Ανταπόκριση από το… Κέντρο της Αθήνας!
demon April 3rd, 2009
Όλο το βράδυ ακούω περιπολικά, ασθενοφόρα, κόρνες και με ζώνει μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Βάζω τηλεόραση, καμία ενημέρωση.
Ξαπλώνω. Ακριβώς κάτω από την πολυκατοικία ακούγονται οι ασύρματοι των μπάτσων. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε όλο αυτό να είναι ένα αρρωστημένο αστείο. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Μέτρησα πάνω από 12 ζητάδες και δύο περιπολικά. Και κάποια ιδιωτικά αυτοκίνητα που στάθμευσαν παραδίπλα.
Το τετράγωνο πριν την πλατεία Κολιάτσου ήχησε σειρήνες και πανικό για αρκετή ώρα. Οι μπάτσοι έψαχναν μέσα στα σκουπίδια και κάτω από ένα παρκαρισμένο και «κρυμμένο» με κάλυμμα αυτοκίνητο. Μπροστά από το περίπτερο.
Μπαίνω μέσα, βάζω ειδήσεις, τίποτα. Παίρνω τη φωτογραφική, ξαναβγαίνω στο μπαλκόνι. Κρεμασμένοι άνθρωποι από ορόφους προσπαθούν κι αυτοί να καταλάβουν προς τι ο πανικός.
Οι ζητάδες φεύγουν προς Άνω Πατήσια. Μένουν πίσω 6 μηχανές. Να ενοχλούν, να ποζάρουν, να καπνίζουν τα τσιγαράκι και να τα λένε. Φυσικά. Ώρα: 02:40.
Καλό κυνήγι!
Διαβάζω troktiko, βοιωτία, give me strength, mygreekblogspot. Όταν τελειώσει η μαλακία και η απαγόρευση, πείτε μου πότε να βγω από το σπίτι! Δεν οπλοφορώ. Αλλά μπορεί και να φοράω την κουκούλα μου.
(ή το κράνος)
Ακόμα δεν έχω καταλήξει μ’εσάς τους Αθηναίους… Να σας ζηλεύω, να σας λυπάμαι ή να σας θαυμάζω για το πώς ζείτε στην Αθήνα;..
ΥΓ. Μη φανταστείς βέβαια ότι η πόλη μου – το Ηράκλειο – είναι ένα αθώο χωριουδάκι που είμαστε όλοι χαρούμενοι και αισιόδοξοι, αλλά κάπως καλύτερα είναι ακόμα…
Α, ρε Μάνο… Για κλάματα είμαστε. Πρώτοι εμείς και το χάος εξαπλώνεται. Για ένα πράγμα είμασταν στα σίγουρα “διάσημοι” οι Έλληνες και το χάνουμε κι αυτό: αλληλεγγύη.