Μαστουρωμένη από τα λάθη…
demon June 27th, 2009
(Πηγή εικόνας: negativefeedback.deviantart.com)
~
Όλοι οι άνθρωποι αναζητούν έναν άνθρωπο. Να τον κοιτάξουν και να κοιταχτούν. Να φιλήσουν. Να ζήσουν. Να δώσουν. Να μοιραστούν. Να πουν επιτέλους. Να αφήσουν. Να κάνουν μαζί.
Εγώ ποτέ δεν το ένιωσα αυτό. Το σκέφτηκα σαν προοπτική, αλλά ποτέ σαν καρδιοχτύπι. Και ποτέ δεν το ζύγισα, δεν το θυσίασα, δεν το προσκάλεσα. Κι αν το προσκάλεσα, δεν κράτησα την πόρτα μου κλειστή!
Όχι, την άνοιξα. Διάπλατα. Της κόλλησα άπειρα sticker να δείχνουν την έξοδο. Και το ήξερα. Και το ήθελα. Ήταν η ισορροπία μου.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι, ξέρεις, να πονέσεις κάποιον. Όχι κάποιον. Αυτόν. Τον άνθρωπό σου. Αυτόν που έχεις προσκαλέσει και κλειδώσει στο χώρο και στο χρόνο σου. Αυτόν στον οποίο έχεις δώσει τις στιγμές και τη δυστυχία σου, τα ψέματα, τις φοβίες, τις ντροπές και τα θέλω σου. Πολλοί τρόποι…
Υπάρχουν και τα σαλιγκάρια. Βλέπεις το μισό τους. Το άλλο μισό είναι από κάτω. Γλείφει τη διαδρομή. Και περιμένει. Σου κρύβεται. Δε σου δίνεται. Παίζει.
Πηγαίνω βόλτα. Το μυαλό μου. Το κρατώ. Πάντοτε θα το κρατώ. Ελεύθερο. Μαστουρωμένο από οξυγόνο. Από φαντασία. Από μένα. Πάντοτε θα το φυσάω όλο και πιο ψηλά. Κάποτε, κάποιος με ρώτησε τι αγαπώ πιο πολύ: εκείνον ή τη μουσική. Λάθος ερώτηση!
~
Πηγή εικόνας: niclake13.deviantart.com