Έχω κρεμαστεί από το πατζούρι. Έχω μπήξει τα δάχτυλά μου στις κρύες του, μεταλλικές θηλιές και περιμένω. Τον ήλιο να πέσει. Τον ήλιο να βγει μέσα από τη μολύβδινη θολούρα που δεσπόζει εδώ και 3 μέρες στον απέναντι ορίζοντα. Απέναντι από το πράσινο μάτι μου. Κι εγώ να περιμένω με την κάμερα στο χέρι.

Θέλω να κλειδώσω αυτή τη χάλκινη ομορφιά, που τυφλώνει γλυκά και ζαλίζει την ίριδα του ματιού για ώρα.

Έχω ανοίξει διάπλατα τα διπλά πατζούρια και περιμένω. Τώρα δα, θαρρώ πως θα ξεπηδήσει μέσα από τους καπνούς του ουρανού.

Φτάσαμε στο τέρμα. Πιάσαμε ταβάνι. Έχει κατέβει όλο το μαύρο στρώμα κι έχει γλείψει τη γη. Αέρας, βροχή, ακόμη και χαλάζι μας έλουσε προχτές. Πώς να μπορέσει ο ήλιος να χωθεί στην καταπακτή και να δύσει; Πώς να σηκώσει το ρόπτρο; Ή να δει πού είναι η κλειδαρότρυπα.

Ζαλίζει όλο αυτό. Ζαλίζει το φως, μα ζαλίζει κι ο καπνός.

Έχω ξεχάσει τα κλειδιά μου κάπου. Κι έχω βαρύνει. Τα σέρνω καιρό τώρα. Και θα τα σέρνω. Το νιώθω. Χρόνια πολλά μπλογκόσφαιρα κι εσύ μισοτρυπημένο μου μπαλόνι. Κάπου σε άφησα, μα δε θυμάμαι που. Μου έχεις κακιώσει άραγε; Εγώ σου έχω.

Γιατί δε με ακολούθησες;

(αναρωτιέμαι…)

Σας παρουσιάζω το 32ο κλειδί, κυρίες και κύριοι. Το τελευταίο που στρώνω πάνω στα σύννεφα της γΕλλάδας μας.

Το τελευταίο. Ω ναι. Τι όμορφα που ακούγεται αυτό το τελεσίδικο “αντίο”!

Η blogosfaira μου γιορτάζει και το ρίχνει έξω. Άλλωστε πολύ σύντομα θα αφήσει πίσω τα δεσμά της και την υλική της υπόσταση. Θα γίνω τζίνι! λολ

Χρόνια μας πολλά, διαδικτυακέ πάπυρε. Που με ανέχεσαι, που μου χαμογελάς τόσο συχνά, που είσαι συντροφιά καλή και σταθερή. Άλλοτε ανανεώσιμη κι άλλοτε πιστή!

Σας ευχαριστώ guys. Πάμε μια τελευταία ανάσα μαζί…

Πηγή εικόνας: sibayak.deviantart.com

… για λίγο έστω. Ιδιαίτερα λίγο. Και είμαι πραγματικά καλά. Τόσο που ελπίζω να μην πάθω τίποτα από την υπερφόρτωση και την έντονη ακτινοβολία! λολ

Φτου-φτου. ΜακριάαααααΑ

Είμαι διχασμένη μεταξύ 2 χωρών. Την οποία μία θα αφήσω πίσω μου πολύ σύντομα, δίχως τύψεις, δίχως δεσμεύσεις, δίχως προσμονές.

Και άρα… ΦΕΥΓΩ guys. Ναι, φεύγω!!!

Συμφώνησα με την καλύτερη δουλειά που θα μπορούσα να είχα ζητήσει. Και ανακάλυψα το καλύτερο σπίτι που θα μπορούσα να έχω βρει.

Τέλος Ιουλίου φεύγω.

Από τη γΕλλάδα.

Χάρισμά σας. Όχι σε σένα, μα σε όσους θέλουν να συνεχίσουν να αναπνέουν το δηλητήριό της.

Εγώ δε θέλω άλλο. Μου έφτασε. Αν έχω να ζήσω ακόμη άλλα τόσα (;) χρόνια, τότε θέλω να αρχίσω να μου δίνω και να κάνω για μένα. Μόνο. Φτάνει η μαλακία.

Προτιμώ να φορτίζομαι επειδή π.χ. βρέχει, επειδή σχόλασα μισή ώρα αργότερα, επειδή έχει κίνηση, επειδή λέκιασα το αγαπημένο μου φόρεμα, επειδή η γλάστρα μου δεν εμφάνισε ακόμη τα μπουμπούκια της, επειδή μου τελείωσα το γάλα, επειδή δεν πρόλαβα το Mall ανοιχτό, επειδή βαριέμαι να λουστώ, επειδή ξέχασα να πλύνω τα πιάτα, επειδή μου τελείωσε το απορρυπαντικό, επειδή βαριέμαι να ξεπακετάρω την τελευταία βαλίτσα, επειδή έκανα λάθος κι αγόρασα μια καλύτερη κρέμα προσώπου!

ΝΑΙ –

Μετρώ -κι εσείς ελπίζω μαζί μου- τις μέρες μέχρι να εξαφανιστώ από αυτό τον πλανήτη. Και μετά πάλι στο συννεφάκι μου θα είμαι.

Πάλι στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο θα αφιερώνομαι. Αλλά θα έχω και τόσα άλλα, πολλά…

Μέχρι και οι επέτειοι πήγαν στράφι αυτό το μήνα. Το 31ο κλειδί μού το κλέψαν οι νεράιδες των σκέψεών μου και σε λίγο, θα μπω στη σοφίτα να πάρω από τη φωλιά το επόμενο της blogosfairas.

Λίγο ακόμη απέμεινε. … ΝΑΙ!!!

Πηγή εικόνας: kittyd.deviantart.com

Είμαι στο οικογενειακό σπίτι με τον άντρα, τον μπαμπά του, τον αδελφό του και τη γυναίκα που μόλις πριν ένα μήνα παντρεύτηκε. Από τη Μαλαισία. Για την κάρτα… Παράξενο ζευγάρι. Αγενές και θρασύ μαζί. Τον κοιτάζω και μετά τον άντρα, ψάχνω να βρω πώς μπορεί αυτοί οι δυο να είναι αδέλφια και σταυροκοπιέμαι. Ευτυχώς. Διάλεξα το σωστό αδελφό: )))

Λερώνω το τραπεζομάντιλο με τσίπουρο και μελετάμε τη Βούλα. Για εκείνη έπεσε, για να γευτεί κι εκείνη τα γράδα, που καίνε τον ουρανίσκο…

Είμαι Χαλκιδική για Πάσχα. Για τον μπαμπά του άντρα. Για τη μικρή οικογένεια. Πως είναι η Μικρή Ιταλία; Αύριο ψήνουμε κατσίκι. Θα το ζήσω και αυτό. Ένα τεράστιο τραπέζωμα θα στηθεί στο κτήμα, πάνω στο γκαζόν, δίπλα στις ελιές, γύρω από τις γάτες, τα λουλούδια και τις πεταλούδες.

Το ζώο θα στροβιλιστεί τόσες φορές μέχρι να ζαλιστεί. Ο κόσμος θα χαρεί με τις μυρωδιές του λίπους και της τσίκνας. Το κρασί θα ευφράνει τις ανυπόμονες καρδιές και θα κολλήσει μουστάκια στις γραμμές των χειλιών, χαμόγελα.

Το 28ο κλειδί ήρθε. Η μπλογκόσφαιρά μου, αυτή η αδυσώπητη, αόρατη σφαίρα μου που μιλά μόνο για μένα, για τα δικά μου κλειδιά, για τους δικούς μου καπνούς, έκλεισε τους 28 μήνες εδώ, τριγύρω σου.

Χρόνια μου πολλά. Θα στο σπάσω το αβγό, θα δεις!

Πηγή εικόνας: snopprinses.deviantart.com

Ένα τόσο φωτεινό κερί έσβησε. Συνεχίζω να το σκέφτομαι, να το θυμάμαι αναμμένο, να φεγγοβολά στη ζωή μου, σε μπλεγμένες στιγμές.

Παρόλα αυτά, εκείνη τη στιγμή που η ανάσα από μέσα του πέταξε, τη θυμάμαι σαν κάτι πιο μακρινό. Όχι απωθημένο… Δεν το απωθώ. Το κρατώ. Το φυλάω.

Τι σημαίνει αυτό όμως; Ότι το έθαψα πιο βαθειά από ό,τι… πρέπει; Ότι έσκαψα και το έριξα πιο μέσα; Ότι αφήνω το σχοινί του λίγο-λίγο;

Ή απλώς ότι “επέτρεψα” στις ακτίνες της ζωής να εισχωρήσουν παραπάνω από ό,τι συνήθως;

Ε;

Πηγή εικόνας: alextooth.deviantart.com

Πιάνω τον εαυτό μου να μαζεύεται, να ζαρώνει, να κλείνει σα σαλιγκάρι, να κρύβεται και να φεύγει μακριά από αυτό το θέαμα, που δεν θυμίζει σε τίποτα τρυφεράδα, ανάγκη. Οι ήχοι όμως είναι οι ίδιοι κι αυτό είναι που με προβληματίζει.

Ήχοι ίδιοι ή τουλάχιστον παρόμοιοι ακόμη και κάτω από τον μεγεθυντικό φακό. Πράξη που θυμίζει άλλη πράξη, άγριο έρωτα αλλά όχι βιασμό ή εμπορική τσόντα προς διάθεση κι εκμετάλλευση.

Και αναρωτιέμαι αν σου αρέσει έστω και λίγο αυτό που βλέπεις. Το φοβάμαι.

Κι ενοχλούμαι. Και σκέφτομαι. Και θυμάμαι. Κι αναπολώ… Και με ρωτάς τι έχω. Μα τι να σου πω ακριβώς; Για τη γυναικεία ιδιοσυγκρασία, το θυμό και την αηδία που νιώθω τώρα δα, για την ψυχή μου που ίσως να μην τη μοιραστώ ποτέ μου ολότελα με σένα;

Τι με ρωτάς;

Παίρνω το 28ο κλειδί, την επέτειο της blogosfairas μου και πετάω ψηλά, σαν αράχνη με φτερά πεταλούδας.

Γεια σου κατάντια.

Τελικά δε μου λείπεις και τόσο…

Πηγή εικόνας: my-eyes-your-windows.deviantart.com

Λίγο πριν εκπνεύσει το τέλος, βγαίνει παγανιά ο Άγιος Βαλεντίνος με κόκκινο σκουφί και διάφανο μάτι και ψάχνει για θύμα. Γυμνό ή ντυμένο.

Καρδούλες παντού, καρδούλες στα όνειρα, χαραγμένες σε σοκολατένιες φέτες, μα μια καρδιά ίσως σπάσει και χυθεί από μέσα μπλε μελάνι, άσπιλο, αγνό.

Χρόνια πολλά Βαλεντίνε της πλάκας και της αφασίας. Του παραποιημένου και του τώρα.

Βέλη και δηλητήριο, μαζί στο χορό. Λευτεριά στον Βαλεντίνο λοιπόν. Στρώσε τις σταγόνες ζωή!

Πηγή εικόνας: mrmotts.deviantart.com

Λοιπόν, λοιπόν, συγκεντρωθείτε. Η blogosfaira μου γιορτάζει. ΠΑΛΙ! Δε βαρέθηκε;

Αν και μου την έχει σπάσει ο καιρός, η αστάθεια, η παγωμάρα των στιγμών και των τοίχων, η απουσία γενικά… Λέω βίβα. Γιορτάζω ρε.

Άντε και να σου πω κάτι; Χέστηκα. Κι ας μην είναι πανέτοιμο. Εγώ θα το ανεβάσω. Οσωνούπω.

Λοιπόν, μυτερές καρδιές μου. Σας ευχαριστώ που με ανέχεστε και που, κάποιοι, με γουστάρετε κιόλας.

Φιλί *
Cheers

Πηγή εικόνας: katyt.deviantart.com

Ξύπνησα, σηκώθηκα, πήγα να κάνω πιπί μου και βρήκα στο κουμπί για το καζανάκι ένα γαλάζιο τριαντάφυλλο (το αγαπημένο μου!). Βγήκα να πάρω τη βούρτσα μου να χτενίσω τα μαλλιά μου και άγγιξα το δεύτερο, πύρινο τριαντάφυλλο. Κι όταν ήρθα προς την κουζίνα να σε φιλήσω, με περίμενε στην πόρτα ένα τρίτο, λευκό τριαντάφυλλο κι εσύ με ένα ποτήρι φυσικό χυμό!

Έχουν αλλόκοτη δυναμική οι μέρες αυτές. Σήμερα έχει γενέθλια η θεία μου. Αύριο έχει τα γενέθλιά του ο σύντροφός μου, ο κουμπαράς μου! Είναι αρρωστούλης, έχει ευαίσθητο στομαχάκι και νομίζω πως ο οργανισμός του το σκέφτεται σοβαρά να αρρωστήσει. Μα κι εγώ είμαι ανάμεσα σε “αψού” και ζέστη-κρύο. Αλλά εγώ λέω να τη σκαπουλάρω πάλι!

Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που είναι τα γενέθλιά σου. Τολμώ να πω πως χαίρομαι παραπάνω από σένα! Μεγαλώνεις, μου έρχεσαι, σου δίνεται η δυνατότητα να δεις κάποια, πολλά πράγματα αλλιώς. Και ζεις μια άλλη δεκαετία της ζωής σου.

Είσαι ο κουμπαράς μου! Και με τρελαίνεις ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ! Είσαι ό,τι πιο τρυφερό μπορούσα να ευχηθώ για μένα!

Και σ’αγαπώ.
(κάθε φορά)

Πηγή εικόνας: poivre.deviantart.com

Το 2010 μπήκε σα διαμάντι. Ή θα ρουφήξει ή θα δώσει ή και τα δυο!

Κάπου σκουντούφλησε αλλά τελικά μου έφερε κι εμένα το κλειδί μου. Το 25ο κλειδί στα γενέθλια της blogosfairas! Άλλος ένας μήνας για ακόμη ένα χρόνο…

Ελπίζω η καθίζηση που αιστάνομαι να είναι παροδική. Μου έχουν λείψει τα δώρα. Μου έχουν λείψει τόσα. Ελπίζω να προσγειωθεί σύντομα το ουράνιο τόξο στο μέτωπό μου επάνω.