Έβρεξε κι ούτε που το κατάλαβα. Έριξε νεροποντή για ένα 10λεπτο. Μάλλον στα όνειρά μου θα ‘μουν. Είχε πολλή κίνηση απόψε εκεί μέσα. Εικόνες εναλλάσσονταν, μυτερά χωνάκια λάμπανε, πέταλα βγαλμένα από το φεγγάρι με οδηγούσαν όλο και πιο βαθιά. Στην ψυχή μου. Και σε όσα δε θέλω να ξέρω. Μα τα γνωρίζω.

Είναι παράξενο. Είμαι εδώ κι αιστάνομαι πως μου συμβαίνουν πιο γρήγορα τα πράγματα. Είμαι δω μονάχα 6 μήνες (ναι, τους έκλεισα) κι όμως, έχουν διαδραματιστεί πολλές σκηνές κι έχουν προκληθεί αμυχές.

Αλλά ξέρεις, είναι ίσως η πρώτη φορά στην ηλεκτρονική ζωή μου, που νιώθω πως δεν μπορώ να τα γράψω στον διαδικτυακό μου πάπυρο. Γιατί… γιατί δε θέλω να είμαι άδικη, γιατί δε θέλω να αποκρυσταλλώσω τίποτε ακόμα, γιατί δε θέλω να κάνω κείνο που δε μου αρέσει να μου κάνουν. Ξέρω γιατί ήρθα ‘δω. Πως μπορώ λοιπόν και μάλιστα να το γράψω, να εκφράσω τι δε μου αρέσει; Κι είναι πολλά…

Από την άλλη, πάντα ήμουν τυχερός άνθρωπος. Κι εδώ, στην Κύπρο, με έχει πιάσει για πρώτη φορά στη ζωή μου μια απίστευτη κακοτυχία. Το πιστεύω. Δεν ξέρω τι άλλαξε, ποια χορδή τρύπησε την αύρα μου και ξεχύθηκαν όλα τα χρώματα έξω. Αλλά πρέπει τώρα, με έναν μαγικό τρόπο, να γραπώσω την απόχη μου και να τα βρω όλα, ένα προς ένα. Να τα φέρω πίσω. Σε μένα.

Πάντως, ο τροχός εξακολουθεί να γυρίζει. Ευτυχώς.

Καλημέρα. Παρασκευή. Καλή μέρα.

Και όχι. Δε χωρίσαμε! Ούτε φεύγω μόνη μου… Μαζί πάμε. Σαν κανονικό ζευγάρι. λολ

Έκλεισε λοιπόν ladies and gents. Κύπρος it is. Τόσο μεγαλόπρεπα, τόσο μακριά ή κοντά, τόσο διαφορετικά. Μόλις συμφώνησα, μετά από αρκετό ψαχτήρι και ραντεβού και τη μεταφορική εταιρεία που θα αναλάβει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της μετάβασης. Είπαμε, θα το φάω μόνη μου το λούκι της μετακόμισης, το ξέρω, αλλά θα μου αρέσει. Και αυτό το ξέρω, ναι!

Στις 26, το μεσημεράκι, πετάμε για Τσίπρον και από την επομένη, χτίζουμε τη νέα μας ζωή. Και το ευχάριστο είναι πως και οι δύο, το ίδιο εναρμονισμένα πλέον, προσβλέπουμε σε αυτή την ανανέωση. Και επαγγελματικά και σε επίπεδο αλλαγής χώρας, νοοτροπίας, επιπέδου.

Διότι αυτό που μου έλειπε τα τελευταία χρόνια στην γΕλλάδα ήταν και είναι η ποιότητα. Αυτή η τόσο σύντομη και ουτοπική λέξη, που πολλά λέει και ίσως τίποτα σε κάποιους.

Και γι’αυτό κάθε χρόνο τα τελευταία 3 έτη, τσιγκλούσα τον άντρα και του έλεγα: “Μήπως να το σκεφτείς να φύγουμε από την Ελλάδα”. Κι ευτυχώς φέτος ωρίμασε αυτή η σκέψη και τώρα, 1 μήνα μετά γίνεται πράξη! Χωρίς φανφάρες, χωρίς ίσως τόση πολλή σκέψη. Αλλά οργανωμένοι είμαστε. Και το ψάξαμε και το καλλιεργήσαμε και το είδαμε.

Τον τελευταίο 1 μήνα έχω διαβάσει απίστευτα πολλά για την Κύπρο, έχω μιλήσει γι’αυτό το νησί, έχω κάνει κάποιες γνωριμίες ήδη, την έχω επισκεφτεί, έχω στείλει τα άπειρα βιογραφικά, είδα κόσμο, περπάτησα ελάχιστα στο κέντρο της και προσπάθησα να ρουφήξω ένα μήνα τώρα, το “είναι” της…

Και νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε μια καλή ζωή εκεί.

Δεν έχει σημασία που δεν ξεμακραίνουμε όσο να αλλάξουμε ήπειρο τελικά, για να μπορεί να το ονομαστεί αυτό “φευγιό” ή “ξεριζωμός” ή όπως θες πες το. Εγώ ξέρω πως σαν άλλη χελωνίτσα, παίρνω στη ράχη μου το σπίτι μας, τα υπάρχοντά μας τα λιγοστά, εμένα κι εσένα και φεύγουμε.

Σε μια υπέροχη, δυναμική, απείρως δημιουργική και διαφορετική δουλειά, σε ένα εξαιρετικό σπίτι ονείρων που το βλέπω κάθε βράδυ όταν σέρνομαι μέχρι το συννεφάκι μου και ξερογλείφομαι! Σε μια ζωή που τελικά μπορείς να την έχεις όπου θες κι όπου τολμήσεις!!!

ΦΕΥΓΩ ΓΑΜΩΤΟ —

(σε 20…)

Πηγή εικόνας: nina-y.deviantart.com

“Ξάπλωσα κατά τα μεσάνυχτα και 3 ώρες αργότερα, με ξύπνησε το σώμα μου που διψούσε κι άξαφνα πύρωσε.

Αν και απουσιάζω τα βράδια, το σώμα μου εξακολουθεί να αιστάνεται και να υπάρχει, λες και το οδηγεί ένας δεύτερος  εαυτός, σκέφτηκα με δέος. Ή ίσως και να μη χρειάζεται καθόλου εμένα.

Όπως ο γερανός· το κουβούκλιο το βλέπεις, στέκει εκεί. Ο οδηγός είναι αυτός που μπαίνει μέσα και το κινεί. Έτσι και στο σώμα μου: Διπλοβάρδια από οδηγούς…”!

Πηγή εικόνας: sugarock99.deviantart.com

H ώρα είναι 06:15.

Έχω ξενυχτήσει και σήμερα, γιατί έχω προθεσμία. Πρέπει να γράψω, πρέπει να παραδώσω.

Όλο το βράδυ, τα πράγματα, έτσι για αλλαγή, ήταν ήρεμα. Η νύχτα κατάφερε αυτή τη φορά να κυλήσει ανενόχλητη χωρίς κανείς να της κλέψει τα μυστικά.

Ξημερώνει. Το καυσαέριο ξυπνά μαζί με τους κατοίκους αυτής της πόλης. Αγουροξυπνημένες μαμάδες τρέχουν αλαφιασμένες, υπάλληλοι περιμένουν να ανάψει το φανάρι, ταρίφες γυρνάνε σπίτι, τα φορτηγά ξεφορτώνουν βιαστικά και νεαροί φοιτητές μόλις που προφταίνουν να γυρίσουν σπίτι, δίχως να πάρει πρέφα η μάνα τους. Κι όμως, ακόμη και σε αυτό το ξύπνημα, υπάρχει κάτι που τραβά την προσοχή και κλέβει την αναμονή του ξημερώματος.

Βγαίνω στον εναέριο κήπο μου. Κοιτάζω απέναντι. Εκεί που τόσες ώρες υπήρχε σιωπή.

Πέντε μαυρούλες είναι καθισμένες στα κολωνάκια του πεζοδρομίου. Μιλάνε πολύ δυνατά. Μεταξύ τους. Στο κινητό. Χαχανίζουν, φωνάζουν στους διερχόμενους και αν τολμήσεις να κόψεις ταχύτητα, θα έρθουν και θα σου κολλήσουν στο τζάμι. Θες ;

Δεν ξέρω πόσες γειτονιές της Αθήνας έχουν αυτή την ώρα πουτάνες να σουλατσάρουν ανενόχλητες κάτω από το ημίφως. Φαντάζομαι όμως, όχι πολλές.

Ο κόσμος συνεχίζει να τρέχει. Για να φτάσει στη δουλειά ή στο σπίτι. Και γυρνά το κεφάλι σε κάθε στριγκλιά τους και κοιτάζω. Να που σταματά ένα πολυτελές, μπορντώ αυτοκίνητο. Βάζει αλάρμ και μέσα σε λιγότερο από 1 λεπτό, έχει κλείσει η δουλειά. Μία μαύρη λιγότερη στους δρόμους, απέναντι από το σπίτι μου. Ήταν που χάρηκα ότι ίσως σήμερα ηρεμήσουμε.

Μπα… Αγρίεψαν περισσότερο τα πράγματα. Τώρα και ξημερώματα!

Αναπάντεχα, γλυκά, λίγο αμαρτωλά, πονηρά σίγουρα! Καλή η έκπληξη…

Ενδιαφέρουσα η βολτούλα στο παζάρι της Φιλαδέλφειας με χίλια-μύρια καλούδια να κρέμονται από κλωστές, σπάγκους, βάζα κι ενυδρεία!

Και πολύ τρυφερή η νύχτα μας στο ιταλικό εστιατόριο που ανακάλυψα στη Γλυφάδα. Μου είχε λείψει μια τέτοια, ρομαντική έξοδος μαζί σου. Οι δυο μας αποκλειστικά. Μια μικρή πολυτέλεια, γαρνιρισμένη σωστά.

Απολογισμός: Καλός! Ευτυχισμένος. Πολύ κοντά σε αυτό που ονειρεύομαι. Με τους ανθρώπους που αγαπώ, εσένα πάντα…

Πήρα ευχές από κει που δεν το περίμενα. Από ανθρώπους που ούτε που ήξερα, νόμιζα, πως έχω γενέθλια Πρωτομαγιά. Και με ξέχασαν άνθρωποι που τους περίμενα και την ήθελα την ευχούλα τους. Δεν πειράζει, η γεύση και η επίγευση κυρίως που έκλεψα φέτος στα γενέθλιά μου, ήταν εποικοδομητική.

Λίγο πικρή, όπως και οι τελευταίοι, δύσκολοι μήνες της ζωής μου, αλλά σίγουρα ένιωσα ότι έχω ανθρώπους που με στηρίζουν, που με αγαπούν και που μου δίνουν. Και είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου, που έχω την ωριμότητα και τη γυάλινη “σοφία” να το δω αυτό. Και είναι πολύτιμο το συναίσθημα, τελικά.

Ακούω πάλι σειρήνες στο δρόμο. Είναι η 15η φορά σήμερα. Τι έγινε, σε Χάρλεμ εξελιχτήκαμε; Ζω σε κουκούλι. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν μου το τρυπήσουν όμως.

Πρωτομαγιά. Χρόνια μου πολλά. Και σας ευχαριστώ guys που σπαταλάτε μερικά δευτερόλεπτα που και που πάνω μου!

Αλήθεια. Ευχαριστώ.

Πηγή εικόνας: ioneek.deviantart.com

(κοίτα τι τράβηξα μαλάκα μου! Το καλειδοσκόπιό μου! σχεδόν φανταστικό…)

Το φύσηξα, το γύρισα ανάποδα, μου ευχήθηκα, κοίταξα ψηλά, δάκρυσα πάνω στο τζάμι, ζωγράφισα διάφανα με τα δάχτυλά μου και περιμένω… Έχω γενέθλια, είναι Πρωτομαγιά, η μέρα μου και είμαι καλά. Πολύ καλά.

Ευχαριστώ.

Είμαι χαρούμενη, ευτυχισμένη. Έχω γενέθλια κι αφήνω τον εαυτό μου να αιστανθεί τα πάντα γύρω του, να κλείσει τα βλέφαρα και να μυρίσει τριαντάφυλλα, βανίλια, πορτοκάλι, σοκολάτα! Ό,τι μου αρέσει. Ό,τι κάνει ευτυχισμένο τον εγκέφαλό μου. Τις σκέψεις μου. Τα συναισθήματά μου.

Ξενύχτησα χτες. Άγρια. Ήπια. Ξαναήπια. Είπα να μεθύσω, αλλά σταμάτησα λίγο πριν. Ζαλίστηκα ανοιξιάτικα και προτίμησα να γευτώ έρωτα και να το καταλάβω!

Πήγα μακριά. Σε θάλασσες, προβλήτες, αλμύρες, εικαστικούς χώρους, τούνελ και προβολείς. Τα είδα όλα ροζ κι ακόμη τα βλέπω. Γέμισα για ακόμη ένα χρόνο τα πνευμόνια μου ευχές, ευτυχία, αντοχές κι όνειρα και συνεχίζω τώρα, ε;

Έχω γενέθλια, λοιπόν, σε περίπτωση που σου ξέφυγε. Πάω σε παζάρια, σε μείγματα κόσμου και μυρωδιάς. Πάω να κλέψω λινές και δαντελένιες στιγμές. Και το βράδυ, θα με τυλίξω με τρύπια φορέματα, θα μου φορέσω χίλια χρώματα στα χείλη, θα ανοίξω διάπλατα το πράσινο μάτι μου και θα γλιστρήσω σε ιταλικά πιάτα και αφρώδεις οίνους!

Cheers ΜΟΥ!

Θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει να ΜΗΝ έχω ΚΑΝ αυτή την άποψη. Όχι να μην την εκφέρω…

Πού θα μου πάει όμως… Μια μέρα, όταν θα ξαναπετύχω μπατσόνι να κάνει σούζες και κωλιές με την υπηρεσιακή μηχανή στη μέση του δρόμου (όχι ότι θα ήταν νόμιμο εάν την έκανε στην… άκρη), φορώντας τη fierce (my ass) περιβολή του και το γλόμπο-γκλομπ κοντά στον κώλο, τότε ίσως προλάβω να τον απαθανατίσω με την Pentax μου. Και τότε θα έχω, ναι, πειστήρια όπως τα λένε.
Προχτές είδα δυο μαλακισμένα της ομάδας Δίας (εμ, από κει μας ήρθαν ΚΑΙ αυτοί οι μπάτσοι), να περνάνε με κόκκινο την Πατησίων εν ώρα μεγάλης κυκλοφορίας, χωρίς να έχουν τη σειρήνα αναμμένη παρακαλώ και παρολίγο να προκαλέσουν φυσικά ΆΛΛΟ ένα ατύχημα με τα διερχόμενα αυτοκίνητα, που τους κόρναραν για ώρα. Τι μαλακισμένα θεέ μου… Γελοία πιθήκια. Τελείως.

Εντωμεταξύ ήθελα να σου πω και τούτο. Ξέρω ότι δεν έχω γίνει ακόμη ρατσίστρια από το εξής: Δε με χαλάει αν δίπλα μου ζει Έλλην ή τσου Έλλην. Και ούτε έχω πρόβλημα εάν το κατάστημα το από κάτω το έχει Βουλγάρα ή Κινέζα. Με χαλάει όμως το ότι 10 και πλέον χρονάκια που ζούσα στα Εξάρχεια, σε πολυκατοικίες πάντα, όποτε έκανα παρατήρηση στους ενοίκους, γειτόνους κλπ. ή συνδιαλεγόμουν με κατοίκους, μπορούσα να συνεννοηθώ βρε αδελφέ. Έλεγα “με ενοχλεί αυτό που κάνεις”, ή “πουλάς σκάρτο πράγμα” ή “μην κατουράς στους κοινόχρηστους χώρους, έχει τουαλέτα σπίτι σου” και γινόμουν αντιληπτή. Καταλάβαιναν τι τους έλεγα, ντρεπόντουσαν κιόλας με την παρατήρηση ως όφειλαν κι έβλεπα κάποιο σεβασμό. Τώρα…;

Λέω στους Αφγανούς να μην στριγγλίζουν όλη μέρα, να κάνουν ησυχία κι αυτοί και τα παιδιά τους, να μην πετάνε τα σκουπίδια τους στην είσοδο της πολυκατοικίας λες και ζούμε σε καταυλισμό, λέω στη Βουλγάρα, το ζώον από δίπλα, να μην φωνάζει στους διαδρόμους της πολυκατοικίας ό,τι ώρα να ‘ναι γιατί μας έχει ξεσηκώσει εδώ και 4 μήνες, λέω στην Κινέζα ότι τα ρούχα που πουλά είναι τρύπια τα μισά κι όλοι τους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που με συγκινούν, ανασηκώνουν τους ώμους, μου λένε ένα “Φώναξέ μου την αστυνομία”, με μουτζώνουν κι αιστάνομαι κι άσχημα από πάνω.

Δε λέω, και οι γονείς μου πήγαν στη Γερμανία να σπουδάσουν, να παντρευτούν, να ζήσουν. Κι ενσωματώθηκαν, σεβάστηκαν, προσπάθησαν να ταιριάξουν και όχι να ξεχωρίσουν. Γιατί από αυτό ζούσαν. Και από αυτούς ζούσαν!

Οι δικοί μας αλλοδαποί δεν ήρθαν για να ζήσουν στην Ελλάδα και να ενσωματωθούν με τους Έλληνες. Οι περισσότεροι. Ήρθαν τελικά για να πάρουν από την Ελλάδα. Να πάρουν και να φύγουν. Αυτό ήταν το πλάνο. Ή… ούτε καν να μείνουν εδώ.

Τα ξημερώματα σήμερα δούλευα. Κι αποσπάστηκα από κάτι τσιρίδες, 3 το πρωί. Ήταν κάτι μαυρούλες πουτάνες απέναντι. (γι’αυτό έχω πειστήρια!) Δεν έκαναν πεζοδρόμιο μονάχα. Αυτό δε με ενοχλεί. Για να τραβήξουν την προσοχή, φώναζαν κιόλας, έλεγαν αστεία κι έκαναν καραγκιοζιλίκια. Για το μεροκάματο… Κι εγώ, ξέρεις, προσπαθώ να δουλέψω. Για το δικό μου μεροκάματο. Δε σου λέω ότι είναι “δική” μου η χώρα. Γιατί τόσο εύκολα θα μπορούσε και να μην ήταν! Σου λέω όμως ότι ήρθα πριν από σένα, έφτιαξα κάτι και απαιτώ να το σεβαστείς. Αλλιώς μην περιμένεις να σου δώσω κάτι ή να είμαι φιλόξενος προς εσέ. Γιατί με ενοχλείς και το κάνεις επίτηδες! Κι αυτό ονομάζεται θράσσος!

Πετάγομαι στο μπαλκόνι και βλέπω καπνούς να διαγράφονται μέσα στη λάμπα της ΔΕΗ. Σκέφτομαι να πάρω τηλέφωνο την Πυροσβεστική Υπηρεσία. Κοιτάζω τριγύρω. Από που προέρχεται;

Μέσα σε 2-3 λεπτά εμφανίζεται 1 περιπολικό κι αμέσως μετά άλλα δύο. Πυροσβεστικό ακόμη πουθενά. Θα το έχουν ειδοποιήσει όμως, δεν μπορεί. Από που προέρχεται η φωτιά; Ακόμη δεν ξέρω. Κάπου στα αριστερά μου. Προς τη δική μου μεριά.

Μέσα σε 5 λεπτά έρχονται 2 πυροσβεστικά οχήματα. Βλέπω που σταθμεύουν. Είναι το επιπλοποιείο παρακάτω; Μήπως τα γραφεία της ΕΛΜΗ; Σε λίγο καταφτάνει και τρίτο πυροσβεστικό.

Πολύς καπνός. Ακόμη περισσότερος τώρα. Και μυρίζει έντονα, ακόμη και με τα πάντα κλειστά. Σαν πλαστικό να καίγεται. Σα διάφορα υλικά…Τι σκατά.

Ευτυχώς έχω βάλει το Μάτι μέσα. Κι ευτυχώς ο άντρας κοιμάται και δεν έχει πάρει χαμπάρι. Τι σκατά?!

Πριν μερικά χρόνια σιχτίριζα για τη δουλειά, για τα ταλέντα μου που πήγαιναν χαμένα, για το μισθό μου που σε καμία των περιπτώσεων δε μου άξιζε. Σιχτίριζα τον κάθε χαμένο, απατεώνα (και όχι απατεωνίσκο) εκδότη που έκανε την αρπαχτή του κι εγώ βρισκόμουν κάπου εκεί μπλεγμένη. Σε ένα κλείσιμο εφημερίδας, σε μια μαλακισμένη συμπεριφορά, σε έναν ψωνισμένο πλην όμως ατάλαντο βοηθό εκδότη που όριζε… Και σιχτίριζα την επαγγελματική μου τύχη. Την ταλαιπωρία που έζησα ανάμεσα και στις καλές στιγμές.

Ήταν στιγμές όμως.

Και τώρα. Να φεύγουμε για Πάσχα και να μένουν κάποιοι πίσω για να “φυλάνε τα Πατήσια. Μη μας τα πάρουν”. Πες το ψέματα. Μας τα έχουν “πάρει” όμως προ πολλού.

Βόμβες τριγύρω, δολοφονίες παρακάτω, μαχαιρώματα στη γωνία, πυρκαγιά μια ανάσα μακριά… Λες και βρεθήκαμε στο μάτι του κυκλώνα χωρίς να το έχουμε ζητήσει. Και χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει.

Τι λέτε ρε… Θα με διώξετε από τη χώρα μου γαμώτο; ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΖΗΣΩ. Γιατί αν εξαρτιόταν από μένα, θα είχα φύγει προ πολλού από δω “μέσα”. Αϊ σιχτίρ!

Όχι πως είναι “ελληνικά” τα Πατήσια δηλαδή. Μη χεστούμε. Πού το είδες! Είδες εσύ Έλληνα; Τους μέτρησες κιόλας? Τόσοι λίγοι ε…?

E λοιπόν θα το πάρω από τη μαυρίλα του το πράγμα: Δεν πρόκειται να ξαναφτιάξουν τα πράγματα. Εάν δε βαρέσει στ’αλήθεια διάλυση η γΕλλαδίτσα μας, να πατώσει πιο κάτω κι από την άμμο, ώστε να φύγουν όσοι πρέπει να φύγουν μια και δε θα έχουν να τα κονομήσουν πια εδώ, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι.

Όσο αιστάνονται ότι είμαστε μια μικρή γη Επαγγελίας, εδώ θα μένουν. Πρέπει να πατώσουμε στα αλήθεια. Να βγούμε στην ξηρά ακόμη κι εμείς οι Έλληνες. Ποιος τα λέει αυτά, εγώ… Χα. Που μέχρι να έρθω στα Πατήσια, ήμουν υπέρ της αλλοδαπίας.

Ρε φίλε, πες μου που να πάω να ζήσω; Και γιατί να πρέπει να αφήσω αυτό το σπίτι; Που το νοικιάζω, που το αγόρασα, που το κληρονόμησα; Γιατί να μην μπορώ να περπατήσω τη βόλτα μου όταν πέσει ο ήλιος; Γιατί να μην μπορώ να φερθώ όπως αιστάνομαι, να ντυθώ όπως είμαι, να κρατώ τη ζωή μου; Ε?!!!

Το άνοιξα λοιπόν το pc αργά, πάω στον Firefox, μου πετάει κάτι κουλά το Bit για Bit περί ιού… ψεύτικου όμως! Κλείνω τα περισσότερα tabs, θεωρώντας πως κόλλησε ΠΑΛΙ, αλλά κρασάρει και κάνω restart. Ευτυχώς ανοίγει χωρίς ζοριλίκια. Ξαναπροσπαθώ τον Firefox, τα ίδια. Δεν ανοίγει τίποτα, όλα κολλημένα, μαγική εικόνα!

Κλείνω το pc αυτή τη φορά. Με το που το ξανανοίγει, ευτυχώς βάζουν μπροστά τα έξυπνα Windows τη λειτουργία restore τους. Τη σταματάω όμως, μη ξέροντας τι συμβαίνει ακόμη και αφού μπω, ανοίγω τον Chrome αυτή τη φορά. Δεν παίζει τίποτα.

Κλείνω το pc κι αφήνω να ολοκληρωθεί το restoration όταν το ξανανοίγω. Έχω ενημερωθεί εντωμεταξύ ότι ιός χτύπησε τα δημοφιλέστερα προγράμματα Antivirus στον γαλαξία μας. Βλέπε Norton, Panda, Bit κλπ.. Οπότε, μόλις μπήκα στα Windows, ανοίγω manually το Bit και το βάζω να κάνει update για να κατεβάσει το patch. Εντωμεταξύ είχε περάσει 1 ώρα χαλαρά.

Κι όταν πια ολοκληρώθηκε η διαδικασία, είχα χάσει όλα τα tabs του πάντα προβληματικού Firefox, ενώ ο Chrome στάθηκε παλικάρι!

Νομίζω πως τη γλίτωσα φτηνά…

P.S. Τι κίνηση ήταν αυτή, Κυριακάτικο; Wow… Έτσι θα είναι από δω και πέρα ε; Όταν έχει καλό καιρό, ε; Γαμώτο. Α, και που είστε: Πατήσια, δεν είναι μια μίζερη, ξιπασμένη περιοχή, αλλά μια εξωτική, πολυπολιτισμική, έθνικ γειτονιά, με σύνθετη δομή. (εδώ γελάνε) Ε ρε μαλακίες…

P.S. Καλή μας βδομάδα, “κρυωμένε” γαλαξία!

Πηγή εικόνας: waldemar-kazak.deviantart.com

Όσα συμβαίνουν απλώς μου θυμίζουν ολοένα και πιο έντονα, γιατί εξαφανίστηκα από την Αθήνα για ένα εξάμηνο πριν 3 περίπου χρόνια. παρατώντας τη δημοσιογραφία για πάντα (!) και τον έξω κόσμο, τον γεμάτο μπουρμπουλήρθες πλαστικές. Από κείνες που σπάνε με ένα μικρό αλλά σταθερό πάτημα. Έτσι, σπατς… απόμενος αέρας, επόμενο θηκάκι, επόμενο απόστημα.

Χρειάστηκα να κάνω μια γερή αποτοξίνωση. Να μην βλέπω τηλεόραση. Να μην ακούω οτιδήποτε δυσάρεστο, στενάχωρο. Χρειάστηκα να γνωρίσω έναν καινούργιο, κόσμο που επιπλέι πάνω σε λάβα. Αστείο δεν είναι; Τόσο τζόγος. Τόσος τυχοδιωκτισμός κι από την πλευρά μου. Σε νησί προσάραξα. Νερό πάνω σε λάβα. Πολλά ξεκινήματα. Και κανείς δε με ήξερε. Ευτυχώς.

Αν και πολλοί με έμαθαν λίγο πριν φύγω κι από δω.

Γύρισα λοιπόν. Και ξαναμπήκα σε τρυπάκι πόνου. Άλλος πόνος τώρα. Πόνος σχέσης, συμβίωσης, κελιού που δεν είχα συνηθίσει, μήτε το ‘χω μέσα μου.

Και τώρα ζω έτσι. Μακριά από τη δημοσιογραφία, πάντα, από τον πόνο του πλανήτη, του να γνωρίζω. Πονώ βέβαια ακόμη, ίσως κι από ένστικτο. Διαισθητικός πόνος, χα! Πονώ ίσως και για πράγματα που δεν τα διαβάζω μεν ούτε τα ακούω σε ραδιόφωνο ή τηλεόραση, αλλά τα βλέπω κάτω από τα βήματά μου.

Υπάρχουν. Τι σημασία έχει αν χαμηλώνω την ένταση του κόσμου; Υπάρχει!

Αλλά, προσπαθώ να με προστατεύσω, γαμώτο. Δεν θα το κάνει κανείς για μένα αυτό. Δεν το ξέρει για να το κάνει. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΦΟΡΑ.

Κι ας ξέρω την ίδια ώρα, ότι είμαι ένα τίποτα μπροστά στο όλο. Η δική μου λογικότητα, η δικιά μου πνευματική ισορροπία, λίγη σημασία έχει μπροστά στα όλα που πέφτουν, που καταστρέφονται. Πλέον ή από σεισμό θα πάμε ή από τσουνάμι ή από τυφώνες ή από φωτιά. Όλα θα φύγουν για να ξανάρθουν. Για άλλους. Οπότε;

Πήγα θέατρο. Είδα Βογιατζή, το “Ύστατο σήμερα”. Είδα και την “Rachel Corrie”. Σημείωσα και 3-4 ακόμη παραστάσεις που θέλω να προλάβω να δω.

Τελικά στα σκοτεινά, εστιάζεις πάντοτε καλύτερα.

Στην υγειά της Σαντορίνης. Στην υγειά της παράνοιας. Κι αν αντέξω, θα βάψω ξανά μια μέρα τα χείλη μου με πράσινο μολύβι ματιών… όπως έκανα παιδί. πράσινο ή μοβ. Εναλλάξ.

(Καλό Σαββατοκύριακο)

Πηγή εικόνας: my-eyes-your-windows.deviantart.com