Τι κι αν άλλαξε ο προορισμός; Κι αυτό ΤΑΞΙΔΙ ΕΙΝΑΙ!

Ταξίδι… Τι πανέμορφη λέξη. Τα περιέχει όλα. Κι όνειρα και πραγματικότητα. Και φόβους μα και ελπίδες πολλές, λαμπερές, με τοσοδά ουρίτσες να φέγγουν, να σβήνουν, να θυμίζουν, να εκπλήσσουν!

ΌΛΑ , όλα! ~

Το σπίτι μοιάζει πια βομβαρδισμένο τοπίο. Ένα Σαββατοκύριακο έμεινε για να πακεταριστούν και οι τελευταίες υλικές αναμνήσεις του “εδώ”.

Θα προλάβω άραγε; Πάτωμα, συρτάρια, ντουλάπια, κουτάκια, τα κεριά μου οπωσδήποτε, μουσική, τα πατάρια, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο… Ναι, ΦΥΣΙΚΑ και θα το πάρω ΚΑΙ αυτό μαζί.

Μα από τώρα ονειρεύομαι τα Χριστούγεννα στην άλλη μου χώρα. Την Κύπρο. Έχω βρει και που θα το στήσω. Να φέγγει ολάκερο το σαλόνι. Μη σου πω, να φαίνεται και στο γείτονα. Με το τέλειο βιλάκι.

Αμέ!

Η γάτα έχει τρελαθεί. Τόσες κούτες… Ποιος φεύγει! Τις κοιτάζει και κλαίει. Κανείς δεν απαντά. Κι όταν εμφανίζομαι ανάβει η φωνή της με ανακούφιση. Α, εδώ είσαι εσύ… Μμμμ…

Το σκατούλι θα ‘ρθει κι αυτό ΦΥΣΙΚΑ μαζί. Θα ταλαιπωρηθεί μαζί με εμάς, τις βαλίτσες και το προσωπάκι μας, αλλά θα ‘ρθει. Απαραιτήτως.

Σταμάτησα πριν κάνα μισάωρο. Βούτηξα στο ντους να διώξω τη σκόνη του γύρω-γύρω. Και τώρα ετοιμάζομαι να βγω. Να δω φίλους και γνωστούς. Που θέλουν να με αποχαιρετίσουν. Ε, όσοι δεν προλάβουν έχουμε και την ερχόμενη βδομάδα. Τη στερνή!

Είχαμε και την προηγούμενη… Οι καλοί φρόντισαν να κλείσουν θέση και για το αεροδρόμιο. λολ. Μαντιλάκια τρύπια κουνηθείτε!

Άντε να δούμε. Δευτέρα πρωί-πρωί έρχεται ο μεταφορέας. Και το container. Και τα πραγματάκια μου φεύγουν. Bye-bye. Θα σας ξαναδώ κάτω.

Όσο για εσάς… Εδώ τριγύρω δεν θα είστε κι εσείς?! ***

Πηγή εικόνας: meisterdeszirkuss.deviantart.com

Έβγαλα το εισιτήριο: Δευτέρα 26 Ιουλίου αποχαιρετώ την υλική μου παρουσία στην γΕλλάδα και πατινάρω μακριά από Αφγανούς και Πακιστάνια, μαυρούλες πουτάνες, βιαστές και κλέφτες χρυσαφικών, από ενοχλητικές Βουλγάρες που περιμένουν να πεθάνει ο γέρος που προσέχουν μπας κι αποκτήσουν κάνα κτηματάκι και νεκρόφιλους γείτονες 80+ που καίνε λιβάνι 4 φορές τη μέρα…

Όχι λοιπόν. Δε θα μου λείψει η πόλη μου.

Σίγουρα θα νοσταλγώ τους γονείς μου και τη δυνατότητα να τους μιλάω και να τους βλέπω όποτε γουστάρω. Απειροελάχιστους φίλους, των οποίων η στόφα με έχει μαγέψει. Σίγουρα θα αναπολήσω πολλάκις την πόλη μου που και μου αρέσει κι έχει τα πάντα, όπως  μύρια μυστικά κρυμμένα σε γειτονιές και δρομάκους να ανακαλύπτεις και να μη βαριέσαι.

Αυτά όμως.

Από την άλλη δεν αιστάνομαι ότι έχω το παραμικρό να με κρατά εδώ. Την οποιαδήποτε δέσμευση, υποχρέωση, κάποιον κρίκο τελοσπάντων που να με πονοκεφαλιάζει. ΤΙΠΟΤΑ.

Φεύγω λοιπόν.

Ήρθε η Ευούλα, η κτηνίατρος σπίτι, έβαλε microchip στο κωλαράκι του Ματακίου -θα ήθελα στο κωλαράκι, αλλά ήταν το σβέρκο τελικά κι έτσι μου έμειναν τα αστειάκια περί αυτού-, κάναμε και εμβόλιο λύσσας… Γενικώς κάναμε διάφορα στο ζώον, ώστε να μπορέσει να πετάξει με την οικογένεια Μπουκλίτσα! Μαμά-μπαμπάς-κόρη. Κομπλέ λοιπόν.

Δευτέρα-Τρίτη αποφασίζω για την εταιρεία που θα αναλάβει και τη μετακόμιση κι έχω 2 βδομάδες να μου φύγει κι ο δικός μου ο κώλος στο πακετάρισμα, τη διαλογή, το κουβάλημα.

Πρέπει να αποφασίσουμε και για τις μηχανές. Το πώς θα τις στείλουμε κι αν τελικά θα τις πάμε εμείς μέχρι το ένα και μοναδικό γραφείο που πάει Κύπρο ακτοπλοϊκώς ή αν θα προτιμήσουμε να τις… πακετάρουμε κι αυτές στο container.

Γενικώς, έχω σκεφτεί να γράψω την όλη διαδικασία πολύ αναλυτικά, ώστε να βοηθήσω εάν κάποιος άλλος σκέφτεται επίσης να την κάνει για άλλη γη, άλλα μέρη. Γιατί στο Internet δεν υπάρχει κάποιος “οδηγός”, δυστυχώς. Ή τουλάχιστον δεν έχει καθίσει κανείς να γράψει βήμα-βήμα το τι πρέπει να κάνει κανείς για την τάδε χώρα, ώστε να βοηθηθούν και οι επόμενοι. Έτσι κι εγώ βρήκα την άκρη μου μόνη. Αλλά αφού μπορώ να γράψω αναλυτικά κάποια πράγματα, τιμές και διαδικασίες, θα το κάνω. Σε κάποια φάση.

Τώρα, να φύγω! Να φεύγω…

Πηγή εικόνας: gravitywarrior.deviantart.com

Πετάγομαι στο μπαλκόνι και βλέπω καπνούς να διαγράφονται μέσα στη λάμπα της ΔΕΗ. Σκέφτομαι να πάρω τηλέφωνο την Πυροσβεστική Υπηρεσία. Κοιτάζω τριγύρω. Από που προέρχεται;

Μέσα σε 2-3 λεπτά εμφανίζεται 1 περιπολικό κι αμέσως μετά άλλα δύο. Πυροσβεστικό ακόμη πουθενά. Θα το έχουν ειδοποιήσει όμως, δεν μπορεί. Από που προέρχεται η φωτιά; Ακόμη δεν ξέρω. Κάπου στα αριστερά μου. Προς τη δική μου μεριά.

Μέσα σε 5 λεπτά έρχονται 2 πυροσβεστικά οχήματα. Βλέπω που σταθμεύουν. Είναι το επιπλοποιείο παρακάτω; Μήπως τα γραφεία της ΕΛΜΗ; Σε λίγο καταφτάνει και τρίτο πυροσβεστικό.

Πολύς καπνός. Ακόμη περισσότερος τώρα. Και μυρίζει έντονα, ακόμη και με τα πάντα κλειστά. Σαν πλαστικό να καίγεται. Σα διάφορα υλικά…Τι σκατά.

Ευτυχώς έχω βάλει το Μάτι μέσα. Κι ευτυχώς ο άντρας κοιμάται και δεν έχει πάρει χαμπάρι. Τι σκατά?!

Πριν μερικά χρόνια σιχτίριζα για τη δουλειά, για τα ταλέντα μου που πήγαιναν χαμένα, για το μισθό μου που σε καμία των περιπτώσεων δε μου άξιζε. Σιχτίριζα τον κάθε χαμένο, απατεώνα (και όχι απατεωνίσκο) εκδότη που έκανε την αρπαχτή του κι εγώ βρισκόμουν κάπου εκεί μπλεγμένη. Σε ένα κλείσιμο εφημερίδας, σε μια μαλακισμένη συμπεριφορά, σε έναν ψωνισμένο πλην όμως ατάλαντο βοηθό εκδότη που όριζε… Και σιχτίριζα την επαγγελματική μου τύχη. Την ταλαιπωρία που έζησα ανάμεσα και στις καλές στιγμές.

Ήταν στιγμές όμως.

Και τώρα. Να φεύγουμε για Πάσχα και να μένουν κάποιοι πίσω για να “φυλάνε τα Πατήσια. Μη μας τα πάρουν”. Πες το ψέματα. Μας τα έχουν “πάρει” όμως προ πολλού.

Βόμβες τριγύρω, δολοφονίες παρακάτω, μαχαιρώματα στη γωνία, πυρκαγιά μια ανάσα μακριά… Λες και βρεθήκαμε στο μάτι του κυκλώνα χωρίς να το έχουμε ζητήσει. Και χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει.

Τι λέτε ρε… Θα με διώξετε από τη χώρα μου γαμώτο; ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΖΗΣΩ. Γιατί αν εξαρτιόταν από μένα, θα είχα φύγει προ πολλού από δω “μέσα”. Αϊ σιχτίρ!

Όχι πως είναι “ελληνικά” τα Πατήσια δηλαδή. Μη χεστούμε. Πού το είδες! Είδες εσύ Έλληνα; Τους μέτρησες κιόλας? Τόσοι λίγοι ε…?

E λοιπόν θα το πάρω από τη μαυρίλα του το πράγμα: Δεν πρόκειται να ξαναφτιάξουν τα πράγματα. Εάν δε βαρέσει στ’αλήθεια διάλυση η γΕλλαδίτσα μας, να πατώσει πιο κάτω κι από την άμμο, ώστε να φύγουν όσοι πρέπει να φύγουν μια και δε θα έχουν να τα κονομήσουν πια εδώ, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι.

Όσο αιστάνονται ότι είμαστε μια μικρή γη Επαγγελίας, εδώ θα μένουν. Πρέπει να πατώσουμε στα αλήθεια. Να βγούμε στην ξηρά ακόμη κι εμείς οι Έλληνες. Ποιος τα λέει αυτά, εγώ… Χα. Που μέχρι να έρθω στα Πατήσια, ήμουν υπέρ της αλλοδαπίας.

Ρε φίλε, πες μου που να πάω να ζήσω; Και γιατί να πρέπει να αφήσω αυτό το σπίτι; Που το νοικιάζω, που το αγόρασα, που το κληρονόμησα; Γιατί να μην μπορώ να περπατήσω τη βόλτα μου όταν πέσει ο ήλιος; Γιατί να μην μπορώ να φερθώ όπως αιστάνομαι, να ντυθώ όπως είμαι, να κρατώ τη ζωή μου; Ε?!!!

Είμαι στο οικογενειακό σπίτι με τον άντρα, τον μπαμπά του, τον αδελφό του και τη γυναίκα που μόλις πριν ένα μήνα παντρεύτηκε. Από τη Μαλαισία. Για την κάρτα… Παράξενο ζευγάρι. Αγενές και θρασύ μαζί. Τον κοιτάζω και μετά τον άντρα, ψάχνω να βρω πώς μπορεί αυτοί οι δυο να είναι αδέλφια και σταυροκοπιέμαι. Ευτυχώς. Διάλεξα το σωστό αδελφό: )))

Λερώνω το τραπεζομάντιλο με τσίπουρο και μελετάμε τη Βούλα. Για εκείνη έπεσε, για να γευτεί κι εκείνη τα γράδα, που καίνε τον ουρανίσκο…

Είμαι Χαλκιδική για Πάσχα. Για τον μπαμπά του άντρα. Για τη μικρή οικογένεια. Πως είναι η Μικρή Ιταλία; Αύριο ψήνουμε κατσίκι. Θα το ζήσω και αυτό. Ένα τεράστιο τραπέζωμα θα στηθεί στο κτήμα, πάνω στο γκαζόν, δίπλα στις ελιές, γύρω από τις γάτες, τα λουλούδια και τις πεταλούδες.

Το ζώο θα στροβιλιστεί τόσες φορές μέχρι να ζαλιστεί. Ο κόσμος θα χαρεί με τις μυρωδιές του λίπους και της τσίκνας. Το κρασί θα ευφράνει τις ανυπόμονες καρδιές και θα κολλήσει μουστάκια στις γραμμές των χειλιών, χαμόγελα.

Το 28ο κλειδί ήρθε. Η μπλογκόσφαιρά μου, αυτή η αδυσώπητη, αόρατη σφαίρα μου που μιλά μόνο για μένα, για τα δικά μου κλειδιά, για τους δικούς μου καπνούς, έκλεισε τους 28 μήνες εδώ, τριγύρω σου.

Χρόνια μου πολλά. Θα στο σπάσω το αβγό, θα δεις!

Πηγή εικόνας: snopprinses.deviantart.com

Αφήνουμε το κλεινόν άστυ που ούτε αυτό μας αντέχει μεταξύ μας, και πετάμε για Χαλκιδική.

Για Πάσχα, για ανάλαφρες -ελπίζω αυτή τη φορά- αναμνήσεις, όσο γίνεται, για βροντερά γέλια, τα οποία μαζί με τη διάθεσή μας και την ανάγκη μας για διάλειμμα, θα ξορκίσουν θανάτους, μαυρίλες, βάρη, αγωνίες και προβλήματα.

Αυτό είναι για μας η Χαλκιδική, νομίζω. Ένα διάλειμμα, μίνι διακοπές, συνεύρεση με αγαπημένο πρόσωπο -ένα, πια- και ανάσες που μοιάζουν περισσότερο με σπασμωδική αναζήτηση οξυγόνου.

Δεν ξέρω ακόμη πώς θα κυλήσουν οι αρκετές μέρες που θα μείνουμε πάνω. Ούτε ξέρω εάν τελικά βαρεθώ, μείνω πολύ μόνη. Θα έχω συντροφιά το laptop, τις σκέψεις που πάντα τόσο μελαγχολικά γεννιούνται εκεί πέρα, τις πράσινες νωπές θύμησες και τα γατούνια που δε λείπουν ποτέ από το χειμωνιάτικο σκηνικό.

φιλιά, καλό Πάσχα, καλή ξεκούραση. Cheers!

Πηγή εικόνας: ksabina.deviantart.com

Φτάσαμε λοιπόν. Γλυκός καιρός με μία υποβόσκουσα ψύχρα, κάποια συννεφιά και τις καμινάδες των σπιτιών να αχνίζουν νοσταλγικά…

Η οικογένεια του άντρα μας περίμενε, σύσσωμη. Συζητήσαμε κάμποση ώρα, φάγαμε όλοι παρέα και μετά ξαπλώσαμε εμείς, μια και δεν είχαμε κοιμηθεί καθόλου. Μέχρι τις 05:04’ δούλευα, μετά έκανα ντους, πήραμε την πραμάτεια μας και από τα Πατήσια φτάσαμε Σύνταγμα (με τρένο μέχρι Ομόνοια και μετρό μετά) από όπου πήραμε το Express X95 με προορισμό το Ελ.Βενιζέλ.

Το δε Σύνταγμα πολύ μου άρεσε νυχτιάτικα. Με νέον μπλε και μοβ φωτισμούς θύμιζε προαύλιο χώρο από κλαμπ.

Οπότε… κοιμόμασταν όλη μέρα και τώρα, πρωί, σχεδόν μεσημεράκι πια, Τρίτης, είμαι ξεκούραστη. Κυκλοφορώ πάνω-κάτω με μια φόρμα, ένα φανελάκι και τα καλτσάκια μου και το παίζω χειμερινή ανάπαυλα στη Χαλκιδική, darling. Με τζάκι, κάστανα και πάπλωμα, με γατούλες να περιφέρονται, με τον ξυλόφουρνο να έχει ολοκληρωθεί από το καλοκαίρι, με τα πόδια της Χαλκιδικής να στέκουν χειμωνιάτικα μπρος από τη βεραντάρα και το σπίτι να είναι καταστόλιστο από λαμπιόνια, διακοσμητικά και μια διάθεση όλη ΆΣΠΡΟ-ΚΟΚΚΙΝΟ!

Καλές γιορτές guys!

Ούτε 5 ώρες.

Μα δεν άντεχα άλλο. Τα έχω κάνει σκατά. Κοιμάμαι στις 11:00, ξυπνάω στα μισά της μέρας και δουλεύω όλο το βράδυ: η χαρά μου.
Αλλά και το βράδυ σώνεται κάποτε… Η μοίρα του και η απογοήτευσή μου.

Κάπως έτσι είπα να κόψω μια μέρα στη μέση, σα ζουμερό λεμόνι, και να κοιμηθώ από τα μεσάνυχτα. Να ξυπνήσω όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι νωρίς-νωρίς -μισώ τους νορμάλ ανθρώπους-, και να γυρίσω τούμπα την κλεψύδρα.

Τα λατρεύω τα βράδια. Πάντα μπορούσα να αποδώσω καλύτερα όταν το τεράστιο μαντεμένιο καπάκι σκέπαζε το φως. Από το σχολείο. Είναι στα γονίδια. Είναι και στο κεφάλι. Είναι και στο κέφι. Και στη λόξα μου.

Κάπως έτσι, έχει πάει 05:28 κι εγώ είμαι στη μέση του πουθενά, ανάμεσα σε σαλόνι και γραφείο, να χαζεύω τη σειρά με τα λαμπιόνια που τρέχουν σα φωτεινά μυρμήγκια πάνω-κάτω στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Άναψα και τα κεριά μου γύρω μου, έβαλα και το Μάτι μέσα που χάλαγε κόσμο -πάλι!- και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι κάνω!

Άντε, καλή δουλίτσα… Καλημέρα κόσμε της γης. Για άλλη μια μέρα!

Μας είπε ιστορίες, μας έδειξε φωτογραφίες, μας διηγήθηκε τα ανορθόδοξα, τη φτώχεια, την έλλειψη αισθητικής, την ανάγκη προβολής και υπεροψίας. Τα Καλάζνικωφ στα χέρια ακόμη και παιδιών… Και πάνω από το παζάρι η πινακίδα: απαγορεύονται τα όπλα!

Έχει ξημερώσει και το θερμόμετρο δείχνει 4 βαθμούς μες στο σπίτι. Άραγε πόσους να (μην) έχει εκεί έξω; Θολούρα βλέπω. Ψύχος οσμίζομαι. Κι εδώ, στα ερμητικά κλειστά, κάθομαι με το φανελάκι και τη μαύρη γάτα μου στο χαλί από δίπλα, δουλεύω πάνω στο καινούργιο μου project, ένα site με γλυκές συνταγές που σκαρφίστηκα και λιώνω τα δάχτυλά μου και τα… little grey cells, που έλεγε και ο Βέλγος Πουαρώ! Θέλω να πάει καλά, να ξεχωρίσει και να είναι ολοκληρωμένο. Μια σκέτη γλύκα! Αλλά θέλει δουλίτσα και τρέξιμο. Πλάκα έχει όμως.

Με έχουν πιάσει οι κλειστές μου όλο το τελευταίο διάστημα. Κάτι η σχέση που αφήνει απόνερα, κάτι ο θάνατος ενός φιλικού προσώπου, κάτι το Κουβάρι που προτίμησε άλλο σπιτικό, κάτι η οδοντίατρος που έχει γίνει εβδομαδιαία επίσκεψη -μόνο γλυκά που δεν της πάμε!-… ε… Θα βιαστώ να πω, όμως, ότι από το Σεπτέμβρη και μετά, η περίοδος αυτή είναι σούπερ για μένα, επαγγελματικά. Δεν παραπονιέμαι κα-θό-λου. Φτου-φτου, αμέ!

Κάνω σχέδια και για τα Χριστούγεννα. Θέλω να ανέβουμε Χαλκιδική. Να κάνουμε πανευτυχή δύο άτομα αγαπημένα. Να φτιάξω μελομακάρονα με τη μαμά του άντρα. Να σκεπάσουμε τις ψυχές μας με τη ζεστάδα του τζακιού και να χαλαρώσουμε με έρωτα χιονισμένο!

Πάω να συνεχίσω… Καλημέρα κόσμε, σύμπαν, νότες που αφήνετε πατημασιές πάντα!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ Νοέμβρη. Κι εσύ καλοδεχούμενος.

Πηγή εικόνας: appleplusskeleton.deviantart.com

Ραντεβού μες στην εβδομάδα, φαγητό έξω την Παρασκευή, δείπνο σπιτίσιο αυτό το βράδυ.

Λίγα καρφώματα στους δρόμους της Αθήνας, δρασκελιές μπροστά από βιτρίνες, αχνιστά τσάγια με μέλι, ασυναγώνιστα Lebkuchen και πρωινά μέχρι αργούτσικα στο κρεβάτι με περιμένουν με αγωνία. Και μετά, μίνι μαραθώνιος παράλληλος με το φως, ξενύχτι κρεμασμένο μπροστά από τον υπολογιστή για ένα ζωντανό project και μερικούς πελάτες, και καλλιγραφικές σκέψεις έτοιμες να μπουν σε συρτάρια δημιουργικά.

Έλα, είμαι πιο κοντά!

Σε ό,τι νόμιζα πως θέλω.

Σε ό,τι άκουγα μέσα απ’τα κοχύλια στο λαιμό μου.

Σε ό,τι άγγιζα με τα δάχτυλα των μαλλιών μου.

Να χορέψω.

Μάθημα πρώτο…

Έλα, θα τα καταφέρω.

Πηγή εικόνας: glitterplague.deviantart.com

Δεν κοιμήθηκα δηλαδή. Το Ματάκι δεν έχει μάθει να κοιμάται μέσα στο σπίτι. Ανέβαινε, κατέβαινε. Πήγαινε στα διάφορα μαξιλάρια της, στο σκαμπό, στις κουρτίνες, στο πρόσωπό μου, στην πλάτη, στην κοιλιά, στους μηρούς μου.

Κάποια στιγμή κούρνιασε και κοιμήθηκε κάνα δίωρο. Μέχρι που στριφογύρισα εγώ. Μετά ήθελε πιπί της. Και μετά, προσοχή και χάδια.

Είδα σήμερα τη φωτογραφία του Κουβαριού που έχω βάλει πιο κάτω. Την καλή.

Είπα να δακρύσω. Αλλά το έκανα από μέσα μου.

Δειλό πολύ γατί. Φοβισμένο. Υποχθόνιο ώρες-ώρες. Αλλά και τρυφερό. Και χαδιάρικο. Κουβάρι.

Όχι, δε θέλω να το συζητήσω. Ευχαριστώ.