Έχω κρεμαστεί από το πατζούρι. Έχω μπήξει τα δάχτυλά μου στις κρύες του, μεταλλικές θηλιές και περιμένω. Τον ήλιο να πέσει. Τον ήλιο να βγει μέσα από τη μολύβδινη θολούρα που δεσπόζει εδώ και 3 μέρες στον απέναντι ορίζοντα. Απέναντι από το πράσινο μάτι μου. Κι εγώ να περιμένω με την κάμερα στο χέρι.

Θέλω να κλειδώσω αυτή τη χάλκινη ομορφιά, που τυφλώνει γλυκά και ζαλίζει την ίριδα του ματιού για ώρα.

Έχω ανοίξει διάπλατα τα διπλά πατζούρια και περιμένω. Τώρα δα, θαρρώ πως θα ξεπηδήσει μέσα από τους καπνούς του ουρανού.

Φτάσαμε στο τέρμα. Πιάσαμε ταβάνι. Έχει κατέβει όλο το μαύρο στρώμα κι έχει γλείψει τη γη. Αέρας, βροχή, ακόμη και χαλάζι μας έλουσε προχτές. Πώς να μπορέσει ο ήλιος να χωθεί στην καταπακτή και να δύσει; Πώς να σηκώσει το ρόπτρο; Ή να δει πού είναι η κλειδαρότρυπα.

Ζαλίζει όλο αυτό. Ζαλίζει το φως, μα ζαλίζει κι ο καπνός.

Έχω ξεχάσει τα κλειδιά μου κάπου. Κι έχω βαρύνει. Τα σέρνω καιρό τώρα. Και θα τα σέρνω. Το νιώθω. Χρόνια πολλά μπλογκόσφαιρα κι εσύ μισοτρυπημένο μου μπαλόνι. Κάπου σε άφησα, μα δε θυμάμαι που. Μου έχεις κακιώσει άραγε; Εγώ σου έχω.

Γιατί δε με ακολούθησες;

(αναρωτιέμαι…)

Έβρεξε κι ούτε που το κατάλαβα. Έριξε νεροποντή για ένα 10λεπτο. Μάλλον στα όνειρά μου θα ‘μουν. Είχε πολλή κίνηση απόψε εκεί μέσα. Εικόνες εναλλάσσονταν, μυτερά χωνάκια λάμπανε, πέταλα βγαλμένα από το φεγγάρι με οδηγούσαν όλο και πιο βαθιά. Στην ψυχή μου. Και σε όσα δε θέλω να ξέρω. Μα τα γνωρίζω.

Είναι παράξενο. Είμαι εδώ κι αιστάνομαι πως μου συμβαίνουν πιο γρήγορα τα πράγματα. Είμαι δω μονάχα 6 μήνες (ναι, τους έκλεισα) κι όμως, έχουν διαδραματιστεί πολλές σκηνές κι έχουν προκληθεί αμυχές.

Αλλά ξέρεις, είναι ίσως η πρώτη φορά στην ηλεκτρονική ζωή μου, που νιώθω πως δεν μπορώ να τα γράψω στον διαδικτυακό μου πάπυρο. Γιατί… γιατί δε θέλω να είμαι άδικη, γιατί δε θέλω να αποκρυσταλλώσω τίποτε ακόμα, γιατί δε θέλω να κάνω κείνο που δε μου αρέσει να μου κάνουν. Ξέρω γιατί ήρθα ‘δω. Πως μπορώ λοιπόν και μάλιστα να το γράψω, να εκφράσω τι δε μου αρέσει; Κι είναι πολλά…

Από την άλλη, πάντα ήμουν τυχερός άνθρωπος. Κι εδώ, στην Κύπρο, με έχει πιάσει για πρώτη φορά στη ζωή μου μια απίστευτη κακοτυχία. Το πιστεύω. Δεν ξέρω τι άλλαξε, ποια χορδή τρύπησε την αύρα μου και ξεχύθηκαν όλα τα χρώματα έξω. Αλλά πρέπει τώρα, με έναν μαγικό τρόπο, να γραπώσω την απόχη μου και να τα βρω όλα, ένα προς ένα. Να τα φέρω πίσω. Σε μένα.

Πάντως, ο τροχός εξακολουθεί να γυρίζει. Ευτυχώς.

Καλημέρα. Παρασκευή. Καλή μέρα.

Έχουν γκριζάρει τα μαλλιά των σπιτιών, του δρόμου, του αέρα, των δέντρων, των στεγών, των παραθύρων, των αυλών, της γειτονιάς.

Σχεδόν άσπρισε η επιφάνεια του οξυγόνου. Σταμάτησε. Ξανάρχισε. Ο ήλιος μάταια προσπαθεί να ξετρυπώσει τις αχτίδες του μέσα από το πυκνό, γκρι σκούρο σύννεφο πίσω από το βουνό, στη μεριά των κατεχόμενων.

Μάταια, γιατί η σχισμή που κατάφερε έκλεισε με τη μία και η σύγκρουση ξανάφερε νερό. Μπόλικο νερό.

Μου αρέσει. Είμαι μέσα. Στα ζεστά. Με ρούχα, κόσμο, ένα ζεστό τσάι στο χέρι και γραμματάκια να πολλαπλασιάζονται μπρος στην οθόνη μου.

Έχω στολίσει Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Νωρίς φέτος. Το στόλισα πριν ακόμα μπει ο Δεκέμβρης και θα το αφήσω να το χαρώ μέχρι το τέλος Γενάρη. Έτσι, να γίνω κι εγώ κομμάτι του, στολίδι του, λαμπιόνι του. Μέχρι να φτάσω τα αστεράκι στην κορυφή. Το χειροποίητο.

Οι πρώτες γιορτές στην Κύπρο. Τα πρώτα Χριστούγεννα, η πρώτη Πρωτοχρονιά και τελικά η αλλαγή του χρόνου εδώ. Κύπρος. Λευκωσία. Παράξενο είναι τώρα που το γράφω. Κανονικά δεν είναι διόλου αλλόκοτο. Εγώ είμαι εδώ. Εσύ είσαι Αθήνα. Άλλος είναι Καναδά, Γερμανία, Ιταλία, Αυστραλία. Απωθημένο θα μου μείνει η Αυστραλία θαρρώ.

Κλείνω. Αχ, Παρασκευή. Έχω να κάνω πολλά μες στο Σαββατοκύριακο. Να φτιάξω τα μαγικά κουτιά, που θα στείλω στην Αθήνα σε γονείς, θείους και φίλους. Σε αγαπημένα πρόσωπα. Όχι πολλά. Όσα μπορώ. Όσα μπορεί να κουβαλήσει η φίλη που έχει έρθει, στη βαλίτσα της.

Ελπίζω αυτή η δεύτερη βροχή από τη μέρα που ήρθα, να κοπάσει. Α, και να βρέχει μονάχα το βράδυ. Για να μπορώ να πηγαίνω στεγνή στη δουλειά μου.

Κλείνω. Γεια.

… για λίγο έστω. Ιδιαίτερα λίγο. Και είμαι πραγματικά καλά. Τόσο που ελπίζω να μην πάθω τίποτα από την υπερφόρτωση και την έντονη ακτινοβολία! λολ

Φτου-φτου. ΜακριάαααααΑ

Είμαι διχασμένη μεταξύ 2 χωρών. Την οποία μία θα αφήσω πίσω μου πολύ σύντομα, δίχως τύψεις, δίχως δεσμεύσεις, δίχως προσμονές.

Και άρα… ΦΕΥΓΩ guys. Ναι, φεύγω!!!

Συμφώνησα με την καλύτερη δουλειά που θα μπορούσα να είχα ζητήσει. Και ανακάλυψα το καλύτερο σπίτι που θα μπορούσα να έχω βρει.

Τέλος Ιουλίου φεύγω.

Από τη γΕλλάδα.

Χάρισμά σας. Όχι σε σένα, μα σε όσους θέλουν να συνεχίσουν να αναπνέουν το δηλητήριό της.

Εγώ δε θέλω άλλο. Μου έφτασε. Αν έχω να ζήσω ακόμη άλλα τόσα (;) χρόνια, τότε θέλω να αρχίσω να μου δίνω και να κάνω για μένα. Μόνο. Φτάνει η μαλακία.

Προτιμώ να φορτίζομαι επειδή π.χ. βρέχει, επειδή σχόλασα μισή ώρα αργότερα, επειδή έχει κίνηση, επειδή λέκιασα το αγαπημένο μου φόρεμα, επειδή η γλάστρα μου δεν εμφάνισε ακόμη τα μπουμπούκια της, επειδή μου τελείωσα το γάλα, επειδή δεν πρόλαβα το Mall ανοιχτό, επειδή βαριέμαι να λουστώ, επειδή ξέχασα να πλύνω τα πιάτα, επειδή μου τελείωσε το απορρυπαντικό, επειδή βαριέμαι να ξεπακετάρω την τελευταία βαλίτσα, επειδή έκανα λάθος κι αγόρασα μια καλύτερη κρέμα προσώπου!

ΝΑΙ –

Μετρώ -κι εσείς ελπίζω μαζί μου- τις μέρες μέχρι να εξαφανιστώ από αυτό τον πλανήτη. Και μετά πάλι στο συννεφάκι μου θα είμαι.

Πάλι στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο θα αφιερώνομαι. Αλλά θα έχω και τόσα άλλα, πολλά…

Μέχρι και οι επέτειοι πήγαν στράφι αυτό το μήνα. Το 31ο κλειδί μού το κλέψαν οι νεράιδες των σκέψεών μου και σε λίγο, θα μπω στη σοφίτα να πάρω από τη φωλιά το επόμενο της blogosfairas.

Λίγο ακόμη απέμεινε. … ΝΑΙ!!!

Πηγή εικόνας: kittyd.deviantart.com

Πολλά “σα” έχω χρησιμοποιήσει ήδη… Mmm….

Ναι, λοιπόν. Πήγα στο “Ζυγό”. Εγώ που δε συνηθίζω να βγαίνω πλέον Παρασκευο-Σάββατα ούτε και να πηγαίνω σε μαγαζιά που συγκεντρώνουν τόσο κόσμο. Δεν έπεφτε καρφίτσα, υπόψιν.

Αλλά ο Μαχαιρίτσας μου αρέσει. Και η παρέα ήταν καλή. Και η πρόταση, επίσης συγκυριακά συμπαθητική.

Να πω ότι για μένα, το πρόγραμμα ήταν άνισο. Δηλαδή χόρτασαν σκηνή, χειροκρότημα και κέφι τα “Κίτρινα Ποδήλατα”, η Αφροδίτη Μάνου και σε δεύτερο πλάνο ο Γιάννης Κότσιρας, που προσωπικά δε μου κάνει κάτι ιδιαίτερο. Βασικά δε μου αρέσουν τα τραγούδια του. Αλλιώς η σκηνική παρουσία, μια χαρά.

Λαυρέντη δεν χόρτασα, αν και τον είχα δει στο σχήμα με τον Ζουγανέλη-Παπακωνσταντίνου κι εκεί δώσαν ρέστα. Ήταν όλοι τους ένας κι ένας και είχαν δέσει ΚΑΙ μουσικά!

Όχι όμως σε αυτό το σχήμα. Από μουσική, ξεσηκωτική “αλητεία” του σήμερα στα μπασταρδεμένα ταγκό που θύμιζαν Κουστουρίτσα κι άλλη κουλτούρα, και από ζεϊμπέκικα έστω και σε light μορφή (not) στον πάντα επίκαιρο Λαυρέντη. Κοίτα να δεις που έγινα φαν και δεν το γνώριζα!

Εντάξει, η ελληνική μουσική δεν είναι το φόρτε μου. Σημειωτέον, η έκπληξη είναι η Ζηνοβία Αρβανιτίδη, νέο κι ενδιαφέρον αίμα, υπέροχη φωνή και πλήκτρα.

Να δω, σήμερα θα βρέξει τελικά; Γιατί πρέπει να πάω Αγία Παρασκευή για ένα γύρισμα. Δέχομαι στοιχήματα! lol

Καλή Κυριακή, guys…

Υ.Γ. Α, ξέχασα να πω ότι παρολίγο να πιαστώ στα χέρια με έναν τύπο μπροστά, ο οποίος εννοούσε να καπνίσει 2 ολόκληρα πούρα μέσα σε ένα μισάωρο… “Ευτυχώς” που προς το τέλος, κάπνιζε “μονάχα” το 1/4 του μαγαζιού. Αν και δεν έχω καταλάβει γιατί θα πρέπει να υποστώ έστω και αυτό. Α, ναι. Και κάπως έτσι θυμήθηκα γιατί δεν πάω ή δεν πήγαινα σε τέτοια μαγαζιά. Πέρα από το στριμωξίδι…

Πηγή εικόνας: j-rimaz.deviantart.com

Δευτέρα 10-8-09

Λείπαμε όλη μέρα, σήμερα. Από τις 16:00 που πήγαμε για μπάνιο έως τις 21:30 που γυρίσαμε, μετά από πολύ Uno, ψαράκι στον Άγγελο (κορυφή!), στο χωριό Διονυσίου και καλοπέραση!

Τρίτη 11-8-09

Σήμερα έβρεχε το πρωί και ο καιρός δε θύμιζε σε τίποτα καλοκαίρι ή διάθεση για μπάνιο. Παρόλα αυτά, το απόγευμα επιχείρησα να γευτώ κύμα. Μάταια. Η θάλασσα είχε βγάλει λάσπη και δε σου ‘κανε κέφι το θέαμα.

Κάπως έτσι, καθίσαμε στις αναπαυτικές καρέκλες του Concha για cocktail και φρουτοσαλάτα και… οπωσδήποτε Uno! Πάλι κέρδισα. Pfff…

Σκατούλες. Διακοπές στη βροχερή Χαλκιδική. Ας είναι. Καιρός να μάθω να ριλαξάρω και χωρίς μπάνια. Τι στο καλό μες στην εξοχή είμαι;

Φτάσαμε λοιπόν. Αφού ξυπνήσαμε στις 06:30 για να προλάβουμε τις βροχές που είχε δώσει το meteo, τις οποίες όμως μια χαρά λουστήκαμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, στη Θεσσαλονίκη πια, ξεπεζέψαμε Χαλκιδική!

Σάββατο: πήγαμε για το πρώτο μας, εδώ, μπάνιο. Τριγύρω είχαν μαζευτεί απειλητικά ορδές από σύννεφα κι ο άντρας δεν ήθελε με τίποτα να γευτούμε δεύτερο κύμα νερού. Ούτε κατά διάνοια. Άσε που, αν έβρεχε, ο δρόμος προς το σπίτι θα ήταν γεμάτος λάσπες και ούτε ένα enduro δε θα μας έσωζε.

Κάπως έτσι κι αφού μόλις είχα βρέξει το κορμάκι μου, φύγαμε κακήν-κακώς, αφήνοντας πίσω μας ένα αρκετά γλυκερό και βαρετό Daikiri φράουλα, έναν freddo espresso, μια ολοζώντανη φρουτοσαλάτα, μια παρτίδα Uno και τις ελπίδες μου για πολύωρη παρουσία στην παραλία των Νέων Μουδανιών Χαλκιδικής.

Κάτι μου λέει ότι κάπως έτσι θα κυλήσουν οι άμεσες μέρες. Με έναν άστατο καιρό να ανακοινώνετε στο δελτίο καιρού, με κάποια δροσίτσα και κυνηγητά του ήλιου από μυριάδες σύννεφα.

Αντίο Σάββατο.

Δίνω τα διόδια, ως έχουν, για φίλους ιπτάμενους ταξιδευτές:

Διόδια Αθήνα-Θεσσαλονίκη (για μηχανές)

Διόδια Αφιδνών, περάσαμε ώρα 08:02: 1.90
Διόδια Σχηματαρίου, περάσαμε ώρα 08:14: 1.90 
Διόδια Πελασγίας, Μαλιακός, περάσαμε ώρα 10:48, 1.40
Διόδια Μοσχοχωρίου, Μαλιακός, περάσαμε ώρα 11:25, 1.80
Διόδια Τεμπών, Μαλιακός, περάσαμε ώρα 11:47, 0.70
Διόδια Λεπτοκαρυάς, Μαλιακός, περάσαμε ώρα 12:08: 1.60
Διόδια Μάλγαρων, έξω από τη Θεσσαλονίκη, 12:52, 1.00

(δύο στάσεις ανεφοδιασμού κάναμε, μία πριν τη Λαμία και μία στον Κορινό, ημίωρης διάρκειας η πρώτη, ολιγόλεπτη η δεύτερη)

Αυτή ήταν η δεύτερη έκπληξη του άντρα. Η πρώτη ήταν η μυστική απόδραση στα Πούλιθρα και τώρα, επισπεύδουμε την αναχώρηση για τις διακοπές μας: ΑΥΡΙΟ!

Αύριο, εκτός απροόπτου –κανένα απρόοπτο!- θα ξεκινήσουμε πολύ νωρίς το ταξίδι των 560 χιλιομέτρων (!). Με τη μηχανή!

Το ξέρω πως τούτη τη φορά η διαδρομή θα είναι πιο κουραστική. Θα συναντήσουμε αέρηδες, θα διασχίσουμε πιθανών βροχές και ίσως το, αγύμναστο πια, σώμα μας να μην αντέξει όλη αυτή την πίεση, στον αυχένα, στο κεφάλι.

Παρόλα αυτά, το αναμένω αυτό το ταξίδι. Είναι κάτι σαν κάθαρση. Εσύ κι εγώ, συνοδοιπόροι απόλυτοι σε μια αμιγώς σιωπηλή διαδρομή. Κάτι κοινό, κάτι θαυμάσιο, κάτι εσωτερικό.

Σχεδόν 5½ ώρες ταξίδι, με 2 σύντομα διαλείμματα για ανεφοδιασμό και stretching. Μπρος και πίσω. Με τα χέρια στο τιμόνι, στην ταχύτητα, στον αέρα, στο σημείο που πλησιάζει. Και η ρόδα να καλπάζει.

Να βλέπουμε χιλιόμετρα ασφάλτου, σύννεφων, ήλιου, πρασίνου, διερχόμενων αυτοκινήτων, κενού τοπίου, γεμάτων εικόνων.

Μια ατελείωτη, ευρύχωρη γραμμή από την Αθήνα προς το Βορρά.

ΦΕΥΓΩ λοιπόν.

Πηγή εικόνας: mariangelkiss.deviantart.com

Οπότε κι αποφάσισα πως για σήμερα θα είμαι το ζάρι. Και μάλιστα εκείνη η πλευρά που έχει τις περισσότερες κουκίδες.

Είπα να πάω κόντρα στις ψιχάλες και να δώσω φως, κερένιο στο πράσινο μάτι μου. Στίβαξα μπροστά μου όσα βαζάκια χωρά η αγκαλιά μου, τους πρόσθεσα ρεσώ και τους έβαλα φωτιά!

Πειράζει που θέλω να κρατήσω αυτή τη διάθεση για σήμερα;

Και μετά το αφήνω αυτό το θέμα πίσω μου και πηγαίνω σε όμορφα κανάλια. Αναλύω πράξεις ανθρώπων που μου είναι πραγματικά συμπαθείς. Πόσο μπορεί να φοβάται κανείς να πλησιάσει κάποιον; Πόσο χρόνο μπορεί να χρειάζεται το μάτι και η ψυχή του μέχρι να περπατήσει μόνος, χωρίς μπαστούνι;

Πόσο μπορεί να έχει πληγώσει κάποιον ένας άνθρωπος ο οποίος από την πολλή του ανασφάλεια πουλά μια φιλία; Πόσο φτηνά, ζηλόφθονα, κακιασμένα μπορεί να φερθεί κάποιος όταν παίρνει ανάσα μονάχα όταν εσύ φεύγεις; Γιατί όσο είσαι εκεί του έχει σωθεί το οξυγόνο από την υπερπροσπάθεια να φανεί κι αυτός, να ξεχωρίσει, να μη δείξει πως όντως είναι λίγος.

Τελικά δεν έχει σημασία πόσο σίγουρος είσαι για ό,τι έχεις.

Ίσως μάλιστα να έχει μεγαλύτερη σημασία το να γνωρίζεις τι λείπει.

Άλλωστε κανείς δε θα προσέξει τα πολλά κομμάτια που μπορεί να λείπουν από ένα παζλ.

Όλοι όμως θα εστιάσουν στο ένα και μοναδικό που λείπει από ένα δύσκολο παζλ.

Πηγή εικόνας: yuko-no-hatsu.deviantart.com