-Υγρός αέρας-

demon January 16th, 2010

Λυσσομανάει. Παρατηρώ την τέντα να μεταμορφώνεται σε αγριεμένο, θολωμένο κύμα, να ανεβοκατεβαίνει κλίμακες, φθόγγους, σημεία στίξης και συναισθήματα του οξυγόνου.

Τη βλέπω και μέσα από την τεράστια γυάλα με το νερολούλουδο. Παραμορφωμένη, φουσκωμένη, ξενυχτισμένη, μακρινή. Και τώρα έτοιμη για όλα είναι.

Έτοιμη να τυλιχτεί γύρω από τον εαυτό της. Έτοιμη να ταξιδέψει μέχρι κάτω, τις ρίζες του δρόμου και μέχρι τις φουσκάλες του ορίζοντα.

Έτοιμη να πλανέψει, να πλανευτεί και να διακτινιστεί μακριά. Εκεί που ο ήλιος δεν είναι ποτέ ηττημένος.

Πηγή εικόνας: 2sad-eyes.deviantart.com

In your face *

demon December 9th, 2009

Ποιος ΜΑΛΑΚΑΣ χάκεψε το σύμπαν μου;

ΟΥΣΤ ρεεεε. μπζζζζζζζζζζζ

Πηγή εικόνας: lonelypierot.deviantart.com

Έχω στη χούφτα μου αγκάθια

demon November 30th, 2009

Είχαμε βγει απόψε μια μεγάλη παρέα, όλο ζευγάρια! Για φαγητό σε ένα μεζεδοπωλείο που ανακάλυψα πάνω στη Φωκίωνος Νέγρη. Περιοχή που παλιότερα δεν εκτιμούσα, λόγω της περαντζάδας και της ομοιότητάς της με άλλες περιοχές και μέρη. Τώρα όμως που μετακόμισα κάπου εδώ, έχει την πλάκα της όλη αυτή η απλωσιά. Φυσικά αρκετά άλλαξαν. Μαγαζιά έκλεισαν και χώροι έμειναν αδειανοί.

Έχει ζωή όμως εδώ. Κάθε ώρα. Έχει και πλάκα να βλέπεις τα δυο παρκάκια της Φωκίωνος Νέγρη να έχουν καταληφθεί ουσιαστικά από τους ιδιοκτήτες σκύλων, που τα βγάζουν βόλτα εδώ πέρα.

Έχει και τα πρεζόνια του αυτό το κομμάτι. Μου θύμισε πολύ Εξάρχεια. Έχει όμως και μια ενέργεια. Και άσχετα άτομα. Χαμένα μπαρ να το παίζουν… after hours club, στην καλύτερη! Έχει και την αγορά. Και τα μεζεδοπωλεία. Και τις παρακμιακές καφετέριες…

Εδώ μέσα κάπου χώθηκα κι εγώ απόψε. Σε ένα από αυτά τα σπιτάκια τα διάτρητα, τα τζαμένια. Μαζί με άλλα τόσα άτομα, να τσιμπήσουμε μεζέδες, να πιούμε ρακές, να γελάσουμε βροντερά, να ευχηθούμε στους εαυτούς μας και να ανακαλύψουμε τη διαφορετικότητα στη βαρεμάρα, την απόσταση των ανθρώπων, ακόμη κι αν είναι 21 ολόκληρα χρόνια μαζί! Με 6 κουτσούβελα παρακαλώ. Από 2 (το μικρότερο) μέχρι 19 χρόνων!

Είδα δυο ανθρώπους τόσο απομακρυσμένους, που η Αμερική μοιάζει άξαφνα κοντά. Δυο ανθρώπους τόσο χτικιασμένους ο ένας από τον άλλο, που σε κάνει να αναρωτιέσαι. Πόσο νόημα έχει. Και άλλους δυο, που αιστάνονται τόση αηδία ο ένας για τον άλλο, ώστε αυτή η ουσία έχει χτενίσει το πάτωμα.

Και θυμήθηκα τις προάλλες που τα έλεγα διαδικτυακά με μια γνωστή, στα ξένα. Κι έσπευσε όταν πιάσαμε τα προσωπικά μας, να μου πει πως η δουλειά στο σπίτι τα φταίει. Ο κοινός επαγγελματικός χώρος. Έλα όμως που όσο κι αν ακούγεται πειστικό κάτι τέτοιο, ξέρεις, δεν είναι πανάκεια αυτή η συμβουλή!

Πως μπορείς να με συμβουλεύσεις ή να δεις αν έχω πρόβλημα, όταν έχεις κάτω από τη μασχάλη μια θήκη μαγική, από την οποία τραβάς μαντήλια πολύχρωμα; Και γιατί εγώ, εμείς, θα έπρεπε να ταιριάξουμε σε αυτή την ψεύτικη μαγεία; Ε;

Όχι λοιπόν. Υπάρχουν και πιο δύσκολα πράγματα. Να σκεφτείς. Και ξέρεις, μπορεί να μην έχεις και απάντηση. Επειδή μπορεί να μην ξέρεις τον άλλο, επειδή μπορεί απλώς να συμβαίνουν περισσότερα ή λιγότερα. Λίγα πράγματα είναι πραγματικά απλά. Ειδικά όταν τα γεννάνε δυο άνθρωποι.

Ναι λοιπόν. Συζητώντας σχεδόν πείστηκα πως, μπορεί και να ‘χεις δίκιο. Φεύγοντας όμως, σχεδόν αμέσως συνήλθα. Πόσο μακριά είσαι. Απλώς σ’ενδιέφερε μια εικόνα που έχεις για μένα, να τη βάλεις να δουλέψει και μέσα στη σχέση.

Πραγματικά. Υπάρχουν και οι λευκές κάρτες με το ερωτηματικό από πίσω. Χρησιμοποίησέ τες.

Καλή βδομάδα χαλικάκια του ανεμοστρόβιλου!

Πηγή εικόνας: bingevil.deviantart.com

Ξημέρωμα πίσω από σκιές

demon November 23rd, 2009

Γύρισε η μάμα μου από Υεμένη και Ντουμπάι. Τρέλα! Χάρμα! Αυτό είναι…

Μας είπε ιστορίες, μας έδειξε φωτογραφίες, μας διηγήθηκε τα ανορθόδοξα, τη φτώχεια, την έλλειψη αισθητικής, την ανάγκη προβολής και υπεροψίας. Τα Καλάζνικωφ στα χέρια ακόμη και παιδιών… Και πάνω από το παζάρι η πινακίδα: απαγορεύονται τα όπλα!

Έχει ξημερώσει και το θερμόμετρο δείχνει 4 βαθμούς μες στο σπίτι. Άραγε πόσους να (μην) έχει εκεί έξω; Θολούρα βλέπω. Ψύχος οσμίζομαι. Κι εδώ, στα ερμητικά κλειστά, κάθομαι με το φανελάκι και τη μαύρη γάτα μου στο χαλί από δίπλα, δουλεύω πάνω στο καινούργιο μου project, ένα site με γλυκές συνταγές που σκαρφίστηκα και λιώνω τα δάχτυλά μου και τα… little grey cells, που έλεγε και ο Βέλγος Πουαρώ! Θέλω να πάει καλά, να ξεχωρίσει και να είναι ολοκληρωμένο. Μια σκέτη γλύκα! Αλλά θέλει δουλίτσα και τρέξιμο. Πλάκα έχει όμως.

Με έχουν πιάσει οι κλειστές μου όλο το τελευταίο διάστημα. Κάτι η σχέση που αφήνει απόνερα, κάτι ο θάνατος ενός φιλικού προσώπου, κάτι το Κουβάρι που προτίμησε άλλο σπιτικό, κάτι η οδοντίατρος που έχει γίνει εβδομαδιαία επίσκεψη -μόνο γλυκά που δεν της πάμε!-… ε… Θα βιαστώ να πω, όμως, ότι από το Σεπτέμβρη και μετά, η περίοδος αυτή είναι σούπερ για μένα, επαγγελματικά. Δεν παραπονιέμαι κα-θό-λου. Φτου-φτου, αμέ!

Κάνω σχέδια και για τα Χριστούγεννα. Θέλω να ανέβουμε Χαλκιδική. Να κάνουμε πανευτυχή δύο άτομα αγαπημένα. Να φτιάξω μελομακάρονα με τη μαμά του άντρα. Να σκεπάσουμε τις ψυχές μας με τη ζεστάδα του τζακιού και να χαλαρώσουμε με έρωτα χιονισμένο!

Πάω να συνεχίσω… Καλημέρα κόσμε, σύμπαν, νότες που αφήνετε πατημασιές πάντα!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ Νοέμβρη. Κι εσύ καλοδεχούμενος.

Πηγή εικόνας: appleplusskeleton.deviantart.com

Σε ξεκλειδώνω

demon November 19th, 2009

Ένα, δύο, τέλος…

Λίγο πριν ανοίξει η καταπακτή

και όλα τα νούμερα τα ρουφήξει κάτω από την άμορφη μάζα της

λίγο πριν τα συγχωνεύσει όλα

και φτύσει απλώς ένα κλειδί

έτσι, σκέτο, μόνο του

να ψευτογυαλίζει

ποιος ξέρει τι ανοίγει

και τι κλείνει

(συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να σου εμπιστευτώ τη ζωή μου)

Πηγή εικόνας: randel.deviantart.com

Γυάλινα βήματα!

demon November 12th, 2009

Κάτω από κάθε βήμα έβρισκα όλα αυτά τα έτη άνισα κομμάτια καθρέφτη. Όλα τους γυαλισμένα καλά, δίχως ίχνος βρωμιάς, σκόνης, σάλιου ή δακτυλικού αποτυπώματος.

Και τα σήκωνα αυτά τα κομμάτια γυαλιού. Τα έχωνα μέσα στα χέρια μου, στις τσέπες των χεριών μου τα έβαζα.

Και τα φυλούσα και τα μετρούσα και τα θυμόμουν.

Δε σε συζητάω πια. Παράξενο είναι. Βγαίνω να περπατήσω γύρω από την πάχνη των σύννεφων και δεν είσαι πια το επίκεντρό μου.

Οι λέξεις και οι κουβέντες δε σε μαγνητίζουν πια. Δεν αιστάνομαι την ανάγκη να μιλάω συνεχώς για σένα.

Και ίσως είναι και πιο ανακουφιστικό έτσι.

Δεν ξέρω.

Τον καθρέφτη θα τον συμπληρώσω μια μέρα όμως.

Που ξέρεις; Ίσως στο τέλος, λίγο πριν χαρίσω την ψυχή μου στον αέρα, να γίνω εγώ το εσωτερικό του. Το είδωλό του, και το δικό μου. Το αληθινό… για πάντα ;

Πηγή εικόνας: indelirium.deviantart.com

Κάποτε…

demon November 10th, 2009

Τα, πλέον, τρία μέλη της οικογένειας μπουκλίτσα, γιόρτασαν προχτές την ονομαστική γιορτή του άντρα, σπιτικά, γύρω από την τηλεόραση (… τζάκι), με ένα μπολ φακές (… λονδρέζικα σοκολατάκια) και ένα ζεστό ποτήρι κόκκινο κρασί με κανέλα (… σαμπάνια). Μου θύμισε Γερμανία, τελείως!

Ευχαριστούμε για τις ευχές, όποιος μας θυμήθηκε. Όποιος μας ξέχασε… θα έχει άλλη μια ευκαιρία, του χρόνου πια!

Σκεφτόμουν ξανά πόσο δύσκολο είναι να είσαι υγιής άνθρωπος και να κυκλοφορείς σε αυτή τη γη.

Να πατινάρεις, να φωτογραφίζεις, να κολυμπάς γύρω από άλλους ανθρώπους, να γεύεσαι ξένες αύρες, ξένα φώτα, ξένα κοχύλια.

Ναι, είναι δύσκολο να είσαι υγιής άνθρωπος και να υπάρχεις.

Χωρίς εμμονές, χωρίς φοβίες, χωρίς παράνοιες, ασθένεις και ανισορροπίες.

Φόνους, διαρρήξεις ξένων ψυχών. Εντάξει, εάν έχεις κλέψει τη δική σου, μπορείς πάντοτε και να επιστρέψεις τη λεία. Έστω και τραυματισμένη.

Να υπάρχεις λοιπόν, ισορροπημένος, ολοκληρωμένος, με όλες σου τις μνήμες καλά συνδεδεμένες.

Χωρίς μετάνοια, χωρίς λαιμαργία.

Να κοιτάς και να γνωρίζεις, να σκανάρεις και να μπορείς να λειτουργείς. Χωρίς να σου κρέμονται λέπια, σάλια και ματαιοδοξίες.

Σοφία που να σε δένει με τον εαυτό σου. Εσύ κι εσύ …

Πηγή εικόνας: dreameeer.deviantart.com

Στο κέλυφος του σύμπαντος

demon November 10th, 2009

Ξέρεις, δυσκολεύομαι να αγγίξω τα κομμάτια του ντόμινο, όταν αυτά φλέγονται.

Σκέφτομαι να τα αγγίξω με την άκρη της γλώσσας μου, να τα περιχύσω με το υγρό των σκέψεών μου και να τα αφήσω να λιώσουν μπροστά στα συναισθήματά μου. Έτσι. Να γίνουν η τροφή μου.

Τα νούμερα. Οι βούλες. Το άσπρο και το μαύρο αυτού που οι πολλοί ονομάζουν «ζωή».

Είχα κάποτε μια φίλη Ζωή. Μόνο που εκείνη είχε περισσότερα «χρώματα».

Μήπως να την προσκαλέσουμε;

Πηγή εικόνας: xentri.deviantart.com

Μαύρη γάτα – λευκή απώλεια

demon October 22nd, 2009

Τίποτα…

Το Κουβαράκι δεν είναι πουθενά. Κι όμως… διαισθάνομαι ότι είναι τόσο κοντά. Ίσως και στις διπλανές πολυκατοικίες!

Την έψαξα. Την ψάξαμε. Μαζί με τον άντρα. Μεσημεράκι με το φως. Βράδυ που είναι πιο ήρεμα και θα μπορούσα, ενδεχομένως, να την ακούσω.

Με μια κονσέρβα κι ένα κουτάλι στο χέρι. Να το χτυπάω ανά ένα μέτρο, σαν την τρελή της γειτονιάς. Κι όμως… τίποτα.

Είναι τόσο ψυχοφθόρο όλο αυτό. Και είναι τόσο δεδομένο ότι και το Ματάκι θα ξαναφύγει. Θα πέσει από τον εναέριο κήπο μας. Σκέφτομαι σοβαρά να της φορέσω κάποια συσκευή εντοπισμού, για να μη τη χάσω κι αυτήν…

Μπορεί να μην ήταν η αδυναμία μου το Κουβάρι. Αλλά το αγαπούσα. Και είχα αρχίσει να την μαθαίνω κι αυτήν πράγματα. Να ακούει. Να καταλαβαίνει. Και τη χάιδευα. Στο πρόσωπο. Τη μουσούδα της. Τη φώναζα κι έτρεχε σαν την παλαβή, σαν πεταλούδα μαύρη.

Τέλος αυτά.

Το Μάτι πλαντάζει στο κλάμα κάθε βράδυ, όταν έρχεται η ώρα να μείνει μόνη έξω στο μπαλκόνι και να κοιμηθεί μόνη της.

Αλλά δε μου δείχνει τίποτα. Δε δείχνει πού μπορεί να είναι η αδελφή της. Απλώς κλαίει.

Κι εγώ μιλάω σα να υπάρχει κοντά μας το Κουβαράκι ακόμη. Έχω δυο γάτες… Εμ, μία.

Κι όμως. Δύο είναι τα μπολάκια τους. Δύο τα κουβαδάκια με την άμμο τους. Άλλα τα νάζια, άλλες οι συνήθειες.

Πέρασαν 4 μέρες πια. Και απογοητεύομαι. Το Μάτι αρχίζει να ακούγεται όπως το Κουβάρι. Γυρνάει το κεφάλι της ανάποδα, όταν την έχω αγκαλιά, λες και είναι το Κουβάρι. Και μυρίζει συνεχώς το σκαμπό και την κουβέρτα της αδελφής της.

Τελικά είναι εκπληκτικό. Το πώς τα γατιά, όταν είναι αδέλφια και η μία χάνεται ή πεθαίνει, κατορθώνουν να μοιάσουν, να υιοθετήσουν, να αντιγράψουν αυτόματα χαρακτηριστικά το ένα του άλλου! Είναι απίθανο.

Πως διαγράφεις ένα ζώο που έχεις αγαπήσει κι έχει χαθεί; Και θα μπορούσε να είναι ζωντανό; Και να βρίσκεται κοντά στο σπίτι σου αλλά εσύ να μην το ξέρεις; Άραγε που είναι;

Καληνύχτα Κουβαράκι. Ακούω το κουδουνάκι της και το συναχωμένη, ναζιάρικη φωνή της. Μιάουυυυ! Καληνύχτα μυξούλα.

my-black-cat.gif

And then, there was… one

demon October 20th, 2009

Χάθηκε. Το Κουβάρι. Εδώ και δύο μέρες. Τη μέρα που έφυγαν και οι διπλανοί. Οι ενοχλητικοί. Οι… φιλόζωοι. Που είμαι σχεδόν σίγουρη, πως την περασμένη φορά πέταξαν το Ματάκι κάτω. Την έκαναν για πιο φτηνό διαμέρισμα. Και το Κουβάρι… που το τελευταίο διάστημα μετονομάσθηκε σε Μύξα (!) έφυγε κι αυτό.

Αιστάνομαι σύγχυση. Τελείως. Μπορεί να μην ήταν η αγαπημένη μου γάτα, αλλά τα ήθελα και τα δυο τους. Και έχω επενδύσει συναισθηματικά στις μαύρες γάτες μου. Που πάντα φεύγουν. Πάντα ριψοκινδυνεύουν. Πηδάνε σε ξένα μπαλκόνια, πειραματίζονται, κυνηγάνε σαν αίλουροι περιστέρια και μυγάκια. Και χαζεύουν κάτω τα μεταλλικά κουτιά με τις τέσσερις ρόδες που αφήνουν πορδές, συγκρούονται και κάνουν θόρυβο.

Το ένστικτό μου λέει πως είναι κάπου κοντά. Νομίζω πως την ακούω ώρες-ώρες. Κάπου κλεισμένη. Ίσως κάποιος να την έχει σπίτι του. Αυτό νομίζω. Άντε να τη βρεις έτσι.

Την ψάξαμε χτες βράδυ. Τη φωνάξαμε. Βαστούσα μια κονσέρβα και ανά ένα μέτρο τη χτυπούσα με ένα κουτάλι και φώναζα τη γάτα μου. Πουθενά.

Θα τοιχοκολλήσουμε στις 2-3 γύρω πολυκατοικίες τη φάτσα της με το τηλέφωνό μας, αλλά…

Είναι από εκείνα τα γατιά που δύσκολα τα βρίσκεις. Μπορεί να είναι κρυμμένη σε μια γωνία του σπιτιού, να τη φωνάζεις και να μην έρχεται. Φοβισμένο γατί. Πολύ δειλό. Που δεν ακούει σε όνομα.

Κρίμα. Αν και έχω ένστικτο…

Α ρε Κουβαράκι. Αν χάσω και το Μάτι δεν ξέρω τι θα γίνει… Έχω ψύχωση με τη μαύρη γάτα μου. Και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή.

dsc_0259.JPG

« Prev - Next »