Μωρά σε πήλινα βαζάκια!
demon March 9th, 2010
Μόλις ένιωσα σεισμό. Είναι 04:00. Κάθομαι στον καναπέ. Βλέπω Fox Life και ξεκουράζω για λίγα λεπτά το πράσινο μάτι μου, πριν ξανα-καταπιαστώ με το πανέμορφο 1000άρι puzzle της Anne Geddes. Που ‘σαι ρε μάνα… Σε σκέφτομαι. Σε σένα μιλάω, διαδικτυακή μανούλα. Που κολλάς κι εσύ με puzzle. Gothic εσύ… Με αίματα και τριαντάφυλλα, με δάκρυ και νεράιδες μεταμορφωμένες.
Εγώ διάλεξα μωρά. Μέσα σε πήλινες, χρωματιστές γλάστρες. Με καπέλα κάκτους και πιπεριές. Κι έναν χλωμό αλλού και σκιερό αλλού ασβεστωμένο τοίχο.
Έγινε όντως σεισμός ή εγώ ένιωσα ένα ανεπαίσθητο τρέμουλο να με διαπερνά. Δύο φορές μάλιστα. Ποιος ξέρει. Θα το ψάξω σε λίγο.
Τα μωρά είναι το comeback μου στο χώρο των puzzle. Το είχα αφήσει καιρό. Τελευταία μου επιτυχία το Taj Mahal, από τα πιο δύσκολα, περίτεχνα και ζαλιστικά παζλ που έχω βάλει κάτω. Μόνο που δεν ξέρω ποτέ τι να τα κάνω αφού τα τελειώσω. Γιατί να τα καδράρω… και μετά; Θα γεμίσω τους τοίχους μου με puzzle; Δε θέλω. Με χρώμα, ναι. Με κάδρα όχι. Εκτός κι αν είναι άδεια! Σαν κι αυτά που έχω κρεμάσει στο μπαλκόνι! Τα ξύλινα, άλλης εποχής.
Τελικά έκανε σεισμό;
Τελικά… ναι… έκανε σεισμό
(το άκουσα το πρωί στο ραδιόφωνο πηγαίνοντας στη δουλειά)
Ναι, εκανε σεισμο… Και γω το ακουσα, αν και δεν το ενιωσα. Αν το ενιωθα, μπορει να νομιζα οτι ειναι ο Δαιμονας της Victoria Fransis, που ασφυκτια στο σαλονι τυλιγμενος σφιχτα στη μπλε τσοχα..
Τζίνα, Νιόβη, Τζίνα! Ναι… έκανε. Αλλά εγώ άλλη ώρα κατάλαβα. Και ήμουν και ξύπνια. Άραγε, γιατί αλλάζουν την ώρα; Μήπως δεν μετράνε τον πρώτο;
!!! Α ρε μάνα. Το “La dolorosa” και το “Ophelia’s dream” μου αρέσουν ιδιαίτερα. Μπορεί και να τη δοκιμάσω. Το site της είναι όλα τα λεφτά, αν και στα ισπανικά…
Υ.Γ. Αλήθεια, πως μου είπες ότι χρησιμοποιούν την κόλλα που έχω αγοράσει από τότε? Αν δεν έχει στεγνώσει. Βάζω χαρτί από κάτω και κολλάω ή όπως είναι, πάνω στην τσόχα;
(αγωνιστικούς χαιρετισμούς)
Με πεθαίνουν τα puzzle. Eιναι όμορφα οταν τα εχει φτιάξει κάποιος άλλος.
Δεν κατάλαβα ουτε σεισμό ουτε καταποντισμό κι ας ήμουν κι εγω ξύπνιος εκείνη την ωρα. Θα φταίει που έπιασε να βρέχει.
Puzzle 1000 τεμαχίων; Αυτό για μένα είναι βασανιστήριο. Καλησπέρες.
Να το φτιάχνει άλλος, ε; Α ρε Johnny boy… Όσο για το σεισμό, ήταν τελείως ανεπαίσθητος. Αφού κι εγώ που κάτι ένιωσα, δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι δεν ήταν της φαντασίας μου. Γιατί γενικώς… κουνιέμαι. λολ
Γεια σου ρε hack-a-day, μα γιατί βασανιστήριο; Υπάρχουν και εύκολα και πιο μικρά. Αλλά μια υπομομή, τη θέλει. Βασικά, μπορείς να φτιάξεις puzzle και παρέα με κάποιον άλλο. Κι αυτό έχει την πλάκα του, αλλά δεν παίρνεις τα “εύσημα” εσύ… Εμένα μου αρέσει να φωτογραφίζω το Puzzle στην πορεία, όταν σχηματίζεται σιγά-σιγά η εικόνα. Είναι σα σπασμένο αγγείο!
Την κολλα την περνας απο πανω με το σφουγγαρακι (οταν στεγνωνει κανει κατι σα βερνικι και δινει μια γυαλαδα). Εγω βαζω παντα ενα χαρτι απο κατω: Και για να μην περασει στην τσοχα, και για να μην μου κολλησει κανα κομματι πανω στο κρυσταλλο του τραπεζιου. Αλλοι δε βαζουνε τιποτα, δεν χαλασε ο κοσμος. Πολλα χερια κολλα και να τα αφηνεις να στεγνωνουνε για ωρες ενδιαμεσα!
(Η Βικτωρια ουρλιαζει απο το σαλονι, την ακουω, κι ελπιζω να μη της εχουνε φαει κανα κομματι τα σκυλια: απο τα 2500 της!)
Ουρλιάζει ε; Α ρε μάνα, πάλι ρέστα δίνεις. Αλήθεια, η τσόχα πλένεται; λολ Πάντως μου κάνει εντύπωση, γιατί η κόλλα δε μοιάζει να είναι υγρή αλλά έχει το σφουγγαράκι μπροστά, οπότε πως θα διαπεράσει τα κομμάτια για να τα κολλήσει; Βιάζομαι… κάτσε να το τελειώσω πρώτα. Αλλά ναι, είμαι βιαστική, θέλω να ξέρω. Φιλιά
Η κολλαειναι σα το καμελ για τα παπουτσια, αμα πατησεις το σφουγγαρακι βγαζει υγρο (αφριζει κι ολας, μην αφησεις φουσκαλιτσες, να την απλωνεις με το σφουγγαρακι). Περναει αναμεσα απο τα κομματια, κι οταν στερεοποιηθει κανει κατι σαν βερνικωμα στο παζλ! Αν πλενεται η τσοχα; Τι να σου πω παιδι μου, απο που την πηρες την νοικοκυροσυνη δεν ξερω, απο μενα οχι παντως!
κάμελ, καμήλα, πλυντήριο, κρύο πλύσιμο ή στο χέρι… mmm… ρε μάνα γιατί με πειράζεις; Και γιατί να μην πλένεται παρακαλώ; Τσόχα είναι. Σε φιλώ… άντε. Καλή Κυριακή. Πήγες σινεμά τελικά;