Πλάκα-πλάκα, και η μάνα του άντρα μου τα έλεγε, αλλά ποιος την άκουγε. Πάντα εμείς ξέρουμε καλύτερα. Γιατί με εμάς, the case is different!

Αρχίδια.

Μωρέ μια χαρά, ο πόνος ίδιος είναι. Και η προδοσία. Κι αυτό το βλαμμένο συναίσθημα, ότι αφέθηκες…
και την πάτησες.

Τελικά νομίζω πως σε κάθε γυναικεία ζωή, έρχεται ο ίδιος ιστός να σε χλευάσει: Θα μείνεις ή θα φύγεις μωρή;

Κι εσύ απαντάς: Άντε γαμήσου, μόρφωμα. Που θα χάσω τα λεφτά, την εικόνα, την ασφάλεια, το σεξ. Όχι όμως, ΕΓΩ ΘΑ ΦΥΓΩ!

Γιατί ξέρω, ότι τα καταφέρνω και μόνη μου. Άλλωστε, τόσα χρόνια τα καταφέρνω. Βλέπω πώς με κοιτάνε οι νεότεροι. Έχει αλλάξει το target group, ναι. Αλλά σε κάποιους αρέσω. Όλως περιέργως, αρέσω πολύ στους νεότερους πλέον.

Οπότε; Θα ξαναγίνω ΕΓΩ! Ανεξάρτητη, ασυμβίβαστη, ατελείωτη. Τα θέλω όλα όμως. Και δε φοβάμαι. Ποτέ δε φοβόμουν . Και ίσως αυτό να είναι κακό ή να είναι κακό για τους γύρω μου.

ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ… ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΤΟ ΞΕΡΩ.

Εσύ;;;

Πηγή εικόνας: cristynna-necropolis.deviantart.com

Αναπάντεχα, γλυκά, λίγο αμαρτωλά, πονηρά σίγουρα! Καλή η έκπληξη…

Ενδιαφέρουσα η βολτούλα στο παζάρι της Φιλαδέλφειας με χίλια-μύρια καλούδια να κρέμονται από κλωστές, σπάγκους, βάζα κι ενυδρεία!

Και πολύ τρυφερή η νύχτα μας στο ιταλικό εστιατόριο που ανακάλυψα στη Γλυφάδα. Μου είχε λείψει μια τέτοια, ρομαντική έξοδος μαζί σου. Οι δυο μας αποκλειστικά. Μια μικρή πολυτέλεια, γαρνιρισμένη σωστά.

Απολογισμός: Καλός! Ευτυχισμένος. Πολύ κοντά σε αυτό που ονειρεύομαι. Με τους ανθρώπους που αγαπώ, εσένα πάντα…

Πήρα ευχές από κει που δεν το περίμενα. Από ανθρώπους που ούτε που ήξερα, νόμιζα, πως έχω γενέθλια Πρωτομαγιά. Και με ξέχασαν άνθρωποι που τους περίμενα και την ήθελα την ευχούλα τους. Δεν πειράζει, η γεύση και η επίγευση κυρίως που έκλεψα φέτος στα γενέθλιά μου, ήταν εποικοδομητική.

Λίγο πικρή, όπως και οι τελευταίοι, δύσκολοι μήνες της ζωής μου, αλλά σίγουρα ένιωσα ότι έχω ανθρώπους που με στηρίζουν, που με αγαπούν και που μου δίνουν. Και είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου, που έχω την ωριμότητα και τη γυάλινη “σοφία” να το δω αυτό. Και είναι πολύτιμο το συναίσθημα, τελικά.

Ακούω πάλι σειρήνες στο δρόμο. Είναι η 15η φορά σήμερα. Τι έγινε, σε Χάρλεμ εξελιχτήκαμε; Ζω σε κουκούλι. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν μου το τρυπήσουν όμως.

Πρωτομαγιά. Χρόνια μου πολλά. Και σας ευχαριστώ guys που σπαταλάτε μερικά δευτερόλεπτα που και που πάνω μου!

Αλήθεια. Ευχαριστώ.

Πηγή εικόνας: ioneek.deviantart.com

Κάθομαι εδώ, ανάμεσα σε πιάτα γεμάτα χαρά και θύμισες, γεύσεις και υπολείμματα και δεν μπορώ να το φχαριστηθώ όλο αυτό για κάποιο λόγο.

ΘΕΛΩ SEX~ ΘΕΛΩ!

Θέλω απλώς να δακρύσω κάτω από την ομπρέλα του ήλιου και να σωθώ…

Πηγή εικόνας: d-e-v-i.deviantart.com

Και μέσα στις σταγόνες και τα λέπια που βγήκαν πάνω μου, ξεκίνησα να σκέφτομαι ποιος μιλά γι’αυτά “τα πράγματα”. Για τις αλλαγές, τις δυσάρεστες, στη σχέση, για τη συνήθεια ή την ανία, το σεξ που φθίνει ή αλλάζει, τα συναισθήματα που μαγειρεύονται με τις ευθύνες και την απογοήτευση απλών ημι-στιγμών, για πολλά που γίνονται πιο πολύπλοκα. ΌΛΑ γίνονται πιο πολύπλοκα.

Και δε γνωρίζω εάν κάποια στιγμή όλα ξεδιαλύνουν, ξανά-απλοποιούνται και καβαλούν και πάλι τις ράγες, αλλά θα περιμένω. Και ίσως τελικά, να συνεχίσω να παραμελώ τον εαυτό μου που και που, δίνοντάς του την πολυτέλεια να φέρεται σα να είναι και πάλι εργένης, ξεχασμένος, ρέμπελος, άνετος!

Και τα δυσάρεστα θα τα πω στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο σύντομα. Θα τα καταγράψω, θα τα συζητήσω με τον άνεμο και με όσους επισκέπτονται τις πατημασιές μου, τις λασπώδεις!

Για τώρα, μένω στις ζυμώσεις. Τις χημικές. Τις άνοστες. Τις παράφωνες. Τις σχεδόν νεκρικές. Γιατί, ξέρεις, δε θέλω να μας ενώσει ένας θάνατος. Τον χαρίζω στον επόμενο. Γιατί να πρέπει άραγε να ενώνονται δυο άνθρωποι από τα θλιβερά; Γιατί ένας θάνατος να μας φέρει πιο κοντά; Δε θέλω.

Για τον εαυτό μου τώρα, που τον άφησα λίγο να… ανθίσει (!), που άφησα το ξυραφάκι στη θήκη του κι επέτρεψα στο καλοσχηματισμένο σαλιγκάρι μου να βγάλει φύλλα στις κεραίες του, ένα έχω να πω, στην αποψινή σου ατάκα “Μωρό μου, μήπως να κάνουμε κάτι για το δασάκι σου;”. Αφού έκανα μια περιστροφή κι άπλωσα το χέρι βασιλικά πάνω στα χείλη σου, σου είπα με απίστευτο τουπέ: “Ναι, αλλά το δάσος παίρνει πιο εύκολα φωτιά!”.

ΧΑ!

Πάω να ξυριστώ mate. Να δω τι θα ανάψεις μετά! lol

Πωπω, πρέπει να ξεστολίσω any time soon (very soon) το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που ξέμεινε να καλύπτει τον ένα τοίχο του σαλονιού, θυμίζοντάς μας 1 μήνα μετά ότι πρέπει να πάρει τον πούλο. Λατρεύω τα φωτάκια και το άστρο πίσω του. άσχετο

Θες να πάμε… Applebee’s; Θες… sex?!!! ναι, ναι!

Θες relax χωρίς να σου ζητήσω να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά σήμερα; ΝΑΙ! Εντάξει, αναμενόμενο.

Και του χρόνου.

(Εγώ πάλι θέλω The book of Eli και ΦΥΣΙΚΑ, το μωρό μου, τον άπαιχτο Robert Downey Junior, που μεγαλούργησε πάλι).

Άντε, τελειώνει η εβδομάδα, σε περιμένει και το relax. (ενδιάμεσα της HORECA ε;).

Εκεί, λοιπόν, που εσύ έχεις κάνει τα σχέδιά σου, τις ευχές κι επιθυμίες σου και περιμένεις πως και πώς να βρεθείς με τον φιλενάδο σου για να κάνετε ό,τι δεν προλαβαίνετε ή δε χορταίνετε τον υπόλοιπο χρόνο, την τρως τη χαστούκα και μάλιστα βιαίως.

Εξηγούμαι: Λέω, να ασχοληθούμε ο ένας με τον άλλο, να κάνουμε βόλτες, να κοιμηθούμε αρκετά παραπάνω, να πηδηχτούμε σαν τα κουνελάκια, να ηρεμήσουμε παρέα και να απολαύσουμε ξανά τον εαυτούς μας, χώρια και μαζί! Κι εσύ… θες να παίξεις Diablo μια και βρήκες παρέα! Θες να φας! Θες να ξεκωλωθείς στην τηλεόραση και τη σκουπιδαρία. Γενικώς να χορτάσεις το μυαλό σου με μαλακίες. Σαν αγοράκι.

Διακοπές για έναν…

Σε δέχτηκα στη ζωή μου, στην πολυκατοικία όπου μένω, στο διαμέρισμά μου δίπλα, στην καθημερινότητά μου, στους ήχους, στις χαρές και τις δυσκολίες μου. Και προσπάθησα να μη σου δείξω πως διαφέρεις. Πως δεν έχεις παιδεία ή τρόπους. Πως υστερείς οικονομικά. Πως δε σε πολυενδιαφέρει κι αν πιάσεις φιλίες εδώ μέσα που ζούμε εμείς οι υπόλοιποι.

Κι εσύ τι κάνεις;

Λες και θέλεις σώνει και καλά ν’αποδείξεις ότι πρέπει να γίνω ρατσίστρια, πως πρέπει να σε μισήσω, πρέπει να αλλάξω οπτική, πρέπει να αρχίσω να παίρνω στα σοβαρά τη ζωή μου, το χρόνο μου, την αξιοπρέπεια, το sex μου, το χέσιμό μου, τις ισορροπίες μου, με κάνεις να θέλω να σε αποβάλλω, να σε σβήσω, να σε απομονώσω. Προκαλείς θορύβους όλη την ώρα.

Το πρωί ξυπνάω με τις στριγκλιές του ενός από τα δύο μωρά σου. Το ένα κλαίει συνεχώς και το άλλο στριγκλίζει κάθε ώρα, κάθε στιγμή.Το μεσημέρι, κατά τις 15:00 ξεκινάς το show. Έναν τρικούβερτο καβγά με την αδελφή σου και τη μάνα σου. Έτσι. Να σκούζεις, να χτυπιέσαι, να στριγκλίζεις στα Αφγανικά και να κοπανάς πόρτες πίσω σου. Τι «σκάσε» τρως από όλη την πολυκατοικία. Η κυρία από τον δεύτερο, διαφέρει πάντοτε: “Παρακαλώ κάντε ησυχία!”. Δε σε πτοούν.

Φυσικά.Το όλο event κρατά μέχρι τις 16:50. Όπως διαπιστώνεις κι εσύ, καλύπτει όλο το φάσμα της μεσημεριανής ώρας κοινής ησυχίας.Πως είπατε;Το βράδυ φροντίζεις να διακοσμήσεις και το δικό μας σπίτι, με οσμές γεμάτες κάρρυ, φωτιές, πικάντικα αρώματα, χλωρίνες, κατρουλιές, χεσιές κι έντονες γεύσεις φαγητών. Κάπου στις 23:00 ξαναρχίζουν τα παιδιά σου να ακούγονται… απλώς πιο δυνατά από ό,τι συνήθως. Άνι, άνι… το μικρό. Μάμα, μάμα το μεγαλύτερο. Κλάματα, στριγκλιές, παράπονα, αρρώστιες, ένας μπαμπάς που λείπει?

Και η μάνα, να την ακούς να τη σέρνει από τα μαλλιά ο πατέρας? Ο γκόμενος? Ο παππούς; Ο νταβατζής; Να χτυπά στα έπιπλα. Να κλαίει. Να διαμαρτύρεται. Ο άντρας να βρίζει. Η γυναίκα να οδύρεται. Και τα παιδιά να σπαράζουν.Από το βάθος, ο παππούς, η κωλόγρια, η φίλη, η αδελφή και τα αλητάκια της παρέας, απλοί θεατές.

Μένω στον 4 όροφο. Από κάτω μου μένουν σε ένα δυάρι, 8 Αφγανοί. Εδώ και 3 μήνες τους έχω αφήσει επανειλημμένα ραβασάκια με τις ώρες κοινής ησυχίας, παρακαλώντας τους να τις σεβαστούν. Τους έχω χτυπήσει το κουδούνι στις 4 τα ξημερώματα που με ξύπνησαν από τις φωνές τους (κάθε βράδυ τα ίδια!) και μόνο που δε με χτύπησαν επειδή τους ξύπνησα, λέει, τα μικρά με το κουδούνι. Τους έχω απειλήσει, τελικά, ότι αν δε σκάσουν και δε σεβαστούν ότι συμβιώνουν και με άλλους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, θα τους φέρω την αστυνομία.

Το ξέρω πως είναι παράνομοι στη χώρα μου. Το ξέρω και πως δεν έχουν μισθωτήριο. Κυνηγάω και τον ιδιοκτήτη. Άσε.

ΝΑΑΑΑ!

Τίποτα δεν τους πτόησε στην ιδέα ότι μπορεί και να σταλούν πακέτα στο Αφγανιστάν. Ο ένας γιος Κορυδαλλό, λέει, επειδή σκότωσε κάποιον με κλωτσιές στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ο άλλος, πίσω, στη χώρα του. Οι άνθρωποι αυτοί, κατεβάζουν τα σκουπίδια με τα χέρια κάτω. Και το ασανσέρ φιλοξενεί μονίμως μια λίμνη από υγρά. Έχουμε κατ’επανάλειψη βρει στην είσοδο της πολυκατοικίας μας σκατά αλλά και αίμα.

Και ρωτώ, επειδή κάποιοι πρώην (για μένα) συνάδελφοι έγραψαν στην Καθημερινή (την οποία διαβάζω) πως δεν τα φταίνε οι αλλοδαποί:

Εγώ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ? Μήπως να φύγω από τη χώρα μου???

Σήκωσες το κεφάλι και σου είπα επιτακτικά: Θέλω να κάνουμε έρωτα.

Είδα στον ύπνο μου πως βίαια κι αποφασιστικά με γυρνούσες κι έμπαινες μέσα μου. Και την ίδια ώρα, με ψηλαφούσες και με τελείωνες με τα δάχτυλά σου. Ε, δεν κρατήθηκα. Μόλις ψευτοάνοιξες τα μάτια σου κι άφησες απαλά το κεφάλι σου πάνω μου, άναψαν οι μηχανές.

Το ήθελα απίστευτα πολύ. Δεν ξέρω γιατί. Και το ότι ξεκίνησε από το όνειρό μου, ήταν μια καλή αφορμή για να υπνωτίσει ακόμη περισσότερο το πράσινο μάτι και τις αισθήσεις μου.

Κυριακή… αυτή η μέρα τα έχει όλα τελικά. Πάντοτε! Ευτυχώς.

Πηγή εικόνας: p4lki.deviantart.com

Ξέχασα τα πάντα και άνοιξα το σώμα σου. Άφησα τα πάντα πίσω, έξω από εμάς. Έσταξα στην ψυχή μου γαλάζια σαμπάνια κι έλουσα τις φαντασιώσεις μου με μπόλικο καυτό νερό. Όχι απότομα, μα βασανιστικά αργά. Νωχελικά, σχεδόν χορευτικά.

Σκίτσαρα το σκηνικό από την αρχή. Από το φως που έφτιαξαν οι μεγάλες μας στιγμές. Και χτες, βυθίστηκα σε άλλη μία, κρυστάλλινη κλωστή.

Έπιασα τα τρίχινα πινέλα. Και με ορμή τα βούτηξα στα χρώματα. Λάσπη. Καφέ και μαύρο και λίγο μπλε του χάους, στο τέλος.

Έζησα και πάλι τον ουρανό μαζί σου. Ένιωσα σαν ντέφι που έχει πάρει φωτιά. Τα τάσια να γυαλίζουν και να τρέμουν. Να δονούνται και να χτυπούν αόρατα ημιτόνια.

Σε ερωτεύτηκα ξανά χτες. Όχι από την αρχή. Αλλά από το τέλος που έχουμε αφήσει να αιωρείται και που φοβόμαστε μην έρθει πριν το καλέσουμε εμείς!

Πηγή εικόνων: 1) dropoflight.deviantart.com 2) kucinggemuk.deviantart.com

Κομμένα τα πολλά-πολλά. Μπορείτε να πάτε στις γωνίες σας. Να πάτε από κει που ήρθατε. Μόνο τούτο θα σας «απολογηθώ»:

Η blogosfaira είναι δημιούργημά μου. Τα δικά μου ηλεκτρονικά φύλλα. Ο δικός μου πάπυρος. Να φυλά παρελθόν κι αμαρτήματα. Παρόν και χυμώδεις σκέψεις. Μέλλον και μια ευτυχία που μόνο η ψυχή μου μπορεί να υφάνει.

Όπως έχω κατά καιρούς γράψει και κάνει αρκετούς να κοκκινίσουν για το πώς γαμάω και το πώς απολαμβάνω το σώμα μου και το σύντροφό μου, όπως έχω γράψει για λεμονόπιτες, στραπατσάδες, συνταγές και ξόρκια, όπως έχω αφήσει στίγματα εσωτερικά κι ακατανόητα, αύρες που μοιάζουν με πεταλούδες ακόμη και δάκρυα που θυμίζουν διάφανες κηλίδες, έτσι και τώρα.

Αυτό είμαι εγώ. Ό,τι υπάρχει γύρω μου, υπάρχει εδώ. Κι ό,τι μπαίνει μέσα μου, αφήνει την απόχρωσή του κι εδώ πάνω. Είτε είμαι ασθενής, είτε είμαι θυμωμένη, είτε είμαι μεθυσμένη, ερωτευμένη, χωρισμένη, χαρούμενη, τρελή, πεινασμένη, ξενυχτισμένη, αγχωμένη, απόλυτη, μουσική…

Πήγαινε παρακάτω τώρα. Και σύρε και τις αλυσίδες σου μαζί. ΟΥΣΤ.

Πηγή εικόνας: saromir.deviantart.com