μηχανή – blog +Ο- σφαιρα ιντερνετική αναρχία ................ παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι; Mon, 03 Sep 2012 07:49:07 +0000 en-US hourly 1 https://wordpress.org/?v=4.4.2 Σε λίγες ώρες έχω γενέθλια… /archives/1079 /archives/1079#comments Sat, 30 Apr 2011 18:09:08 +0000 /?p=1079

… και σκέφτομαι πως λείπω 9 μήνες. Μακριά από την Αλίκη και τον Θωμά, ελαχιστότατους καλούς φίλους, αρκετούς γνωστούς, ώριμο και πλούσιο παρελθόν και φάσεις που θα μπορούσαν άνετα να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά.

Το σκέφτομαι συχνά αυτό το τελευταίο. What if…

Αν είχα πάει Γερμανία τότε να σπουδάσω…

Αν είχα πάει Νέα Υόρκη αρκετά αργότερα να τραγουδήσω…

Αν είχα πάει Καλών Τεχνών αντί για Βακαλό…

Αν είχα πάρει μηχανή πολλά χρόνια πριν. Μηχανή…

Αν δεν είχα ξεκινήσει ποτέ δόκιμη στη δημοσιογραφία και είχα μπλέξει με άλλες τέχνες.

Αν είχα αποφύγει ανθρώπους και είχα επιμείνει με κάποιους άλλους…

Αν μετά τη Σαντορίνη πραγματικά ταξίδευα Αυστραλία, όπως είχα προγραμματίσει…

Αν δεν έφευγα ποτέ από την Ελλάδα. Ή αν έφευγα πολύ νωρίτερα!

Κι αν δεν ήμουν τώρα εδώ.

Χρόνια μου πολλά-καλά: ΥΓΙΗ κι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ.

]]>
/archives/1079/feed 6
Cyprus it is… /archives/938 /archives/938#comments Tue, 06 Jul 2010 14:19:36 +0000 /archives/934 Ναι μωρέ, δίπλα είναι. Το ξέρω. Όπως και το ότι το θεωρούμε, οι περισσότεροι, σα να είναι Ελλάδα. Φυσικά. Άλλο η Αυστραλία που ήταν η δική μου πρόταση, κι άλλο η Κύπρος που ήταν η έξυπνη αντιπρόταση του άντρα.

Και όχι. Δε χωρίσαμε! Ούτε φεύγω μόνη μου… Μαζί πάμε. Σαν κανονικό ζευγάρι. λολ

Έκλεισε λοιπόν ladies and gents. Κύπρος it is. Τόσο μεγαλόπρεπα, τόσο μακριά ή κοντά, τόσο διαφορετικά. Μόλις συμφώνησα, μετά από αρκετό ψαχτήρι και ραντεβού και τη μεταφορική εταιρεία που θα αναλάβει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της μετάβασης. Είπαμε, θα το φάω μόνη μου το λούκι της μετακόμισης, το ξέρω, αλλά θα μου αρέσει. Και αυτό το ξέρω, ναι!

Στις 26, το μεσημεράκι, πετάμε για Τσίπρον και από την επομένη, χτίζουμε τη νέα μας ζωή. Και το ευχάριστο είναι πως και οι δύο, το ίδιο εναρμονισμένα πλέον, προσβλέπουμε σε αυτή την ανανέωση. Και επαγγελματικά και σε επίπεδο αλλαγής χώρας, νοοτροπίας, επιπέδου.

Διότι αυτό που μου έλειπε τα τελευταία χρόνια στην γΕλλάδα ήταν και είναι η ποιότητα. Αυτή η τόσο σύντομη και ουτοπική λέξη, που πολλά λέει και ίσως τίποτα σε κάποιους.

Και γι’αυτό κάθε χρόνο τα τελευταία 3 έτη, τσιγκλούσα τον άντρα και του έλεγα: “Μήπως να το σκεφτείς να φύγουμε από την Ελλάδα”. Κι ευτυχώς φέτος ωρίμασε αυτή η σκέψη και τώρα, 1 μήνα μετά γίνεται πράξη! Χωρίς φανφάρες, χωρίς ίσως τόση πολλή σκέψη. Αλλά οργανωμένοι είμαστε. Και το ψάξαμε και το καλλιεργήσαμε και το είδαμε.

Τον τελευταίο 1 μήνα έχω διαβάσει απίστευτα πολλά για την Κύπρο, έχω μιλήσει γι’αυτό το νησί, έχω κάνει κάποιες γνωριμίες ήδη, την έχω επισκεφτεί, έχω στείλει τα άπειρα βιογραφικά, είδα κόσμο, περπάτησα ελάχιστα στο κέντρο της και προσπάθησα να ρουφήξω ένα μήνα τώρα, το “είναι” της…

Και νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε μια καλή ζωή εκεί.

Δεν έχει σημασία που δεν ξεμακραίνουμε όσο να αλλάξουμε ήπειρο τελικά, για να μπορεί να το ονομαστεί αυτό “φευγιό” ή “ξεριζωμός” ή όπως θες πες το. Εγώ ξέρω πως σαν άλλη χελωνίτσα, παίρνω στη ράχη μου το σπίτι μας, τα υπάρχοντά μας τα λιγοστά, εμένα κι εσένα και φεύγουμε.

Σε μια υπέροχη, δυναμική, απείρως δημιουργική και διαφορετική δουλειά, σε ένα εξαιρετικό σπίτι ονείρων που το βλέπω κάθε βράδυ όταν σέρνομαι μέχρι το συννεφάκι μου και ξερογλείφομαι! Σε μια ζωή που τελικά μπορείς να την έχεις όπου θες κι όπου τολμήσεις!!!

ΦΕΥΓΩ ΓΑΜΩΤΟ

(σε 20…)

Πηγή εικόνας: nina-y.deviantart.com

]]>
/archives/938/feed 5
Στις 26 την κοπανάω! /archives/936 /archives/936#comments Sat, 03 Jul 2010 11:48:45 +0000 /archives/932 Πλάκα έχει…
Ο καλύτερός μου φίλος ετοιμάζεται να μετακομίσει σε άλλο όροφο στην πολυκατοικία του κι εγώ, είμαι στην τελική ευθεία κυριολεκτικά για να αλλάξω χώρα, σπίτι και δουλειά! Σούπερ δε νομίζεις;

Έβγαλα το εισιτήριο: Δευτέρα 26 Ιουλίου αποχαιρετώ την υλική μου παρουσία στην γΕλλάδα και πατινάρω μακριά από Αφγανούς και Πακιστάνια, μαυρούλες πουτάνες, βιαστές και κλέφτες χρυσαφικών, από ενοχλητικές Βουλγάρες που περιμένουν να πεθάνει ο γέρος που προσέχουν μπας κι αποκτήσουν κάνα κτηματάκι και νεκρόφιλους γείτονες 80+ που καίνε λιβάνι 4 φορές τη μέρα…

Όχι λοιπόν. Δε θα μου λείψει η πόλη μου.

Σίγουρα θα νοσταλγώ τους γονείς μου και τη δυνατότητα να τους μιλάω και να τους βλέπω όποτε γουστάρω. Απειροελάχιστους φίλους, των οποίων η στόφα με έχει μαγέψει. Σίγουρα θα αναπολήσω πολλάκις την πόλη μου που και μου αρέσει κι έχει τα πάντα, όπως  μύρια μυστικά κρυμμένα σε γειτονιές και δρομάκους να ανακαλύπτεις και να μη βαριέσαι.

Αυτά όμως.

Από την άλλη δεν αιστάνομαι ότι έχω το παραμικρό να με κρατά εδώ. Την οποιαδήποτε δέσμευση, υποχρέωση, κάποιον κρίκο τελοσπάντων που να με πονοκεφαλιάζει. ΤΙΠΟΤΑ.

Φεύγω λοιπόν.

Ήρθε η Ευούλα, η κτηνίατρος σπίτι, έβαλε microchip στο κωλαράκι του Ματακίου -θα ήθελα στο κωλαράκι, αλλά ήταν το σβέρκο τελικά κι έτσι μου έμειναν τα αστειάκια περί αυτού-, κάναμε και εμβόλιο λύσσας… Γενικώς κάναμε διάφορα στο ζώον, ώστε να μπορέσει να πετάξει με την οικογένεια Μπουκλίτσα! Μαμά-μπαμπάς-κόρη. Κομπλέ λοιπόν.

Δευτέρα-Τρίτη αποφασίζω για την εταιρεία που θα αναλάβει και τη μετακόμιση κι έχω 2 βδομάδες να μου φύγει κι ο δικός μου ο κώλος στο πακετάρισμα, τη διαλογή, το κουβάλημα.

Πρέπει να αποφασίσουμε και για τις μηχανές. Το πώς θα τις στείλουμε κι αν τελικά θα τις πάμε εμείς μέχρι το ένα και μοναδικό γραφείο που πάει Κύπρο ακτοπλοϊκώς ή αν θα προτιμήσουμε να τις… πακετάρουμε κι αυτές στο container.

Γενικώς, έχω σκεφτεί να γράψω την όλη διαδικασία πολύ αναλυτικά, ώστε να βοηθήσω εάν κάποιος άλλος σκέφτεται επίσης να την κάνει για άλλη γη, άλλα μέρη. Γιατί στο Internet δεν υπάρχει κάποιος “οδηγός”, δυστυχώς. Ή τουλάχιστον δεν έχει καθίσει κανείς να γράψει βήμα-βήμα το τι πρέπει να κάνει κανείς για την τάδε χώρα, ώστε να βοηθηθούν και οι επόμενοι. Έτσι κι εγώ βρήκα την άκρη μου μόνη. Αλλά αφού μπορώ να γράψω αναλυτικά κάποια πράγματα, τιμές και διαδικασίες, θα το κάνω. Σε κάποια φάση.

Τώρα, να φύγω! Να φεύγω…

Πηγή εικόνας: gravitywarrior.deviantart.com

]]>
/archives/936/feed 2
I’m gonna ride my motorbike to heaven… /archives/921 /archives/921#respond Fri, 14 May 2010 23:51:48 +0000 /archives/917 Δεν ξέρω εάν τρελάθηκε η πόλη μου ή εγώ! Είναι 02:30 και κάτι ψιλά και ακούω ξαφνικά στην Πατησίων κουδουνίσματα, τροχούς και ορθοπεταλιές! Βγαίνω στον μπαλκόνι και τι να δω, ξημερώματα; Ορδή από ποδηλατάδες κι ελάχιστα μηχανάκια προς το τέλος της πορείας, να βολτάρουν στην Πατησίων. Φωτό δεν πρόλαβα να βγάλω.

Βρε λες να καβαλήσω τη μηχανή μου και να πάω παρέα; Δεν είναι κακό… Αλλά που πάνε;

Υ.Γ. Μου ήρθε στο νου ένα κομμάτι των Salad: I’m gonna ride my motorbike to heaven…
Υ.Γ.1 Πέρασαν, σήμερα, 3 μήνες από το θάνατό της…

Υ.Γ.2 Βρέχει ξανά.

Πηγή εικόνας: mbdsgn.deviantart.com

]]>
/archives/921/feed 0
Κάνοντας πεζοδρόμιο… (με το “έτσι θέλω”) /archives/878 /archives/878#comments Mon, 19 Apr 2010 18:31:04 +0000 /archives/878 Μισό λεπτό, μισό λεπτό, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Δηλαδή έχω δικαίωμα την ώρα που μιλάω με ένα φίλο να αποκαλέσω τους μπάτσους “γουρούνια”, “δολοφόνους” ή… απλώς “μουνιά”, αλλά δεν έχω το δικαίωμα να το διατυπώσω εγγράφως; Κι αυτό γιατί; Επειδή τα γραπτά μένουν; Δηλαδή κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτό μου λες. Μπορώ εφόσον αυτή είναι η άποψή μου να την εκφράσω λεκτικά, αλλά όχι σε χαρτί, ηλεκτρονικό ή μη. Δεν πάμε καλά.

Θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει να ΜΗΝ έχω ΚΑΝ αυτή την άποψη. Όχι να μην την εκφέρω…

Πού θα μου πάει όμως… Μια μέρα, όταν θα ξαναπετύχω μπατσόνι να κάνει σούζες και κωλιές με την υπηρεσιακή μηχανή στη μέση του δρόμου (όχι ότι θα ήταν νόμιμο εάν την έκανε στην… άκρη), φορώντας τη fierce (my ass) περιβολή του και το γλόμπο-γκλομπ κοντά στον κώλο, τότε ίσως προλάβω να τον απαθανατίσω με την Pentax μου. Και τότε θα έχω, ναι, πειστήρια όπως τα λένε.
Προχτές είδα δυο μαλακισμένα της ομάδας Δίας (εμ, από κει μας ήρθαν ΚΑΙ αυτοί οι μπάτσοι), να περνάνε με κόκκινο την Πατησίων εν ώρα μεγάλης κυκλοφορίας, χωρίς να έχουν τη σειρήνα αναμμένη παρακαλώ και παρολίγο να προκαλέσουν φυσικά ΆΛΛΟ ένα ατύχημα με τα διερχόμενα αυτοκίνητα, που τους κόρναραν για ώρα. Τι μαλακισμένα θεέ μου… Γελοία πιθήκια. Τελείως.

Εντωμεταξύ ήθελα να σου πω και τούτο. Ξέρω ότι δεν έχω γίνει ακόμη ρατσίστρια από το εξής: Δε με χαλάει αν δίπλα μου ζει Έλλην ή τσου Έλλην. Και ούτε έχω πρόβλημα εάν το κατάστημα το από κάτω το έχει Βουλγάρα ή Κινέζα. Με χαλάει όμως το ότι 10 και πλέον χρονάκια που ζούσα στα Εξάρχεια, σε πολυκατοικίες πάντα, όποτε έκανα παρατήρηση στους ενοίκους, γειτόνους κλπ. ή συνδιαλεγόμουν με κατοίκους, μπορούσα να συνεννοηθώ βρε αδελφέ. Έλεγα “με ενοχλεί αυτό που κάνεις”, ή “πουλάς σκάρτο πράγμα” ή “μην κατουράς στους κοινόχρηστους χώρους, έχει τουαλέτα σπίτι σου” και γινόμουν αντιληπτή. Καταλάβαιναν τι τους έλεγα, ντρεπόντουσαν κιόλας με την παρατήρηση ως όφειλαν κι έβλεπα κάποιο σεβασμό. Τώρα…;

Λέω στους Αφγανούς να μην στριγγλίζουν όλη μέρα, να κάνουν ησυχία κι αυτοί και τα παιδιά τους, να μην πετάνε τα σκουπίδια τους στην είσοδο της πολυκατοικίας λες και ζούμε σε καταυλισμό, λέω στη Βουλγάρα, το ζώον από δίπλα, να μην φωνάζει στους διαδρόμους της πολυκατοικίας ό,τι ώρα να ‘ναι γιατί μας έχει ξεσηκώσει εδώ και 4 μήνες, λέω στην Κινέζα ότι τα ρούχα που πουλά είναι τρύπια τα μισά κι όλοι τους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που με συγκινούν, ανασηκώνουν τους ώμους, μου λένε ένα “Φώναξέ μου την αστυνομία”, με μουτζώνουν κι αιστάνομαι κι άσχημα από πάνω.

Δε λέω, και οι γονείς μου πήγαν στη Γερμανία να σπουδάσουν, να παντρευτούν, να ζήσουν. Κι ενσωματώθηκαν, σεβάστηκαν, προσπάθησαν να ταιριάξουν και όχι να ξεχωρίσουν. Γιατί από αυτό ζούσαν. Και από αυτούς ζούσαν!

Οι δικοί μας αλλοδαποί δεν ήρθαν για να ζήσουν στην Ελλάδα και να ενσωματωθούν με τους Έλληνες. Οι περισσότεροι. Ήρθαν τελικά για να πάρουν από την Ελλάδα. Να πάρουν και να φύγουν. Αυτό ήταν το πλάνο. Ή… ούτε καν να μείνουν εδώ.

Τα ξημερώματα σήμερα δούλευα. Κι αποσπάστηκα από κάτι τσιρίδες, 3 το πρωί. Ήταν κάτι μαυρούλες πουτάνες απέναντι. (γι’αυτό έχω πειστήρια!) Δεν έκαναν πεζοδρόμιο μονάχα. Αυτό δε με ενοχλεί. Για να τραβήξουν την προσοχή, φώναζαν κιόλας, έλεγαν αστεία κι έκαναν καραγκιοζιλίκια. Για το μεροκάματο… Κι εγώ, ξέρεις, προσπαθώ να δουλέψω. Για το δικό μου μεροκάματο. Δε σου λέω ότι είναι “δική” μου η χώρα. Γιατί τόσο εύκολα θα μπορούσε και να μην ήταν! Σου λέω όμως ότι ήρθα πριν από σένα, έφτιαξα κάτι και απαιτώ να το σεβαστείς. Αλλιώς μην περιμένεις να σου δώσω κάτι ή να είμαι φιλόξενος προς εσέ. Γιατί με ενοχλείς και το κάνεις επίτηδες! Κι αυτό ονομάζεται θράσσος!

whore.jpg

]]>
/archives/878/feed 2
Χρόνια Πολλά: Το 24ο κλειδί /archives/801 /archives/801#comments Thu, 05 Nov 2009 13:32:01 +0000 /archives/801 Ψύχος. Μπήκε ο πραγματικός χειμώνας τελικά.

Αποφάσισα προχτές να οδηγήσω. Είχα ξεσυνηθίσει αυτό το συναίσθημα που τελικά είναι τόσο γνώριμο• το πρόσωπό μου να παγώνει, να διαπερνάται από κρύα ρεύματα και να γεμίζω εσωτερικά από το ψύχος της νύχτας.

Ξεσυνηθίζω, ναι. Κάνω κέφι την οδήγηση του αέρα, της άνοιξης και των αστεριών. Κι όταν τελικά ξανάρχεται, αναπόφευκτα, ο χειμώνας, μπαίνω σε αυτό το τούνελ. Ψύχος, παγωμένος αέρας, ρεύματα, κρύο, μούδιασμα, τα μάτια να μην αντέχουν να είναι για ώρα ανοιχτά και το τζαμάκι τους να γίνεται εύθραυστο.

Χρόνια πολλά blogosfaira. Πριν από δύο χρόνια, 4 Νοεμβρίου, άνοιξες τα πατζούρια σου, τα διαδικτυακά. Κοίταξες απέξω και είδες όλα αυτά τα χαλίκια, τα ελαφριά του πλανήτη, γνωστούς, γνώριμους, συμπαθητικούς και μαζί με αυτούς, ευχές, σκέψεις να σε συντροφεύουν, αλλά και ανθρώπους με παράλληλα συναισθήματα να σε νιώθουν.

Χρόνια μου πολλά. Ευχαριστώ για το εφεδρικό οξυγόνο που μου δίνεις, που μου δίνετε.

Πηγή εικόνας: villesgodgirl.deviantart.com

]]>
/archives/801/feed 7
Είμαστε μηχανόβιοι όχι… έντομα /archives/782 /archives/782#comments Tue, 15 Sep 2009 21:27:08 +0000 /archives/782 Πετυχημένη κοινωνική διαφήμιση εκ Νορβηγίας…

Τα δικά μου σχόλια περιττεύουν. Όποιος είναι ταξιδευτής του αέρα, θα με νιώσει.

Καλό βράδυ αμμουδένια όνειρα.

Μίζα…

]]>
/archives/782/feed 2
Διακοπές στη Χαλκιδική (λίγο πριν το τέλος) /archives/762 /archives/762#comments Sun, 23 Aug 2009 19:46:35 +0000 /archives/762 dsc_0359.jpg

Κάθομαι στη μαγική βεράντα.

Μια μέρα έμεινε μέχρι την επιστροφή, το αντίστροφο ταξίδι των 560 χλμ. με τη μηχανή μας.

Χθες μελαγχόλησα που τελείωσε το διάλειμμά μας. Σήμερα, όμως, το βλέπω διαφορετικά. Δε με νοιάζει και τόσο που θα γυρίσω σπίτι μου. Δε με νοιάζει και τόσο γιατί και πάλι, μαζί σου θα είμαι κι αφού καταφέραμε να επουλώσουμε την τριβή και τα τραύματα της καθημερινότητας δε με νοιάζει το πού θα είμαι. Μονάχα που θα είμαι μαζί σου.

Στα Πούλιθρα έκλεψα το τίποτα της συναίσθησης. Άνοιξα με τα χέρια τις εικονικές κουρτίνες του χρόνου και του τόπου και δεν υπήρχε τίποτα. Ένας βαθύ μπλε ορίζοντας, κενός, ήμερος, χωρίς εικόνες, χωρίς κλιμάκωση της τέλειας νότας: τέσσερα τέταρτα.

Εδώ, πάλι, στα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής, κλέβω τη φροντίδα που μου έδωσαν, και φέτος, οι γονείς σου και την αδιάκοπη αλητεία μας: όλη μέρα έξω∙ στη θάλασσα, στο καφέ στην παραλία, στο ταβερνάκι, στην αγορά.

imgp8122.jpg

]]>
/archives/762/feed 2
Διακοπές στη Χαλκιδική, Part IIΙ /archives/752 /archives/752#comments Fri, 21 Aug 2009 13:10:10 +0000 /archives/752 Τρίτη 18-8-09

Καθίσαμε μέχρι τα μεσάνυχτα στη βεράντα. Είχαμε γυναικεία κουβέντα, η μητέρα του άντρα κι εγώ. Αιστάνθηκα ότι θα ήθελε να γνωρίζει κάποια πράγματα παραπάνω. Πράγματα, τα οποία από λεπτότητα δεν θα ρωτούσε ποτέ η ίδια.

dsc_0201.jpg

Κι έτσι της άνοιξα τις σκέψεις μου. Ήθελα να νιώσει ασφάλεια. Όχι πως δεν βλέπει. Κι ήθελα να ξέρει, πως μπορούμε να μιλήσουμε. Δεν ξέρω αν έπρεπε να κάνω αυτό το βήμα. Οικειότητα υπάρχει, μέχρι ενός σημείο. Και συμπάθεια. Αλλά το να περνάς αυτή τη γραμμή και να λες σε μια μάνα, όσο προχωρημένη κι αν είναι, τι ονειρεύεσαι για το μέλλον σου με το γιο της; Μέσες άκρες τα λέω. Δεν ξέρω πώς να μεταφέρω στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο αυτά που μοιραστήκαμε απόψε. Δεν ήταν δα ούτε τόσο ευτελή όσο «αιστάνομαι αυτά για τον γιο σου», ούτε τόσο κατινίστικα.

Δεν θα γινόταν ποτέ τέτοια συζήτηση. Δεν τίθεται θέμα έγκρισης ή γνωριμίας. Στο σπίτι τους κάνουμε τις διακοπές μας άλλωστε. Μας βλέπουν.

Κι εκείνη μου είπε. Τα δικά της, τα του άντρα. Πώς ήταν μικρός. Πώς δεν έχει αλλάξει και πολύ!

Εντάξει, σκάω.

dsc_0196.jpg

Πήγαμε βολτίτσα στην παραλία σήμερα. Ναι, την είδα από μακριά. Ήπια το Cuba Libre μου κάτω από την ξύλινη ομπρέλα, συζητήσαμε με τον άντρα κάποια επαγγελματικά πράγματα, χαζολογήσαμε για μηχανές, για τα project της Google, για τις αδυναμίες, αισθητικά, του Gmail, για το CBR μου, για το πόσο αστείο είναι, κάθε φορά, όταν ακούς την ίδια ιστορία να στη διηγούνται δύο άνθρωποι. Καθείς με την οπτική του και με την εντύπωση που θέλει να αφήσει…

Τετάρτη 19-8-09

Τι ζέστη κι αυτή σήμερα. Σεις που έχετε αέρηδες, λέει, στην Αθήνα, παίρνετε τώρα την εκδίκησή σας. Εμείς εδώ πάνω είχαμε 31-32 βαθμούς, στην καλύτερη. Και τρελή άπνοια. Να δω πότε θα κάνουμε καμιά απόδραση στις εξωτικές ομορφιές της Χαλκιδικής.

dsc_0199.jpg

Μετά από ένα πολύ σύντομο διάλειμμα για πίτσα και παγωτό (εξάρσεις της περιόδου), επιστρέψαμε, σήμερα, στο χειροποίητο ψάρι: τσιπούρα και γοφάρι! Νόστιμο πράγμα.

Υ.Γ.: Ρώτησα τον μπαμπά του άντρα πώς έφτιαχνε το τσίπουρο (μέχρι πριν από λίγα χρόνια) κι επιφυλάσσομαι να ποστάρω, άτσαλα μεν επιμορφωτικά δε, τη διαδικασία!

Υ.Γ. 1: Το ξέρω πως οι φωτό είναι άσχετες, αλλά είναι ειδική παραγγελία! So, bare with me.

]]>
/archives/752/feed 8
Διακοπές στη Χαλκιδική, Part II /archives/751 /archives/751#comments Tue, 18 Aug 2009 20:17:04 +0000 /archives/751 Κυριακή 16-8-09

Χαλαρή μέρα η σημερινή. Φάγαμε οικογενειακά, κάναμε το μπανάκι μας το απόγευμα και χωθήκαμε στην άμμο μέχρι που ο ήλιος έγινε πορτοκαλής και χώρεσε στη φωτογραφική σου μηχανή. Τώρα εγώ γιατί αιστάνομαι σα να είναι Δευτέρα; Οι εφημερίδες τα φταίνε, που κυκλοφόρησαν μια μέρα νωρίτερα…

Οι διακοπές μας τελειώνουν σε μια βδομάδα. Όμως ίσως καθίσουμε κι άλλο. Μου είπες. Θα γίνει συμβούλιο της μπουκλίτσας και θα αποφασίσουμε κοινά… Ό,τι και να είναι, έχουμε χρόνο.

imgp8111.jpg

Δευτέρα 17-8-09

Δεν είχαμε φτιάξει κάτι για σήμερα κι έτσι αποφασίστηκε να φάμε όλοι μαζί σ’ένα μεζεδοπωλείο στην παραλία. Χτυπήσαμε σαφρίδι, σαρδέλες και καλαμαράκι, σαλάτες και τυροκαυτερή, με την παρέα τσίπουρου, για να μην ξεχνιόμαστε. Ένα διαφορετικό γεύμα. Είχε την πλάκα του.

Το απογευματάκι επισκεφτήκαμε και τη θάλασσα, η οποία δεν ήταν όμως τόσο καθαρή. Παρόλα αυτά τις βουτιές και τις υγρές αγκαλιές μας, τις κάναμε. Και το βραδάκι, μετά από σύντομα ψώνια στο κέντρο, επιστρέψαμε. Λουστήκαμε, καθαρίσαμε, φορέσαμε δροσερά ρουχαλάκια κι αράξαμε στη βεράντα, να ικανοποιήσουμε την υπογλυκαιμία που μας χτύπησε σαν κεραυνός απότομα!

imgp8110.jpg

Άντε, ήρθε και η περίοδος, αφού μου χάρισε δυο μπανάκια ακόμη.

]]>
/archives/751/feed 4