Είδα…
demon January 2nd, 2008
(Πηγή photo: spikeorama.com)
Ξέρεις πως ακούγεται το θρόισμα του νερού όταν είσαι κλεισμένος σε μια ψηλοτάβανη σπηλιά, ντυμένη με ιστούς, υγρασία και τόνους από σκοτάδι;
Άκουγα τις σταγόνες από τη βροχή της νύχτας, χτες, και νόμιζα ότι η ζελατίνα που φορούσα ραΐζει σε διάφορα σημεία. Μέσα από το κράνος συγκεκριμένοι ήχοι είχαν απομονωθεί πάνω στην άσφαλτο και στο τύμπανό μου χτύπαγε η βροχή, ο θόρυβος από το λάστιχο που τριβόταν στην πίσσα και η μηχανή που γουργούριζε, που “δονούνταν” όταν κατέβαζες ταχύτητα. Και οι υπόλοιπες αισθήσεις μου χτύπαγαν πάνω στο τζάμι και αεροδυναμικά έφευγαν. Πήγαιναν στον επόμενο αναβάτη. Πουθενά!
Είδα πολλά ασθενοφόρα. Άλλα βγαίναν από νοσοκομεία κι άλλα είχαν αναμμένα τον φάρο τους και κάλπαζαν με αγωνία. Είδα και πολλούς ανθρώπους να μιλάνε στα κινητά τους τηλέφωνα. Όλοι τους ήταν γεμάτοι γκριμάτσες, έντονους μορφασμούς που σχεδίαζαν νεύρα, ασχήμεια και γηρατειά στο δέρμα τους. Και μετά, μέσα σε ένα νοσοκομειακό είδα μια κιτρινομάλλα συνοδηγό, να μιλά στο τηλέφωνό της και το πρόσωπό της να γλυκαίνει. Και κατάλαβα πως δίνει και παίρνει ευχές από την οικογένειά της. Τη μάνα της που βρίσκεται κάπου μακριά, το κοριτσάκι της που την αποζητά… Το πράσινο μάτι μου έπεσε φευγαλέα πάνω της, διαπερνώντας την ψύχρα του παρμπρίζ, αλλά ήταν αρκετός ο χρόνος.
Χτες είδα όλα τα φώτα της πόλης να χορεύουν γύρω από έναν αριθμό: 2008.
Είδα την οικογένειά μου να θέλει και φέτος να με κάνει ευτυχισμένη.
Είδα και κάτι νευρικό, μα άδειο γύρω μου. Ανθρώπους να επισκέπτονται τους ορόφους και τα εμπορεύματα πολυκαταστημάτων, ένα θέαμα σχεδόν τρομακτικό και δρόμους, μεταμεσονύχτια, αδειανούς και μόνους. Λες και ο χρόνος έφυγε, άλλαξε σε κάποιο μυστικό καμαρίνι. Σε κάποιο από τα μπουγιόζικα δοκιμαστήρια. Λες και το 2008 μπήκε πατώντας στις μύτες των ποδιών του.