Φεύγω εκτάκτως
demon February 14th, 2010
Φεύγω εκτάκτως. Ανεβαίνω Χαλκιδική. Θεσσαλονίκη. Ή κάπου στη μέση.
Ελπίζω μονάχα να προλάβω. Και να με ψηλαφίσει πριν πετάξει στο βάθος των στιγμών και του σύμπαντος.
Είναι άδικο, ναι. Σχεδόν πάντα είναι.
Βέλο. Δαντελωτό. Και πάντα μαύρο. Βέλο να καλύψει σημάδια. Θλίψη. Λογικό να λείπει η λογική. Τι να την κάνεις. Εκεί, μέσα στη θάλασσα, κάτω από την άμμο και τις άγκυρές της, η λογική είναι πολύ βαριά για να σε αφήσει να ταξιδέψεις. Κι εσύ πρέπει να μείνεις εκεί ενδιάμεσα, στις υγρές ράβδους. Και η λογική σε κρατά πάντα κάτω. Αλλά αυτό δεν έχει πάτο.
Φεύγω εκτάκτως. Μαζί σου. Μακάρι να μην υπήρχε θάνατος. Όχι τώρα. Πολύ αργότερα, ίσως.
Ελπίζω να μην τσακίσεις σα φτερά βεντάλιας.
Θα είμαι εκεί. Πάντοτε δίπλα σου. Αλλά δες! Έχεις ζωή ξέρεις. Μαζί μου.
Έλα να μπούμε στο αερο-τουτού, να πάμε κοντά τους. Να αγγίξω το πρόσωπό της. Αλλά μετά, όταν γυρίσουμε, μετά, να ξαναξυπνήσεις, εντάξει;
….δύσκολη κατάσταση ο θάνατος δαίμονα..συλληπητήρια
…
Τιποτα.
Νάου γουάτ χάππενν’τ ??
Δύναμη!
Someone died Johnny boy…
ευχαριστώ… ένα χαμόγελο σε όσους έχουν χάσει κάποιον αγαπημένο, σημαντικό, σημαντικό.
Λύπη … θλιμμένη όψη και καρδιά.
Κανεις δεν πεθαίνει όσο τον σκεφτόμαστε ζωντανό στο μυαλό μας, στην καρδιά μας.
Ναι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να λύνουμε την κορδέλα, no?