… και σκέφτομαι πως λείπω 9 μήνες. Μακριά από την Αλίκη και τον Θωμά, ελαχιστότατους καλούς φίλους, αρκετούς γνωστούς, ώριμο και πλούσιο παρελθόν και φάσεις που θα μπορούσαν άνετα να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά.

Το σκέφτομαι συχνά αυτό το τελευταίο. What if…

Αν είχα πάει Γερμανία τότε να σπουδάσω…

Αν είχα πάει Νέα Υόρκη αρκετά αργότερα να τραγουδήσω…

Αν είχα πάει Καλών Τεχνών αντί για Βακαλό…

Αν είχα πάρει μηχανή πολλά χρόνια πριν. Μηχανή…

Αν δεν είχα ξεκινήσει ποτέ δόκιμη στη δημοσιογραφία και είχα μπλέξει με άλλες τέχνες.

Αν είχα αποφύγει ανθρώπους και είχα επιμείνει με κάποιους άλλους…

Αν μετά τη Σαντορίνη πραγματικά ταξίδευα Αυστραλία, όπως είχα προγραμματίσει…

Αν δεν έφευγα ποτέ από την Ελλάδα. Ή αν έφευγα πολύ νωρίτερα!

Κι αν δεν ήμουν τώρα εδώ.

Χρόνια μου πολλά-καλά: ΥΓΙΗ κι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ.

Οργώσαμε την παλιά πόλη από όλες τις μεριές το 4ήμερο. Είπαμε να κάνουμε Επιτάφιο, να δούμε πώς γιορτάζεται σε τούτα τα μέρη, αλλά ψιχάλισε κι ο παπάς φοβήθηκε μάλλον ότι θα του μπει το χρυσοποίκιλτο ράσο. Κάπως έτσι, έβγαλε βόλτα γύρω-γύρω από την εκκλησία ένα βαρύ κάλυμμα και φώναξε στους πιστούς να περάσουν από κάτω. Ο Επιτάφιος ούτε που κουνήθηκε.

Όλες οι γιαγιάδες στριμώστηκαν, πατήθηκαν, τσίριξαν, πιάσαν και κουβεντολόι και μύρισε ολόγυρά μου πατσουλί και λεβάντα. Βαριά αρώματα.

Σάββατο κατευθυνθήκαμε στην παλιά πόλη, προς την εκκλησία της Φανερωμένης. Φτάσαμε νωρίτερα κι έτσι βολτάραμε. Είχα πάρει παραμάσχαλα έναν μοντέρνο χάρτη περιοδικού κι έψαχνα σημεία ενδιαφέροντος: μπαράκια, ζαχαροπλαστεία, κουτούκια, μαγειριά, περίεργα μαγαζάκια κι ό,τι θα μπορούσε να δώσει λίγο ενδιαφέρον στην κατά τα άλλα φτωχή και συνηθισμένη καθημερινότητα των κατοίκων.

Βαρελότα, κροτίδες κι άλλα συναφή δεν πέσαν ευτυχώς, μια και το έχουν θέμα εδώ. Σκοτώνονται και τραυματίζονται πολλοί, γι’αυτό και οι εκκλησίες προσλαμβάνουν… σεκιούριτοι για να αποτρέψουν τους επίδοξους μπουρλοτιέρηδες. Είδαμε όμως σε διάφορα σημεία το κάψιμο του Ιούδα που εδώ το λεν “Λαμπρατζ(ι)ά”.

Κυριακή πήγαμε και πάλι, μέρα αυτή τη φορά, στην παλιά πόλη, η οποία ήταν αμήχανα ήσυχοι, με τους αλλοδαπούς, κυρίως Πακιστανούς, Ινδούς και Φιλιππινέζους, να κατευθύνονται προς τη δική τους εκκλησία, για το Πάσχα των Καθολικών.

Καθίσαμε σε ένα ιταλικό να φάμε, να ξαποστάσουμε, να κρυφτούμε από τη συννεφιά που βγήκα.

Και τη Δευτέρα πήγαμε από την άλλη μεριά: την πύλη της Πάφου, με την εκκλησία των Καθολικών, που στέκεται ταπεινή, μέσα κι έξω και δεν θα δεις ούτε μια χρυσή εικόνα, ούτε ένα περίτεχνο στασίδι. Μονάχα ξύλο και λίγο μάρμαρο. Και κάτω από μια πέτρινη καμάρα, η Παναγία. Και τα κεράκια, τα ρεσώ και τα λουλούδια πάνω σε μια ψησταριά!

Όμορφη βόλτα.

Δεν είχα προετοιμαστεί καλά για τα γενέθλιά μου φέτος. Δεν τα σκέφτηκα νωρίτερα κι έτσι τώρα αιστάνομαι ότι δεν προλαβαίνω. Αναγκαστικά θα τα προλάβω βέβαια, αλλά… νωρίς δεν ήρθαν; Άντε 5 μέρες ακόμη. Ποια θα είναι η έκπληξή μου φέτος; Και πως θα γιορτάσω την 3ήμερη φιέστα μου;

Ίδωμεν. Χρόνια Πολλά σε λίγο.

… αλλά δεν είμαι εδώ. Δεν είμαι πουθενά. Πλέον. Σκεφτόμουν… Άραγε φέτος θα τα προσμένω και τελικά θα τα γιορτάσω με τον ίδιο παιδικό ενθουσιασμό όπως πάντα; Τριήμερη φιέστα; Ή θα μελαγχολήσω, επειδή μεγαλώνω κι εγώ; Έφτασα στα μισά της ζωής μου. Υποτίθεται.

Μα τι μου λες τώρα. Όχι δε μελαγχόλησα. Δεν ξέρω. Δεν το εξηγώ. Όταν πλησιάζουν τα γενέθλιά μου με πιάνει ένας άκρατος ενθουσιασμός, αισιοδοξία, μια ανόητη φούσκα την οποία κλωτσάω και κλωτσάω και την παίρνω μαζί μου εκεί ψηλά που κρύβομαι και τρέχω και λαχανιάζω και γελάω. Γελάω.

Άσχετο όμως. Τώρα κάνω εκείνες τις σκέψεις. Εκείνες τις περίεργες σκέψεις που βυθίζουν.

Τι κάνω εδώ; Τι μαλακίες συμβαίνουν; Εδώ οι αχινοί τα ‘χουν όλα λυμένα. Υποτίθεται. Η γη της παραπλάνησης. Το νησί της υπεροψίας, της σνομπαρίας, του ρατσισμού, της ματαιοδοξίας, της ανυπαρξίας. Του φόβου. Γυάλινη ζωή. Κλειστή. Που πήγαν οι άνθρωποι;

Όχι, δεν περνάω καλά. Δε ζω καλά εδώ. Και το χειρότερο είναι πως αισθάνομαι και πάλι εγκλωβισμένη. Γιατί είναι σα να ξέρω ότι δεν θα γυρίσω ποτέ. Τι σκατά κάνουμε εδώ. Περιμένω την εξαίρεση. Τη μεγάλη εξαίρεση. Ένας ολόκληρος λαός σάπιος. Δεν μπορεί.

Κι όμως…

Γενέθλια. 10 μέρες ακόμη. Και μετά περνάω στο δεύτερο ημισφαίριο. Στο δεύτερο μισό. Στο δεύτερο όνειρο.

Δε θέλω να είμαι. Δε θέλω να υπάρχω. Δε θέλω να έχω σχέση. Δε μου συμβαίνει τίποτα καλό εδώ. Όχι, δεν απογοητεύομαι. Ελπίζω ότι θα γίνει ανεκτό όλο αυτό. Ότι θα βρεθεί κάποιος που δε θα μοιάζει με τους υπόλοιπους.

Με ρώτησες για καριέρα. Ποια καριέρα; Ο πλανήτης γκρεμίζεται. Κι ενώ πάντα ήθελα να κάνω καριέρα και να εξελίξω ό,τι είμαι, βλέπω ότι έχουμε καταντήσει να μιλάμε για επιβίωση. Ποια καριέρα λοιπόν; Καριέρα σε τι ακριβώς;

Με ρώτησες αν είναι καλά για να έρθεις. Μακριά από εδώ… Το εννοώ. Θα δυστυχήσεις.

10 μέρες. Και μετράω. Ροζ και γκρι μαζί. Σα σύννεφο από ελεφαντάκι. Τώρα καλά τώρα όχι. Τώρα εγώ τώρα εδώ. 10, 9, 8 …

Έβρεξε κι ούτε που το κατάλαβα. Έριξε νεροποντή για ένα 10λεπτο. Μάλλον στα όνειρά μου θα ‘μουν. Είχε πολλή κίνηση απόψε εκεί μέσα. Εικόνες εναλλάσσονταν, μυτερά χωνάκια λάμπανε, πέταλα βγαλμένα από το φεγγάρι με οδηγούσαν όλο και πιο βαθιά. Στην ψυχή μου. Και σε όσα δε θέλω να ξέρω. Μα τα γνωρίζω.

Είναι παράξενο. Είμαι εδώ κι αιστάνομαι πως μου συμβαίνουν πιο γρήγορα τα πράγματα. Είμαι δω μονάχα 6 μήνες (ναι, τους έκλεισα) κι όμως, έχουν διαδραματιστεί πολλές σκηνές κι έχουν προκληθεί αμυχές.

Αλλά ξέρεις, είναι ίσως η πρώτη φορά στην ηλεκτρονική ζωή μου, που νιώθω πως δεν μπορώ να τα γράψω στον διαδικτυακό μου πάπυρο. Γιατί… γιατί δε θέλω να είμαι άδικη, γιατί δε θέλω να αποκρυσταλλώσω τίποτε ακόμα, γιατί δε θέλω να κάνω κείνο που δε μου αρέσει να μου κάνουν. Ξέρω γιατί ήρθα ‘δω. Πως μπορώ λοιπόν και μάλιστα να το γράψω, να εκφράσω τι δε μου αρέσει; Κι είναι πολλά…

Από την άλλη, πάντα ήμουν τυχερός άνθρωπος. Κι εδώ, στην Κύπρο, με έχει πιάσει για πρώτη φορά στη ζωή μου μια απίστευτη κακοτυχία. Το πιστεύω. Δεν ξέρω τι άλλαξε, ποια χορδή τρύπησε την αύρα μου και ξεχύθηκαν όλα τα χρώματα έξω. Αλλά πρέπει τώρα, με έναν μαγικό τρόπο, να γραπώσω την απόχη μου και να τα βρω όλα, ένα προς ένα. Να τα φέρω πίσω. Σε μένα.

Πάντως, ο τροχός εξακολουθεί να γυρίζει. Ευτυχώς.

Καλημέρα. Παρασκευή. Καλή μέρα.

Κι ας είναι νωρίς. Και είναι παράξενο συναίσθημα τούτο. Ναι, έχω να διαλέξω. Να σκεφτώ. Να γευτώ. Και να ελπίσω. Να πλάσω και να “δω”.

Δε φεύγω αμαχητί. Δε φεύγω παρατώντας κάτι. Ούτε φεύγω τρέχοντας.

Θα μπορούσα να καλπάσω, όπως ακριβώς κάνει η ψυχή μου πάνω στο πεντάγραμμο συχνά-πυκνά. Κι όμως…

Δε φεύγω από κάτι. Ούτε και τα παρατάω. Από τι να τα παρατήσω; Κι από τι να κρυφτώ;

Δεν υπάρχει κάτι…

Δεν αφήνω κάτι…

Ούτε και στρώνω ψίχουλα για να ξαναβρώ μια μέρα το δρόμο.

Αλλά έχω επιλογές. Ευτυχώς!

Πηγή εικόνας: alashotokan.deviantart.com

Κόβει, λίγο πριν στρίψει στο στενό και χαθεί κάτω από τη μυωπική λάμπα της ΔΕΗ. Κοιτάζει με αγωνία προς το κίτρινο όχημα που πλημμυρίζει  το δρόμο. Κάτι λέει. Ήχοι ακούγονται, χωρίς να θυμίζουν γλώσσα κατανοητή. Τίποτα. Λάθος χειρονομία. Δεν ήταν για σένα.

Ξαποσταίνεις όσο κρατούν οι σκέψεις σου και παίρνεις την κατηφόρα για την επόμενη πιάτσα…

Μία μαυρούλα στο φανάρι, μόνη. Άλλες τέσσερις στη μέση αυτού του δρόμου, τρεις πίσω από τις κολώνες. Κι άλλες δυο, τελευταίες, στην άκρη. Την άλλη άκρη. Κλωστή θυμίζει. Κι αυτές οι αράχνες, που δεν αφήνουν ούτε μύγα να πλησιάσει. Κανείς δεν περνά αυτή την ώρα. Ούτε γυναίκα, αλλά κυρίως ούτε άντρας. Κι όσοι περπατούν κι ακούγονται, προτιμούν τελικά το απέναντι πεζοδρόμιο. Κι αυτό τους δίνει την ασφάλεια να σε γιουχάρουν, να σε κατακρίνουν, να σε φτύσουν με λόγια και βλέμμα.

Είστε δέκα-δώδεκα πολλές φορές κοπέλες, νέες, ψηλές, με όμορφα, δυνατά κορμιά κι έχετε πιάσει έναν δρόμο. Ένα τετράγωνο. Ένα μεροκάματο. Τελικά αυτή η λέξη μου έρχεται τώρα τελευταία στα κύτταρα του μυαλού μου. Ίσως επειδή το χάνω. Μαζί με αυτό και την ψυχή μου, την υλική αυτή τη φορά.

Πλησιάζει 6. Σας βλέπω να σπρώχνεστε. Άλλοτε εμφανίζεστε κατά τις 02:30. Όλες μαζί. Λες και σας κατεβάζει ο νταβατζής σας και σας ξαμολύει σε αυτό το κομμάτι της Πατησίων. Πριν ήσασταν αλλού; Τελευταία δυνατά αστεία μήπως σας προσέξει κάποιος διερχόμενος. Μπα. Αγκαλιές, τακούνι σπασμένο και φορεμένο σαν παντόφλα, λευκό σε κοντράστ με το σοκολατί, κολάν κι ένα μπουφάν από πάνω, να σας κρατά μακριά από την υγρασία. Η οποία διαπερνά όμως. Όπως και οι θόρυβοι. Και η πουτανιά, τελικά. Το ανησυχητικό συναίσθημα… όχι συναίσθημα, μα ένστικτο, ότι κάτι βέβηλο συμβαίνει ή θα συμβεί. Σα βιασμός.

Ξημερώνει πια. Στο μυαλό μου ίσως.

Υ.Γ. Πέρα από τα όμορφα λόγια που μπορούν να προκύψουν από άσχημες ή δυσάρεστες εικόνες και πέραν της πλάκας και της υποτιθέμενης μεγαλοψυχίας που μας έχει πιάσει να δείχνουμε τώρα τελευταία σε σχέση με την αλλοδαπία, ποιος στ’αλήθεια θέλει να έχει απέναντι από το σπίτι  του πουτάνες; Ποιος θέλει να ζει απέναντι από κωλόμπαρα; Από πρεζόνια και παρακμή; Ε; Έχουμε όλοι τη δυνατότητα να μένουμε σε “καλές”, διατηρημένες γειτονιές; Οπότε;Εγώ κι εσύ, δεν έχουμε το δικαίωμα να ζούμε καλά κι αξιοπρεπώς; Δε θέλω λοιπόν να είμαι άλλο μεγαλόψυχη. Θέλω την ηρεμία μου και ό,τι μου ανήκει. Ό,τι έχω πληρώσει, ό,τι αξίζω και ό,τι μπορεί να μου δώσει η ζωή μου. Χωρίς παράσιτα και χωρίς λεκέδες. Τ’ακούς;

Υ.Γ.1 Έχω βαρεθεί να τηλεφωνώ στους μπάτσους. Απόψε, δυο φορές κιόλας! Δεν έρχονται. Οι πουτάνες, όμως, ως δια μαγείας φεύγουν από το νούμερο που τους δίνω και πάνε στο άλλο τετράγωνο!!! Αλλά όχι πάντα. Τις περισσότερες φορές απλώς παραμένουν εδώ. Γιατί απλούστατα δεν περνά μπάτσος. Κι αν περάσει, δεν κάνει καν τον κόπο να κατέβει από το περιπολικό. Περνά και κορνάρει. Αυτό είναι. Συνθηματικό.

Συγκεκριμένα αυτοκίνητα κάνουν βόλτα, κινητά χτυπάνε μετά το τηλεφώνημά μου, νταβατζήδες πάνε κι έρχονται διαφυλάττονας την “περιουσία” τους και ήχοι (σφυρίγματα) ακούγονται συχνά-πυκνά. Α ναι, τώρα τελευταία βλέπω πιο συχνά τους νταβατζήδες. Δυο μαύροι, ο ένας με κόκκινη μπλούζα, ψηλοί, ένας κοντούλης τρίτος και ένας λευκός, ψηλός με ριγέ μπλούζα κι ελαφριά καράφλα.

(ΚΑΘΕ γαμημένο βράδυ)

α… και σε πρώτο πλάνο, τσάκωσα προχτές στο φακό και τους μαύρους νταβατζήδες τους. Αυτούς που δεν “μπορούν” να τσακώσουν οι μπάτσοι όταν τους καλούμε. Πόσο πάει το χαρτζιλίκι;

Hey motherFuckers!!! Don’t pimp MY LIFE!

Πλάκα-πλάκα, και η μάνα του άντρα μου τα έλεγε, αλλά ποιος την άκουγε. Πάντα εμείς ξέρουμε καλύτερα. Γιατί με εμάς, the case is different!

Αρχίδια.

Μωρέ μια χαρά, ο πόνος ίδιος είναι. Και η προδοσία. Κι αυτό το βλαμμένο συναίσθημα, ότι αφέθηκες…
και την πάτησες.

Τελικά νομίζω πως σε κάθε γυναικεία ζωή, έρχεται ο ίδιος ιστός να σε χλευάσει: Θα μείνεις ή θα φύγεις μωρή;

Κι εσύ απαντάς: Άντε γαμήσου, μόρφωμα. Που θα χάσω τα λεφτά, την εικόνα, την ασφάλεια, το σεξ. Όχι όμως, ΕΓΩ ΘΑ ΦΥΓΩ!

Γιατί ξέρω, ότι τα καταφέρνω και μόνη μου. Άλλωστε, τόσα χρόνια τα καταφέρνω. Βλέπω πώς με κοιτάνε οι νεότεροι. Έχει αλλάξει το target group, ναι. Αλλά σε κάποιους αρέσω. Όλως περιέργως, αρέσω πολύ στους νεότερους πλέον.

Οπότε; Θα ξαναγίνω ΕΓΩ! Ανεξάρτητη, ασυμβίβαστη, ατελείωτη. Τα θέλω όλα όμως. Και δε φοβάμαι. Ποτέ δε φοβόμουν . Και ίσως αυτό να είναι κακό ή να είναι κακό για τους γύρω μου.

ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ… ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΤΟ ΞΕΡΩ.

Εσύ;;;

Πηγή εικόνας: cristynna-necropolis.deviantart.com

Άρα το μόνο που απομένει είναι να διατηρηθεί η κοινωνική πυραμίδα, οι κανόνες, οι νόμοι ΤΟΥΣ, η εικόνα της χώρας ΤΟΥΣ, η εισροή χρήματος για ΑΥΤΟΥΣ και φυσικά, το ροδαλό μέλλον ΤΟΥΣ.

Οπότε;

Μου έκανε τραγική εντύπωση χτες στον Πρετεντέρη -καλά, ο ίδιος είναι από τους τραγικότερους και ούτε καν ποιητής-, όταν σχολίαζαν κάποιοι αρνητικά την κατάληψη από αδιόριστους εκπαιδευτικούς του στούντιο της ΕΡΤ. Ε μα, πως θα δείξουν λοιπόν αυτοί, εμείς, οι περισσότεροι τελικά, την αγανάκτησή μας; Με την πορεία σήμερα και αύριο;

Η πορεία θα γίνει κι εσείς περιμένετε πότε θα τελειώσει. Ούτε ρουθούνι. Πως λοιπόν να σας ταράξουν; Πως να σας ταρακουνήσουν; Να κάνουν κάτι που δε θα το περιμένετε!!! Γιατί εκεί είναι το θέμα. Ο αιφνιδιασμός, η ενόχληση και τελικά η φωνή. Όχι τα λάθος πλάνα. Εκείνα που πουλάνε. Πάντα. Αλλά τα σωστά. Αυτά, για τα οποία γίνονται όλα.

Η ζωή .-

Υ.Γ. Αναρωτιέμαι πως δεν έχει οπλιστεί ακόμη κάνας psycho (υπερβολή εκ μέρους μου!) και δεν την έχει “ανάψει” σε κάναν πολιτικό. Όχι στον Απόστολο Κακλαμάνη, που και συμπαθής είναι και σε τίποτα δεν φταίει. Αλλά π.χ. στον άλλο Κακλαμάνη, τον Νικηταρά τον δεντροφάγο που ξέρει, επειδή δεν έχει μάλλον να τρώει χρήματα, να “τρώει” πράσινο, δέντρα! Στον Κωστάκη που λιάζεται σαν τη φάλαινα στα βραχάκια, ανέμελος και αρτιμελής! Και σε παρόμοιες, κακής αισθητικής φιγούρες που, είναι “απλώς” θρασύτατες, το λιγότερο. Και τόσο απίστευτα πλαδαρά, μιαρά και σιχασιάρικα τα λάθη και οι χλαπάτσες τους, που μας κρύβουν το μέλλον!

Πηγή εικόνας: srebrnica.deviantart.com

Αναπάντεχα, γλυκά, λίγο αμαρτωλά, πονηρά σίγουρα! Καλή η έκπληξη…

Ενδιαφέρουσα η βολτούλα στο παζάρι της Φιλαδέλφειας με χίλια-μύρια καλούδια να κρέμονται από κλωστές, σπάγκους, βάζα κι ενυδρεία!

Και πολύ τρυφερή η νύχτα μας στο ιταλικό εστιατόριο που ανακάλυψα στη Γλυφάδα. Μου είχε λείψει μια τέτοια, ρομαντική έξοδος μαζί σου. Οι δυο μας αποκλειστικά. Μια μικρή πολυτέλεια, γαρνιρισμένη σωστά.

Απολογισμός: Καλός! Ευτυχισμένος. Πολύ κοντά σε αυτό που ονειρεύομαι. Με τους ανθρώπους που αγαπώ, εσένα πάντα…

Πήρα ευχές από κει που δεν το περίμενα. Από ανθρώπους που ούτε που ήξερα, νόμιζα, πως έχω γενέθλια Πρωτομαγιά. Και με ξέχασαν άνθρωποι που τους περίμενα και την ήθελα την ευχούλα τους. Δεν πειράζει, η γεύση και η επίγευση κυρίως που έκλεψα φέτος στα γενέθλιά μου, ήταν εποικοδομητική.

Λίγο πικρή, όπως και οι τελευταίοι, δύσκολοι μήνες της ζωής μου, αλλά σίγουρα ένιωσα ότι έχω ανθρώπους που με στηρίζουν, που με αγαπούν και που μου δίνουν. Και είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου, που έχω την ωριμότητα και τη γυάλινη “σοφία” να το δω αυτό. Και είναι πολύτιμο το συναίσθημα, τελικά.

Ακούω πάλι σειρήνες στο δρόμο. Είναι η 15η φορά σήμερα. Τι έγινε, σε Χάρλεμ εξελιχτήκαμε; Ζω σε κουκούλι. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν μου το τρυπήσουν όμως.

Πρωτομαγιά. Χρόνια μου πολλά. Και σας ευχαριστώ guys που σπαταλάτε μερικά δευτερόλεπτα που και που πάνω μου!

Αλήθεια. Ευχαριστώ.

Πηγή εικόνας: ioneek.deviantart.com

Το σπίτι άρχισε να καταρρέει, οπότε μια δεύτερη επίσκεψη μέσα σε μια βδομάδα (!)  στο ΙΚΕΑ ήταν επιτακτική. Έπεσε σχεδόν ο τοίχος στο κεφάλι του άντρα, άρα κάπου αλλού θα πρέπει να βάλουμε τις πετσέτες, τις μαξιλαροθήκες και τα πετσετάκια.

Το κλείσαμε το μαγαζί. Και φεύγοντας με τον κολλητό μου, η κουβέντα ήρθε από μόνη της. “Ρε συ, είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Εσύ με την Ελένη έτσι ήσασταν;” -“Ναι, και γι’αυτό χωρίσαμε κιόλας!

“Καλά, κορόιδευε εσύ…”

Όλο αυτό που ζεις το βάζεις σε μια ζυγαριά, μου είπες ως σοφός κολλητός, που μετράς αρκετά χρονάκια ήδη. Το θέμα είναι όταν αρχίσουν και βαραίνουν επικίνδυνα τα αρνητικά, εκείνα που σε ενοχλούν και σε βγάζουν εκτός εαυτού. Τότε, αναγκαστικά βάζεις κι εσύ χεράκι στον ποπό του τασιού, για να το κρατήσεις και να παραμείνει σχεδόν σε ισορροπία το καλό με το κακό. Το θέμα είναι τι γίνεται αν βαρεθείς να κρατάς. Σε μένα αυτό συνέβη. Αλλά τι σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι;

“Μα δε με νοιάζει ρε thrash. Χέστηκα. Με νοιάζει όμως τι είναι φυσιολογικό. Τι συμβαίνει και πώς μετριέται. Εντάξει, κάποιος αντέχει πολύ, άλλος λίγο. Κάποιος είναι μαζόχα κι άλλος τη βρίσκει με το ξύλο. Ξέρω εγώ. Υπάρχει όμως και η αντικειμενική μεζούρα, no; Εκείνη που λες ότι ναι, εάν συμβαίνει αυτό τότε… σκέψου! Είναι εκείνο που σου λένε: Βάλε σε ένα χαρτί τα θετικά, τράβα μια γραμμή κι απέναντι γράψε τα σκατά. Ε…”

-“Κοίτα, άλλοι αφήνουν το ποτήρι να γεμίσει και μετά την κάνουν. Άλλοι πάλι την κάνουν πολύ πριν ξεχειλίσει. Κι άλλοι κάθονται και κοιτάνε τις σταγόνες να έχουν πέσει στο πάτωμα”.

“Ναι ρε thrash… και η αγάπη γίνεται… σφουγγαρίστρα; Δηλαδή μπορεί να αντιστραφεί όλο αυτό; Να αλλάξει η μαλακία; Γιατί εγώ δε θέλω η αγάπη μου να μοιάσει με σφουγγαρίστρια”.

Τ’ακούς;

((P.S. Την επόμενη φορά θα σου πω πώς ξέρω ότι δεν είμαι ρατσίτρια. Εντάξει;))

Πηγή εικόνας: evilxelf.deviantart.com