Archive for the 'Bubbles' Category

… 7 και σήμερα! Όχι που θα το ξέχναγα…

demon April 24th, 2010

Κάποτε μια γνωστή τότε, άγνωστη σήμερα, μου είπε ότι φημίζομαι για τις αντίστροφες μετρήσεις μου. Όπως και να το κάνουμε, τη λατρεύω τη μέρα των γενεθλίων μου και είναι… κατάδική μου! Ή έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω.

Οπότε μετρώ 7 μέρες και προσπαθώ φέτος να προετοιμαστώ ψυχολογικά γι’αυτό το μοναδικό, συνταρακτικό όσο και… επεισοδιακό συμβάν! Πριν από 30 και κάτι χρόνια γεννήθηκα ρεεεε. Φέτος, η αλήθεια είναι ότι με έχουν πιάσει εξ απήνης τα γενέθλιά μου. Αλλά δεν μπορώ να τα καθυστερήσω λιγάκι ακόμη, γαμώτο… Κάνουν κι αυτά του κεφαλιού τους.

Οπότε τι μου μένει; Ψηλά το κεφάλι, ψυχή στο κέντρο και δαχτυλάκια καρφωμένα στο πάτωμα, να μετρώ, να προσμένω και ναι, τελικά… Και φέτος θα μου αρέσει αυτή η μέρα γαμώτο. Και το 2ήμερο γλέντι που τη συνοδεύει ΠΑΝΤΑ!

7 και σήμερα. Cheers!

Πηγή εικόνας: yad-ee.deviantart.com

Διαδηλώνοντας στο… πουθενά (εκεί ζω)

demon April 22nd, 2010

Έβαλες εσύ τον κωλάρα σου στο πεζοδρόμιο από τις 07:50, που αν δεν απατώμαι είναι ακόμη ώρα κοινής ησυχίας παρακαλώ, πήρες την ντουντούκα, έστρωσες το ψευτο-χαρτάκι, κρέμασες το πανό μέσα από δύο στήλους, μοίρασες και πέντε flyer, έκλεισες και την είσοδο προς το  σούπερ μάρκετ με τελείως “έτσι θέλω!” τακτική και… γέμισες τον τόπο με συνθήματα ανά μία ώρα. Σαν τον κούκο δηλαδή.

Ήθελα να ήξερα, τα μαλακισμένα απέναντι από το σπίτι μου, ηλικίας 19-24, που εναλλάσσουν βάρδιες γελοιωδώς μεταξύ τους, που από τις 07:50 μέχρι τις 19:00 χτες ήταν απέναντι και ανά μία ώρα, ακόμη και μεσημεριάτικα, έσκουζαν κάτι ανύπαρκτα, είναι τελείως βλαμμένα; Τουλάχιστον πληρώνονται για να με ενοχλούν;

Ρε συ Αλέκα… πάμε καλά ρε; Θέλετε να περάσετε το μήνυμά σας, και βρήκατε να ‘ρθείτε και να τη στήσετε στην Πατησίων απέναντι από το…. πουθενά; Εδώ δεν έχει, αν δεν σου τα έχουν πει, ούτε υπουργεία, ούτε υφυπουργεία, ούτε σπίτια πολιτικών και γραμματέων, ούτε και θα περάσει κανείς επίσημος για την επόμενη δεκαεία!

Τι τη στήσατε εδώ ρε; Για να ενοχλήσετε όσους δουλεύουν, όσους κοιμούνται, όσους ζουν; Λίγοι μας ενοχλούν και ήρθατε κι εσείς; Άσε που τη στήσανε έξω από ένα σούπερ μάρκετ της συμφοράς και δεν αφήνουν τον κοσμάκη να μπει, να δουλέψει, να ψωνίσει! Η μεγάλη πλάκα δε είναι, ότι με τον άντρα βάζαμε στοίχημα ότι θα έχουν κάνει “κόμμα” με τους Πακιστανούς που αραδιάζουν τα πανέρια τους απέναντι κι ότι θα είναι η… χαρά και η αλληλεγγύη του ναύτη!

Διαψεύστηκες φίλε μου! Γιατί οι Πακιστανοί λίγο εκτίμησαν τα 25 μαλακισμένα του ΚΚΕ που την έστησαν στο φαρδύ πεζοδρόμιο της Πατησίων. Το μόνο που αντιλήφθηκαν από αυτή τη μικρή “φιέστα”, είναι ότι εξαιτίας των βλαμμένων, έχασαν το μεροκάματό τους. Κι αυτοί! Όπως κι εγώ δηλαδή… Πάλι!

Γιατί δεν είχαν που να στήσουν τα πανέρια. Οι ΚΚΕδες τους είχαν πάρει τη θέση, βλέπεις. Κι αφού απηύδησαν οι Πακιστανοί, τσακώθηκαν το απόγευμα χτες με τους “διαδηλωτές” που μάχονται για το ψωμί, την ασφάλιση και τη δουλίτσα μου/σου/του και τους είπαν να πάνε από κει που ήρθαν! Αμέ! Τους είπαν να φύγουν! Οι Πακιστανοί στους ΚΚΕδες.

Κι αυτό έκαναν δηλαδή οι άνθρωποι… Μόνο που ήρθαν και σήμερα! Απρόσκλητοι πάλι. Και τη στήσαν ξανά απέναντι. Έξω από το σούπερ μάρκετ. Ακατανόητα πράγματα.

Κανείς δεν έδωσε μάχη για μένα όταν έχασα τη δική μου δουλειά. Όταν μου φέρθηκαν σκάρτα. Όταν έκλεισε η εφημερίδα που έκανε την αρπαχτή της, χωρίς καν να τηρήσει τα προσχήματα. Φυσικά, κανείς δεν έκαψε την Αθήνα κι όταν τινάχτηκε στον αέρα και ο 15χρονος Αφγανός. Πακιστανός; Να με συμπαθάς. Τι άκουσα; Ο μπαμπάς του έρχεται στο “Κυριακάτικο Παζάρι” και πουλάει πραμάτεια για να ζήσει την οικογένειά του… Αλήθεια, γνωρίζεις ποιο είναι αυτό το περιβόητο, εξωτικής ονομασίας, Κυριακάτικο Παζάρι;;; Είναι το πανερο-πάζαρο, το άναρχο, το χύμα, το “τη στήνω έξω από το μαγαζί σου μαλάκα μαγαζάτορα”, που πραγματοποιείται στα φαρδιά-πλατειά πεζοδρόμια της Πατησίων! Περίμενες κάτι άλλο; Κάτι πιο… exotic; Θα σε απογοητεύσω.

Τα βλαμμένα από απέναντι μπορούν να φύγουν; Ρε Αλέκα, αν θέλετε τόσο να ενοχλήσετε, είναι λίγο γελοίο να ενοχλείτε αυτούς που σας στηρίζουν, δε νομίζεις; Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να βρείτε πού μένουν όλοι αυτοί, που κατά καιρούς τους βάζουν βόμβες κι άλλα χαριτωμένα. Εκεί να τους στείλεις! Γιατί από εδώ… ούτε το Alter δεν περνάει!

anarchy1.jpg

Καίγεται η ζωή σου…

demon April 9th, 2010

Κάτι καίγεται. Κάθομαι στο σαλόνι και χαζεύω διάφορες εκπομπές που έγραψα πρόσφατα στο AC/Ryan. Και ξαφνικά το σπίτι γεμίζει χαλασμένη, καμένη μυρωδιά.

Πετάγομαι στο μπαλκόνι και βλέπω καπνούς να διαγράφονται μέσα στη λάμπα της ΔΕΗ. Σκέφτομαι να πάρω τηλέφωνο την Πυροσβεστική Υπηρεσία. Κοιτάζω τριγύρω. Από που προέρχεται;

Μέσα σε 2-3 λεπτά εμφανίζεται 1 περιπολικό κι αμέσως μετά άλλα δύο. Πυροσβεστικό ακόμη πουθενά. Θα το έχουν ειδοποιήσει όμως, δεν μπορεί. Από που προέρχεται η φωτιά; Ακόμη δεν ξέρω. Κάπου στα αριστερά μου. Προς τη δική μου μεριά.

Μέσα σε 5 λεπτά έρχονται 2 πυροσβεστικά οχήματα. Βλέπω που σταθμεύουν. Είναι το επιπλοποιείο παρακάτω; Μήπως τα γραφεία της ΕΛΜΗ; Σε λίγο καταφτάνει και τρίτο πυροσβεστικό.

Πολύς καπνός. Ακόμη περισσότερος τώρα. Και μυρίζει έντονα, ακόμη και με τα πάντα κλειστά. Σαν πλαστικό να καίγεται. Σα διάφορα υλικά…Τι σκατά.

Ευτυχώς έχω βάλει το Μάτι μέσα. Κι ευτυχώς ο άντρας κοιμάται και δεν έχει πάρει χαμπάρι. Τι σκατά?!

Πριν μερικά χρόνια σιχτίριζα για τη δουλειά, για τα ταλέντα μου που πήγαιναν χαμένα, για το μισθό μου που σε καμία των περιπτώσεων δε μου άξιζε. Σιχτίριζα τον κάθε χαμένο, απατεώνα (και όχι απατεωνίσκο) εκδότη που έκανε την αρπαχτή του κι εγώ βρισκόμουν κάπου εκεί μπλεγμένη. Σε ένα κλείσιμο εφημερίδας, σε μια μαλακισμένη συμπεριφορά, σε έναν ψωνισμένο πλην όμως ατάλαντο βοηθό εκδότη που όριζε… Και σιχτίριζα την επαγγελματική μου τύχη. Την ταλαιπωρία που έζησα ανάμεσα και στις καλές στιγμές.

Ήταν στιγμές όμως.

Και τώρα. Να φεύγουμε για Πάσχα και να μένουν κάποιοι πίσω για να “φυλάνε τα Πατήσια. Μη μας τα πάρουν”. Πες το ψέματα. Μας τα έχουν “πάρει” όμως προ πολλού.

Βόμβες τριγύρω, δολοφονίες παρακάτω, μαχαιρώματα στη γωνία, πυρκαγιά μια ανάσα μακριά… Λες και βρεθήκαμε στο μάτι του κυκλώνα χωρίς να το έχουμε ζητήσει. Και χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει.

Τι λέτε ρε… Θα με διώξετε από τη χώρα μου γαμώτο; ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΖΗΣΩ. Γιατί αν εξαρτιόταν από μένα, θα είχα φύγει προ πολλού από δω “μέσα”. Αϊ σιχτίρ!

Όχι πως είναι “ελληνικά” τα Πατήσια δηλαδή. Μη χεστούμε. Πού το είδες! Είδες εσύ Έλληνα; Τους μέτρησες κιόλας? Τόσοι λίγοι ε…?

E λοιπόν θα το πάρω από τη μαυρίλα του το πράγμα: Δεν πρόκειται να ξαναφτιάξουν τα πράγματα. Εάν δε βαρέσει στ’αλήθεια διάλυση η γΕλλαδίτσα μας, να πατώσει πιο κάτω κι από την άμμο, ώστε να φύγουν όσοι πρέπει να φύγουν μια και δε θα έχουν να τα κονομήσουν πια εδώ, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι.

Όσο αιστάνονται ότι είμαστε μια μικρή γη Επαγγελίας, εδώ θα μένουν. Πρέπει να πατώσουμε στα αλήθεια. Να βγούμε στην ξηρά ακόμη κι εμείς οι Έλληνες. Ποιος τα λέει αυτά, εγώ… Χα. Που μέχρι να έρθω στα Πατήσια, ήμουν υπέρ της αλλοδαπίας.

Ρε φίλε, πες μου που να πάω να ζήσω; Και γιατί να πρέπει να αφήσω αυτό το σπίτι; Που το νοικιάζω, που το αγόρασα, που το κληρονόμησα; Γιατί να μην μπορώ να περπατήσω τη βόλτα μου όταν πέσει ο ήλιος; Γιατί να μην μπορώ να φερθώ όπως αιστάνομαι, να ντυθώ όπως είμαι, να κρατώ τη ζωή μου; Ε?!!!

fire.jpg

ΘΕΛΩ SEX!

demon April 5th, 2010

Με τρελαίνει όλο αυτό. Κοιτάγματα, επιθυμίες, κενά και μετά… «θέλω» που δε θα εκπληρωθούν anytime soon. Τώρα μου έρχεται συνεχώς η ατάκα της μάνας στο μυαλό: «Ο άντρας μου θέλει και προσπαθεί όλη την ώρα, αλλά εγώ…». Τελικά όντως, οι άντρες θέλουν συνεχώς σεξ? Όντως?? Μπα…

Κάθομαι εδώ, ανάμεσα σε πιάτα γεμάτα χαρά και θύμισες, γεύσεις και υπολείμματα και δεν μπορώ να το φχαριστηθώ όλο αυτό για κάποιο λόγο.

ΘΕΛΩ SEX~ ΘΕΛΩ!

Θέλω απλώς να δακρύσω κάτω από την ομπρέλα του ήλιου και να σωθώ…

Πηγή εικόνας: d-e-v-i.deviantart.com

Παίρνω τα πατουσάκια μου και την κάνω!

demon March 30th, 2010

Φεύγουμε…

Αφήνουμε το κλεινόν άστυ που ούτε αυτό μας αντέχει μεταξύ μας, και πετάμε για Χαλκιδική.

Για Πάσχα, για ανάλαφρες -ελπίζω αυτή τη φορά- αναμνήσεις, όσο γίνεται, για βροντερά γέλια, τα οποία μαζί με τη διάθεσή μας και την ανάγκη μας για διάλειμμα, θα ξορκίσουν θανάτους, μαυρίλες, βάρη, αγωνίες και προβλήματα.

Αυτό είναι για μας η Χαλκιδική, νομίζω. Ένα διάλειμμα, μίνι διακοπές, συνεύρεση με αγαπημένο πρόσωπο -ένα, πια- και ανάσες που μοιάζουν περισσότερο με σπασμωδική αναζήτηση οξυγόνου.

Δεν ξέρω ακόμη πώς θα κυλήσουν οι αρκετές μέρες που θα μείνουμε πάνω. Ούτε ξέρω εάν τελικά βαρεθώ, μείνω πολύ μόνη. Θα έχω συντροφιά το laptop, τις σκέψεις που πάντα τόσο μελαγχολικά γεννιούνται εκεί πέρα, τις πράσινες νωπές θύμησες και τα γατούνια που δε λείπουν ποτέ από το χειμωνιάτικο σκηνικό.

φιλιά, καλό Πάσχα, καλή ξεκούραση. Cheers!

Πηγή εικόνας: ksabina.deviantart.com

Ζώντας μέσα σε τσιχλόφουσκα

demon March 29th, 2010

Χτες (Σάββατο) απόλαυσα τον εαυτό μου. Έχω εδώ και αρκετό καιρό χαλασμένη διάθεση. Πως λέμε χαλασμένο στομάχι; Ευτυχώς όχι αυτό.

Κι έτσι, αποφάσισα να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου. Μικρά, φιλήδονα, μάταια και σαχλά πραγματάκια που καμιά φορά είναι ικανά, αν και ανέλπιστα είναι η αλήθεια, να σε τονώσουν.

Μια και δυο, αποφάσισα να πάω σε ένα ινστιτούτο ομορφιάς, ξέρεις, από αυτά που κοροϊδεύουμε εμείς οι σώφρονες άνθρωποι, που εκτιμάμε το χρόνο μας και απέχουμε από κουτσομπολιά και γυναικεία χάχανα. Εντούτοις, το αποτόλμησα. Τους βρήκα μέσω Internet, έκλεισα δειλά ραντεβού, μπήκα ακόμη πιο δειλά, κάθισα, περίμενα και μισή ώρα και μετά από αυτή την καθυστέρηση περιποιήθηκα τον εαυτό μου. Χαλάρωσα, γέλασα κι αιστάνθηκα όμορφη ξανά.

Και μετά, περπατώντας προς το σπίτι, σταμάτησα και σε ένα τεράστιο, χλιδάτο αν και συνοικιακό κομμωτήριο, άνευ ραντεβού, και έφτιαξα τα μαλλάκια μου (που σημαίνει, τα ίσιωσα).

Κι έτσι, φτάνοντας πια στην εξώπορτα του σπιτιού μου, ήμουν ξανά ανάλαφρη, ανανεωμένη (το βασικό!) και το “εγώ” μου είχε γίνει και πάλι υπαρκτό…

P.S. Καλή, ΜΕΓΑΛΗ βδομάδα guys (αλήθεια είναι μεγαλύτερη από τις άλλες;!)

Πηγή εικόνας: longeye33.deviantart.com

Να την πατάς από το antivirus… δε λέει!

demon March 22nd, 2010

Την πάτησα κι εγώ, όπως όλος ο πλανήτης. Διαγαλαξιακό πρόβλημα μας χτύπησε, παίδες! λολ. Εμένα με βρήκε από το BitDefender. Άνοιξα η καλή σου το βραδάκι του Σαββάτου τον υπολογιστή μου. Ευτυχώς που έλειπα όλη μέρα και δεν τον είχα ανοίξει το πρωί να δουλέψω πάνω στα κείμενα του ενός πελάτη. Θα είχε πάθει ζημιά ΚΑΙ το Word.

Το άνοιξα λοιπόν το pc αργά, πάω στον Firefox, μου πετάει κάτι κουλά το Bit για Bit περί ιού… ψεύτικου όμως! Κλείνω τα περισσότερα tabs, θεωρώντας πως κόλλησε ΠΑΛΙ, αλλά κρασάρει και κάνω restart. Ευτυχώς ανοίγει χωρίς ζοριλίκια. Ξαναπροσπαθώ τον Firefox, τα ίδια. Δεν ανοίγει τίποτα, όλα κολλημένα, μαγική εικόνα!

Κλείνω το pc αυτή τη φορά. Με το που το ξανανοίγει, ευτυχώς βάζουν μπροστά τα έξυπνα Windows τη λειτουργία restore τους. Τη σταματάω όμως, μη ξέροντας τι συμβαίνει ακόμη και αφού μπω, ανοίγω τον Chrome αυτή τη φορά. Δεν παίζει τίποτα.

Κλείνω το pc κι αφήνω να ολοκληρωθεί το restoration όταν το ξανανοίγω. Έχω ενημερωθεί εντωμεταξύ ότι ιός χτύπησε τα δημοφιλέστερα προγράμματα Antivirus στον γαλαξία μας. Βλέπε Norton, Panda, Bit κλπ.. Οπότε, μόλις μπήκα στα Windows, ανοίγω manually το Bit και το βάζω να κάνει update για να κατεβάσει το patch. Εντωμεταξύ είχε περάσει 1 ώρα χαλαρά.

Κι όταν πια ολοκληρώθηκε η διαδικασία, είχα χάσει όλα τα tabs του πάντα προβληματικού Firefox, ενώ ο Chrome στάθηκε παλικάρι!

Νομίζω πως τη γλίτωσα φτηνά…

P.S. Τι κίνηση ήταν αυτή, Κυριακάτικο; Wow… Έτσι θα είναι από δω και πέρα ε; Όταν έχει καλό καιρό, ε; Γαμώτο. Α, και που είστε: Πατήσια, δεν είναι μια μίζερη, ξιπασμένη περιοχή, αλλά μια εξωτική, πολυπολιτισμική, έθνικ γειτονιά, με σύνθετη δομή. (εδώ γελάνε) Ε ρε μαλακίες…

P.S. Καλή μας βδομάδα, “κρυωμένε” γαλαξία!

Πηγή εικόνας: waldemar-kazak.deviantart.com

Μια νύχτα στην Πλάκα με βροχή και τακούνι!

demon March 14th, 2010

Εγώ ξέρω απλώς ότι ο άντρας μου έστειλε μήνυμα κατά τις 00:20 ότι βρέχει (στα Πατήσια) και 3 και κάτι ώρες αργότερα όταν έβγαινα από το “Ζυγό” έβρεχε πολύ ψιλά αλλά αρκετά στην Πλάκα. Και είχε την πλάκα του όλος αυτός ο κόσμος σαν ποταμάκι, να λικνίζεται και να πηδά σα βατραχάκι στις πλάκες της Κυδαθηναίων. Και ήταν πράγματι αλλόκοτη αυτή η βροχή: πολύ-πολύ ψιλή σα χάντρες από διαλυμένο κολιέ, να πέφτει στο πλακόστρωτο της γης.

Πολλά “σα” έχω χρησιμοποιήσει ήδη… Mmm….

Ναι, λοιπόν. Πήγα στο “Ζυγό”. Εγώ που δε συνηθίζω να βγαίνω πλέον Παρασκευο-Σάββατα ούτε και να πηγαίνω σε μαγαζιά που συγκεντρώνουν τόσο κόσμο. Δεν έπεφτε καρφίτσα, υπόψιν.

Αλλά ο Μαχαιρίτσας μου αρέσει. Και η παρέα ήταν καλή. Και η πρόταση, επίσης συγκυριακά συμπαθητική.

Να πω ότι για μένα, το πρόγραμμα ήταν άνισο. Δηλαδή χόρτασαν σκηνή, χειροκρότημα και κέφι τα “Κίτρινα Ποδήλατα”, η Αφροδίτη Μάνου και σε δεύτερο πλάνο ο Γιάννης Κότσιρας, που προσωπικά δε μου κάνει κάτι ιδιαίτερο. Βασικά δε μου αρέσουν τα τραγούδια του. Αλλιώς η σκηνική παρουσία, μια χαρά.

Λαυρέντη δεν χόρτασα, αν και τον είχα δει στο σχήμα με τον Ζουγανέλη-Παπακωνσταντίνου κι εκεί δώσαν ρέστα. Ήταν όλοι τους ένας κι ένας και είχαν δέσει ΚΑΙ μουσικά!

Όχι όμως σε αυτό το σχήμα. Από μουσική, ξεσηκωτική “αλητεία” του σήμερα στα μπασταρδεμένα ταγκό που θύμιζαν Κουστουρίτσα κι άλλη κουλτούρα, και από ζεϊμπέκικα έστω και σε light μορφή (not) στον πάντα επίκαιρο Λαυρέντη. Κοίτα να δεις που έγινα φαν και δεν το γνώριζα!

Εντάξει, η ελληνική μουσική δεν είναι το φόρτε μου. Σημειωτέον, η έκπληξη είναι η Ζηνοβία Αρβανιτίδη, νέο κι ενδιαφέρον αίμα, υπέροχη φωνή και πλήκτρα.

Να δω, σήμερα θα βρέξει τελικά; Γιατί πρέπει να πάω Αγία Παρασκευή για ένα γύρισμα. Δέχομαι στοιχήματα! lol

Καλή Κυριακή, guys…

Υ.Γ. Α, ξέχασα να πω ότι παρολίγο να πιαστώ στα χέρια με έναν τύπο μπροστά, ο οποίος εννοούσε να καπνίσει 2 ολόκληρα πούρα μέσα σε ένα μισάωρο… “Ευτυχώς” που προς το τέλος, κάπνιζε “μονάχα” το 1/4 του μαγαζιού. Αν και δεν έχω καταλάβει γιατί θα πρέπει να υποστώ έστω και αυτό. Α, ναι. Και κάπως έτσι θυμήθηκα γιατί δεν πάω ή δεν πήγαινα σε τέτοια μαγαζιά. Πέρα από το στριμωξίδι…

Πηγή εικόνας: j-rimaz.deviantart.com

Εγώ φεύγω πάντως (γαμώ τον καιρό μου)

demon March 11th, 2010

Πολύ μουντίλα ρε παιδί μου. Πάνω που έλεγα να ανακάμψω και τσουπ… ο ουρανός δεν ανοίγει με τίποτα. Τι “σουσάμι” του φωνάζω, τι πότισμα του τάζω, τι ότι θα κάτσω φρόνιμα κάνα Σαββατοκύριακο ή άντε, καμιά βδομάδα και τίποτα. Εκεί. Άσπρο σεντόνι πάνω από το κεφάλι μου, μονίμως εκεί.

Τελικά ναι. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς χρώμα.

Οπότε, μέχρι η φύση να αποφασίσει να φυσήξει πάνω στην παλέτα και να γεμίσει εδώ κι εκεί πιτσίλες κι αποχρώσεις, εγώ ξαναγυρνάω στη μουντίλα μου. Καινούργιο κι αυτό φέτος.

bye-bye

Πηγή εικόνας: vincik.deviantart.com

Μωρά σε πήλινα βαζάκια!

demon March 9th, 2010

Μόλις ένιωσα σεισμό. Είναι 04:00. Κάθομαι στον καναπέ. Βλέπω Fox Life και ξεκουράζω για λίγα λεπτά το πράσινο μάτι μου, πριν ξανα-καταπιαστώ με το πανέμορφο 1000άρι puzzle της Anne Geddes. Που ‘σαι ρε μάνα… Σε σκέφτομαι. Σε σένα μιλάω, διαδικτυακή μανούλα. Που κολλάς κι εσύ με puzzle. Gothic εσύ… Με αίματα και τριαντάφυλλα, με δάκρυ και νεράιδες μεταμορφωμένες.

Εγώ διάλεξα μωρά. Μέσα σε πήλινες, χρωματιστές γλάστρες. Με καπέλα κάκτους και πιπεριές. Κι έναν χλωμό αλλού και σκιερό αλλού ασβεστωμένο τοίχο.

Έγινε όντως σεισμός ή εγώ ένιωσα ένα ανεπαίσθητο τρέμουλο να με διαπερνά. Δύο φορές μάλιστα. Ποιος ξέρει. Θα το ψάξω σε λίγο.

Τα μωρά είναι το comeback μου στο χώρο των puzzle. Το είχα αφήσει καιρό. Τελευταία μου επιτυχία το Taj Mahal, από τα πιο δύσκολα, περίτεχνα και ζαλιστικά παζλ που έχω βάλει κάτω. Μόνο που δεν ξέρω ποτέ τι να τα κάνω αφού τα τελειώσω. Γιατί να τα καδράρω… και μετά; Θα γεμίσω τους τοίχους μου με puzzle; Δε θέλω. Με χρώμα, ναι. Με κάδρα όχι. Εκτός κι αν είναι άδεια! Σαν κι αυτά που έχω κρεμάσει στο μπαλκόνι! Τα ξύλινα, άλλης εποχής.

Τελικά έκανε σεισμό;

puzzle.jpg

« Prev - Next »