Πατημασιές στον αέρα
demon April 25th, 2009
Κοίτα τι διάλεξε ο ουρανός για μένα απόψε. Τι νυχτερινό, αδιάκριτο κέντημα κρατά στα χέρια του, για να με σκεπάσει με αυτό. Έτσι. Σα φέρετρο αστρικό.
Να με ρουφήξει, να με ταλαντεύσει, να με ντύσει σέρνοντάς με πάνω σε φωτεινές καμινάδες.
Τα νύχια μάκρυναν απότομα σήμερα. Και χτες το ίδιο. Σα να μην υπήρξε ποτέ καρδιά, ποτέ συγκίνηση, ποτέ ταξίδι μαζί σου.
Και τώρα, ρουφάω φυσαλίδες και το χτες. Για να δω καλύτερα το αύριο. Να αλαφρύνω, να ματώσω για να μπορέσω να στεγνώσω. Να βάψω, να αρρωστήσω, να κάνω μπουγάδα ό,τι μπορώ να αφήσω επιτέλους πίσω!
Πηγή εικόνας: grace-note.deviantart.com
“Για εσένα” απόψε μου δείχνεις μπερδεμένη ανάμεσα στο τι σε ενοχλεί περισσότερο τελικά… Είναι αυτό που θες να πιστεύεις ή κάτι άλλο που δεν θές να ξέρεις…
Υπάρχουν μερικοί θυμοί που είναι μόνιμοι, dada. Άλλοτε κρύβονται κι άλλοτε κάνουν τσα! Παίζουμε λοιπόν?
Παίζουμε…
Εγώ θα κρύβομαι και εσύ θα ψάχνεις τον θυμό σου…
Αν τον βρείς θα κρύβεσαι εσύ…
και εγώ θα κυνηγάω “μάγισσες” “δαίμονες”…
Ώστε αυτοί ήταν πάντα οι θυμοί σου ε; Οι μάγισσες και οι δαίμονες; Αλλά δεν το γνώριζες. Ενδιαφέρον.
“Μάγισσες” και “δαίμονες” συναντώ στην ζωή μου αλλά δεν έτυχε να σταματήσω να χαιρετίσω…
Αλλά ξέρω ότι είναι εκεί…βλέπω …αισθάνομαι…
Τώρα η πηγή είναι ΕΚΕΙ δροσερή γάργαρη ποιητική, σε “μαγεύουν” οι στίχοι του νερού την ακούς αλλά δεν την βλέπεις…
η δίψα μεγαλώνει οι αισθήσεις “διαμονίζονται”…
knock on my door if you please. αυτό ακριβώς!
Knock ..knock…
Απόρθητο το κάστρο…γιγαντένιες οι πόρτες…
Ο ήχος “κουφός”…
Έξω και μέσα οι “οχτροί”… αλλά τα κάστρα πέφτουν συνήθως “από μέσα”…