Archive for March 31st, 2009

Αφιερωμένο σε κείνους που συλλέγουν κλειδιά…

March 31st, 2009

Λοιπόν… για να το λήξουμε εδώ αυτό το θεματάκι. Που άνοιξε ασκούς κουτσομπολιού. Οι οποίοι είχαν ξεμυτίσει ούτως ή άλλως. Κι επειδή κανείς δεν έχει δικαίωμα να μιλάει αν δεν αναρωτηθεί κι ο ίδιος πραγματικά τι θα έκανε σε μια παράλληλη κατάσταση.

Κομμένα τα πολλά-πολλά. Μπορείτε να πάτε στις γωνίες σας. Να πάτε από κει που ήρθατε. Μόνο τούτο θα σας «απολογηθώ»:

Η blogosfaira είναι δημιούργημά μου. Τα δικά μου ηλεκτρονικά φύλλα. Ο δικός μου πάπυρος. Να φυλά παρελθόν κι αμαρτήματα. Παρόν και χυμώδεις σκέψεις. Μέλλον και μια ευτυχία που μόνο η ψυχή μου μπορεί να υφάνει.

Όπως έχω κατά καιρούς γράψει και κάνει αρκετούς να κοκκινίσουν για το πώς γαμάω και το πώς απολαμβάνω το σώμα μου και το σύντροφό μου, όπως έχω γράψει για λεμονόπιτες, στραπατσάδες, συνταγές και ξόρκια, όπως έχω αφήσει στίγματα εσωτερικά κι ακατανόητα, αύρες που μοιάζουν με πεταλούδες ακόμη και δάκρυα που θυμίζουν διάφανες κηλίδες, έτσι και τώρα.

Αυτό είμαι εγώ. Ό,τι υπάρχει γύρω μου, υπάρχει εδώ. Κι ό,τι μπαίνει μέσα μου, αφήνει την απόχρωσή του κι εδώ πάνω. Είτε είμαι ασθενής, είτε είμαι θυμωμένη, είτε είμαι μεθυσμένη, ερωτευμένη, χωρισμένη, χαρούμενη, τρελή, πεινασμένη, ξενυχτισμένη, αγχωμένη, απόλυτη, μουσική…

Πήγαινε παρακάτω τώρα. Και σύρε και τις αλυσίδες σου μαζί. ΟΥΣΤ.

Πηγή εικόνας: saromir.deviantart.com

(Παραιτούμαι!) – we need to talk!

March 31st, 2009

Με περιμένει μια δύσκολη μέρα σήμερα. Αιστάνομαι ήδη πολύ-πολύ καλύτερα. Έμεινα μακριά από τη δουλειά σχεδόν ολόκληρη την περασμένη βδομάδα. Μακριά από μη αναγκαίες μετακινήσεις και κυρίως μακριά από μια οθόνη πανάρχαια (στη δουλειά), η οποία μέχρι να ζεσταθεί –λες και καίει κάρβουνο!- παραμένει θολή.

Το συζητούσα με ένα γνωστό χτες και μου έφερε τη συγκεκριμένη οθόνη ως την υπαίτια για τις ζαλάδες μου. Λες; Αν είναι… Και την έχω μπροστά από τα μάτια μου κάθε απόγευμα για 2 μήνες. Μίνιμουμ.

Κάτσε, γιατί τα πράγματα σοβαρεύουν τώρα. Έχω ζητήσει ρε παιδιά από το «αφεντικό» μου μια καινούργια καρέκλα, γραφείου, εδώ και 4 μήνες. Τίποτα.

Δεν το καταλαβαίνω πραγματικά. Έφυγα από ένα χώρο όπου όλα ήταν (είναι ακόμη;) ατσάλινα. Κι αναζήτησα τους προσωπικούς μου ρυθμούς και για πρώτη φορά στη ζωή μου έβαλα πάνω από όλα την εσωτερική ηρεμία. Το να σου κάνει κέφι και να μη σιχτιρίζεις κάθε βράδυ που γυρνάς σπίτι.

Κι ενώ πέφτω πάνω σε μια (φαινομενικά) καλή εργασιακή περίπτωση, βλέπω ότι το παραμυθάκι συνεχίζεται. Κι εδώ. Και παντού.
Αργοπορία στο μισθό. Και σιγά το μισθό δηλαδή! Είναι αστείο. Μια αντιμετώπιση ΨΙΛΟ-φιλική και ψιλο-εργασιακή. Και όλα να ρέουν με υπομονή και ανοχή από την πλευρά μου.

Η καρέκλα που δεν ήρθε ποτέ. Μια χαλασμένη οθόνη. Το ασύρματο τηλέφωνο στη δουλειά το έχω φέρει από το σπίτι μου!!! Ένας μισθός που ακόμη έρχεται με το περιστέρι. Και μια θρασύτατη ατάκα χτες: «Εδώ δεν έχουμε χρήματα να σε πληρώσουμε, θα έχουμε χρήματα για καινούργια οθόνη;». Μεγάλε; Τα χρήματα που έδωσα στους γιατρούς να μέτραγες, φτάνουν και περισσεύουν για οθόνη. Αξίζει να βάλω εγώ γυαλιά; Στο κάτω-κάτω δε θα την πάρω σπίτι μου. Εσύ θα το δεχόσουν για τον εαυτό σου όλο αυτό;

Στο τέλος θα τους πληρώνουμε κιόλας!!!

Δεν πάμε καλά. No, no, no.

Πηγή εικόνας: innervisionartistry.deviantart.com