τζογάρεις στη μοίρα σου;
demon January 5th, 2008
(Πηγή εικόνας: tradescadia.blogspot.com)
Κάθομαι μέσα στο μαύρο και παίζω με τις σκιές στον τοίχο. Τα κεριά μου είναι σαν τη χρυσόσκονη που αφήνουν πίσω τους οι κομήτες των ξωτικών. Το σώμα του σπιτιού δονείται από το “Oceans of time” του Axel Rudi Pell.
–> “The dust turned to stone, and the black moon touched the dawn
as we tried to get out of this world of burning fear ooh…
… Passed the black moon on our way
We’re sailing on the oceans of time”
Ωκεανοί του χρόνου, ωκεανοί του πόνου, ωκεανοί του παρόντος, έτοιμοι να κατασπαράξουν όποιο κομμάτι τολμήσεις να αφήσεις πίσω.
Έκοψα κι εγώ την πίτα. Κι έψαξα πολύ για το φλουρί. Έψαξα για ένα πολύ μικρό κομμάτι χρυσού εκεί μέσα, ανάμεσα στο ζυμαράκι και το τρίμμα. Έψαξα για εκείνο που το λένε τύχη και που όλοι θέλουν με κάθε τίμημα να το αποκτήσουν. Το μαγικό φλουρί, το γούρι της νέας χρονιάς.
Έψαξα και μέσα μου. Βούτηξα στα λιμνάζοντα νερά που σχηματίζει στην ουρά της, στο τελείωμά της η ψυχή μου. Κάθισα στην αιώρα με το βλέμμα προς τις ρίζες. Κι έκανα πέρα με τις παλάμες μου τα φυλλαράκια και τα αγριόχορτα. Σχημάτισα μια τρίχινη σκούπα με τα μαλλιά μου και μαγνήτισα όλη τη σκόνη.
Και με βήμα γοργό και με τα χέρια απλωμένα πέρασα την πύλη του δάσους και χτύπησα την πορτούλα στο σπίτι. Θες την τύχη; Κράτησέ την και δώσε μου τη ζωή. Θες μαγεία; Κράτα την κι αυτή και δώσε μου τους δείκτες. Να σταθώ απέναντι από τον άνεμο και να ρουφήξω όλη τη δίνη.
Θέλω να κάνω τραμπάλα, να παίξω κρυφτούλι στο ταβάνι. Να κάνω τσουλήθρα και να προσγειωθώ στα χείλη σου, να σκίσω τον πάγο όλου του κόσμου με τα πέδιλα των ματιών μου και να μπω μες την καρδιά σου για ένα κομμάτι φλόγας.