Και στην επόμενη ζωή…
demon April 15th, 2010
Το ένστικτό μου δεν είναι πια τόσο καλοκουρδισμένο όσο ήταν για όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου. Και αιστάνομαι σα να μην έχω εκείνη τη μαγική ικανότητα να διαβλέπω, να καταλαβαίνω, να ερμηνεύω. Κάτι μου λείπει. Ναι, μου λείπει πολύ είναι η αλήθεια, γιατί στηριζόμουν πάντα στο ένστικτό μου. Πάντα.
Τα τελευταία χρόνια λοιπόν φοβάμαι μη χάσω τους γονείς μου. Δεν είναι ότι μεγαλώνουν. Ότι γερνάνε, γιατί αυτή είναι η αλήθεια όσο κι αν δε μ’αρέσει. Δεν είναι όμως αυτό. Γιατί δεν είναι τόσο μεγάλοι, μη φανταστείς. Δεν είναι ότι φοβάμαι μην τους χάσω. Αν και όντως φοβάμαι. Έχουμε μια δυνατή σχέση, αν και πολύπλοκη και έντονη τον περισσότερο καιρό.
Είναι όμως ότι το ένστικτό μου έλεγε πως κάτι θα χάσω που αγαπώ πολύ. Και τρόμαζα. Όμως δε συνέβη. Ευτυχώς. Ευτυχώς! Φυσικά και θα συμβεί. Κάποτε. Ας είναι κάποτε…
Οι γονείς μου γύρισαν από την Ιαπωνία. Wow, ναι! Κάθε μέρα, όλο αυτό το διάστημα που έλειπαν, κοιτούσα ψηλά στο συννεφάκι μου κι έλεγα: “Οι γονείς μου είναι στην Ιαπωνία” και έσκαγα ένα τρελό χαμόγελο. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη. Επέστρεψαν. Μου έλειψαν και θα τους δω σήμερα, επιτέλους!
Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής. Αν και ξέρω ότι δε θα το διαβάσουν ποτέ. Γιατί φυσικά δε με διαβάζουν. Πριν το πω, να σου εκμυστηρευτώ πως σήμερα, νωρίτερα, σκεφτόμουν ότι η μάμα μου δε μου έχει ζητήσει ποτέ της τίποτα. Δεν ξέρω πώς προσγειώθηκε αυτή η σκέψη στη φωλιά του μυαλού μου, αλλά για κάποιο λόγο ξεπήδησε μέσα από τη φουσκίτσα της. Όντως. Θυμάμαι μόνο πριν λίγα χρόνια που μου ζήτησε να πεταχτώ σε έναν ορειβατικό σύλλογο στα Εξάρχεια, όπου ζούσα, για να πληρώσω για μια εκδρομή που θα πήγαινε. Αυτό. Δε θυμάμαι κάτι άλλο. Ποτέ…
Τις τελευταίες 4 ώρες έκατσα και δούλεψα πάνω στο βιβλίο του πελάτη μου. Το τελείωσα!!! Το είχα βάλει στόχο. Και μετά είδα στο ψηφιακό γραφτήρι μου, το AC/Ryan το τελευταίο επεισόδιο της σειράς “Lipstick Jungle”. Μ’αρέσει. Δεν έχει καμία σχέση με το βλαμμένο “Sex & the City”. Εδώ τα πράγματα είναι προσγειωμένα και όχι επιχρυσωμένα… Και τώρα είπα να μπω και να σου γράψω.
Να σου πω ότι…
Μακάρι και στην επόμενη ζωή να σε έχω μάνα μου! Θα είναι τιμή μου, ειλικρινά.
Και μακάρι και στην επόμενη ζωή να σε έχω πατέρα μου. Θα είμαι ιδιαίτερη τυχερή αν συμβεί αυτό.
Όπως μακάρι και στην επόμενη ζωή να έχω τη Βούλα πεθερά μου (κλείσαμε 2 μήνες σήμερα). Αλλά να έχουμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας. Ίσως αυτός ο χρόνος απλώς να μας κάνει να μισηθούμε τελικά. Αλλά αξίζει τον κόπο. Τις αγκαλιές που θα σου δώσω, αιστανόμενη κάθε φορά ότι τις χρειάζεσαι!
Λοιπόν κοίτα. Ξέρω ότι δε θα με διαβάσεις ποτέ. Λίγο με νοιάζει αυτό. Απλώς ήθελα να σου το πω, εντάξει; Να το γράψω εδώ μέσα.
Σε θέλω μάνα μου και στην επόμενη ζωή. Οκ? (υποσχέσου…)
Πηγή εικόνας: lostinlight666.deviantart.com
Τι όμορφη εγγραφή! Πόσο σε καταλαβαίνω σε αυτό το θέμα των γονιών!
Ειναι τύχη να εχει κανείς καλούς γονείς …
Το λεω αυτο επειδή εχω δει άλλων γονείς να αγαπούν τα παιδιά τους αλλα με τρόπο τυφλό, μονόπλευρο, αλαζονικό, αυτο δεν ειναι αγάπη, ειναι κατι που θα το αναλύσω σε κάποια ανάρτησή μου στο μέλλον.
Κάθε γονιός κάνει το καλύτερο που μπορεί για το παιδί του και το παιδί ξερει οτι υπάρχει κάπου εκει η -δεδομένη- αγάπη απο τους γονείς του.
Δεν εχω ιδέα πώς θα νιώσω πραγματικά οταν τους χάσω.
Χαίρομαι Πέτρο… Δεν είμαι μόνη λοιπόν.
Α ρε Johnny boy. Είναι τόσο λίγοι οι γονείς που τους αξίζει να είναι γονείς και που μπορούν να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους προς τα παιδιά τους, όσο λίγοι είναι τελικά και οι άνθρωποι εν γένει, που μπορούν να δείξουν πώς νιώθουν, ακόμη και στο σύντροφό τους. Δίχως εγωισμό και δεύτερες σκέψεις : )