Ο ήχος του χρόνου

demon January 23rd, 2008

Ναι, μπορούμε να προκαλέσουμε πράγματα γύρω μας.

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι γεννημένοι μάγοι, κι άλλοι που είναι μάντεις.

Άνθρωποι που είναι ξωτικά, κι άλλοι που υπάρχουν ως νεράιδες, σε αυτή τη διάσταση.

Υπάρχουν και οι δαίμονες, αλλά και οι Θάνατοι.

Από νωρίς πίστεψα πως ήμουν ξεχωριστή. Δε θα αναλύσω τις σκιές από τα σημάδια, διότι τότε αυτό θα γίνει και ο “τάφος” μου, θαρρώ. Ένα αμιγώς εγωιστικό, εγωκεντρικό και ναρκισσιστικό κείμενο. Όχι ότι δεν είμαι εγωκεντρική. Βαθύτατα!

Λοιπόν…

Εν πάσει περιπτώση, από πολύ μικρή, τα μάτια μου τρυπούσαν το βλέμμα του απέναντι. Κάρφωνα αχτίδες στα σωθικά του άλλου και του έκλεβα ατάκες, σκέψεις, ζωή.

Έβλεπα όνειρα κι όπως αποκωδικοποιούσα ό,τι θυμόμουν και αντιλαμβανόμουν, συνέβαιναν πραγματάκια που “κολλούσαν”.

Σκεφτόμουν πρόσωπα και ερχόντουσαν κοντά μου.

Με θύμωναν πρόσωπα και τους συνέβαιναν πράγματα.

Ποθούσα και είχα. Μα πονούσα. Πολύ. Και κάποια στιγμή καταρράστηκα και ξόδεψα. Έχασα. Θυσίασα.

Άλλο.

Έχω πει πως δεν πιστεύω στην τύχη, στο τυχαίο.

Για μένα, τα περισσότερα πράγματα έχουν ένα λόγο που συμβαίνουν. Κι αυτός είτε αποδεικνύεται άμεσα, αναλόγως πώς έχεις ερμηνεύσει εσύ αυτό που “είδες”, είτε σχετικά σύντομα.

Κι όλα δένουν, μπαίνουν σε μια σειρά. Και χαίρεσαι που συνεργάστηκαν ένστικτο, διαίσθηση, παρουσία και μαγεία. Χαίρεσαι που το φάντασμά σου από κει πάνω, έβαλε το χεράκι του και δεν έμεινε απλός θεατής.

Ηλεκτρομαγνητικά κύματα… Θερμότητα… Έλξη… Δύναμη… Αυθυποβολή…  Αύρα… Επιρροή… Πίστη

Πομπός και δέκτης

~

Άλλοι προκαλούν, άλλοι βλέπουν, άλλοι ερμηνεύουν, άλλοι νιώθουν, άλλοι είναι ενεργητικοί και μεταφέρουν, άλλοι φωτίζουν και διαπερνούν, άλλοι χτυπάνε κι άλλοι σκοτώνουν για να κλέψουν τους ήχους του χρόνου.

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us

6 Responses to “Ο ήχος του χρόνου”

  1. princesson 23 Jan 2008 at 01:28

    Ποσο διαφορετικός θα ηταν ο κοσμος μας αν απλά βλέπαμε τη μαγεία στο καθετί… Κι αν νιώθαμε το ιδιο ευαλωτοι και παντοδύναμοι την ιδια στιγμή…

  2. demonon 23 Jan 2008 at 01:41

    Τότε, φαντάζομαι, θα ήμασταν τόσο μικροί όσο μεγάλοι είμαστε. Και τόσο μεγάλοι όσο μικροί είμαστε. Στις στιγμές και μόνο.

  3. princesson 23 Jan 2008 at 01:53

    Μα τι ειναι η ζωη εκτος απο στιγμές καλη μου;

  4. demonon 23 Jan 2008 at 02:24

    Όνειρα? Χρώματα? και στιγμές φυσικά. Πολλές-πολλές στιγμούλες που μετρούν ανάποδα το χρόνο.

  5. Μενεξεδιάon 29 Feb 2008 at 15:48

    Να σε προσέχω δηλαδή :) :Ρ Ναι βρήκες ακριβώς το κείμενο…

  6. demonon 29 Feb 2008 at 16:13

    Συμπλέουμε… θετικό.

Trackback URI | Comments RSS

Leave a Reply