Το ντο βρες μου, το ντο!
demon June 5th, 2008
Ξενυχτώ φυλλομετρώντας φωτογραφίες. Άπειρες φωτογραφίες. Στιγμές που δεν κράτησαν. Στιγμές που απλώς πόζαραν στην ίδια τη στιγμή τους. Στιγμές που έκλεψαν την ομορφιά του κόσμου και την ντύθηκαν.
Κοιτάζω αμέτρητες φωτογραφίες. Παιδιών, ζώων, λουλουδιών, κτιρίων, παραθύρων, ήλιων, σύννεφων, τραπεζιών, ποτηριών, σταγόνων…
Τώρα τελευταία όλο και πιο συχνά κοιτάζω γύρω μου κι αντί να νιώσω πως δε με αφορά αυτό που συμβαίνει, όπως παλιότερα, αντί να αιστανθώ ότι δεν ανήκω εδώ, νιώθω απλώς πόσοι υπερβολικά πολλοί είμαστε εδώ πάνω. Πόσοι πραγματικά παράταιροι ζούμε και κλέβουμε οξυγόνο, χώρο, όνειρο.
Κοιτάζω όλη αυτή την κίνηση που σταματά στο φανάρι, στο δείπνο, στον ύπνο, στη γνωριμία και νιώθω μέσα και γύρω από όλα αυτά τα πρόσωπα, τα άσχημα, τα άγαρμπα, τα αγενή… μικρή.
Μικρή, γιατί είμαστε πολλοί γαμώτο.
Και μικρή γιατί σου αφήνω χώρο, να γεράσεις πρώτος. Να πεθάνεις πρώτος. Να σαπίσεις πρώτος. Μακριά από μένα. Για να μη μάθω ποτέ πώς μυρίζεις. Μου αρκεί που με περιβάλλεις. Και που δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’αυτό.
Είμαι μικρή. Πολύ μικρή. Κι αυτό με καταθλίβει και με συνθλίβει, όταν το ποτίζω και το σέβομαι.
Δεν έχω πρεμούρα να ζήσω πολύ. Ούτε και να κλέψω πολλά. Μα να καταλάβω θα το ήθελα. Και να με ανταμείψεις με σταγονίδια του ουράνιου τόξου, επίσης. Γιατί ανήκω στο παραμύθι κι έχω νότες πάμπολλες να θάψω σε κάθε σπιθαμή της γήινης μπάλας.
Κι όπως ο σκύλος κάνει με το ψωροκόκαλό του, έτσι κι εγώ, επιθυμώ, τούτες τις νότες τις χρυσαφένιες να τις ξαναβρώ σε άλλη ζωή. Για να έχω κι άλλη ζωή. Και να έχω κι άλλη μουσική.
Πηγή εικόνας: www.irosaggelos.gr