Tell the world I’m coming home…

Για ελάχιστες μέρες, απρογραμμάτιστα τελείως, λιγάκι στη ζούλα. Να δω τους δικούς μου, τη μικρή μου οικογένεια, τους αγαπημένους μου και 1-2 φίλους που ξέμειναν εκεί.

Όταν έκλεισα το εισιτήριο προ μιας βδομάδας, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι: Μα δεν θέλω να πάω! Και η αλήθεια είναι ότι δεν σκόπευα να ξαναγυρίσω. Ποτέ (?). Έχω κόμη τόσο θυμό. Κι απλώς δεν ήθελα. Από χτες όμως, αιστάνομαι ήδη μέσα σε κρυστάλλινες αγκαλιές και στριφογυριστά, παραμυθένια φιλιά, βλέμματα αγωνίας κι αγάπης και ψιθύρους που είχα ξεχάσει να ακούω. Κάτι μου έλειψε τελικά, θαρρώ.

Δεν τολμώ να ομολογήσω όλα εκείνα που φοβάμαι να μυρίσω, να αγγίξω, να δω. Μου που τα ‘παν άλλοι που ‘ρχονται συχνά. Και που σκιάζεσαι και νιώθεις καταραμένος, μιαρός και τόσο απελπισμένα μικρός και μόνος. Μουντζωμένος. Τελειωμένος.

Δεν θα τα πω αυτά. Υπάρχουν τόσο καιρό. Γι’αυτό δε γράφω. Ιστός που δεν καταστρέφεται με τίποτα. (από black widow…)

Να αφαιρέσω προσεκτικά την ψυχή μου, να την τυλίξω σε σάβανα και να την απλώσω κοντά στον ήλιο; Μα χτυπά…

Έρχομαι σπίτι. Κι όλα είναι γύρω-γύρω.

(Πηγή εικόνας: nina-y.deviantart.com)

Ζω μακριά από τα φτερά μου εδώ και 1 ολόκληρο χρόνο. 1 ολάκερο χρόνο… Ξέρεις τι θα πει?! Όχι, φυσικά.

Πόσα ήθελα να γράψω όλο αυτό το διάστημα. Πόσα σκέφτηκα. Πόσα αποφάσισε το μέσα μου, αβίαστα. Πόσα απλώς φάνηκαν. Πόσα φτάσαν στην επιφάνεια. Και απλώς δεν γράφτηκαν ποτέ… εδώ.

Η κλασική παγίδα. Αλλά αντιπαρέρχομαι.

Έχασα το σπίτι μου. Τη «σταθερά» μου. Το σημείο αναφοράς, όπου τα πάντα συγκρινόντουσαν με αυτό και συνέβαιναν γύρω από αυτό.
Έχω φύγει. Ένα χρόνο τώρα. Τι άλλαξε; Μα τίποτα φυσικά. Τι περίμενες; Ότι εδώ θα ήταν ο παράδεισος που όλοι περίμεναν; Φούσκα. Να καεί το μπουρδέλο! Φυσικά. Να καεί!

Απομένω να προσπαθώ να ξανανέβω στο συννεφάκι μου. Μάταια. Δε με σηκώνει πια. Εγώ αλάφρυνα. Αυτό, όχι.

Τα ίδια σκατά με την Ελλάδα συμβαίνουν εδώ. Κι όποιος τολμά να σκεφτεί το αντίθετο, σφάλλει. Τίποτα. Εδώ είναι το τί-πο-τα. Από πολλές απόψεις.

Και σκέφτομαι. Και προσπαθώ να κλέψω το παρελθόν μου, εδώ. Μάταια. Δύσκολα. Θα συμβεί. Αλλά θα πάρει χρόνο. Τον χρόνο που δεν έχω, αλλά που θα βρω. Αλλιώς θα καταλήξω στο παγκάκι που βλέπω στους εφιάλτες μου. Και είναι πέρα για πέρα πραγματικό.

Ανάσες κάτω από το νερό. Γιατί είναι μεγαλύτερες. Βαθύτερες. Και πιο artificial.

Cheers motherfucker.

Έχω κρεμαστεί από το πατζούρι. Έχω μπήξει τα δάχτυλά μου στις κρύες του, μεταλλικές θηλιές και περιμένω. Τον ήλιο να πέσει. Τον ήλιο να βγει μέσα από τη μολύβδινη θολούρα που δεσπόζει εδώ και 3 μέρες στον απέναντι ορίζοντα. Απέναντι από το πράσινο μάτι μου. Κι εγώ να περιμένω με την κάμερα στο χέρι.

Θέλω να κλειδώσω αυτή τη χάλκινη ομορφιά, που τυφλώνει γλυκά και ζαλίζει την ίριδα του ματιού για ώρα.

Έχω ανοίξει διάπλατα τα διπλά πατζούρια και περιμένω. Τώρα δα, θαρρώ πως θα ξεπηδήσει μέσα από τους καπνούς του ουρανού.

Φτάσαμε στο τέρμα. Πιάσαμε ταβάνι. Έχει κατέβει όλο το μαύρο στρώμα κι έχει γλείψει τη γη. Αέρας, βροχή, ακόμη και χαλάζι μας έλουσε προχτές. Πώς να μπορέσει ο ήλιος να χωθεί στην καταπακτή και να δύσει; Πώς να σηκώσει το ρόπτρο; Ή να δει πού είναι η κλειδαρότρυπα.

Ζαλίζει όλο αυτό. Ζαλίζει το φως, μα ζαλίζει κι ο καπνός.

Έχω ξεχάσει τα κλειδιά μου κάπου. Κι έχω βαρύνει. Τα σέρνω καιρό τώρα. Και θα τα σέρνω. Το νιώθω. Χρόνια πολλά μπλογκόσφαιρα κι εσύ μισοτρυπημένο μου μπαλόνι. Κάπου σε άφησα, μα δε θυμάμαι που. Μου έχεις κακιώσει άραγε; Εγώ σου έχω.

Γιατί δε με ακολούθησες;

(αναρωτιέμαι…)

Και τα σπίτια, είναι στολισμένα με ολοκαίνουργια μπιμπελό κι αντικείμενα που πήραν τη θέση κάποιων άλλων, παλιότερων.

Κοιτάζω τον απέναντι. Είναι στην κουζίνα, όπως συνήθως αυτή την ώρα, κι ετοιμάζει το δείπνο του. Φορά ένα πουλόβερ. Και είμαι σίγουρη πως είναι ολοκαίνουργιο, πως του το χάρισαν στις γιορτές. Και χαμογελάω. Μετά σκέφτομαι εγώ τι έχω πάνω μου που είναι δώρο. Σκέφτομαι τη μάμα και τον μπαμπάκα μου, τους θείους μου και κάποιους φίλους και ξέρω πως ό,τι φοράνε αυτές τις μέρες, το έχουν πάρει πολύ πρόσφατα. Τους φαντάζομαι.

Είπα λοιπόν για φέτος να υποσχεθώ ορισμένα πράγματα στον εαυτό μου. Έτσι για να τον προσέξω καλύτερα. Θα ξεκινήσω με ένα, που μου είναι πολύ σημαντικό. Ξέρω τι μου εύχομαι, τι ποθώ, τι θέλω και τι θέλω πραγματικά! Τι μου λείπει και τι επιτέλους θα ήθελα να αποκτήσω.

Κείνο όμως, με το οποίο ξεκινάω και σ’αυτό μένω, για τώρα, είναι το γέλιο!

Εύχομαι λοιπόν για τον εαυτό μου, να μάθω να (ξανά)γελάω ακόμη περισσότερο μέσα στο 2011. Για να βγάλω κι άλλες ρυτιδούλες γύρω από τα μάτια, που υποδηλώνουν ευτυχισμένο άνθρωπο. Για να απαλύνω ό,τι μπορεί να με σκουραίνει (και δεν μου πηγαίνει καθόλου, ανοιχτόχρωμη γαρ). Και για να νιώθω αυτό το φως που με τυλίγει μονομιάς, όταν πλαταίνουν τα χείλη μου και σφαλίζει γλυκά το πράσινό μου μάτι.

Γέλιο λοιπόν. Να γελάω. Ίσως μάθω πάλι να πετάω έτσι…

Πηγή εικόνας: aksdareflection.deviantart.com

εξαρτάται πόσο προσωρινό το νιώθεις…

εξαρτάται μέσα από ποιο σύννεφο το πλησιάζεις…

Τι καβαλάς, πόσο σφιχτά το κρατάς, πώς το κραδαίνεις κι από τι απόσταση μεταλαμπαδεύεις αυτό το άυλο όνειρο.

Καλώς ήρθα και καλώς μείνατε. Στη συχνότητα των ταξιδιών, των λέξεων. Της υφής, της πλέξης, της διαδρομής. Της μοιρασιάς και του μοιράσματος.

Κατευθύνθηκα λίγο πιο νότια. Ίσα να αγγίξω σχεδόν άλλη ήπειρο, σχεδόν άλλη κουλτούρα, άλλα προσωπεία, άλλη γλώσσα, έννοιες, υγρασία, κάποιο ρατσισμό. Ανάποδη οδήγηση, ύφος και ξιπασιά Ανατολίτη εφέντη, περιέργεια και κουτσομπολιό πολύ, ανύπαρκτο χιούμορ, ανύπαρκτο αυθορμητισμό.

Άνοιξα διάπλατα την κουρτίνα.

Και είδα ήδη πολλά.

Αλλά δε βιάζομαι να εγκλωβιστώ ξανά. Θα δώσω χρόνο σε τούτο το νερό. Να δω (από) πού θα εκβάλλει το φως του.

Και θα είμαι εδώ. Που και που. Και πάλι.
Μαζί σου.

Καλό μήνα. Χωρίς ευχή …

Έβγαλα το εισιτήριο: Δευτέρα 26 Ιουλίου αποχαιρετώ την υλική μου παρουσία στην γΕλλάδα και πατινάρω μακριά από Αφγανούς και Πακιστάνια, μαυρούλες πουτάνες, βιαστές και κλέφτες χρυσαφικών, από ενοχλητικές Βουλγάρες που περιμένουν να πεθάνει ο γέρος που προσέχουν μπας κι αποκτήσουν κάνα κτηματάκι και νεκρόφιλους γείτονες 80+ που καίνε λιβάνι 4 φορές τη μέρα…

Όχι λοιπόν. Δε θα μου λείψει η πόλη μου.

Σίγουρα θα νοσταλγώ τους γονείς μου και τη δυνατότητα να τους μιλάω και να τους βλέπω όποτε γουστάρω. Απειροελάχιστους φίλους, των οποίων η στόφα με έχει μαγέψει. Σίγουρα θα αναπολήσω πολλάκις την πόλη μου που και μου αρέσει κι έχει τα πάντα, όπως  μύρια μυστικά κρυμμένα σε γειτονιές και δρομάκους να ανακαλύπτεις και να μη βαριέσαι.

Αυτά όμως.

Από την άλλη δεν αιστάνομαι ότι έχω το παραμικρό να με κρατά εδώ. Την οποιαδήποτε δέσμευση, υποχρέωση, κάποιον κρίκο τελοσπάντων που να με πονοκεφαλιάζει. ΤΙΠΟΤΑ.

Φεύγω λοιπόν.

Ήρθε η Ευούλα, η κτηνίατρος σπίτι, έβαλε microchip στο κωλαράκι του Ματακίου -θα ήθελα στο κωλαράκι, αλλά ήταν το σβέρκο τελικά κι έτσι μου έμειναν τα αστειάκια περί αυτού-, κάναμε και εμβόλιο λύσσας… Γενικώς κάναμε διάφορα στο ζώον, ώστε να μπορέσει να πετάξει με την οικογένεια Μπουκλίτσα! Μαμά-μπαμπάς-κόρη. Κομπλέ λοιπόν.

Δευτέρα-Τρίτη αποφασίζω για την εταιρεία που θα αναλάβει και τη μετακόμιση κι έχω 2 βδομάδες να μου φύγει κι ο δικός μου ο κώλος στο πακετάρισμα, τη διαλογή, το κουβάλημα.

Πρέπει να αποφασίσουμε και για τις μηχανές. Το πώς θα τις στείλουμε κι αν τελικά θα τις πάμε εμείς μέχρι το ένα και μοναδικό γραφείο που πάει Κύπρο ακτοπλοϊκώς ή αν θα προτιμήσουμε να τις… πακετάρουμε κι αυτές στο container.

Γενικώς, έχω σκεφτεί να γράψω την όλη διαδικασία πολύ αναλυτικά, ώστε να βοηθήσω εάν κάποιος άλλος σκέφτεται επίσης να την κάνει για άλλη γη, άλλα μέρη. Γιατί στο Internet δεν υπάρχει κάποιος “οδηγός”, δυστυχώς. Ή τουλάχιστον δεν έχει καθίσει κανείς να γράψει βήμα-βήμα το τι πρέπει να κάνει κανείς για την τάδε χώρα, ώστε να βοηθηθούν και οι επόμενοι. Έτσι κι εγώ βρήκα την άκρη μου μόνη. Αλλά αφού μπορώ να γράψω αναλυτικά κάποια πράγματα, τιμές και διαδικασίες, θα το κάνω. Σε κάποια φάση.

Τώρα, να φύγω! Να φεύγω…

Πηγή εικόνας: gravitywarrior.deviantart.com

Καλό μήνα! Δηλαδή το ελπίζω να είναι καλός ο μήνας. Όπως του πρέπει. Πάντως μια φορά εγώ αρρώστησα. Κανονικά και με το νόμο.

Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Δηλαδή, σε ρεύμα δεν έκατσα. Λεπτά δεν ντύθηκα. Να έγινε στο Μουσείο της Ακρόπολης; Πήγα και σ’αυτό! Δέος, συγκίνηση, απίστευτη καλαισθησία. Άνοιξα το πράσινό μου μάτι διάπλατα. Είμαστε μεις απόγονοι αυτών των ανθρώπων;;;
Wow…

Ήρθαν τα “πεθερικά” μου. Εμ, δηλαδή ο πεθερικός μου ήρθε. Αλλά θα είναι πάντοτε μαζί, οπότε αναφέρομαι σε αυτόν στον πληθυντικό! Τα πεθερικά μου λοιπόν ήρθαν και τα φιλοξενήσαμε.

Πήγαμε τις βόλτες μας. Γνώρισαν και τους δικούς μου. Πρώτη φορά. Φάγαμε παρέα.

Πήγαμε και στο “La Pasteria”, το ανανεωμένο υποτίθεται. Στην Αχαρνών. Περίμενα κι εγώ ο Botrini να έχει τα μαγικά που υπόσχεται από τηλεοράσεως, αλλά που. Μπορεί η cream fresh να συρρικνώθηκε, πάντως μια φορά η pizza margherita που παρήγγειλα ήταν άνοστη τελείως -αν είναι…- και χωρίς ίχνος βασιλικού. Άσε που είχε μια έντονη γεύση βουτύρου. Στην αρχή και στο τέλος.

Η πλάκα είναι ότι πρόσφατα αποτόλμησα να φτιάξω χειροποίητη pizza. Χειροποίητη πέρα για πέρα! Και, αν και κουραστική εμπειρία, ήταν πεντανόστιμη! Δεύτερο wow!

Του Botrini πάντως, ΔΕΝ. Δεν ξέρω εάν τους “νοίκιασε” μόνο το όνομά του, αλλά το χεράκι του δεν το έβαλε. Αποκλείεται.

Κι όπως είπαμε να δοκιμάσουμε τις ελληνικές συγκοινωνίες, μια και το Σαββατοκύριακο δεν είχε τρένα, δοκιμάσαμε και την ελληνική γυφτιά. Μπαίνοντας στα εξωτικά Πατήσια κι αφού έπρεπε να επιδείξουμε διαβατήριο (!), ο πεθερός μου έφαγε σπρωξίδι κι αγκωνιά στο τρόλεϊ κι όταν πια φτάσαμε σπίτι του έλειπε το πορτοφόλι. Σκατά.

Ξινή του βγήκε η επίσκεψη. Ήρθε να μας δει κι έφυγε με χίλιες σκοτούρες.

Γαμώτο.

Του ανακοινώσαμε κι ότι φεύγουμε. Έχει αλλάξει μετά τον θάνατο της Βούλας. Είναι σκυθρωπός, σκεφτικός, πιο “χαμένος”, πιο ανέκφραστος, πιο ταλαιπωρημένος. Αλλά πάντοτε κύριος, γενναιόδωρος, ευγενικός. Περιμένεις μια αγκαλιά να σε κάνει, ένα αστείο να σου δώσει. Και χαίρεσαι να τον έχεις κοντά σου!

Φεύγω… Στέλνω βιογραφικά. Ενθουσιάζομαι κι απελπίζομαι. Αγχώνομαι κι ονειρεύομαι μεγάλα πράγματα, συνάμα.

Τι ζητάω. Μια καλή ζωή. Μόνο αυτό. Εδώ, εκεί, όπου… Την αξίζω γαμώτο. ΝΑΙ! Πελώριοοοοοοοοο…

Πηγή εικόνας: mOthykku.deviantart.com

Το σώμα μου με τοποθετεί αργά και προσεκτικά μέσα στην αλαβάστρινη μπανιέρα. Εκεί ψηλά. Κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και τις ηλιαχτίδες της σελήνης. Βυθίζομαι μέσα στη διαφάνεια του νερού.

Βουτάω τα μαλλιά μου κι αρχίζω να τα χορεύω σαν ανεξέλεγκτα φίδια κάτω από τη σιγή του όλου. Βουτάω τα δάχτυλά μου και τα αραιώνω σαν νερουλά σχεδιάκια μέσα σε σβώλο.

Αρχίζω να ανασαίνω. Να μιλάω. Να τραγουδώ. Να διαβάζω τα φωνήεντα της σκέψης μου.

Με ακούω. Την αναπνοή μου. Δυνατά. Στεντόρεια. Πεντακάθαρα. Και είναι τόσο μαγικός αυτός ο ήχος. Μέσα στο νερό. Η καρδιά μου. Η ζωή μου.

Ανοίγω τα μάτια και τα παίζω, πιτσιλώντας την ίριδά μου.

Τα τύμπανά μου πιάνουν όλους τους ήχους μου, σα να έχω βιδώσει στον πάτο της μπανιέρας μου ηχείο.

Ανάσα. Καρδιοχτύπι. Ηχείο. Μπανιέρα.

Εκεί ψηλά.

Όπου βασιλεύουν οι σκέψεις, οι τύψεις, η καλοσύνη και η δοτικότητα.

Χωρίς αναπνευστήρα!

Και χωρίς μπρατσάκια.

Φεύγω…

Πηγή εικόνας: anilorakgoldini.deviantart.com

Κόβει, λίγο πριν στρίψει στο στενό και χαθεί κάτω από τη μυωπική λάμπα της ΔΕΗ. Κοιτάζει με αγωνία προς το κίτρινο όχημα που πλημμυρίζει  το δρόμο. Κάτι λέει. Ήχοι ακούγονται, χωρίς να θυμίζουν γλώσσα κατανοητή. Τίποτα. Λάθος χειρονομία. Δεν ήταν για σένα.

Ξαποσταίνεις όσο κρατούν οι σκέψεις σου και παίρνεις την κατηφόρα για την επόμενη πιάτσα…

Μία μαυρούλα στο φανάρι, μόνη. Άλλες τέσσερις στη μέση αυτού του δρόμου, τρεις πίσω από τις κολώνες. Κι άλλες δυο, τελευταίες, στην άκρη. Την άλλη άκρη. Κλωστή θυμίζει. Κι αυτές οι αράχνες, που δεν αφήνουν ούτε μύγα να πλησιάσει. Κανείς δεν περνά αυτή την ώρα. Ούτε γυναίκα, αλλά κυρίως ούτε άντρας. Κι όσοι περπατούν κι ακούγονται, προτιμούν τελικά το απέναντι πεζοδρόμιο. Κι αυτό τους δίνει την ασφάλεια να σε γιουχάρουν, να σε κατακρίνουν, να σε φτύσουν με λόγια και βλέμμα.

Είστε δέκα-δώδεκα πολλές φορές κοπέλες, νέες, ψηλές, με όμορφα, δυνατά κορμιά κι έχετε πιάσει έναν δρόμο. Ένα τετράγωνο. Ένα μεροκάματο. Τελικά αυτή η λέξη μου έρχεται τώρα τελευταία στα κύτταρα του μυαλού μου. Ίσως επειδή το χάνω. Μαζί με αυτό και την ψυχή μου, την υλική αυτή τη φορά.

Πλησιάζει 6. Σας βλέπω να σπρώχνεστε. Άλλοτε εμφανίζεστε κατά τις 02:30. Όλες μαζί. Λες και σας κατεβάζει ο νταβατζής σας και σας ξαμολύει σε αυτό το κομμάτι της Πατησίων. Πριν ήσασταν αλλού; Τελευταία δυνατά αστεία μήπως σας προσέξει κάποιος διερχόμενος. Μπα. Αγκαλιές, τακούνι σπασμένο και φορεμένο σαν παντόφλα, λευκό σε κοντράστ με το σοκολατί, κολάν κι ένα μπουφάν από πάνω, να σας κρατά μακριά από την υγρασία. Η οποία διαπερνά όμως. Όπως και οι θόρυβοι. Και η πουτανιά, τελικά. Το ανησυχητικό συναίσθημα… όχι συναίσθημα, μα ένστικτο, ότι κάτι βέβηλο συμβαίνει ή θα συμβεί. Σα βιασμός.

Ξημερώνει πια. Στο μυαλό μου ίσως.

Υ.Γ. Πέρα από τα όμορφα λόγια που μπορούν να προκύψουν από άσχημες ή δυσάρεστες εικόνες και πέραν της πλάκας και της υποτιθέμενης μεγαλοψυχίας που μας έχει πιάσει να δείχνουμε τώρα τελευταία σε σχέση με την αλλοδαπία, ποιος στ’αλήθεια θέλει να έχει απέναντι από το σπίτι  του πουτάνες; Ποιος θέλει να ζει απέναντι από κωλόμπαρα; Από πρεζόνια και παρακμή; Ε; Έχουμε όλοι τη δυνατότητα να μένουμε σε “καλές”, διατηρημένες γειτονιές; Οπότε;Εγώ κι εσύ, δεν έχουμε το δικαίωμα να ζούμε καλά κι αξιοπρεπώς; Δε θέλω λοιπόν να είμαι άλλο μεγαλόψυχη. Θέλω την ηρεμία μου και ό,τι μου ανήκει. Ό,τι έχω πληρώσει, ό,τι αξίζω και ό,τι μπορεί να μου δώσει η ζωή μου. Χωρίς παράσιτα και χωρίς λεκέδες. Τ’ακούς;

Υ.Γ.1 Έχω βαρεθεί να τηλεφωνώ στους μπάτσους. Απόψε, δυο φορές κιόλας! Δεν έρχονται. Οι πουτάνες, όμως, ως δια μαγείας φεύγουν από το νούμερο που τους δίνω και πάνε στο άλλο τετράγωνο!!! Αλλά όχι πάντα. Τις περισσότερες φορές απλώς παραμένουν εδώ. Γιατί απλούστατα δεν περνά μπάτσος. Κι αν περάσει, δεν κάνει καν τον κόπο να κατέβει από το περιπολικό. Περνά και κορνάρει. Αυτό είναι. Συνθηματικό.

Συγκεκριμένα αυτοκίνητα κάνουν βόλτα, κινητά χτυπάνε μετά το τηλεφώνημά μου, νταβατζήδες πάνε κι έρχονται διαφυλάττονας την “περιουσία” τους και ήχοι (σφυρίγματα) ακούγονται συχνά-πυκνά. Α ναι, τώρα τελευταία βλέπω πιο συχνά τους νταβατζήδες. Δυο μαύροι, ο ένας με κόκκινη μπλούζα, ψηλοί, ένας κοντούλης τρίτος και ένας λευκός, ψηλός με ριγέ μπλούζα κι ελαφριά καράφλα.

(ΚΑΘΕ γαμημένο βράδυ)

α… και σε πρώτο πλάνο, τσάκωσα προχτές στο φακό και τους μαύρους νταβατζήδες τους. Αυτούς που δεν “μπορούν” να τσακώσουν οι μπάτσοι όταν τους καλούμε. Πόσο πάει το χαρτζιλίκι;

Hey motherFuckers!!! Don’t pimp MY LIFE!

(κοίτα τι τράβηξα μαλάκα μου! Το καλειδοσκόπιό μου! σχεδόν φανταστικό…)

Το φύσηξα, το γύρισα ανάποδα, μου ευχήθηκα, κοίταξα ψηλά, δάκρυσα πάνω στο τζάμι, ζωγράφισα διάφανα με τα δάχτυλά μου και περιμένω… Έχω γενέθλια, είναι Πρωτομαγιά, η μέρα μου και είμαι καλά. Πολύ καλά.

Ευχαριστώ.

Είμαι χαρούμενη, ευτυχισμένη. Έχω γενέθλια κι αφήνω τον εαυτό μου να αιστανθεί τα πάντα γύρω του, να κλείσει τα βλέφαρα και να μυρίσει τριαντάφυλλα, βανίλια, πορτοκάλι, σοκολάτα! Ό,τι μου αρέσει. Ό,τι κάνει ευτυχισμένο τον εγκέφαλό μου. Τις σκέψεις μου. Τα συναισθήματά μου.

Ξενύχτησα χτες. Άγρια. Ήπια. Ξαναήπια. Είπα να μεθύσω, αλλά σταμάτησα λίγο πριν. Ζαλίστηκα ανοιξιάτικα και προτίμησα να γευτώ έρωτα και να το καταλάβω!

Πήγα μακριά. Σε θάλασσες, προβλήτες, αλμύρες, εικαστικούς χώρους, τούνελ και προβολείς. Τα είδα όλα ροζ κι ακόμη τα βλέπω. Γέμισα για ακόμη ένα χρόνο τα πνευμόνια μου ευχές, ευτυχία, αντοχές κι όνειρα και συνεχίζω τώρα, ε;

Έχω γενέθλια, λοιπόν, σε περίπτωση που σου ξέφυγε. Πάω σε παζάρια, σε μείγματα κόσμου και μυρωδιάς. Πάω να κλέψω λινές και δαντελένιες στιγμές. Και το βράδυ, θα με τυλίξω με τρύπια φορέματα, θα μου φορέσω χίλια χρώματα στα χείλη, θα ανοίξω διάπλατα το πράσινο μάτι μου και θα γλιστρήσω σε ιταλικά πιάτα και αφρώδεις οίνους!

Cheers ΜΟΥ!