Μέσα από ξύλινη ζωή
demon December 13th, 2007
Περνούσα από τους δρόμους κι άφηνα πίσω μου αυτοκίνητα, κτίρια, πλατείες και δεκάδες δέντρα, πετσοκομμένα, πληγωμένα, ακρωτηριασμένα. Δέντρα πεσμένα στα φαρδιά πεζοδρόμια, δέντρα που κείτονταν νεκρά, που αλλοίωναν την οπτική, που μπέρδευαν.
Ήμουνα Αγία Παρασκευή. Στη Μεσογείων και άφηνα στα δεξιά μου την κεντρική πλατεία. Αγνώριστη. Κανένας χώρος. Τίποτα που να θυμίζει εκείνη την άπλα με τα εφηβικά πιτσιρίκια να ρολάρουν πάνω-κάτω με τα skateboard τους ή τους ποδηλατάδες να ποζάρουν αφηνιασμένοι.
Ακόμη κι εσύ, που οδηγούσες, τα μπέρδεψες. “Μα που είμαστε τώρα;” με ρώτησες, σε μια διαδρομή που έχεις κάνει αμέτρητες φορές. “Αγία Παρασκευή”, σου απάντησα στεγνά. Είναι όντως αλλόκοτο, πως μπορεί κανείς να ασχημύνει κάτι τόσο… αγνό.
Μετά από κάμποση ώρα, νεύρα, κίνηση και πολλούς προβολείς να μας τυφλώνουν, φτάνουμε Κορωπί. Και κάπου εδώ άρχισε το κυνήγι. “Που είπαμε πως είναι;”. “Γιατί έχω ξανάρθει θαρρείς;”.
Ψάχναμε ένα μαγαζάκι. Ή έτσι νόμιζα. Απλοϊκά σκεπτόμενη, πίστευα πως ήρθαμε σε ένα παλαιοπωλείο με κάποιους σκοτεινούς τύπους που μαζεύουν, συλλέγουν, σκουπίζουν ό,τι αφήνουν οι άλλοι. Κι όμως, εδώ μέσα πολλά άλλαξαν, αρκετά μεταβάλλονται.
Διότι με το που μπήκα, είδα μπροστά μου με τεράστια γράμματα πάνω στο χαρτόνι, όλο το νόημα. Ήμουνα σε έναν χώρο με στιβαγμένα λογής και χρησιμότητας έπιπλα. Παλιά κυρίως. Με τον Γιάννη να “διευθύνει” τηλεφωνήματα, μεταφορές, αγορές, πωλήσεις. Και καλοσυνάτους πλην όμως γκριζαρισμένους, χαμένους νέους να είναι πρόθυμοι να γνωρίσουν κόσμο και να κουβαλήσουν απομεινάρια.
Μέρος του ΡΕΤΟ Ελλάς. Ενός κέντρου αποτοξίνωσης τοξικομανών που ιδρύθηκε πριν από 17 ή και παραπάνω χρόνια στην Ισπανία και απέκτησε και παράρτηρα στην Ελλάδα μας. Εδώ ήμουν. Και οι άνθρωποι που ήταν μπροστά μου, που κουβαλούσαν, μιλούσαν, κοιτούσαν, χαμογελούσαν ήταν μέλη αυτού του κέντρου. Άλλοι στην προσπάθεια, φαντάζομαι, κι άλλοι στην επιτυχία. Μα όλοι τους άνθρωποι. Στο μέσα. Και στο απέξω, ναι.
Κάτι πήρε το αυτί μου πως μένουν στα Καλύβια. Πάνω από 80 εθελοντές ζούνε σε έναν μεγάλο χώρο. Εθελοντές-πρώην χρήστες και νυν μαχητές, νυν ζωντανοί. Κι εδώ, κάπου στην Ηρακλέους, στο Κορωπί, είναι αυτό το κατάστημα. Αυτή η αποθήκη με έπιπλα, γραφεία, κομοδίνα, βιβλιοθήκες και κρεβάτια από ξύλο και μελαμίνη.
link για το ΡΕΤΟ: www.maranatha.gr