Έφυγε ένα ολόγιομο αστέρι…

February 24th, 2010

Μια λάμα, μπηγμένη στον πάγο. Σε ατελείωτες ρηνίδες πάγου, που χαϊδεύουν όλη τη γη. Την άσπιλη γη, την υπομονετική γη, τη ζωντανή, θαρραλέα γη. Που γεννά και σπέρνει, που ελπίζει και περιμένει, που καλοσωρίζει και αποχαιρετά.

Πως να αποχαιρετήσεις όμως;

Πως να αποχαιρετήσεις;

Κανείς δε σου ζητά να ξεχάσεις. Αλίμονο.

Πολλοί περιμένουν να παρελάσεις από μπροστά τους με δάκρυα-κρυσταλλάκια κολλημένα άγαρμπα σε μέτωπο και μάγουλα. Δάκρυα που δε στεγνώνουν ποτέ. Άλλωστε το γυαλί δε στεγνώνει. Δεν κολλάει. Δεν ταιριάζει, ούτε εναρμονίζεται.

Η θλίψη είναι κάτι το τόσο προσωπικό, πως περιμένεις να το διαβάσω εμπρός σου;

Ούτε να το κρύψω, μήτε να το διαδώσω.

Πονάω. Ναι.

Να αποχαιρετήσω. Στα 27.000 πόδια. Κάπου κει, ανάμεσα σε Αθήνα και Χαλκιδική. Να αποχαιρετήσω μέσα από δαντέλες συμπυκνωμένου αέρα, βεντάλιες ομίχλης, όνειρα φουσκωμένα.

Πώς θα ήθελα να αντέξεις, να σε γευόμουν ακόμη περισσότερα καλοκαίρια, να σου ψιθυρίσω κι άλλες πολλές χαρές, μυστικά που θα ‘ρθούν, σκέψεις, ανάγκες, παρέα.

Ευτυχώς σου είχα πει πως σ’αγαπώ. Τελικά αυτό είναι σημαντικό. Το να προλαβαίνεις να πεις πως αγαπάς.

Και θα σε θυμάμαι όμορφα, χαμογελαστή, πάντα εκεί, γενναιόδωρα.

Α, και θα σ’αγαπώ…

ΑΝΤΙΟ για τώρα.

burrier1.jpg

6 Responses to “Έφυγε ένα ολόγιομο αστέρι…”

  1. # tzonakoson 24 Feb 2010 at 12:19

    Καλημερα, πολυ θλιμμένος αποχωρισμός.
    Κρύβει ελπίδα για την επόμενη συνάντηση.
    Προσπαθείς να φανείς δυνατή.
    Δεν ξερω αν κατάλαβα καλά, όμως σου στέλνω χαμόγελα.
    Χαμογέλα.

  2. # princesson 24 Feb 2010 at 13:01

    Κανεις δε φευγει ποτε, μοναχα μενει μεσα μας και μας κανει λιγακι πιο γεματους, λιγακι πιο δυνατους και λιγακι πιο ωριμους καθε φορα…

  3. # hackadayon 24 Feb 2010 at 21:07

    Πρόλαβες και είπες το πιο σημαντικό. Εξέφρασες την αγάπη σου.

  4. # demonon 25 Feb 2010 at 00:32

    Καλά κατάλαβες… Χαμόγελο. Κι από μένα. Δυνατό αλλά λιγάκι θαμπό.

  5. # demonon 25 Feb 2010 at 00:36

    Πιο δυνατούς, πιο ώριμους μάνα. Ναι, ίσως. Πιο γεμάτους, σίγουρα όχι. Το σπίτι στη Χαλκιδική, οι χώροι του είναι σημαντικά πιο άδειοι. Λογικό. Μια οικογένεια άλλαξε. Κι ένα ζευγάρι χώρισε αφύσικα και πρώιμα. Μεγάλη αλλαγή. Και ιδίως το καλοκαίρι, η βεραντάρα σ’αυτο το σπίτι που δεν χάρηκαν όσο θα έπρεπε, θα περιμένει… μια ακόμη παρουσία. Τη δική της.
    (who wants to live forever…. ?)

  6. # demonon 25 Feb 2010 at 00:40

    Καλωσήρθες hack-a-day. Ναι, πρόλαβα. Το είπα, το έδειξα και το φυλάω μέσα μου.

Trackback URI | Comments RSS

Leave a Reply