10 μέρες μέχρι τα γενέθλιά μου…
demon April 20th, 2011
… αλλά δεν είμαι εδώ. Δεν είμαι πουθενά. Πλέον. Σκεφτόμουν… Άραγε φέτος θα τα προσμένω και τελικά θα τα γιορτάσω με τον ίδιο παιδικό ενθουσιασμό όπως πάντα; Τριήμερη φιέστα; Ή θα μελαγχολήσω, επειδή μεγαλώνω κι εγώ; Έφτασα στα μισά της ζωής μου. Υποτίθεται.
Μα τι μου λες τώρα. Όχι δε μελαγχόλησα. Δεν ξέρω. Δεν το εξηγώ. Όταν πλησιάζουν τα γενέθλιά μου με πιάνει ένας άκρατος ενθουσιασμός, αισιοδοξία, μια ανόητη φούσκα την οποία κλωτσάω και κλωτσάω και την παίρνω μαζί μου εκεί ψηλά που κρύβομαι και τρέχω και λαχανιάζω και γελάω. Γελάω.
Άσχετο όμως. Τώρα κάνω εκείνες τις σκέψεις. Εκείνες τις περίεργες σκέψεις που βυθίζουν.
Τι κάνω εδώ; Τι μαλακίες συμβαίνουν; Εδώ οι αχινοί τα ‘χουν όλα λυμένα. Υποτίθεται. Η γη της παραπλάνησης. Το νησί της υπεροψίας, της σνομπαρίας, του ρατσισμού, της ματαιοδοξίας, της ανυπαρξίας. Του φόβου. Γυάλινη ζωή. Κλειστή. Που πήγαν οι άνθρωποι;
Όχι, δεν περνάω καλά. Δε ζω καλά εδώ. Και το χειρότερο είναι πως αισθάνομαι και πάλι εγκλωβισμένη. Γιατί είναι σα να ξέρω ότι δεν θα γυρίσω ποτέ. Τι σκατά κάνουμε εδώ. Περιμένω την εξαίρεση. Τη μεγάλη εξαίρεση. Ένας ολόκληρος λαός σάπιος. Δεν μπορεί.
Κι όμως…
Γενέθλια. 10 μέρες ακόμη. Και μετά περνάω στο δεύτερο ημισφαίριο. Στο δεύτερο μισό. Στο δεύτερο όνειρο.
Δε θέλω να είμαι. Δε θέλω να υπάρχω. Δε θέλω να έχω σχέση. Δε μου συμβαίνει τίποτα καλό εδώ. Όχι, δεν απογοητεύομαι. Ελπίζω ότι θα γίνει ανεκτό όλο αυτό. Ότι θα βρεθεί κάποιος που δε θα μοιάζει με τους υπόλοιπους.
Με ρώτησες για καριέρα. Ποια καριέρα; Ο πλανήτης γκρεμίζεται. Κι ενώ πάντα ήθελα να κάνω καριέρα και να εξελίξω ό,τι είμαι, βλέπω ότι έχουμε καταντήσει να μιλάμε για επιβίωση. Ποια καριέρα λοιπόν; Καριέρα σε τι ακριβώς;
Με ρώτησες αν είναι καλά για να έρθεις. Μακριά από εδώ… Το εννοώ. Θα δυστυχήσεις.
10 μέρες. Και μετράω. Ροζ και γκρι μαζί. Σα σύννεφο από ελεφαντάκι. Τώρα καλά τώρα όχι. Τώρα εγώ τώρα εδώ. 10, 9, 8 …