Ο ουρανός είπε να μας κάνει επίσκεψη, χτες. Φόρεσε τον πιο σκούρο του μανδύα και γλίστρησε προς τη γη, χρησιμοποιώντας τις ρίζες της. Τις τράβηξε σαν γκέμια και κατηφόρισε με ακρίβεια κι ασφάλεια. Έμοιαζε σαν ποτάμι όλο αυτό.

Έμοιαζε σα να τούμπαρε για λίγο το σύμπαν. Το νερό και τα κύματα ανέβηκαν, σαν πλημμυρίδα. Και το σκέπαστρο, το ταβάνι της γης βυθίστηκε κι ακούμπησε τα ψηλότερα δέντρα, τους πύργους, τα αλεξικέραυνα και τα τεμένη.

Ο ουρανός είπε απλώς να μας φοβίσει, σήμερα. Κάρφωσε τα πιο άγρια συννεφάκια στο ξύλινο κενό, σαν παιχνίδι και μας απείλησε με χαμένο φως και σταγονίδια. Σιώπησε όμως όλο αυτό. Σίγησε. Κι έτσι έστησα τον εναέριο κήπο μου. Εδώ.

Ξανά.

Από την αρχή.

Με περισσή φροντίδα.

Ένα-ένα… Κουκίδες, ψηφίδες, μωσαϊκά από φύλλα, χρώματα, σχέδια και πράσινη, αέναη ζωή.

Ξέρω τι μου έλειψε. Να στο ζητήσω;

Να το ζητήσω;

ΞΕΓΝΟΙΑΣΙΑ!

(είναι η λέξη που ψάχνω χρόνια τώρα)

Έχω κρεμαστεί από το πατζούρι. Έχω μπήξει τα δάχτυλά μου στις κρύες του, μεταλλικές θηλιές και περιμένω. Τον ήλιο να πέσει. Τον ήλιο να βγει μέσα από τη μολύβδινη θολούρα που δεσπόζει εδώ και 3 μέρες στον απέναντι ορίζοντα. Απέναντι από το πράσινο μάτι μου. Κι εγώ να περιμένω με την κάμερα στο χέρι.

Θέλω να κλειδώσω αυτή τη χάλκινη ομορφιά, που τυφλώνει γλυκά και ζαλίζει την ίριδα του ματιού για ώρα.

Έχω ανοίξει διάπλατα τα διπλά πατζούρια και περιμένω. Τώρα δα, θαρρώ πως θα ξεπηδήσει μέσα από τους καπνούς του ουρανού.

Φτάσαμε στο τέρμα. Πιάσαμε ταβάνι. Έχει κατέβει όλο το μαύρο στρώμα κι έχει γλείψει τη γη. Αέρας, βροχή, ακόμη και χαλάζι μας έλουσε προχτές. Πώς να μπορέσει ο ήλιος να χωθεί στην καταπακτή και να δύσει; Πώς να σηκώσει το ρόπτρο; Ή να δει πού είναι η κλειδαρότρυπα.

Ζαλίζει όλο αυτό. Ζαλίζει το φως, μα ζαλίζει κι ο καπνός.

Έχω ξεχάσει τα κλειδιά μου κάπου. Κι έχω βαρύνει. Τα σέρνω καιρό τώρα. Και θα τα σέρνω. Το νιώθω. Χρόνια πολλά μπλογκόσφαιρα κι εσύ μισοτρυπημένο μου μπαλόνι. Κάπου σε άφησα, μα δε θυμάμαι που. Μου έχεις κακιώσει άραγε; Εγώ σου έχω.

Γιατί δε με ακολούθησες;

(αναρωτιέμαι…)

Λουλούδια, αρώματα, μίσχος, ανθάκια, φύλλα, ρίζες, βολβοί, στεφάνια πάνω στη γη… παντού…

Τι ομορφιά θεέ μου…

Έχω πει να γράψω. Να σημειώσω. Να θυμηθώ και να ομολογήσω.

Τι ΔΕΝ έχω κάνει. Θα γίνω αόρατη. Μαύρη. Γεμάτη ιστούς και τρίχινα πλέγματα αν το αποτολμήσω αυτό.

Πρέπει να με φτιάξεις από την αρχή. Κι εσύ κι εγώ, ξέρεις.

Πρέπει να φυσήξω όσο δυνατά αντέχω.

Και να διώξω το ίδιο μου το σύννεφο. Το ανάπηρο. Το αναγκαίο.

Καλή κι η συννεφιά, δε λέω. Αλλά το φυσικό φως, εκείνο που χύνει το στέμμα και το κερί μου, έχει άλλη ενέργεια.

Ήλιος -

Κερί -

Κορδόνια φωτός… Μονοπάτια. Σαλιγκαράκια. Ουρές. Ξανά εδώ.

Πλησιάζει.

Μεγάλη, ήρεμη ανάσα. Χαμογέλα βλαμμένο μου!

Υ.Γ. Με υπερβολικές δόσεις από έρωτα, χάδια, βόλτες-εικόνες και αγάπη! Έτσι θέλω να τα περάσω…

Πηγή εικόνας: sjoeman.deviantart.com

Πολλά “σα” έχω χρησιμοποιήσει ήδη… Mmm….

Ναι, λοιπόν. Πήγα στο “Ζυγό”. Εγώ που δε συνηθίζω να βγαίνω πλέον Παρασκευο-Σάββατα ούτε και να πηγαίνω σε μαγαζιά που συγκεντρώνουν τόσο κόσμο. Δεν έπεφτε καρφίτσα, υπόψιν.

Αλλά ο Μαχαιρίτσας μου αρέσει. Και η παρέα ήταν καλή. Και η πρόταση, επίσης συγκυριακά συμπαθητική.

Να πω ότι για μένα, το πρόγραμμα ήταν άνισο. Δηλαδή χόρτασαν σκηνή, χειροκρότημα και κέφι τα “Κίτρινα Ποδήλατα”, η Αφροδίτη Μάνου και σε δεύτερο πλάνο ο Γιάννης Κότσιρας, που προσωπικά δε μου κάνει κάτι ιδιαίτερο. Βασικά δε μου αρέσουν τα τραγούδια του. Αλλιώς η σκηνική παρουσία, μια χαρά.

Λαυρέντη δεν χόρτασα, αν και τον είχα δει στο σχήμα με τον Ζουγανέλη-Παπακωνσταντίνου κι εκεί δώσαν ρέστα. Ήταν όλοι τους ένας κι ένας και είχαν δέσει ΚΑΙ μουσικά!

Όχι όμως σε αυτό το σχήμα. Από μουσική, ξεσηκωτική “αλητεία” του σήμερα στα μπασταρδεμένα ταγκό που θύμιζαν Κουστουρίτσα κι άλλη κουλτούρα, και από ζεϊμπέκικα έστω και σε light μορφή (not) στον πάντα επίκαιρο Λαυρέντη. Κοίτα να δεις που έγινα φαν και δεν το γνώριζα!

Εντάξει, η ελληνική μουσική δεν είναι το φόρτε μου. Σημειωτέον, η έκπληξη είναι η Ζηνοβία Αρβανιτίδη, νέο κι ενδιαφέρον αίμα, υπέροχη φωνή και πλήκτρα.

Να δω, σήμερα θα βρέξει τελικά; Γιατί πρέπει να πάω Αγία Παρασκευή για ένα γύρισμα. Δέχομαι στοιχήματα! lol

Καλή Κυριακή, guys…

Υ.Γ. Α, ξέχασα να πω ότι παρολίγο να πιαστώ στα χέρια με έναν τύπο μπροστά, ο οποίος εννοούσε να καπνίσει 2 ολόκληρα πούρα μέσα σε ένα μισάωρο… “Ευτυχώς” που προς το τέλος, κάπνιζε “μονάχα” το 1/4 του μαγαζιού. Αν και δεν έχω καταλάβει γιατί θα πρέπει να υποστώ έστω και αυτό. Α, ναι. Και κάπως έτσι θυμήθηκα γιατί δεν πάω ή δεν πήγαινα σε τέτοια μαγαζιά. Πέρα από το στριμωξίδι…

Πηγή εικόνας: j-rimaz.deviantart.com

Ούτε θέλω να ξαναδώ τόση απόγνωση στα μάτια μου. Στο πράσινο μάτι μου. Απόγνωση. Ένταση. Ερωτηματικό.

Ήμουν χαμένη. Και ήμουν στο επίκεντρο. Και δεν ήξερα. Και δεν ήθελα. Ένα αέναο, κατάμαυρο τσίρκο. Με εμάς πρωταγωνιστές. Δε θα έπρεπε. Η θλίψη είναι κάτι το προσωπικό.

Μια αγρυπνία. Εσύ κι εγώ καρφωμένοι για πάνω από 10 ώρες σε ψάθινες καρέκλες, στην κουζίνα. Αγρυπνία. Ζωντανά λουλούδια πάνω σε νεκρό σώμα.

Ένα ταλαιπωρημένος άνθρωπος να κάθεται δίπλα στο φέρετρο και όλοι να τον κοιτούν. Και να αναρωτιούνται, να συζητούν για εμάς. Γιατί δεν είμαστε κι εμείς εκεί μπροστά, να κλαίμε και να κοιτάμε το νεκρό μας.

Και την άλλη μέρα, η εκκλησία. Και ξανά να με ζητάς εκεί πάνω, στο κέντρο, εκεί που συναντιούνται τα χαλιά και φωτίζει βαρύς ο πολυέλαιος. Δίπλα σε ένα μικρόφωνο. Δεν ήταν δημοσιογραφικό αυτή τη φορά. Ούτε έπαιρνα εγώ τη συνέντευξη.

Μιλούσε ένας μαυροφορεμένος που δεν τον ήξερα. Έψελνε. Ήταν τόσο αδιάφορος και τόσο βαρετός. Τόσο ανύπαρκτος εκείνη τη στιγμή. Όπως και οι δεκάδες πιστοί εκεί μέσα, που ήρθαν να αποχαιρετήσουν, για τώρα.

Και μετά, στην ανηφοριά, όλοι κάναμε φιδάκι. Λες και πηγαίναμε για πικ-νικ κάτω από τα κυπαρίσσια, κρατώντας λουλούδια και κεριά αντί για καλαθάκια και υφασμάτινες πετσέτες, τυρί και κρασί. Και ήρθε ξανά το φέρετρο. Δεν του γλιτώναμε. Βγήκε από το αυτοκίνητο που τόσα λεπτά ακολουθούσαμε. Βγήκε. Προσπέρασε τη ζωή.

Το κουβάλησαν άχαρα κι ασυγκίνητα μπροστά μας. Περάσαν τα χοντρά κορδόνια, τα σκοινιά με τους κόμπους της ζωής από κάτω. Το σύραν όπως-όπως μέσα στη γη. Στο τετράγωνο, χωμάτινο φέρετρο μπήκε το ξύλινο, τυπικό φέρετρο. Το ανοιχτό. Το γεμάτο…

Το μπουκωμένο από λουλούδια. Ανθοδέσμες. Χρώματα πάνω στο θάνατο. Να μπορούσε να ήταν αστείο!

Σε ράντισαν με λάδι. Γέμισαν την αγαπημένη σου μαξιλαροθήκη με χώμα. Σου πέταξαν τη ζωή στα μούτρα. Και σε στείλαν πιο μέσα στις ρίζες, στις πλάκες, στους κόκκους.

Και μετά η βύθιση μέσα στην συμπαγή κολυμπήθρα. Πουθενά νερό ή χώρος να αναπνεύσεις. Μονάχα μερικά εκατοστά σου αναλογούν εδώ κάτω. Μέχρι να την κάνεις με τεράστιες απλωτές. Γρήγορες, ακατάπαυστες. Να αφήσεις φτερά πίσω σου. Πουπουλάκια. Να δείξεις ότι αποφάσισες εσύ να φύγεις. Για κάπου αλλού. Που;

* “Στην υγειά της Βούλας
και στην υγειά τη δική μας…”

Πως να αποχαιρετήσεις όμως;

Πως να αποχαιρετήσεις;

Κανείς δε σου ζητά να ξεχάσεις. Αλίμονο.

Πολλοί περιμένουν να παρελάσεις από μπροστά τους με δάκρυα-κρυσταλλάκια κολλημένα άγαρμπα σε μέτωπο και μάγουλα. Δάκρυα που δε στεγνώνουν ποτέ. Άλλωστε το γυαλί δε στεγνώνει. Δεν κολλάει. Δεν ταιριάζει, ούτε εναρμονίζεται.

Η θλίψη είναι κάτι το τόσο προσωπικό, πως περιμένεις να το διαβάσω εμπρός σου;

Ούτε να το κρύψω, μήτε να το διαδώσω.

Πονάω. Ναι.

Να αποχαιρετήσω. Στα 27.000 πόδια. Κάπου κει, ανάμεσα σε Αθήνα και Χαλκιδική. Να αποχαιρετήσω μέσα από δαντέλες συμπυκνωμένου αέρα, βεντάλιες ομίχλης, όνειρα φουσκωμένα.

Πώς θα ήθελα να αντέξεις, να σε γευόμουν ακόμη περισσότερα καλοκαίρια, να σου ψιθυρίσω κι άλλες πολλές χαρές, μυστικά που θα ‘ρθούν, σκέψεις, ανάγκες, παρέα.

Ευτυχώς σου είχα πει πως σ’αγαπώ. Τελικά αυτό είναι σημαντικό. Το να προλαβαίνεις να πεις πως αγαπάς.

Και θα σε θυμάμαι όμορφα, χαμογελαστή, πάντα εκεί, γενναιόδωρα.

Α, και θα σ’αγαπώ…

ΑΝΤΙΟ για τώρα.

Χτες, λοιπόν, γνώρισα έναν 11χρονο πιτσιρικά, τον Evan Green (!), ο οποίος έχει βραβευτεί μάλιστα ως νεότατος ακτιβιστής και ο οποίος με την ομάδα του, τους “Κόκκινους δράκους” οργανώνει εκστρατείες για τη διάσωση των τροπικών δασών: “Save the rainforests!”.

Ξεκίνησε σε ηλικία 7 ετών και σήμερα, συγκεντρώνοντας κάθε χρόνο €350 από την ευρύτερη γειτονιά του, αγοράζει εκτάσεις γης. Πέρσι αγόρασε 64 στρέμματα στην Κόστα Ρίκα κι έχει περήφανα κορνιζάρει τον τίτλο ιδιοκτησίας που φέρει το όνομά του!

Όνειρό του είναι να ανακαλύψει τρόπο, ώστε να μπορούν να καλλιεργηθούν και να ευδοκιμήσουν στην Αφρική οι… μηλιές!

Και σκέφτομαι: “Γραμματόσημο η γη. Μα που τη στέλνουμε;;”

Πηγή εικόνας: embrionproducciones.deviantart.com

(αυτό το εξαιρετικό δημιουργικό, φτιάχτηκε για τα πόστερ που προορίζονταν για την “Καμπάνια για το μέλλον της Νέας Υόρκης”)

Ούτε 5 ώρες.

Μα δεν άντεχα άλλο. Τα έχω κάνει σκατά. Κοιμάμαι στις 11:00, ξυπνάω στα μισά της μέρας και δουλεύω όλο το βράδυ: η χαρά μου.
Αλλά και το βράδυ σώνεται κάποτε… Η μοίρα του και η απογοήτευσή μου.

Κάπως έτσι είπα να κόψω μια μέρα στη μέση, σα ζουμερό λεμόνι, και να κοιμηθώ από τα μεσάνυχτα. Να ξυπνήσω όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι νωρίς-νωρίς -μισώ τους νορμάλ ανθρώπους-, και να γυρίσω τούμπα την κλεψύδρα.

Τα λατρεύω τα βράδια. Πάντα μπορούσα να αποδώσω καλύτερα όταν το τεράστιο μαντεμένιο καπάκι σκέπαζε το φως. Από το σχολείο. Είναι στα γονίδια. Είναι και στο κεφάλι. Είναι και στο κέφι. Και στη λόξα μου.

Κάπως έτσι, έχει πάει 05:28 κι εγώ είμαι στη μέση του πουθενά, ανάμεσα σε σαλόνι και γραφείο, να χαζεύω τη σειρά με τα λαμπιόνια που τρέχουν σα φωτεινά μυρμήγκια πάνω-κάτω στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Άναψα και τα κεριά μου γύρω μου, έβαλα και το Μάτι μέσα που χάλαγε κόσμο -πάλι!- και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι κάνω!

Άντε, καλή δουλίτσα… Καλημέρα κόσμε της γης. Για άλλη μια μέρα!

Ευχαριστούμε για τις ευχές, όποιος μας θυμήθηκε. Όποιος μας ξέχασε… θα έχει άλλη μια ευκαιρία, του χρόνου πια!

Σκεφτόμουν ξανά πόσο δύσκολο είναι να είσαι υγιής άνθρωπος και να κυκλοφορείς σε αυτή τη γη.

Να πατινάρεις, να φωτογραφίζεις, να κολυμπάς γύρω από άλλους ανθρώπους, να γεύεσαι ξένες αύρες, ξένα φώτα, ξένα κοχύλια.

Ναι, είναι δύσκολο να είσαι υγιής άνθρωπος και να υπάρχεις.

Χωρίς εμμονές, χωρίς φοβίες, χωρίς παράνοιες, ασθένεις και ανισορροπίες.

Φόνους, διαρρήξεις ξένων ψυχών. Εντάξει, εάν έχεις κλέψει τη δική σου, μπορείς πάντοτε και να επιστρέψεις τη λεία. Έστω και τραυματισμένη.

Να υπάρχεις λοιπόν, ισορροπημένος, ολοκληρωμένος, με όλες σου τις μνήμες καλά συνδεδεμένες.

Χωρίς μετάνοια, χωρίς λαιμαργία.

Να κοιτάς και να γνωρίζεις, να σκανάρεις και να μπορείς να λειτουργείς. Χωρίς να σου κρέμονται λέπια, σάλια και ματαιοδοξίες.

Σοφία που να σε δένει με τον εαυτό σου. Εσύ κι εσύ …

Πηγή εικόνας: dreameeer.deviantart.com

Την κοπανάνε μία προς μία από το κουτί της ψυχής μου.

Με κόπο τις κέντησα μέσα στο μυαλό μου, μ’ευκολία αυτές ξεγλυστρούν, βουτώντας στα νερά της λήθης.

Ας είναι απλώς ένα παιχνίδι των κεραυνών…

Πηγή εικόνας: lethalnightmarez.deviantart.com