Archive for February 27th, 2008

Blog + – αρισμένοι εγκέφαλοι/συμφέροντα

February 27th, 2008

Να ρωτήσω το εξής;

Ποια η διαφορά μεταξύ συκοφαντικής δυσφήμισης και ΛΕΩ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ;

Εξηγούμαι:
Όταν λέω τι μου αρέσει και τι όχι, δεν ενοχλώ κανέναν. Ok? Ok.

Όταν ΛΕΩ στον κολλητό μου πόσο μαλάκας είναι ο ΟΤΕ, επειδή εδώ και 3 μήνες αρνείται να κλείσει το λογαριασμό μου και να με αποδεσμεύσει ώστε να πάω σε άλλη εταιρία, είναι πάλι Ok, επειδή είναι προφορικό το κάρφωμα. Καλά μέχρι εδώ;

Αν όμως γράψω ΓΙΑΤΙ δε μου αρέσει κάτι και ονοματίσω καταστάσεις και πρόσωπα, χρειάζομαι στοιχεία, αλλιώς συκοφαντώ.

ΤΙ ΛΕΤΕ;
Δηλαδή γιατί να κινδυνεύω να φάω μήνυση όταν π.χ. γράφω ότι: ο ΟΤΕ έχει α) πολύ κακό σέρβις, β) τραγικά αργές συνδέσεις, γ) μονοπώλιο δ) προσφιλή τακτική να μη δίνει έγκριση ΆΜΕΣΑ σε όσους πελάτες θέλουν να αποχωρήσουν δια παντός από το μαγαζάκι (και να πάνε αλλού)!

Γιατί να κινδυνεύω αν γράψω π.χ. ότι ο “Γερμανός” έχει κακό service και άσχετους πωλητές, όπως και οι περισσότερες τέτοιου τύπου αλυσίδες. Για να μην αναφερθώ σε “Γερμανό” συγκεκριμένης περιοχής (Ηλιούπολης, τσακ!), όπου πάντοτε θα περιμένεις μίνιμουμ 15 λεπτά, επειδή ο τύπος που είναι στο ταμείο μιλά μονίμως στο τηλέφωνο και είναι τα ζώα μου αργά!
Γιατί να μην μπορώ να γράψω πως στην τάδε υπηρεσία, η τάδε υπάλληλος είναι αγενής κατ’εξακολούθησιν; Ή ότι σε πολύ συγκεκριμένο βενζινάδικο στη Λεωφ. Μεσογείων, η βενζίνη είναι νοθευμένη και κόντεψε να καεί ο κινητήρας μηχανής φίλου;

Πως ακριβώς ΔΕΝ αποδεικνύονται αυτά; Ή πως ακριβώς δεν είναι ΚΑΙ γνώμη μου;

Αφού ΌΛΑ αυτά συμβαίνουν. Κι όχι επειδή το λέω εγώ. Γιατί συκοφαντώ, από τη στιγμή που δεν το γράφω για να βλάψω, αλλά το καταχωρώ ως απλή πραγματικότητα; Ε;

~

Πως καταφέραμε βρε παιδί μου όμως, μια κατά τα άλλα δημοκρατική χώρα, μια σκατούλα με ομορφιές και μιζέριες, να βάλει μπρος τους μηχανισμούς ώστε να υπονομεύσει ακόμη και το φαινομενικά ελεύθερο πεδίο που λέγεται Διαδίκτυο. ΠΟΙΟΣ ΑΝΕΠΝΕΥΣΕ???

(Πηγή εικόνας: www.cnet.com)

Υ.Γ. Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά τα εύμορφα, το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών -μη χέσω- καλεί μαθητές Δημοτικού (!), Γυμνασίου, Λυκείου να συμμετέχουν στον Πανελλήνιο Διαδικτυακό Μαθητικό Διαγωνισμό, διεκδικώντας μέχρι και 15.000 euros. Όρτσα!

Μου αρκώ!

February 27th, 2008

(σε συνέχεια της συζήτησής μας)

…. πάντα μου αρκούσα. Και πάντα κατάφερνα να με κάνω ευτυχισμένη. Πρώτη εγώ, μπορούσα να με κάνω να γελάσω, να ξεφύγω, να είμαι καλά.

Την ανεξαρτησία μου, την ελευθερία μου με αυτή την έννοια, τη βάζω ως άνθρωπος πιο πάνω από κάθε άλλη μου ανάγκη. Πιο πάνω από κάθε άλλο μου δικαίωμα. Ίσως κι από τη σκέψη, τώρα που το αναλύω. Θες να μου επιβάλλεις τι θα σκεφτώ; Εντάξει, αλλά θα το κάνω όποτε, όσο και με όποιο τρόπο το αιστανθώ. Αδιαπραγμάτευτα. Αλλιώς δεν μπορώ να αναπνεύσω.

Στ’αλήθεια, δεν είναι αυτοάμυνα. Καλώς ή κακώς έτσι μεγάλωσα αλλά έτσι ήμουν κιόλας. Οι γονείς μου με προόριζαν ώστε, αν μη τι άλλο, να είμαι αυτάρκες πλάσμα. Πάντα ήταν εκεί, ποτέ όμως απλώς για να είναι.

Επίσης πιστεύω ακράδαντα ότι όλοι μας, από τη στιγμή που γεννιόμαστε έχουμε ήδη μια προσωπικότητα μέσα μας, που περιμένει να ανοίξει σαν βεντάλια. Αν οι γονείς μας έχουν την ευφυία, προνοητικότητα και ικανότητα να «δουν» μέσα μας, τα ταλέντα και τις ευαισθησίες μας και να καλλιεργήσουν τους σπόρους που λαχταρούν νερό, τότε η ψυχή μας θα μεγαλώσει αβασάνιστα. Χωρίς ταλαιπωρία και φραγμούς. Θεωρώ ότι είμαστε «έτοιμα» πλάσματα. Σε ένα ποσοστό μεγαλύτερο σίγουρα από την επιρροή που θα ασκήσουν οι γονείς.

Εμένα ευτυχώς μου ‘κατσε. Να δει η μάνα μου τις νότες να ταρακουνιούνται με ορμή μέσα μου. Την κλίση μου στις τέχνες. Την τάση μου να σκέφτομαι , να αναλύω, να πονάω, να πλησιάζω, να ρωτάω, να γνωρίζω, να ψυχολογώ, να παίζω, να δημιουργώ, να σηκώνομαι…

Όσο μπορεί να χρειάζομαι την ανθρώπινη επαφή, σαν το ζώο, τόσο θέλω και τον εαυτό μου, ανέπαφο. Μου αρκώ σε ένα τρομακτικά μεγάλο ποσοστό…………… Και κάπως έτσι, μένω μόνη.

Είμαι μόνη (;)

Πηγή εικόνας: kisah-bram.blogspot.com

Αντέχεις να σε καταλαβαίνεις;

February 27th, 2008

Πόσο ειλικρινής είμαι με τον εαυτό μου;

Σκεφτόμουν πώς να το διατυπώσω αυτό. Αν έγραφα σε δεύτερο ενικό, θα νόμιζες πως αναφέρομαι σε σένα. Ναι, σε σένα! Όχι μωρέ. Ας πούμε ότι μιλάω για μένα. Έτσι, αόριστα.

Πόσο παίζω; Πόσο λέω αυτό που θέλω; Πόσο ξέρω τι θέλω;

Πόσο είμαι καλά; Πόσο θέλω να είμαι καλά;

Λες «όχι» στον άλλο, κι όμως θες να σε διεκδικήσει. Θες να τρέξει ξοπίσω σου, να σε σταματήσει, να σε παρακαλέσει. Θες να αιστανθείς ότι τον έχεις κατακτήσει. Αποκτήσει…

Λες πως θες την ελευθερία σου, κι όμως έχεις ανάγκη να εκπλαγείς και ν’ακούσεις το «είσαι δική μου, δε θα πας πουθενά, εδώ θα μείνεις!».

Λες πως δε σ’αρέσουν οι άνθρωποι που ζηλεύουν. Πως αφυκτιάς. Κι όμως, γαμώτο, που και που θες ο άλλος να τσιμπηθεί. Να ενοχληθεί τρυφερά. Να σκεφτεί πως, ναι, ε, ίσως και να υπάρχει η περίπτωση να σε χάσει. Κάποτε…

Στον εαυτό σου τ’ομολογείς; Στον εαυτό σου… του αναγνωρίζεις το δικαίωμα να είναι πιο άνθρωπος από ό,τι νομίζεις;

Αφήνεις τον εαυτό σου, τις στιγμές, την καρδιά και τις αδυναμίες σου, να κοιταχτούν στον καθρέφτη; Κατάματα;

Ή το βλέμμα σου είναι τόσο περήφανο, που δε σκύβει ποτέ λίγο, πολύ λίγο μωρέ, να κοιτάξει μερικά χιλιοστά πιο κάτω, την ψυχή;

Πηγή εικόνας: www.firelily.com