Εμ, δηλαδή δε μας φταίει σε τίποτα η διαδρομή ή οι δρόμοι, αλλά το γεγονός ότι στρίψαμε λάθος, με αποτέλεσμα να περάσουμε μέσα από χαλικόδρομους. Και οι μηχανές που είχαμε, πλην του «καραβιού», του V-Strom, δεν πηγαίνουν φυσικά!

Αλλά ας συστήσω τους συμμετέχοντες σε αυτό το ride και μετά θα σας τα πω όλα! Τα τραγελαφικά, μπερδευτικά, αστεία κι ευχάριστα που πάντα υπάρχουν σε ένα ολοκληρωμένο, αγουροξυπνημένο, γεμάτο κέφι ταξίδι.
Ο Γιώργος και η Χριστίνα μπροστάρηδες μια και υποτίθεται ήξεραν καλύτερα από όλους τη διαδρομή, αφού την έκαναν ξανά πρόσφατα, με ένα V-Strom 1000άρι. Ο Γιώργος και η Μαρία με ένα κατακίτρινο FZX 750. Η Χρύσα, θεά, με ένα GSXR 1000άρι κι εγώ με τον άντρα, με το Fazerάκι μας. Α, και στο δρόμο τσιμπήσαμε τον Alex με την Elizabeth πάνω σε μια BMW GS 1200.
(νομίζω ότι λείαν συντόμως όλοι μας θα αναβαθμιστούμε σε χιλιάρικα!)

Ξυπνήσαμε νωρίς. Αρκεί αυτό. Είχαμε δώσει ραντεβού στα «Everest» του Μαραθώνα για τον πρώτο καφέ. Όχι, εγώ δεν πίνω καφέ! Yuck.

Προορισμός η Αγία Μαρίνα, από όπου θα παίρναμε την παντόφλα να περάσουμε απέναντι, στα Νέα Στύρα. Ε, τα γνωστά. Η ταμπελίτσα ήταν μια σταλιά, καρφωμένη σε ένα δεντράκι κι έτσι οι ξέγνοιαστοι καβαλάρηδες τη χάσαμε. Όχι για πολύ, ευτυχώς, μια και πέσαμε πάνω στον αρχαιολογικό χώρο του Ραμνούντα, που ήταν κλειστός Κυριακάτικα κι έτσι δεχτήκαμε οδηγίες από τα ναυτάκια στη βάση του Πολεμικού Ναυτικού. (την επόμενη φορά θα πάμε κατευθείαν Ραφήνα!)

Φτάσαμε Αγία Μαρίνα. Στο πλοιάριο το τι γλαροπούλι, ουρανό, αφρό και σύννεφα τράβηξα, δε λέγεται. Τουρίστρια έγινα. Μετά από 45 λεπτά ήμασταν στα Νέα Στύρα. Μια χαρά. Εδώ ξεκινούσε ουσιαστικά το ride, η εκδρομή, η βόλτα μας με τα μηχανάκια.

Προορισμός: η Κάρυστος. Μια λάθος στροφή, αντί να μας βγάλει/βάλει σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο, μας πήγε σε κάτι φαρδείς χωματόδρομους γεμάτους χαλίκια και σφήκες. Εγώ δε γεύτηκα τίποτα πάντως, οι άλλοι έριξαν σύρμα.
Κι αφού εκνευριστήκαμε και πάλι, βγήκαμε σε κανονικό δρόμο, γκαζώσαμε και φτάσαμε με τις απαραίτητες εναλλαγές θέσεων και τα ψιλο-προσπεράσματα στην Κάρυστο.

Περπατήσαμε λιγάκι, βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες (!), φάγαμε μεζέδες και θαλασσινά και ξεκινήσαμε για Μαρμάρι. Σιγά μην γυρνούσαμε από τον ίδιο δρόμο με όλους τους οδηγούς πλην του V-Strom να τρέμουν. Κι εμένα, τα χαλίκια είναι από τα χειρότερά μου.

Πάνω στον ενθουσιασμό μας, χάσαμε εκείνη τη στενή, μπλε γέφυρα στ’αριστερά, για το πορθμείο. Καταφέραμε όμως να μείνουμε στην περιοχή, το αντιληφθήκαμε εγκαίρως, γυρίσαμε και σε λίγο είμασταν Μαρμάρι. Σε μια ωρίτσα είμασταν Ραφήνα κι από κει Ηλιούπολη.

Όμορφα ήταν και κατά την εν πλω επιστροφή. Ήπιαμε και τα ούζα που «κλέψαμε» από το ταβερνείο στα πλαστικά ποτηράκια, χαρήκαμε δύση ηλίου και κουβεντούλα για το πώς δύο από την παρέα, μια φορά αντί για Κάρυστο βρέθηκαν Κύμη.

Ε-περάσαμ’ όμορφα, όμορφα, όμορφα…