Archive for February 24th, 2008

Τα συναισθήματα έχουν μνήμη (Part II)

February 24th, 2008

 

Ξέρεις, τα συναισθήματα και η ψυχή μας έχουν μνήμη. Κάποιο λόγο θα έχουν για να θέλουν να αποχωρήσεις. Κάτι τους θυμίζεις. Ίσως… μια κηλίδα που έγινε λακούβα μετά από κάποιους μήνες. Μια θλίψη που έγινε αυτοκαταστροφή μετά από χρόνια. Μια δυσαρέσκεια που έγινε διαρκής πόνος κι αποστροφή μετά από δεκαετίες. Μια ζωή που έγινε θάνατος μετά από… το τώρα.

Ναι, είναι όμορφο το να ξέρεις ότι όπου και να κοιτάξεις θα δεις εσένα. Όποτε το λαχταρήσεις, μπορείς να σε αγγίξεις. Μπορείς να ξυπνήσεις τα χαράματα και να βυθίσεις τα δάχτυλά σου στις ρώγες σου. Να τρέξεις σε σένα και να σε φιλήσεις σφιχτά.

Ναι, είναι άσχημο το να ξέρεις ότι ξανά θα χάσεις τη διάθεσή σου. Η ανάγκη σου να σε ευχαριστήσεις, να σε εκπλήξεις, να σε διευκολύνεις θα γίνει απλώς μια μούτζα. Μια απερίσκεπτη κουβέντα. Πως η οκνηρία σου θα σε κρατήσει και σήμερα, για πολλοστή μέρα, μέσα!

Ο έρωτας είναι όπως το νερό. Αν δεν είναι προβλέψιμα καυτό, δε γουστάρεις με τίποτα να μπεις. Είτε επειδή κρυώνεις, είτε επειδή βαριέσαι, είτε επειδή φοβάσαι. Αλλά άμα μπεις, κάθε χιλιοστό φλέβας ζητάει ΚΙ ΑΛΛΟ!

Κάποια στιγμή όμως θα βγεις από το νερό.

Και θα παγώσει η φαντασία σου…

Πηγή εικόνων: www.houstonphoto.com

Τα συναισθήματα έχουν μνήμη (Part I)

February 24th, 2008

– Νομίζω πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Σας ευχαριστούμε που συμμετείχατε στο παιχνίδι.

– “Μπορούμε να συνεχίσουμε… Ο ένας για τον άλλο”.

– Μέχρι… πότε;

– “Όσο πάει αυτή η ζωή. Είμαι μαζί σου. Είμαι για σένα”.

Είμαι σπίτι. Έχουμε τσακωθεί. Ξανά! Εγώ περιμένω τι θα κάνεις; Εσύ περιμένεις τι θα κάνω; Έχω τοποθετήσει πάνω στα πόδια μου μια ζυγαριά. Άσπρο-μαύρο.

Έχω τσιτώσει τα μπάσα κι ακούω Within Temptation το ζαχαρωτό “Say my name”

:Please say my name
Remember who i am
You will find me in the world of yesterday
You drift away again
Too far from where I am
When you ask me who I am

μεταφράζω ό,τι πονά

:Σε παρακαλώ πες τ’όνομά μου

θυμήσου ποιος είμαι

θα με βρεις στον κόσμο του χτες…

Πριν το γυρίσω σε Ella, αφήνω να παίξει από Wolfsheim το “Kein Zurück”. Όσο περιστρέφεται σα σβούρα ο διάλογός μας στο μέτωπό μου, άλλο τόσο τον σκεπάζουν οι στίχοι που πραγματικά αγαπώ και μέχρι πρότινος πίστευα πως είναι παρανοϊκό να τους έχει γράψει άντρας

:Weißt du noch, wie’s war
Kinderzeit… wunderbar…
Die Welt ist bunt und schön.
Bis du irgendwann begreifst,
Dass nicht jeder Abschied heißt,
Es gibt auch ein Wiedersehen

μεταφράζω

:Θυμάσαι ακόμη πως ήταν;

Παιδική ηλικία… απλώς υπέροχη

Ο κόσμος είναι πολύχρωμος κι όμορφος

Μέχρι που κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι

πως δεν είναι όλοι οι αποχαιρετισμοί

ένα “εις το επανιδείν”!