Ο ουρανός είπε να μας κάνει επίσκεψη, χτες. Φόρεσε τον πιο σκούρο του μανδύα και γλίστρησε προς τη γη, χρησιμοποιώντας τις ρίζες της. Τις τράβηξε σαν γκέμια και κατηφόρισε με ακρίβεια κι ασφάλεια. Έμοιαζε σαν ποτάμι όλο αυτό.

Έμοιαζε σα να τούμπαρε για λίγο το σύμπαν. Το νερό και τα κύματα ανέβηκαν, σαν πλημμυρίδα. Και το σκέπαστρο, το ταβάνι της γης βυθίστηκε κι ακούμπησε τα ψηλότερα δέντρα, τους πύργους, τα αλεξικέραυνα και τα τεμένη.

Ο ουρανός είπε απλώς να μας φοβίσει, σήμερα. Κάρφωσε τα πιο άγρια συννεφάκια στο ξύλινο κενό, σαν παιχνίδι και μας απείλησε με χαμένο φως και σταγονίδια. Σιώπησε όμως όλο αυτό. Σίγησε. Κι έτσι έστησα τον εναέριο κήπο μου. Εδώ.

Ξανά.

Από την αρχή.

Με περισσή φροντίδα.

Ένα-ένα… Κουκίδες, ψηφίδες, μωσαϊκά από φύλλα, χρώματα, σχέδια και πράσινη, αέναη ζωή.

Ξέρω τι μου έλειψε. Να στο ζητήσω;

Να το ζητήσω;

ΞΕΓΝΟΙΑΣΙΑ!

(είναι η λέξη που ψάχνω χρόνια τώρα)

Έχω κρεμαστεί από το πατζούρι. Έχω μπήξει τα δάχτυλά μου στις κρύες του, μεταλλικές θηλιές και περιμένω. Τον ήλιο να πέσει. Τον ήλιο να βγει μέσα από τη μολύβδινη θολούρα που δεσπόζει εδώ και 3 μέρες στον απέναντι ορίζοντα. Απέναντι από το πράσινο μάτι μου. Κι εγώ να περιμένω με την κάμερα στο χέρι.

Θέλω να κλειδώσω αυτή τη χάλκινη ομορφιά, που τυφλώνει γλυκά και ζαλίζει την ίριδα του ματιού για ώρα.

Έχω ανοίξει διάπλατα τα διπλά πατζούρια και περιμένω. Τώρα δα, θαρρώ πως θα ξεπηδήσει μέσα από τους καπνούς του ουρανού.

Φτάσαμε στο τέρμα. Πιάσαμε ταβάνι. Έχει κατέβει όλο το μαύρο στρώμα κι έχει γλείψει τη γη. Αέρας, βροχή, ακόμη και χαλάζι μας έλουσε προχτές. Πώς να μπορέσει ο ήλιος να χωθεί στην καταπακτή και να δύσει; Πώς να σηκώσει το ρόπτρο; Ή να δει πού είναι η κλειδαρότρυπα.

Ζαλίζει όλο αυτό. Ζαλίζει το φως, μα ζαλίζει κι ο καπνός.

Έχω ξεχάσει τα κλειδιά μου κάπου. Κι έχω βαρύνει. Τα σέρνω καιρό τώρα. Και θα τα σέρνω. Το νιώθω. Χρόνια πολλά μπλογκόσφαιρα κι εσύ μισοτρυπημένο μου μπαλόνι. Κάπου σε άφησα, μα δε θυμάμαι που. Μου έχεις κακιώσει άραγε; Εγώ σου έχω.

Γιατί δε με ακολούθησες;

(αναρωτιέμαι…)

Τελικά ναι. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς χρώμα.

Οπότε, μέχρι η φύση να αποφασίσει να φυσήξει πάνω στην παλέτα και να γεμίσει εδώ κι εκεί πιτσίλες κι αποχρώσεις, εγώ ξαναγυρνάω στη μουντίλα μου. Καινούργιο κι αυτό φέτος.

bye-bye

Πηγή εικόνας: vincik.deviantart.com

Το κρατούσα σφιχτά, το κοιτούσα και ήμουν τόσο περήφανη που το έχω συντροφιά, ήμουν χαρούμενη με τον λαστιχένιο ήχο του που γεμίζει τα διαφανή όνειρα. Έκανα μερικά βήματα κάτω από το μπαλόνι μου και μετά απλώς το άφηνα να γλιστρήσει πάνω στο δέρμα μου και να πάει ψηλά, πολύ ψηλά, να γνωρίσει κι άλλους κόσμους. Εκεί ίσως ταιριάξει καλύτερα.

Μεγάλωσα και σταμάτησα να φορτώνω πάνω στο κεφάλι μου κόκκινα μπαλόνια. Ακόμη τα λαχταράω. Τα ζηλεύω που γεμίζουν έτσι, χρωματιστά, τον αέρα. Σπανίως όμως τα κλέβω και τα χαζεύω.

Κι όταν συμβεί αυτό, τότε δεν μπορώ να τα αποχωριστώ. Δεν μπορώ να ανοίξω το χέρι μου και να τα στείλω εκεί ψηλά. Απλώς δεν ξέρω πώς να αφήσω το μπαλόνι να ταξιδέψει παρακάτω.

Δεν ξέρω πώς!

Πηγή εικόνας: garrit.deviantart.com

Την κοπανάνε μία προς μία από το κουτί της ψυχής μου.

Με κόπο τις κέντησα μέσα στο μυαλό μου, μ’ευκολία αυτές ξεγλυστρούν, βουτώντας στα νερά της λήθης.

Ας είναι απλώς ένα παιχνίδι των κεραυνών…

Πηγή εικόνας: lethalnightmarez.deviantart.com

Τετάρτη 12-8-09

Δεν είδαμε τελικά τις Περσίδες το βράδυ, ούτε και ψηλαφίσαμε την αστρική σκόνη. Είχε τόση συννεφιά, που το αναψοκοκκινισμένο φεγγάρι με κόπο περπατούσε.

Πέμπτη 13-8-09

Ήλιος! Ναι, κυρίες και κύριοι. Τώρα που πλησιάζει η περίοδός μου (Κυριακή λέω) –καταμεσής των διακοπών μου, στο άνθος της ξεκούρασής μου!- εμφάνισε ο ουρανός τον περιβόητο ήλιο του.

Ακόμη σπίτι είμαστε. Έχω βάλει στη διαπασών, σχετικά, Therion και φτιάχνω χωριάτικη σαλάτα. Ο άντρας δουλεύει πάνω στον καινούργιο server, στη Γερμανία. Τελικά το χαίρεται το laptop μας.

Εμένα μ’έχει πιάσει ανυπομονησία να πάμε θάλασσα. Να χαρούμε τον ΉΛΙΟ και τη θέρμη του, όσο είναι μέρα. Γιατί με τους αέρηδες εδώ, αυτές τις μέρες, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρουν από Θεσσαλονίκη και Πολύγυρο.

Σου είπα ότι τρώμε κάθε μέρα φρέσκο ψάρι; Τόσο πολύ ψάρι, μαζεμένο, δεν έχω ξαναφάει στη ζωή μου. Τι τσιπούρα, τι λαυράκι, τι χιόνα. Κι όλα στα κάρβουνα (από ξύλο ελιάς), στον ξυλόφουρνο που έχουν αγοράσει οι γονείς του άντρα! Yummy.

Δυο σκιές που τον κοιτούν…

Ελατήρια διάσπαρτα στο σύμπαν…

Πολλές ηχώ που πατινάρουν στο χρόνο και παγώνουν…

Η σιωπή που γράφει με μελάνι κόκκινο, απόχρωση του αίματος, του πριν και του ποτέ .-

Πηγή εικόνας: overcoming-silence.deviantart.com

Όσο πρόλαβε να ξεχυθεί, ξεχύθηκε. Κι ό,τι ξεχείλισε, ας ξεχαστεί καλύτερα.

Να μην το ακούσουν οι ουρανοί και το κάνουν σχεδιάγραμμα πάνω στον ανοιχτόχρωμο χάρτη τους.

Αλλιώς… ας εκπληρωθεί όλη η επιτυχία. Ας μπουν όλα τα δέντρα σε αυτό το δάσος. Κι ας γεμίσω ξανά ευθύνες, επαγγελματικό πυρετό, γνωριμίες και μια δημιουργικότητα και οίστρο που να βάψει όλα τα γκρι τουβλάκια του πλανήτη!

Cheers *

Πηγή εικόνας: ellaine.deviantart.com

Να με ρουφήξει, να με ταλαντεύσει, να με ντύσει σέρνοντάς με πάνω σε φωτεινές καμινάδες.

Τα νύχια μάκρυναν απότομα σήμερα. Και χτες το ίδιο. Σα να μην υπήρξε ποτέ καρδιά, ποτέ συγκίνηση, ποτέ ταξίδι μαζί σου.

Και τώρα, ρουφάω φυσαλίδες και το χτες. Για να δω καλύτερα το αύριο. Να αλαφρύνω, να ματώσω για να μπορέσω να στεγνώσω. Να βάψω, να αρρωστήσω, να κάνω μπουγάδα ό,τι μπορώ να αφήσω επιτέλους πίσω!

Πηγή εικόνας: grace-note.deviantart.com

Κι όμως, το χρειαζόμουν το νερό με το λάστιχο σήμερα. Κακή διάθεση βλέπεις.

Μπερδεψούρα. Θα ξεπλυθεί όμως. Ακόμη και αν δε χρησιμοποιήσει βρόχινο νεράκι!

Εσύ χαμογελάς ακόμα;

Πηγή εικόνας: morteque.deviantart.com