“Ξάπλωσα κατά τα μεσάνυχτα και 3 ώρες αργότερα, με ξύπνησε το σώμα μου που διψούσε κι άξαφνα πύρωσε.

Αν και απουσιάζω τα βράδια, το σώμα μου εξακολουθεί να αιστάνεται και να υπάρχει, λες και το οδηγεί ένας δεύτερος  εαυτός, σκέφτηκα με δέος. Ή ίσως και να μη χρειάζεται καθόλου εμένα.

Όπως ο γερανός· το κουβούκλιο το βλέπεις, στέκει εκεί. Ο οδηγός είναι αυτός που μπαίνει μέσα και το κινεί. Έτσι και στο σώμα μου: Διπλοβάρδια από οδηγούς…”!

Πηγή εικόνας: sugarock99.deviantart.com

Το σώμα μου με τοποθετεί αργά και προσεκτικά μέσα στην αλαβάστρινη μπανιέρα. Εκεί ψηλά. Κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και τις ηλιαχτίδες της σελήνης. Βυθίζομαι μέσα στη διαφάνεια του νερού.

Βουτάω τα μαλλιά μου κι αρχίζω να τα χορεύω σαν ανεξέλεγκτα φίδια κάτω από τη σιγή του όλου. Βουτάω τα δάχτυλά μου και τα αραιώνω σαν νερουλά σχεδιάκια μέσα σε σβώλο.

Αρχίζω να ανασαίνω. Να μιλάω. Να τραγουδώ. Να διαβάζω τα φωνήεντα της σκέψης μου.

Με ακούω. Την αναπνοή μου. Δυνατά. Στεντόρεια. Πεντακάθαρα. Και είναι τόσο μαγικός αυτός ο ήχος. Μέσα στο νερό. Η καρδιά μου. Η ζωή μου.

Ανοίγω τα μάτια και τα παίζω, πιτσιλώντας την ίριδά μου.

Τα τύμπανά μου πιάνουν όλους τους ήχους μου, σα να έχω βιδώσει στον πάτο της μπανιέρας μου ηχείο.

Ανάσα. Καρδιοχτύπι. Ηχείο. Μπανιέρα.

Εκεί ψηλά.

Όπου βασιλεύουν οι σκέψεις, οι τύψεις, η καλοσύνη και η δοτικότητα.

Χωρίς αναπνευστήρα!

Και χωρίς μπρατσάκια.

Φεύγω…

Πηγή εικόνας: anilorakgoldini.deviantart.com

Κόβει, λίγο πριν στρίψει στο στενό και χαθεί κάτω από τη μυωπική λάμπα της ΔΕΗ. Κοιτάζει με αγωνία προς το κίτρινο όχημα που πλημμυρίζει  το δρόμο. Κάτι λέει. Ήχοι ακούγονται, χωρίς να θυμίζουν γλώσσα κατανοητή. Τίποτα. Λάθος χειρονομία. Δεν ήταν για σένα.

Ξαποσταίνεις όσο κρατούν οι σκέψεις σου και παίρνεις την κατηφόρα για την επόμενη πιάτσα…

Μία μαυρούλα στο φανάρι, μόνη. Άλλες τέσσερις στη μέση αυτού του δρόμου, τρεις πίσω από τις κολώνες. Κι άλλες δυο, τελευταίες, στην άκρη. Την άλλη άκρη. Κλωστή θυμίζει. Κι αυτές οι αράχνες, που δεν αφήνουν ούτε μύγα να πλησιάσει. Κανείς δεν περνά αυτή την ώρα. Ούτε γυναίκα, αλλά κυρίως ούτε άντρας. Κι όσοι περπατούν κι ακούγονται, προτιμούν τελικά το απέναντι πεζοδρόμιο. Κι αυτό τους δίνει την ασφάλεια να σε γιουχάρουν, να σε κατακρίνουν, να σε φτύσουν με λόγια και βλέμμα.

Είστε δέκα-δώδεκα πολλές φορές κοπέλες, νέες, ψηλές, με όμορφα, δυνατά κορμιά κι έχετε πιάσει έναν δρόμο. Ένα τετράγωνο. Ένα μεροκάματο. Τελικά αυτή η λέξη μου έρχεται τώρα τελευταία στα κύτταρα του μυαλού μου. Ίσως επειδή το χάνω. Μαζί με αυτό και την ψυχή μου, την υλική αυτή τη φορά.

Πλησιάζει 6. Σας βλέπω να σπρώχνεστε. Άλλοτε εμφανίζεστε κατά τις 02:30. Όλες μαζί. Λες και σας κατεβάζει ο νταβατζής σας και σας ξαμολύει σε αυτό το κομμάτι της Πατησίων. Πριν ήσασταν αλλού; Τελευταία δυνατά αστεία μήπως σας προσέξει κάποιος διερχόμενος. Μπα. Αγκαλιές, τακούνι σπασμένο και φορεμένο σαν παντόφλα, λευκό σε κοντράστ με το σοκολατί, κολάν κι ένα μπουφάν από πάνω, να σας κρατά μακριά από την υγρασία. Η οποία διαπερνά όμως. Όπως και οι θόρυβοι. Και η πουτανιά, τελικά. Το ανησυχητικό συναίσθημα… όχι συναίσθημα, μα ένστικτο, ότι κάτι βέβηλο συμβαίνει ή θα συμβεί. Σα βιασμός.

Ξημερώνει πια. Στο μυαλό μου ίσως.

Υ.Γ. Πέρα από τα όμορφα λόγια που μπορούν να προκύψουν από άσχημες ή δυσάρεστες εικόνες και πέραν της πλάκας και της υποτιθέμενης μεγαλοψυχίας που μας έχει πιάσει να δείχνουμε τώρα τελευταία σε σχέση με την αλλοδαπία, ποιος στ’αλήθεια θέλει να έχει απέναντι από το σπίτι  του πουτάνες; Ποιος θέλει να ζει απέναντι από κωλόμπαρα; Από πρεζόνια και παρακμή; Ε; Έχουμε όλοι τη δυνατότητα να μένουμε σε “καλές”, διατηρημένες γειτονιές; Οπότε;Εγώ κι εσύ, δεν έχουμε το δικαίωμα να ζούμε καλά κι αξιοπρεπώς; Δε θέλω λοιπόν να είμαι άλλο μεγαλόψυχη. Θέλω την ηρεμία μου και ό,τι μου ανήκει. Ό,τι έχω πληρώσει, ό,τι αξίζω και ό,τι μπορεί να μου δώσει η ζωή μου. Χωρίς παράσιτα και χωρίς λεκέδες. Τ’ακούς;

Υ.Γ.1 Έχω βαρεθεί να τηλεφωνώ στους μπάτσους. Απόψε, δυο φορές κιόλας! Δεν έρχονται. Οι πουτάνες, όμως, ως δια μαγείας φεύγουν από το νούμερο που τους δίνω και πάνε στο άλλο τετράγωνο!!! Αλλά όχι πάντα. Τις περισσότερες φορές απλώς παραμένουν εδώ. Γιατί απλούστατα δεν περνά μπάτσος. Κι αν περάσει, δεν κάνει καν τον κόπο να κατέβει από το περιπολικό. Περνά και κορνάρει. Αυτό είναι. Συνθηματικό.

Συγκεκριμένα αυτοκίνητα κάνουν βόλτα, κινητά χτυπάνε μετά το τηλεφώνημά μου, νταβατζήδες πάνε κι έρχονται διαφυλάττονας την “περιουσία” τους και ήχοι (σφυρίγματα) ακούγονται συχνά-πυκνά. Α ναι, τώρα τελευταία βλέπω πιο συχνά τους νταβατζήδες. Δυο μαύροι, ο ένας με κόκκινη μπλούζα, ψηλοί, ένας κοντούλης τρίτος και ένας λευκός, ψηλός με ριγέ μπλούζα κι ελαφριά καράφλα.

(ΚΑΘΕ γαμημένο βράδυ)

α… και σε πρώτο πλάνο, τσάκωσα προχτές στο φακό και τους μαύρους νταβατζήδες τους. Αυτούς που δεν “μπορούν” να τσακώσουν οι μπάτσοι όταν τους καλούμε. Πόσο πάει το χαρτζιλίκι;

Hey motherFuckers!!! Don’t pimp MY LIFE!

Πιάνω τον εαυτό μου να μαζεύεται, να ζαρώνει, να κλείνει σα σαλιγκάρι, να κρύβεται και να φεύγει μακριά από αυτό το θέαμα, που δεν θυμίζει σε τίποτα τρυφεράδα, ανάγκη. Οι ήχοι όμως είναι οι ίδιοι κι αυτό είναι που με προβληματίζει.

Ήχοι ίδιοι ή τουλάχιστον παρόμοιοι ακόμη και κάτω από τον μεγεθυντικό φακό. Πράξη που θυμίζει άλλη πράξη, άγριο έρωτα αλλά όχι βιασμό ή εμπορική τσόντα προς διάθεση κι εκμετάλλευση.

Και αναρωτιέμαι αν σου αρέσει έστω και λίγο αυτό που βλέπεις. Το φοβάμαι.

Κι ενοχλούμαι. Και σκέφτομαι. Και θυμάμαι. Κι αναπολώ… Και με ρωτάς τι έχω. Μα τι να σου πω ακριβώς; Για τη γυναικεία ιδιοσυγκρασία, το θυμό και την αηδία που νιώθω τώρα δα, για την ψυχή μου που ίσως να μην τη μοιραστώ ποτέ μου ολότελα με σένα;

Τι με ρωτάς;

Παίρνω το 28ο κλειδί, την επέτειο της blogosfairas μου και πετάω ψηλά, σαν αράχνη με φτερά πεταλούδας.

Γεια σου κατάντια.

Τελικά δε μου λείπεις και τόσο…

Πηγή εικόνας: my-eyes-your-windows.deviantart.com

Ούτε θέλω να ξαναδώ τόση απόγνωση στα μάτια μου. Στο πράσινο μάτι μου. Απόγνωση. Ένταση. Ερωτηματικό.

Ήμουν χαμένη. Και ήμουν στο επίκεντρο. Και δεν ήξερα. Και δεν ήθελα. Ένα αέναο, κατάμαυρο τσίρκο. Με εμάς πρωταγωνιστές. Δε θα έπρεπε. Η θλίψη είναι κάτι το προσωπικό.

Μια αγρυπνία. Εσύ κι εγώ καρφωμένοι για πάνω από 10 ώρες σε ψάθινες καρέκλες, στην κουζίνα. Αγρυπνία. Ζωντανά λουλούδια πάνω σε νεκρό σώμα.

Ένα ταλαιπωρημένος άνθρωπος να κάθεται δίπλα στο φέρετρο και όλοι να τον κοιτούν. Και να αναρωτιούνται, να συζητούν για εμάς. Γιατί δεν είμαστε κι εμείς εκεί μπροστά, να κλαίμε και να κοιτάμε το νεκρό μας.

Και την άλλη μέρα, η εκκλησία. Και ξανά να με ζητάς εκεί πάνω, στο κέντρο, εκεί που συναντιούνται τα χαλιά και φωτίζει βαρύς ο πολυέλαιος. Δίπλα σε ένα μικρόφωνο. Δεν ήταν δημοσιογραφικό αυτή τη φορά. Ούτε έπαιρνα εγώ τη συνέντευξη.

Μιλούσε ένας μαυροφορεμένος που δεν τον ήξερα. Έψελνε. Ήταν τόσο αδιάφορος και τόσο βαρετός. Τόσο ανύπαρκτος εκείνη τη στιγμή. Όπως και οι δεκάδες πιστοί εκεί μέσα, που ήρθαν να αποχαιρετήσουν, για τώρα.

Και μετά, στην ανηφοριά, όλοι κάναμε φιδάκι. Λες και πηγαίναμε για πικ-νικ κάτω από τα κυπαρίσσια, κρατώντας λουλούδια και κεριά αντί για καλαθάκια και υφασμάτινες πετσέτες, τυρί και κρασί. Και ήρθε ξανά το φέρετρο. Δεν του γλιτώναμε. Βγήκε από το αυτοκίνητο που τόσα λεπτά ακολουθούσαμε. Βγήκε. Προσπέρασε τη ζωή.

Το κουβάλησαν άχαρα κι ασυγκίνητα μπροστά μας. Περάσαν τα χοντρά κορδόνια, τα σκοινιά με τους κόμπους της ζωής από κάτω. Το σύραν όπως-όπως μέσα στη γη. Στο τετράγωνο, χωμάτινο φέρετρο μπήκε το ξύλινο, τυπικό φέρετρο. Το ανοιχτό. Το γεμάτο…

Το μπουκωμένο από λουλούδια. Ανθοδέσμες. Χρώματα πάνω στο θάνατο. Να μπορούσε να ήταν αστείο!

Σε ράντισαν με λάδι. Γέμισαν την αγαπημένη σου μαξιλαροθήκη με χώμα. Σου πέταξαν τη ζωή στα μούτρα. Και σε στείλαν πιο μέσα στις ρίζες, στις πλάκες, στους κόκκους.

Και μετά η βύθιση μέσα στην συμπαγή κολυμπήθρα. Πουθενά νερό ή χώρος να αναπνεύσεις. Μονάχα μερικά εκατοστά σου αναλογούν εδώ κάτω. Μέχρι να την κάνεις με τεράστιες απλωτές. Γρήγορες, ακατάπαυστες. Να αφήσεις φτερά πίσω σου. Πουπουλάκια. Να δείξεις ότι αποφάσισες εσύ να φύγεις. Για κάπου αλλού. Που;

* “Στην υγειά της Βούλας
και στην υγειά τη δική μας…”

Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη.

Ντελικάτα. Έμπηξε την άκρη του τακουνιού της μέσα στο δέρμα του, τσιρίζοντας.

Έστρεψε το κεφάλι της προς το ανοιχτό παράθυρο και, ασθμαίνοντας, μέτρησε. Μέτρησε και ψέλλισε συνάμα.

1… σ’αγάπησα
2… σ’ανέχτηκα
3… σε βαρέθηκα

Και τσούλησε το σώμα της προς το παραμερισμένο τζάμι.

Πηγή εικόνας: chaim-mishaal.deviantart.com

Φτάσαμε λοιπόν. Αφού ξυπνήσαμε στις 06:30 για να προλάβουμε τις βροχές που είχε δώσει το meteo, τις οποίες όμως μια χαρά λουστήκαμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, στη Θεσσαλονίκη πια, ξεπεζέψαμε Χαλκιδική!

Σάββατο: πήγαμε για το πρώτο μας, εδώ, μπάνιο. Τριγύρω είχαν μαζευτεί απειλητικά ορδές από σύννεφα κι ο άντρας δεν ήθελε με τίποτα να γευτούμε δεύτερο κύμα νερού. Ούτε κατά διάνοια. Άσε που, αν έβρεχε, ο δρόμος προς το σπίτι θα ήταν γεμάτος λάσπες και ούτε ένα enduro δε θα μας έσωζε.

Κάπως έτσι κι αφού μόλις είχα βρέξει το κορμάκι μου, φύγαμε κακήν-κακώς, αφήνοντας πίσω μας ένα αρκετά γλυκερό και βαρετό Daikiri φράουλα, έναν freddo espresso, μια ολοζώντανη φρουτοσαλάτα, μια παρτίδα Uno και τις ελπίδες μου για πολύωρη παρουσία στην παραλία των Νέων Μουδανιών Χαλκιδικής.

Κάτι μου λέει ότι κάπως έτσι θα κυλήσουν οι άμεσες μέρες. Με έναν άστατο καιρό να ανακοινώνετε στο δελτίο καιρού, με κάποια δροσίτσα και κυνηγητά του ήλιου από μυριάδες σύννεφα.

Αντίο Σάββατο.

Δίνω τα διόδια, ως έχουν, για φίλους ιπτάμενους ταξιδευτές:

Διόδια Αθήνα-Θεσσαλονίκη (για μηχανές)

Διόδια Αφιδνών, περάσαμε ώρα 08:02: 1.90
Διόδια Σχηματαρίου, περάσαμε ώρα 08:14: 1.90 
Διόδια Πελασγίας, Μαλιακός, περάσαμε ώρα 10:48, 1.40
Διόδια Μοσχοχωρίου, Μαλιακός, περάσαμε ώρα 11:25, 1.80
Διόδια Τεμπών, Μαλιακός, περάσαμε ώρα 11:47, 0.70
Διόδια Λεπτοκαρυάς, Μαλιακός, περάσαμε ώρα 12:08: 1.60
Διόδια Μάλγαρων, έξω από τη Θεσσαλονίκη, 12:52, 1.00

(δύο στάσεις ανεφοδιασμού κάναμε, μία πριν τη Λαμία και μία στον Κορινό, ημίωρης διάρκειας η πρώτη, ολιγόλεπτη η δεύτερη)

Αυτή ήταν η δεύτερη έκπληξη του άντρα. Η πρώτη ήταν η μυστική απόδραση στα Πούλιθρα και τώρα, επισπεύδουμε την αναχώρηση για τις διακοπές μας: ΑΥΡΙΟ!

Αύριο, εκτός απροόπτου –κανένα απρόοπτο!- θα ξεκινήσουμε πολύ νωρίς το ταξίδι των 560 χιλιομέτρων (!). Με τη μηχανή!

Το ξέρω πως τούτη τη φορά η διαδρομή θα είναι πιο κουραστική. Θα συναντήσουμε αέρηδες, θα διασχίσουμε πιθανών βροχές και ίσως το, αγύμναστο πια, σώμα μας να μην αντέξει όλη αυτή την πίεση, στον αυχένα, στο κεφάλι.

Παρόλα αυτά, το αναμένω αυτό το ταξίδι. Είναι κάτι σαν κάθαρση. Εσύ κι εγώ, συνοδοιπόροι απόλυτοι σε μια αμιγώς σιωπηλή διαδρομή. Κάτι κοινό, κάτι θαυμάσιο, κάτι εσωτερικό.

Σχεδόν 5½ ώρες ταξίδι, με 2 σύντομα διαλείμματα για ανεφοδιασμό και stretching. Μπρος και πίσω. Με τα χέρια στο τιμόνι, στην ταχύτητα, στον αέρα, στο σημείο που πλησιάζει. Και η ρόδα να καλπάζει.

Να βλέπουμε χιλιόμετρα ασφάλτου, σύννεφων, ήλιου, πρασίνου, διερχόμενων αυτοκινήτων, κενού τοπίου, γεμάτων εικόνων.

Μια ατελείωτη, ευρύχωρη γραμμή από την Αθήνα προς το Βορρά.

ΦΕΥΓΩ λοιπόν.

Πηγή εικόνας: mariangelkiss.deviantart.com

Προς το παρόν απολαμβάνω το πεπόνι μου καθισμένη στον εναέριο κήπο μου. Το σπίτι κοχλάζει, οι μαύρες γάτες μου τα έχουν παίξει τελείως όλη μέρα κι ο άντρας στημένος στην τηλεόραση, προσπαθεί να ανασάνει μέσα από τους έλικες του ανεμιστήρα.

Κι εγώ εδώ σκέφτομαι και κοιτάζω τριγύρω. Τα μπατσικά που (ξανά)περνούν, τους απέναντι που φυσιούνται, το ζευγάρι που παίζει τάβλι, την κυρία που απλώνει ρούχα και τους από κάτω που ακούνε στη διαπασών ανατολίτικα. Σε λίγο θα ποτίσω, να φρεσκάρω τα λουλούδια μου. Και μετά, και πάλι ντους και ύπνος. Ή τουλάχιστον ξάπλα.

Ξεκίνησα υγιεινή διατροφή πριν ελάχιστες μέρες. Σαλατούλες, πολλά φρούτα, αρκετά υγρά. Αλλά και παγωτό. Όχι, δεν θα το στερηθώ το γλυκό. Απλώς θα κόψω τις πολλές μπούρδες, γιατί το έχω παρακάνει και με την ευγενική συνεισφορά του άντρα.

Μέχρι πρόσφατα δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Μια ζωή ήμουν 49-50 κιλά με «όμορφο κορμάκι» που έλεγε και η μάμα μου. Μεγάλο στήθος, λεπτή μέση, γυμνασμένο σώμα, μύες. Καμπύλες κι ένα φυσιολογικότατο κορμί. Τώρα… έγινα πιο μαμαδίστικη. Άνοιξα σαν ντουλάπα. Το σώμα μου μεταλλάχτηκε, αλλοιώθηκε τελείως.

Και δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να ξαναμαζευτώ ή τουλάχιστον να φτάσω κοντά στο φυσικό μου καλούπι, στο σωματότυπό μου, αλλά μπορώ να προσπαθήσω να ξαναγίνω όσο πιο όμορφη αντέχω!

Και η κερασόπιτα δική σας! Θα την κάνω όμως. Και θα τη γευτώ. Με φειδώ. Εμ, έχουμε κι αδυναμίες…

Πηγή εικόνας: thedustyphoenix.deviantart.com

Ύπνος άπειρος. Ένα σώμα σε ακινησία, αόρατα τεντωμένο κι άλλοτε κουλουριασμένο στις σκέψεις του. Και στο μέλλον.

Έρωτας τρυφερός και χάδια που δε μοιάζουν να ανήκουν στον εκνευρισμό της ζέστης.

Σε λίγες μέρες η επέτειος. Ακόμα μία. Φιλί ζουμερό και χαρά για τους δείκτες που φαίνεται να λειτουργούν χωρίς να χρειάζονται κούρδισμα.

Εβδομάδα. Αρχή. Ράγες. Φρένο κάπου μακριά. Και τερματισμός, σταθμός, συγκομιδή!

Και να που περιμένω να έρθει το ταξίδι μας. Και το φετινό. Το μακρύ. Τα χιλιόμετρα. Η εμπειρία. Ταξίδι αληθινό. Αληθινά μεγάλο, δύσκολο, ιδιαίτερο. Το δέσιμό μας. Η πλήρωσή μας.

Η βδομάδα έχει αρχίσει. Και δε με πειράζει. Είμαι όμορφα.