Γαμώ το κρύο μου
demon February 24th, 2009
Όποιος οδήγησε ειδικά σήμερα το μηχανάκι του, τείνω να πιστέψω ότι έκανε ψιλο-θρίαμβο. Πάγωσα ολόκληρη. Ο λαιμός, τα χέρια αλλά κυρίως τα πόδια μου.
Πήγα δουλειά το απόγευμα κι έκανα πόσα λεπτά να συνέλθω από το ψύχος που με μαστίγωσε μαζί με τα χιλιόμετρα. Αν και σήμερα, οδήγησα σαν κότα. Είχα διάθεση να πάω αργά. Όχι όπως συνήθως, σκοτωτή.
Και το βράδυ, όταν πια γύρισα σπίτι πονούσα ολόκληρη από το κρύο. Ειδικά τα πόδια μου είχαν γίνει πύρινα. Και μόνο όταν βυθίστηκα στο καυτό νερό, κατάφερα να συνέλθω.
Κι εγώ που νόμιζα ότι φεύγει ο χειμώνας. Άντε να έρθει η άνοιξη γαμώτο. Άντε να ανοίξει το μυαλό μας.
Να εξαφανιστούν και ο πάγος και το ψύχος. Και κάπου εκεί ανάμεσα να αρχίσουμε να ονειρευόμαστε κεράσια…
Νομίζω τελικά ότι ο καιρός είναι η μόνη ενδιάμεση κατάσταση που γουστάρω. Άνοιξη ή το πολύ φθινόπωρο. Τίποτα άλλο. Κανένα άκρο. Και μόνο σε αυτό τον τομέα. Γλυκιά εποχή. Γλυκός ύπνος. Δροσερά όνειρα.
Πηγή εικόνας: 0-bluemoon-o.deviantart.com
Πάντως εγώ ζηλεύω το Χειμώνα, γιατι κάθε χρόνο …συνοδεύει την ‘Ανοιξη
Ο καιρός όμως έχει γυρίσματα, φλού-φλη.