Διακοπές στη Χαλκιδική, Part IIΙ
demon August 21st, 2009
Τρίτη 18-8-09
Καθίσαμε μέχρι τα μεσάνυχτα στη βεράντα. Είχαμε γυναικεία κουβέντα, η μητέρα του άντρα κι εγώ. Αιστάνθηκα ότι θα ήθελε να γνωρίζει κάποια πράγματα παραπάνω. Πράγματα, τα οποία από λεπτότητα δεν θα ρωτούσε ποτέ η ίδια.
Κι έτσι της άνοιξα τις σκέψεις μου. Ήθελα να νιώσει ασφάλεια. Όχι πως δεν βλέπει. Κι ήθελα να ξέρει, πως μπορούμε να μιλήσουμε. Δεν ξέρω αν έπρεπε να κάνω αυτό το βήμα. Οικειότητα υπάρχει, μέχρι ενός σημείο. Και συμπάθεια. Αλλά το να περνάς αυτή τη γραμμή και να λες σε μια μάνα, όσο προχωρημένη κι αν είναι, τι ονειρεύεσαι για το μέλλον σου με το γιο της; Μέσες άκρες τα λέω. Δεν ξέρω πώς να μεταφέρω στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο αυτά που μοιραστήκαμε απόψε. Δεν ήταν δα ούτε τόσο ευτελή όσο «αιστάνομαι αυτά για τον γιο σου», ούτε τόσο κατινίστικα.
Δεν θα γινόταν ποτέ τέτοια συζήτηση. Δεν τίθεται θέμα έγκρισης ή γνωριμίας. Στο σπίτι τους κάνουμε τις διακοπές μας άλλωστε. Μας βλέπουν.
Κι εκείνη μου είπε. Τα δικά της, τα του άντρα. Πώς ήταν μικρός. Πώς δεν έχει αλλάξει και πολύ!
Εντάξει, σκάω.
Πήγαμε βολτίτσα στην παραλία σήμερα. Ναι, την είδα από μακριά. Ήπια το Cuba Libre μου κάτω από την ξύλινη ομπρέλα, συζητήσαμε με τον άντρα κάποια επαγγελματικά πράγματα, χαζολογήσαμε για μηχανές, για τα project της Google, για τις αδυναμίες, αισθητικά, του Gmail, για το CBR μου, για το πόσο αστείο είναι, κάθε φορά, όταν ακούς την ίδια ιστορία να στη διηγούνται δύο άνθρωποι. Καθείς με την οπτική του και με την εντύπωση που θέλει να αφήσει…
Τετάρτη 19-8-09
Τι ζέστη κι αυτή σήμερα. Σεις που έχετε αέρηδες, λέει, στην Αθήνα, παίρνετε τώρα την εκδίκησή σας. Εμείς εδώ πάνω είχαμε 31-32 βαθμούς, στην καλύτερη. Και τρελή άπνοια. Να δω πότε θα κάνουμε καμιά απόδραση στις εξωτικές ομορφιές της Χαλκιδικής.
Μετά από ένα πολύ σύντομο διάλειμμα για πίτσα και παγωτό (εξάρσεις της περιόδου), επιστρέψαμε, σήμερα, στο χειροποίητο ψάρι: τσιπούρα και γοφάρι! Νόστιμο πράγμα.
Υ.Γ.: Ρώτησα τον μπαμπά του άντρα πώς έφτιαχνε το τσίπουρο (μέχρι πριν από λίγα χρόνια) κι επιφυλάσσομαι να ποστάρω, άτσαλα μεν επιμορφωτικά δε, τη διαδικασία!
Υ.Γ. 1: Το ξέρω πως οι φωτό είναι άσχετες, αλλά είναι ειδική παραγγελία! So, bare with me.
Τελειος ο γατουνης, τελειος… και δεν ειναι ασπρος -εκτος αν περασε απο πουθενα πουχατε φρεσκοβαμμένα δηλαδή! Να περνας καλα.. να ανοιγεις τα παραθυρά σου τόσο, οσο χρειάζεται να δουνε οι αλλοι το φως… και να τα κρατας κλειστα, οσο χρειαζεται για να προστατευτείς απο τον αερα…
Είμαι σίγουρη πως η μαμά του αντρα κατάλαβε… ενέκρινε και είναι ήσυχη για την επιλογή του γιού της.
Πας στοίχημα; 🙂
Άι θινκ άι θόου ε πούθι κατ!
Σε σκάναρε καλά η πεθερά ε…
:PP
30 ελαφρά εγκεφαλικά πέρασα με το ψιψίνι… άι αμ ιν λάβ! Να μου το φιλήσεις 30 φορές! Οφουουουου…. 🙂
Να προστατευτώ από τον αέρα μανούλα? Όχι, τον λατρεύω τον αέρα. Από κείνους που δε θέλουν να δουν και να δώσουν, μονάχα να κλέψουν, ναι. Όμορφη η σκέψη σου! Σε φιλώ κι ελπίζω να την κάνεις κι εσύ σύντομα.
Α, ρε Τζίνα. Το ελπίζω, ειλικρινά.
Λολ, άσε ρε Μάνο. Γυρεύοντας πήγαινα, αλλά δεν τ’ομολογώ! Σματς
Να μη σου πω δηλαδή ότι το έπλυνα κιόλας κατ’εντολή κτηνιάτρου, ε, σκουριασμένη γκόμενα; Έχω γίνει εξπέρ. Ήρθε κι έγινε… γατί το γατί.