“Ξάπλωσα κατά τα μεσάνυχτα και 3 ώρες αργότερα, με ξύπνησε το σώμα μου που διψούσε κι άξαφνα πύρωσε.

Αν και απουσιάζω τα βράδια, το σώμα μου εξακολουθεί να αιστάνεται και να υπάρχει, λες και το οδηγεί ένας δεύτερος  εαυτός, σκέφτηκα με δέος. Ή ίσως και να μη χρειάζεται καθόλου εμένα.

Όπως ο γερανός· το κουβούκλιο το βλέπεις, στέκει εκεί. Ο οδηγός είναι αυτός που μπαίνει μέσα και το κινεί. Έτσι και στο σώμα μου: Διπλοβάρδια από οδηγούς…”!

Πηγή εικόνας: sugarock99.deviantart.com

Τι στιγμές έχω ζήσει! Τι στάλες μάζεψα σε τούτη τη ζωή, μέχρι τώρα. Τι πεταλούδες έπιασα στον ύπνο και στον ξύπνιο μου με τα μελωμένα μου δάχτυλα να κολλάνε και να ζητάνε!

Πλησιάζει η μεγάλη ώρα. Η ώρα που θα μεγαλώσω κι επίσημα “λίγο” ακόμη. Πιο κοντά προς μια αντίστροφη μέτρηση. Εκείνη του χρόνου, που δε σηκώνει. Μα γέρνει!

Πρωτομαγιά. Το λέω κι αστράφτω ολόκληρη σαν καθρέφτης που στέκει κόντρα στο φως.

Πρωτομαγιά είμαι! ναι!

Πηγή εικόνας: sordello-jazz.deviantart.com

Πετάγομαι στο μπαλκόνι και βλέπω καπνούς να διαγράφονται μέσα στη λάμπα της ΔΕΗ. Σκέφτομαι να πάρω τηλέφωνο την Πυροσβεστική Υπηρεσία. Κοιτάζω τριγύρω. Από που προέρχεται;

Μέσα σε 2-3 λεπτά εμφανίζεται 1 περιπολικό κι αμέσως μετά άλλα δύο. Πυροσβεστικό ακόμη πουθενά. Θα το έχουν ειδοποιήσει όμως, δεν μπορεί. Από που προέρχεται η φωτιά; Ακόμη δεν ξέρω. Κάπου στα αριστερά μου. Προς τη δική μου μεριά.

Μέσα σε 5 λεπτά έρχονται 2 πυροσβεστικά οχήματα. Βλέπω που σταθμεύουν. Είναι το επιπλοποιείο παρακάτω; Μήπως τα γραφεία της ΕΛΜΗ; Σε λίγο καταφτάνει και τρίτο πυροσβεστικό.

Πολύς καπνός. Ακόμη περισσότερος τώρα. Και μυρίζει έντονα, ακόμη και με τα πάντα κλειστά. Σαν πλαστικό να καίγεται. Σα διάφορα υλικά…Τι σκατά.

Ευτυχώς έχω βάλει το Μάτι μέσα. Κι ευτυχώς ο άντρας κοιμάται και δεν έχει πάρει χαμπάρι. Τι σκατά?!

Πριν μερικά χρόνια σιχτίριζα για τη δουλειά, για τα ταλέντα μου που πήγαιναν χαμένα, για το μισθό μου που σε καμία των περιπτώσεων δε μου άξιζε. Σιχτίριζα τον κάθε χαμένο, απατεώνα (και όχι απατεωνίσκο) εκδότη που έκανε την αρπαχτή του κι εγώ βρισκόμουν κάπου εκεί μπλεγμένη. Σε ένα κλείσιμο εφημερίδας, σε μια μαλακισμένη συμπεριφορά, σε έναν ψωνισμένο πλην όμως ατάλαντο βοηθό εκδότη που όριζε… Και σιχτίριζα την επαγγελματική μου τύχη. Την ταλαιπωρία που έζησα ανάμεσα και στις καλές στιγμές.

Ήταν στιγμές όμως.

Και τώρα. Να φεύγουμε για Πάσχα και να μένουν κάποιοι πίσω για να “φυλάνε τα Πατήσια. Μη μας τα πάρουν”. Πες το ψέματα. Μας τα έχουν “πάρει” όμως προ πολλού.

Βόμβες τριγύρω, δολοφονίες παρακάτω, μαχαιρώματα στη γωνία, πυρκαγιά μια ανάσα μακριά… Λες και βρεθήκαμε στο μάτι του κυκλώνα χωρίς να το έχουμε ζητήσει. Και χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει.

Τι λέτε ρε… Θα με διώξετε από τη χώρα μου γαμώτο; ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΖΗΣΩ. Γιατί αν εξαρτιόταν από μένα, θα είχα φύγει προ πολλού από δω “μέσα”. Αϊ σιχτίρ!

Όχι πως είναι “ελληνικά” τα Πατήσια δηλαδή. Μη χεστούμε. Πού το είδες! Είδες εσύ Έλληνα; Τους μέτρησες κιόλας? Τόσοι λίγοι ε…?

E λοιπόν θα το πάρω από τη μαυρίλα του το πράγμα: Δεν πρόκειται να ξαναφτιάξουν τα πράγματα. Εάν δε βαρέσει στ’αλήθεια διάλυση η γΕλλαδίτσα μας, να πατώσει πιο κάτω κι από την άμμο, ώστε να φύγουν όσοι πρέπει να φύγουν μια και δε θα έχουν να τα κονομήσουν πια εδώ, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι.

Όσο αιστάνονται ότι είμαστε μια μικρή γη Επαγγελίας, εδώ θα μένουν. Πρέπει να πατώσουμε στα αλήθεια. Να βγούμε στην ξηρά ακόμη κι εμείς οι Έλληνες. Ποιος τα λέει αυτά, εγώ… Χα. Που μέχρι να έρθω στα Πατήσια, ήμουν υπέρ της αλλοδαπίας.

Ρε φίλε, πες μου που να πάω να ζήσω; Και γιατί να πρέπει να αφήσω αυτό το σπίτι; Που το νοικιάζω, που το αγόρασα, που το κληρονόμησα; Γιατί να μην μπορώ να περπατήσω τη βόλτα μου όταν πέσει ο ήλιος; Γιατί να μην μπορώ να φερθώ όπως αιστάνομαι, να ντυθώ όπως είμαι, να κρατώ τη ζωή μου; Ε?!!!

Ελπίζω μονάχα να προλάβω. Και να με ψηλαφίσει πριν πετάξει στο βάθος των στιγμών και του σύμπαντος.

Είναι άδικο, ναι. Σχεδόν πάντα είναι.

Βέλο. Δαντελωτό. Και πάντα μαύρο. Βέλο να καλύψει σημάδια. Θλίψη. Λογικό να λείπει η λογική. Τι να την κάνεις. Εκεί, μέσα στη θάλασσα, κάτω από την άμμο και τις άγκυρές της, η λογική είναι πολύ βαριά για να σε αφήσει να ταξιδέψεις. Κι εσύ πρέπει να μείνεις εκεί ενδιάμεσα, στις υγρές ράβδους. Και η λογική σε κρατά πάντα κάτω. Αλλά αυτό δεν έχει πάτο.

Φεύγω εκτάκτως. Μαζί σου. Μακάρι να μην υπήρχε θάνατος. Όχι τώρα. Πολύ αργότερα, ίσως.

Ελπίζω να μην τσακίσεις σα φτερά βεντάλιας.

Θα είμαι εκεί. Πάντοτε δίπλα σου. Αλλά δες! Έχεις ζωή ξέρεις. Μαζί μου.

Έλα να μπούμε στο αερο-τουτού, να πάμε κοντά τους. Να αγγίξω το πρόσωπό της. Αλλά μετά, όταν γυρίσουμε, μετά, να ξαναξυπνήσεις, εντάξει;

Εκεί, λοιπόν, που εσύ έχεις κάνει τα σχέδιά σου, τις ευχές κι επιθυμίες σου και περιμένεις πως και πώς να βρεθείς με τον φιλενάδο σου για να κάνετε ό,τι δεν προλαβαίνετε ή δε χορταίνετε τον υπόλοιπο χρόνο, την τρως τη χαστούκα και μάλιστα βιαίως.

Εξηγούμαι: Λέω, να ασχοληθούμε ο ένας με τον άλλο, να κάνουμε βόλτες, να κοιμηθούμε αρκετά παραπάνω, να πηδηχτούμε σαν τα κουνελάκια, να ηρεμήσουμε παρέα και να απολαύσουμε ξανά τον εαυτούς μας, χώρια και μαζί! Κι εσύ… θες να παίξεις Diablo μια και βρήκες παρέα! Θες να φας! Θες να ξεκωλωθείς στην τηλεόραση και τη σκουπιδαρία. Γενικώς να χορτάσεις το μυαλό σου με μαλακίες. Σαν αγοράκι.

Διακοπές για έναν…

Φτάσαμε λοιπόν. Γλυκός καιρός με μία υποβόσκουσα ψύχρα, κάποια συννεφιά και τις καμινάδες των σπιτιών να αχνίζουν νοσταλγικά…

Η οικογένεια του άντρα μας περίμενε, σύσσωμη. Συζητήσαμε κάμποση ώρα, φάγαμε όλοι παρέα και μετά ξαπλώσαμε εμείς, μια και δεν είχαμε κοιμηθεί καθόλου. Μέχρι τις 05:04’ δούλευα, μετά έκανα ντους, πήραμε την πραμάτεια μας και από τα Πατήσια φτάσαμε Σύνταγμα (με τρένο μέχρι Ομόνοια και μετρό μετά) από όπου πήραμε το Express X95 με προορισμό το Ελ.Βενιζέλ.

Το δε Σύνταγμα πολύ μου άρεσε νυχτιάτικα. Με νέον μπλε και μοβ φωτισμούς θύμιζε προαύλιο χώρο από κλαμπ.

Οπότε… κοιμόμασταν όλη μέρα και τώρα, πρωί, σχεδόν μεσημεράκι πια, Τρίτης, είμαι ξεκούραστη. Κυκλοφορώ πάνω-κάτω με μια φόρμα, ένα φανελάκι και τα καλτσάκια μου και το παίζω χειμερινή ανάπαυλα στη Χαλκιδική, darling. Με τζάκι, κάστανα και πάπλωμα, με γατούλες να περιφέρονται, με τον ξυλόφουρνο να έχει ολοκληρωθεί από το καλοκαίρι, με τα πόδια της Χαλκιδικής να στέκουν χειμωνιάτικα μπρος από τη βεραντάρα και το σπίτι να είναι καταστόλιστο από λαμπιόνια, διακοσμητικά και μια διάθεση όλη ΆΣΠΡΟ-ΚΟΚΚΙΝΟ!

Καλές γιορτές guys!

Σε ξυπνάω κάθε πρωί στις 09:30. Εδώ και δυόμισι χρόνια. Πιάνεις δουλειά. Έρχεσαι στο γραφείο, ανάβεις αυτά τα απαίσια κατάλευκα φώτα (λάμπες φθορίου) που μεταμορφώνουν το δωμάτιο σε χώρο νοσοκομείου, χάνεσαι στην κοσμάρα σου, μιλάς στα τηλέφωνα, απορροφάσαι, βρίζεις που και που, αγχώνεσαι, πιέζεσαι.

Πάει μεσημέρι. Εξαφανίζομαι εγώ. Πάω για ύπνο. Για βραδινό ύπνο. Κοιμάμαι κατά τις 15:00 ή λίγο αργότερα, ξυπνάω τα μεσάνυχτα. Νταννννν…

Ναι. Και πιάνω βάρδια. Δουλεύω τους πελάτες μου και κυρίως, το site μας, το δικό μας project, που προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να βγάλουμε στον αέρα πριν τα Χριστούγεννα. Ή καλύτερα πριν φύγουμε, την άλλη Δευτέρα. Είναι κι αυτό.

Κάπως έτσι, συναντιόμαστε το βράδυ στο κρεβάτι, όταν εσύ ξαπλώνεις για βράδυ κι εγώ σηκώνομαι για μέρα. Και μου λες… “καλημέρα!”. Και σκάμε στα γέλια.

Κάνω τη μισή βάρδιά μου, μέχρι να πάει 09:30. Τότε έρχομαι να σε σηκώσω. Με φιλιά, αστειάκια, χάδια απίστευτα και αυτοκόλλητα αγγίγματα. Κι όταν πια με το καλό σηκωθείς και ξεκινήσεις κι εσύ τη μέρα σου, γυρνάω στο γραφείο μου. Μέχρι τις 15:00 ή λίγο αργότερα…

Πηγή εικόνας: smxdeadlydesignz.deviantart.com

Ούτε 5 ώρες.

Μα δεν άντεχα άλλο. Τα έχω κάνει σκατά. Κοιμάμαι στις 11:00, ξυπνάω στα μισά της μέρας και δουλεύω όλο το βράδυ: η χαρά μου.
Αλλά και το βράδυ σώνεται κάποτε… Η μοίρα του και η απογοήτευσή μου.

Κάπως έτσι είπα να κόψω μια μέρα στη μέση, σα ζουμερό λεμόνι, και να κοιμηθώ από τα μεσάνυχτα. Να ξυπνήσω όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι νωρίς-νωρίς -μισώ τους νορμάλ ανθρώπους-, και να γυρίσω τούμπα την κλεψύδρα.

Τα λατρεύω τα βράδια. Πάντα μπορούσα να αποδώσω καλύτερα όταν το τεράστιο μαντεμένιο καπάκι σκέπαζε το φως. Από το σχολείο. Είναι στα γονίδια. Είναι και στο κεφάλι. Είναι και στο κέφι. Και στη λόξα μου.

Κάπως έτσι, έχει πάει 05:28 κι εγώ είμαι στη μέση του πουθενά, ανάμεσα σε σαλόνι και γραφείο, να χαζεύω τη σειρά με τα λαμπιόνια που τρέχουν σα φωτεινά μυρμήγκια πάνω-κάτω στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Άναψα και τα κεριά μου γύρω μου, έβαλα και το Μάτι μέσα που χάλαγε κόσμο -πάλι!- και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι κάνω!

Άντε, καλή δουλίτσα… Καλημέρα κόσμε της γης. Για άλλη μια μέρα!

Έτσι!

Άνοιξα κι εγώ ένα μπουκάλι κρασί από ένα γνωστό οινοποιό στο Διμηνιό της Κορινθίας, όπου κάποτε περνούσα τα καλοκαίρια μου στο εξοχικό μας, έκοψα άγαρμπα δείγμα από τη τυριά, προσπαθώντας σκληρά να μην τα τραυματίσω, να μην τα θρυμματίσω. Δύσκολο.

Το ένα έμοιαζε με Έμενταλ. Στο χαρίζω! Το άλλο με καλή γραβιέρα. Και το τρίτο ήταν ένα σκληρό τυρί, με άρωμα γλυκάνισου, τυλιγμένο σε μαύρο σουσάμι.

Πεπαλαιωμένο τυριά. Σαν το ουίσκι ένα πράγμα. Προσωπικά προτιμώ το gin.

Γέμισα μια τεράστια πιατέλα από φυσητό γυαλί, πρόσθεσα και μερικές ελίτσες γεμιστές, πήρα και το ποτήρι μου σχεδόν ξεχειλισμένο και κάθισα στην πολυθρόνα.

Να τα πω λιγάκι με τις σκέψεις μου, πριν ζαχαρώσω. Πριν χαλαρώσω. Πριν ζαλιστώ όσο πρέπει για έναν γλυκό, γρήγορο ύπνο.

Καλό μήνα να πω; Α ναι. Είναι κι αυτό. Μπήκε. Όχι που θα κώλωνε! Μπήκε κι ο Δεκέμβρης. Μαζί και η ολόγιομη κυρά.

Σεργιάνι πάνω από τα κεφάλια μας. Μην ρίχνεις τρίμματα καλέ! Εκτός κι αν είναι όνειρα…

Πηγή εικόνας: the-dark-silhouette.deviantart.com

Έχω γκαζώσει τελείως στη δουλειά. Ξενυχτάω. Και προσπαθώ να κοιμάμαι περισσότερο τη μέρα. Αλλά αύριο πέφτουν όλα πάνω μου.
Θα είμαι μόνη και θα πρέπει να διακτινιστώ σε χιλιάδες μέρη, να συναντήσω κόσμο, τεχνίτες, να κλείσω “τρύπες”, κενά, προβλήματα, διαρροές.

Δύσκολη μέρα θα είναι και αγχώνομαι γιατί θα το φορτωθώ όλο αυτό μόνη.

Κι έχω τρελή δουλειά κατά τα άλλα. Μου θυμίζει μια φίλη που με κορόιδεψε τις προάλλες: «Σιγά, να κάνεις και κάνα διάλειμμα, ε;». Και θέλω να αντέξω, να τα καταφέρω, να έχω διάθεση και οίστρο. Χέσε τους γύρω μου και το χρόνο τον ίδιο!

Γίνεται;
Pretty please?

Πηγή εικόνας: zztorazz.deviantart.com