demon December 27th, 2007
“Δύο ευρώ τα έξι κάστανα”…
Ποιος σου έδωσε εσένα το δικαίωμα να μου γαμήσεις τις γιορτές; Ε;;;
Το Σάββατο πήγα Σύνταγμα. Είχα οργανώσει ένα τόσο τρυφερό Σαββατοκύριακο και ήμουνα και τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου ότι δε θα το μου το χαλάσει κανείς. Μα κανείς όμως!
Δεν θα το φανταζόμουν ποτέ ότι κάποιος θα κατάφερνε να κλέψει το πνεύμα των Χριστουγέννων από το κέντρο της Αθήνας. Πήγα Σύνταγμα κι απλώς αιστάνθηκα σαν αερικό που στροβιλίζεται στην απαλή δίνη που δημιουργεί το αεράκι χωρίς να αγγίζει τίποτα γύρω του. Τόσο χλιαρά πράγματα. Η φάση εδώ ήταν μονάχα για παιδιά.
Καημένα πόνι παρκαρισμένα το ένα δίπλα στο άλλο, φορτωμένα με του κόσμου τις μαλακίες κουδουνάκια και αλλοδαπούς να τα έχουν νοικιάσει, προφανώς, για να τη βγάλουν και σήμερα. Τι θα γινόταν αν έτσι, για αλλαγή, τα πόνι νοίκιαζαν τους ανθρώπους και τους περνούσαν κουδουνάκια για να μην τους χάνουν;
Και παραδίπλα, το εντυπωσιακό carousel με την εκπληκτικά όμορφη περιβολή. Εκατοντάδες άνθρωποι στημένοι σε δυάδες, η μία πίσω από την άλλη, να περιμένουν τη σειρά τους. Άλλα αλογάκια εδώ. Μόνο που αυτά είναι καλπάζοντα, ψεύτικα, ρομαντικά χρωματισμένα και στολισμένα. Χωρίς κουδουνάκια και μιλιά. Ευτυχώς γι’αυτά.
Είδα κι έναν τύπο στην Ερμού, με ένα χαζόφιδο ζαλισμένο -ελπίζω δηλαδή ότι ήταν ναρκωμένο!- και περασμένο από το λαιμό του, να ψάχνει πελατεία με την Polaroid πανέτοιμη. Είδα και μίμους, καλλιτέχνες βαμμένους. Άλλοι καθισμένοι μέσα σε χαρτόκουτα παρίσταναν τα ρομπότ βγάζοντας ανάλογους ήχους κι άλλοι με κελεμπίες και χλωμά πρόσωπα υποδυόντουσαν τους μάγους. Χωρίς δώρα όμως. Με χάρτινα ποτηράκια του καφέ τοποθετημένα στο πλακόστρωτο, περιμέναν για δώρο. Και που και που έδιναν το χέρι στους περαστικούς που τους πλησίαζαν για μια φωτογραφία.
Και την Κυριακή, ήρθε και με αποτέλειωσε ο δήμος Αθηναίων και ο μεσιέ Κακλαμανής (!), με την πλατεία Κοτζιά.
Που πήγε το δέντρο;
Ρε σεις, μα την πέσανε. Κάποιος πέρασε βράδυ από το κέντρο της Αθήνας κι έκλεψε το δέντρο, το πελώριο, εκείνο που ήταν το ψηλότερο της Ευρώπης (πέρσι!!!) και μαζί όλα τα λαμπιόνια και τον σχετικό εξοπλισμό-στολισμό.
Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα κύριε απαυτούλη μου να μου χαλάσετε εμένα τις γιορτές; Και μαζί κι ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο; Γιατί ένα ολάκερο διήμερο περιφερόμουν στο καρακέντρο της πόλης μου, ψάχνοντας για τα ίχνη του δέντρου. Καμιά πευκοβελόνα ρε παιδιά; ΤΙΠΟΤΑ!
Λέτε να πέρασε ο Grinch και να το έστειλε για ανακύκλωση; Μπας και έκανε διάλειμμα ο Santa και κατά λάθος προσγειώθηκε με τον Ρούντολφ αγκαλιά στο αστεράκι, εκεί στην κορυφή, και πάρ’τον κάτω; Κι αυτόν και τον τάρανδο αλλά και το δίμετρο έκτρωμα;
Πάω σπίτι, σας βαρέθηκα. Πάω σπίτι που και δενδράκι έχουμε και φωτάκια και κάλτσα στερεωμένη στο τζάκι! Έτσι. Και θα το σκεφτώ άμα κάνω βόλτα στο κέντρο της Αθήνας την Πρωτοχρονιά! Ακούτε κύριε απαυτούλη μου; Οι γιορτές είναι από τα λίγα πράγματα που ΔΕ ΣΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ!!!
Ουφ, μου ανέβηκε και η πίεση… λέμε τώρα.
