευγα πολύ νωρίτερα!

Κι αν δεν ήμουν τώρα εδώ.

Χρόνια μου πολλά-καλά: ΥΓΙΗ κι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ.

Ο ουρανός είπε να μας κάνει επίσκεψη, χτες. Φόρεσε τον πιο σκούρο του μανδύα και γλίστρησε προς τη γη, χρησιμοποιώντας τις ρίζες της. Τις τράβηξε σαν γκέμια και κατηφόρισε με ακρίβεια κι ασφάλεια. Έμοιαζε σαν ποτάμι όλο αυτό.

Έμοιαζε σα να τούμπαρε για λίγο το σύμπαν. Το νερό και τα κύματα ανέβηκαν, σαν πλημμυρίδα. Και το σκέπαστρο, το ταβάνι της γης βυθίστηκε κι ακούμπησε τα ψηλότερα δέντρα, τους πύργους, τα αλεξικέραυνα και τα τεμένη.

Ο ουρανός είπε απλώς να μας φοβίσει, σήμερα. Κάρφωσε τα πιο άγρια συννεφάκια στο ξύλινο κενό, σαν παιχνίδι και μας απείλησε με χαμένο φως και σταγονίδια. Σιώπησε όμως όλο αυτό. Σίγησε. Κι έτσι έστησα τον εναέριο κήπο μου. Εδώ.

Ξανά.

Από την αρχή.

Με περισσή φροντίδα.

Ένα-ένα… Κουκίδες, ψηφίδες, μωσαϊκά από φύλλα, χρώματα, σχέδια και πράσινη, αέναη ζωή.

Ξέρω τι μου έλειψε. Να στο ζητήσω;

Να το ζητήσω;

ΞΕΓΝΟΙΑΣΙΑ!

(είναι η λέξη που ψάχνω χρόνια τώρα)

Κοιτάζω, ξανακοιτάζω και σκέφτομαι πώς ήσουν και πώς είσαι.

Εγώ σε έκανα έτσι;;;

Σίγουρα άλλαξες, επέλεξες, σκέφτηκε η ψυχή σου και διάλεξε τα ρούχα που της κάνουν, που της πάνε.

Δεν μπορεί. Κι εγώ θα έφταιξα όμως. Κι εγώ κάτι θα έκανα εκεί μέσα. Εγώ σε έκανα έτσι λοιπόν;

Μη αναστρέψιμο…

Ποτέ μου δεν θα μπορέσω να συνηθίσω την έννοια της σχέσης, της αλλαγής, της εξέλιξης, της αναμονής, της υπομονής. Ποτέ!
Δεν είμαι εγώ για σχέση. Δεν στο έχω πει; Α ναι! Φυσικά!

Αυτά τα στάδια που λαβώνουν, που αφήνουν στίγματα, στάλες ερυθρές πίσω. Όχι για να βρεις το δρόμο. Αλλά για να δεις πόσο μακριά έφτασες. Μακριά από σένα…………………………………………………………………..

Και όχι. Δε χωρίσαμε! Ούτε φεύγω μόνη μου… Μαζί πάμε. Σαν κανονικό ζευγάρι. λολ

Έκλεισε λοιπόν ladies and gents. Κύπρος it is. Τόσο μεγαλόπρεπα, τόσο μακριά ή κοντά, τόσο διαφορετικά. Μόλις συμφώνησα, μετά από αρκετό ψαχτήρι και ραντεβού και τη μεταφορική εταιρεία που θα αναλάβει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της μετάβασης. Είπαμε, θα το φάω μόνη μου το λούκι της μετακόμισης, το ξέρω, αλλά θα μου αρέσει. Και αυτό το ξέρω, ναι!

Στις 26, το μεσημεράκι, πετάμε για Τσίπρον και από την επομένη, χτίζουμε τη νέα μας ζωή. Και το ευχάριστο είναι πως και οι δύο, το ίδιο εναρμονισμένα πλέον, προσβλέπουμε σε αυτή την ανανέωση. Και επαγγελματικά και σε επίπεδο αλλαγής χώρας, νοοτροπίας, επιπέδου.

Διότι αυτό που μου έλειπε τα τελευταία χρόνια στην γΕλλάδα ήταν και είναι η ποιότητα. Αυτή η τόσο σύντομη και ουτοπική λέξη, που πολλά λέει και ίσως τίποτα σε κάποιους.

Και γι’αυτό κάθε χρόνο τα τελευταία 3 έτη, τσιγκλούσα τον άντρα και του έλεγα: “Μήπως να το σκεφτείς να φύγουμε από την Ελλάδα”. Κι ευτυχώς φέτος ωρίμασε αυτή η σκέψη και τώρα, 1 μήνα μετά γίνεται πράξη! Χωρίς φανφάρες, χωρίς ίσως τόση πολλή σκέψη. Αλλά οργανωμένοι είμαστε. Και το ψάξαμε και το καλλιεργήσαμε και το είδαμε.

Τον τελευταίο 1 μήνα έχω διαβάσει απίστευτα πολλά για την Κύπρο, έχω μιλήσει γι’αυτό το νησί, έχω κάνει κάποιες γνωριμίες ήδη, την έχω επισκεφτεί, έχω στείλει τα άπειρα βιογραφικά, είδα κόσμο, περπάτησα ελάχιστα στο κέντρο της και προσπάθησα να ρουφήξω ένα μήνα τώρα, το “είναι” της…

Και νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε μια καλή ζωή εκεί.

Δεν έχει σημασία που δεν ξεμακραίνουμε όσο να αλλάξουμε ήπειρο τελικά, για να μπορεί να το ονομαστεί αυτό “φευγιό” ή “ξεριζωμός” ή όπως θες πες το. Εγώ ξέρω πως σαν άλλη χελωνίτσα, παίρνω στη ράχη μου το σπίτι μας, τα υπάρχοντά μας τα λιγοστά, εμένα κι εσένα και φεύγουμε.

Σε μια υπέροχη, δυναμική, απείρως δημιουργική και διαφορετική δουλειά, σε ένα εξαιρετικό σπίτι ονείρων που το βλέπω κάθε βράδυ όταν σέρνομαι μέχρι το συννεφάκι μου και ξερογλείφομαι! Σε μια ζωή που τελικά μπορείς να την έχεις όπου θες κι όπου τολμήσεις!!!

ΦΕΥΓΩ ΓΑΜΩΤΟ —

(σε 20…)

Πηγή εικόνας: nina-y.deviantart.com

Δυόμιση χρόνια και κάτι ψιλά τώρα, κάνεις εσύ κι εγώ κάθομαι πίσω κι απολαμβάνω. Το χρόνο μου, τον εαυτό μου, τη δυνατότητα του να επιλέγω το τίποτα.

Μέχρι που με βρήκε αυτό το τίποτα.

Ο χρόνος γυρίζει. Μαυρίζει, τροχίζει και δακρύζει πάνω στην πέτσα μου.

Φεύγω λοιπόν για λίγο. Για ελάχιστα. Μια Μεγάλη Βδομάδα και για μένα.

Μία και μοναδική ευκαιρία.

Να σταματήσω τον ρημαδο-χρόνο. Να του κλέψω όλους τους δείκτες που έχει σπείρει στο σύμπαν το λευκό.

Και να αρχίσω εγώ αυτή τη φορά κάτι για εμάς. Να σου δείξω πώς ονειρεύομαι αυτό… ΑΥΤΟ! Ξέρεις…

σ’αγαπώ κι ελπίζω να γυρίσω με χρυσές αποσκευές. Άδειες. Γιατί το μέλλον ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΦΤΕΙ ΑΛΛΟΥ ΓΙΑ ΜΑΣ…

σ’αγαπώ μέχρι να στερέψουν όλα τα χρώματα του κόσμου.

τσουυυυππππ!

Πηγή εικόνας: maiarcita.deviantart.com

Πλάκα-πλάκα, και η μάνα του άντρα μου τα έλεγε, αλλά ποιος την άκουγε. Πάντα εμείς ξέρουμε καλύτερα. Γιατί με εμάς, the case is different!

Αρχίδια.

Μωρέ μια χαρά, ο πόνος ίδιος είναι. Και η προδοσία. Κι αυτό το βλαμμένο συναίσθημα, ότι αφέθηκες…
και την πάτησες.

Τελικά νομίζω πως σε κάθε γυναικεία ζωή, έρχεται ο ίδιος ιστός να σε χλευάσει: Θα μείνεις ή θα φύγεις μωρή;

Κι εσύ απαντάς: Άντε γαμήσου, μόρφωμα. Που θα χάσω τα λεφτά, την εικόνα, την ασφάλεια, το σεξ. Όχι όμως, ΕΓΩ ΘΑ ΦΥΓΩ!

Γιατί ξέρω, ότι τα καταφέρνω και μόνη μου. Άλλωστε, τόσα χρόνια τα καταφέρνω. Βλέπω πώς με κοιτάνε οι νεότεροι. Έχει αλλάξει το target group, ναι. Αλλά σε κάποιους αρέσω. Όλως περιέργως, αρέσω πολύ στους νεότερους πλέον.

Οπότε; Θα ξαναγίνω ΕΓΩ! Ανεξάρτητη, ασυμβίβαστη, ατελείωτη. Τα θέλω όλα όμως. Και δε φοβάμαι. Ποτέ δε φοβόμουν . Και ίσως αυτό να είναι κακό ή να είναι κακό για τους γύρω μου.

ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ… ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΤΟ ΞΕΡΩ.

Εσύ;;;

Πηγή εικόνας: cristynna-necropolis.deviantart.com

Εγώ θα ευχηθώ στη μάμα μου. Και θα ψιθυρίσω κι ένα “Χρόνια πολλά” και στη μαμά του άντρα, που δεν ζει πλέον δυστυχώς.

Και θα σκεφτώ και τις μανούλες, τις φρέσκες, εκείνες που θα γίνουν κι εκείνες… που θα μπορούσαν να γίνουν. Ή τους αξίζει. Αλλά δε θα γίνουν ποτέ.

Με τη μάμα μου, δεν έχουμε, φαινομενικά, καμία σχέση. Και δε μιλάω για τις αλλαγές που λάξευσαν τον ψυχισμό της όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί κάποτε, ήταν απίστευτα δυναμική, ενεργητική και φευγάτη. Κι ακόμη είναι. Αλλά κατά τι λιγότερο.

Άλλα λέει η μία, άλλα καταλαβαίνει η άλλη. Άλλες αντοχές, γούστα, ενδιαφέροντα η μία, τελείως άλλα η άλλη. Γι’αυτό, λέει, δεν θα μπορούσε ποτέ να έκανε παρέα μαζί μου, αν δεν ήμουν κόρη της. μπδδδ

Εκείνο που νιώθω όμως εγώ, ακόμη και τις εποχές που “παίζαμε τρελό ξύλο” είναι ότι, ο ψυχισμός μας είναι ταυτόσημος. Μπορώ να καταλάβω με ευκολία τις διακυμάνσεις που συμβαίνουν μέσα της. Πάντα μπορούσα. Κι εκείνη, ακόμη πιο εύκολα από μένα. Έχουμε ένα δέσιμο, σχεδόν πνευματικό, που είναι άξιο απορίας. Ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι έχουμε ρίξει ομηρικούς καβγάδες. Μέχρι που έχουμε σταματήσει και να μιλάει η μία στην άλλη για διαστήματα.

Την αγαπώ τη μάμα μου. Και χαίρομαι που την έχω μάμα μου. Και όχι, δεν θα την άλλαζα. Ακόμη κι αν δεν την πείθω. Ακόμη κι αν κρατά, φυλαχτό, το παρελθόν και προσπαθεί να με πικάρει με ατάκες και γεγονότα του “παλιά”, εμμένω. Και χαμογελώ μέσα μου γιατί… που να ‘ξερε.

Δεν ξέρει. Της το λέω. Αλλά δεν ξέρει. Της το λέω όμως! Και είναι σημαντικό αυτό.

Χρόνια πολλά, Αλίκη. Να είσαι για πολλά-πολλά-πολλά -μέχρι να σε βαρεθώ πραγματικά!- χρόνια μάνα μου.

Αναπάντεχα, γλυκά, λίγο αμαρτωλά, πονηρά σίγουρα! Καλή η έκπληξη…

Ενδιαφέρουσα η βολτούλα στο παζάρι της Φιλαδέλφειας με χίλια-μύρια καλούδια να κρέμονται από κλωστές, σπάγκους, βάζα κι ενυδρεία!

Και πολύ τρυφερή η νύχτα μας στο ιταλικό εστιατόριο που ανακάλυψα στη Γλυφάδα. Μου είχε λείψει μια τέτοια, ρομαντική έξοδος μαζί σου. Οι δυο μας αποκλειστικά. Μια μικρή πολυτέλεια, γαρνιρισμένη σωστά.

Απολογισμός: Καλός! Ευτυχισμένος. Πολύ κοντά σε αυτό που ονειρεύομαι. Με τους ανθρώπους που αγαπώ, εσένα πάντα…

Πήρα ευχές από κει που δεν το περίμενα. Από ανθρώπους που ούτε που ήξερα, νόμιζα, πως έχω γενέθλια Πρωτομαγιά. Και με ξέχασαν άνθρωποι που τους περίμενα και την ήθελα την ευχούλα τους. Δεν πειράζει, η γεύση και η επίγευση κυρίως που έκλεψα φέτος στα γενέθλιά μου, ήταν εποικοδομητική.

Λίγο πικρή, όπως και οι τελευταίοι, δύσκολοι μήνες της ζωής μου, αλλά σίγουρα ένιωσα ότι έχω ανθρώπους που με στηρίζουν, που με αγαπούν και που μου δίνουν. Και είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου, που έχω την ωριμότητα και τη γυάλινη “σοφία” να το δω αυτό. Και είναι πολύτιμο το συναίσθημα, τελικά.

Ακούω πάλι σειρήνες στο δρόμο. Είναι η 15η φορά σήμερα. Τι έγινε, σε Χάρλεμ εξελιχτήκαμε; Ζω σε κουκούλι. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν μου το τρυπήσουν όμως.

Πρωτομαγιά. Χρόνια μου πολλά. Και σας ευχαριστώ guys που σπαταλάτε μερικά δευτερόλεπτα που και που πάνω μου!

Αλήθεια. Ευχαριστώ.

Πηγή εικόνας: ioneek.deviantart.com

Λουλούδια, αρώματα, μίσχος, ανθάκια, φύλλα, ρίζες, βολβοί, στεφάνια πάνω στη γη… παντού…

Τι ομορφιά θεέ μου…

Έχω πει να γράψω. Να σημειώσω. Να θυμηθώ και να ομολογήσω.

Τι ΔΕΝ έχω κάνει. Θα γίνω αόρατη. Μαύρη. Γεμάτη ιστούς και τρίχινα πλέγματα αν το αποτολμήσω αυτό.

Πρέπει να με φτιάξεις από την αρχή. Κι εσύ κι εγώ, ξέρεις.

Πρέπει να φυσήξω όσο δυνατά αντέχω.

Και να διώξω το ίδιο μου το σύννεφο. Το ανάπηρο. Το αναγκαίο.

Καλή κι η συννεφιά, δε λέω. Αλλά το φυσικό φως, εκείνο που χύνει το στέμμα και το κερί μου, έχει άλλη ενέργεια.

Ήλιος –

Κερί –

Κορδόνια φωτός… Μονοπάτια. Σαλιγκαράκια. Ουρές. Ξανά εδώ.

Πλησιάζει.

Μεγάλη, ήρεμη ανάσα. Χαμογέλα βλαμμένο μου!

Υ.Γ. Με υπερβολικές δόσεις από έρωτα, χάδια, βόλτες-εικόνες και αγάπη! Έτσι θέλω να τα περάσω…

Πηγή εικόνας: sjoeman.deviantart.com