blog +Ο- σφαιρα

demon January 30th, 2009

Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες.Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς!».

~

Το φρικιό μου με βράβευσε. Γιατί είμαι γεμάτη συναισθήματα και εικόνες, είπε. Και με τίμησε. Με ξεχώρισε και με φώναξε να παραλάβω το παραπάνω βραβείο από το blog του. Οκτώ πρέπει να διαλέξω. Οκτώ blogs, οκτώ ανθρώπους; Θα ξεκινήσω και θα δω πού θα με πάει η δαιμονισμένη πένα μου αυτή τη φορά…

ε Βάλε κατάμαυρο 123. Μόνος σου έβαλες αυτό τον περιορισμό στον εαυτό σου. Ίσως να τον χριεάζεσαι αυτό τον περιορισμό, επειδή έχεις πολλά να γράψεις. Εμένα μ’αρέσει η γραφή και η αισθητική σου και γι’αυτό σε ξεχώρισα.

υ Βάλε μπλε ελεκτρίκ αγγελάκι. Σε είδα και με είδες όπως είμαστε στ’αλήθεια. Και σε γουστάρω για την ορμή του μυαλού σου κι εκείνο το βραχιολάκι που φοράς. Θυμάσαι; Μου την είχες πει ελαφρώς, κάποτε…

χ Βάλε ένα μοβ ελαφρύ, ρε συ Βάσκες. Με έχεις δει ερωτική, γρήγορη, χαμένη. Και μου έχεις γράψει ένα κομμάτι. Ο ντετέκτιβ κι εκείνη… Και με κολάκεψες. Και είσαι εδώ. Συχνά-πυκνά. Και είσαι άντρας. Και μου αρκεί! Αφιερωμένο λοιπόν.

α Βάλε το πιο τρυφερό ροζ, kalynama. Πόσες φορές γράφοντας αυτή τη λέξη, σκέφτηκα να γράψω mama αντί για nama. Ξέρω μονάχα πως σε δύσκολες στιγμές μου έγινες καθρέφτης του γύρω μου κι όχι του μέσα μου, ευτυχώς. Και με ξύπνησες, για να δω τριγύρω και να επιστέψω στη ζωή και στο φωτεινό μου πρόσωπο.

ρ Βάλε καφέ Μαλινάκι. Αν και η σχέση μας άλλαξε με τους μήνες και το μεγεθυντικό φακό, εκτιμώ τις ιστορίες και την ιστορία που θες να γράψεις. Είσαι όμορφη όταν αφήνεσαι κι όταν γελάς.

ι Βάλε πράσινο σκούρο, Πενθεσίλεια. Από τις πιο λυρικές γραφές που δοκίμασα ένα χρόνο τώρα. Δε θα σε άφηνα.

σ Βάλε τρελό πορτοκαλί Κωστή. Και γίνε πορτοκάλι. Γουστάρω που γουστάρεις και σκέφτομαι πόσο σούπερ θα περνούσα αν είμασταν παρέα. Που και που μ’εκπλήσσεις, γι’αυτό και δεν ξεκολλάω.

τ Βάλε κόκκινο πορφυρό, μαλακό πριγκιπέσσα. Δεν έγινες μάνα μου, αν και το ‘θελα. Στα περίεργά μου όμως, νομίζω πως είσαι εδώ.

Ω!

• Παίζω-παίζεις... δε με παίζετε!
• Comments(23)

demon January 29th, 2009

Αμφιβάλλω πλέον.

Ναι. Στο λέω ανοιχτά.

Αμφιβάλλω για σένα.

Για το πόσο σίγουρος είσαι. Πόσο εδώ είσαι.

Πόσο απόλυτα έχεις δώσει τη ζωή σου σε εμάς. Στο τώρα.

Νομίζω, ξέρεις, ότι προτιμάς να αδιαφορείς. Ή να διατηρείς το δικαίωμα του να αδιαφορείς.

Προτιμάς να μη με κατανοείς. Και το κάνεις με μια τόσο απολαυστική αγένεια πια.

Και δε γίνεται με όσα γίνονται. Κάτι πρέπει να είναι πάντα αναμμένο. Η ζωή μας. Και πρέπει να κάνεις πετάλι. Πάντα. Μέσα κι έξω από το νερό.

Ναι.

Η ζωή μας πρέπει να είναι πάντοτε αναμμένη.

Φωτιά κάποιος;

Πηγή εικόνας: nakos.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(4)

demon January 27th, 2009

Ανέμπνευστο…
Μουσικό…
Όργανο

Δε με κάνει ευτυχισμένη πια
Κι όμως κάθομαι εκεί δίπλα
Επειδή θα ήθελα πολύ να με έκανε ευτυχισμένη

Γίνετε κάτι τόσο ελαφρύ
Τόσο επίμονο
Και συναισθηματικό
Να μην επιστρέφει στο χέρι απ’όπου έφυγε?          To γιο-γιο…;

Πηγή εικόνας: beekee.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon January 18th, 2009

Κι εκεί που άρχισα να πείθω τον εαυτό μου ότι έβγαλα και το προτελευταίο αγκίστρι μου από πάνω σου, ο κύκλος ξανάκλεισε.

Το τελευταίο διάστημα σκεφτόμουν πως για πολύ καιρό ανάσαινα μαζί σου κι εσύ μαζί μου. Πως για πολύ καιρό ήμουν ό,τι ήσουν και ήσουν ό,τι ήμουν. Πως για πολύ καιρό δεν μπορούσα και δεν ήθελα να δω έξω από αυτό το γήινο, το ανθρώπινο κουτί. Μήτε κι εσύ.

Και το τελευταίο διάστημα άρχισα να μπορώ να σε αντικρίζω χωρίς να δακρύζω. Άρχισα να μπορώ να σε κοιτάζω χωρίς να σ’αγαπώ. Άρχισα να μπορώ να χορεύω χωρίς να πατώ πάνω στα δικά σου πέλματα.

Κάπου εκεί είπα να τραβήξω απότομα τη σύριγγα. Να κλείσω την κάνουλα με τα συναισθήματα τα ταλαίπωρα και ταλαιπωρημένα. Να βγάλω την καμένη μου σάρκα απ’τον λαμπτήρα.

Κάπου εδώ είπα να βουτήξω και πάλι στην ομιχλώδη νύστα του Μορφέα. Να τρυπώσω ξανά στους υφάλους. Τους ολότελα δικούς μου. Ψυχή είχα, ψυχή έχω.

Με πρόλαβες όμως. Με πρόλαβες κι αυτή τη φορά. Την ώρα που γυρνούσα το κλειδί κι άφηνα να γλιστρήσει η χειροπέδα από τα λέπια μου τα ωχρά, με πρόλαβες!

Με τράβηξες πάνω σου τα ξημερώματα. Κι έγλειψες την ψυχή μου. Είχες τόσους αιώνες να το κάνεις αυτό. Έτσι…

Και το απόγευμα χώθηκες μέσα μου τόσο φυσικά, με ανακούφιση και αποφασιστικότητα. Θύμισες νότα. Όπως νιώθει όταν πια φτάνει στο δικό της «όλο». Στο πεντάγραμμο.

Πού είμαι πάλι δεν ξέρω. Μόνο που αυτή η παραζάλη είναι γλυκιά και όμορφη σήμερα. Ελπίζω μόνο να κρατήσει. Όσο η σωστή νότα στη σωστή θέση. Στα πλήκτρα, στα δάχτυλα, στο μυαλό πάνω.

Τελικά ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς κάποιοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι γι’αυτά τα δεσμά. Ίσως απλώς εγώ να είμαι φτιαγμένη από άλλη στόφα. Ποιος ξέρει.

Πηγή εικόνας: sarachmet.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(6)

demon December 14th, 2008

Μου είπε να χρησιμοποιήσω τις λέξεις:  λεξη, κραυγη, σκυλος, τσιγαρο, γελαω κι εγώ άκουσα τη μανούλα μου!

Βλέπω ένα σκύλο με τσιγάρο περασμένο στ’αυτί και γελάω. Αστείο πόστερ. Θυμάμαι τότε που ήξερα να χρησιμοποιώ τις λέξεις. Ενώ τώρα, μόνο την κραυγή!

Προστάζω να παίξουν χρησιμοποιώντας αυτές τις λέξεις: αναρχία, συναίσθημα, πέφτω, δίνω, τέλος, οι: αγγελάκι, kalynama, Νιόβη, Κωστής και ο Μανώλης.

Πηγή εικόνας: foureyes.deviantart.com

• Παίζω-παίζεις... δε με παίζετε!
• Comments(2)

demon December 11th, 2008

μέσα από τη γυάλινη σφαίρα του σύμπαντος, λοκάρω αυτό τον αστείο ανθρωπάκο. Μπροστά από ένα σπιτάκι και δίπλα σ’ένα αστείο δέντρο, σέρνει κουρασμένος μα χαρωπός έναν τεράστιο μοβ σάκο. Mmm παιχνίδια, ζαχαρωτά, ιδέες, όνειρα, ευχές, τύχη, υγεία, ευτυχία, αγάπη, έμπνευση, ισορροπία, συντροφικότητα…

και πιο πίσω ξεπροβάλλει ένα φιδίσιο, λαμπαδιασμένο μονοπάτι που κατεβαίνει προς τ’αστέρια, κοντά στον ανθρωπάκο.

κοιτάζω καλύτερα. ναι, κάπου τον ξέρω εγώ αυτόν. από το όνειρό μου ίσως;

• Xxx You !
• Comments(0)

demon December 5th, 2008

(Πηγή εικόνας: scenta.co.uk)

Ένα κλειδί, ναι.

Να το αρπάξω, να κλειδώσω τα μάτια μου.

Να μη βλέπω πια. Να ξεχάσω όραση και τοπία συναισθημάτων.

Εκεί όπου κάποτε έρεε το πράσινο μάτι μου και η γλώσσα μου σκούπιζε την ψυχή μου…

Να μη βλέπω.

Ένα κλειδί να κλειδώσω το πράσινο μάτι μου.

Εγώ ήμουν για το «εμείς».

Κι εσύ για το «εγώ». Πάντα.

Και να τα ρίξω τα άστρα, πάλι η ίδια αντιστοιχία θα βγει.

Εσύ θα αγκαλιάζεις εσένα. Κι εγώ………………… εσένα.

Γι’αυτό και σ’αφήνω. Γιατί, ξέρεις, κουράστηκα. Και βαρέθηκα. Και δεν το χρειάζομαι. Δεν το αξίζω. Δεν το θέλω! Κράτα εσύ εσένα.
Κι εγώ θα μείνω για λίγο εδώ… Μέσα σε αυτή την τόσο άνετη μάσκα. Μια μάσκα με τα σωστά μέτρα. Απάθειας. Δε νιώθω τίποτα απολύτως. Με πιστεύεις;

Πηγή εικόνας: socialsuicide.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(6)

demon December 3rd, 2008

Δεν ξέρω πόσα κεριά να βάλω μπρος για να καθαρίσει αυτή η μαυρίλα που σε περιβάλλει τις τελευταίες ώρες.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο χαρτί φύσηξα μέσα στην ψυχή σου τους τελευταίους μήνες. Μα αν χρειαστεί θα κατεβάσω όλους τους αέρηδες και θα τους δέσω κοντά σου, στο προσκεφάλι σου, για να διώξουν αυτή την άγκυρα.

Να σταματήσεις.

Να φύγεις μόνος.

Να σηκώσεις το νερό και να κοιτάξεις από κάτω.

Θα ζήσει. Αλλά κι αν δε μείνει εδώ, μαζί σου, θα ξέρεις, πως μέχρι το τέλος το ήθελε. Ξέρει ότι την έχεις ανάγκη. Ξέρει ότι ένα μεγάλο κομμάτι σου ζει μαζί της.

Πήγαινε -

`

στο αfιερώνω. να της το δώσεις ~

Πηγή εικόνων: www.pictures-of-cats.org

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon November 25th, 2008

Είμαι κάπου στη Βάρκιζα. Τόσα χρόνια έκανα αυτή τη διαδρομή, διέσχιζα αυτές τις στροφές, συμμετείχα σε κόντρες. Αλήτευα πάνω στην άσφαλτο.

Και τώρα κάποια χρόνια μετά, οδηγώ με άλλο μάτι, απολαμβάνω τη διαδρομή, το νερό και τα στροφιλίκια όχι ως καμικάζι, αλλά ως οπτικός ταξιδιώτης.

Είναι εξισορροπητικό, σχεδόν λυτρωτικό, να βλέπεις άλλες όψεις της ίδιας εικόνας και του ίδιου συναισθήματος.

αθάνατη Busa… (Πηγή εικόνας: cars.ign.com)

• Bubbles
• Comments(2)

demon November 12th, 2008

Με κόλλησες ρε…

Αντρούλη, σ’αγαπώ, σε λατρεύω αλλά με κόλλησες γαμώτο. Ή μήπως εσύ ρε Ευούλα φταις; Μήπως επειδή προχτές με βάλατε και οι δυο δίπλα σας και είχα όλα τα μικρόβια επί δύο; Ο άντρας πάντως τις κατηγορίες δεν τις δέχεται. Όταν του λέω πως να, τα κατάφερες, με κόλλησες μια χαρά, με στραβοκοιτάζει. ‘Άλλη φορά νομίζω πως είναι καλύτερα να συντονιζόμαστε σε τέτοια θέματα. Ε? Δυο αρρωστούλικα σε ένα σπίτι κι όχι εναλλάξ.

Περαστικά λαέ! Μην ανασαίνεις μες τη μούρη μου γαμώτο!

Υ.Γ. ρε λες να φταίει που το παράκανα κι εγώ, και χτες ήμουν όλη μέρα στους δρόμους; Στο τέλος πήγα και για καφέ/ποτό με τα κορίτσια.

Υπέροχη κουβέντα. Ό,τι ανέμενα δηλαδή.

Τρώω συναισθηματικά. Ίσως γράψω κάποια στιγμή για τις λέξεις που ανταλλάξαμε και τις τροφές, αλμυρές και γλυκές που σκεφτήκαμε. Α ρε Μάνια, για να δούμε. Η συμβίωση παχαίνει λες, ε; Σε φιλώ. Να το απολαύσεις το ξύλινο περίπτερο του Χαμόγελου του Παιδιού. Σου πάει. Βιβή, τη χάρηκες τη «βόλτα» μετά; Ευούλα, την ίδια γνώμη έχουμε για τους κυνηγούς, άλλα 35 χρόνων έπρεπε να του δώσεις μια ευκαιρία ρεεε…

Φιλιά και περαστικά σε όσους είναι κρυολογημένοι αυτό το διάστημα. Με ρίγη και κόκκινες μυτούλες, δάκρυα «χαράς», φτερνίσματα και βηχαλάκι. Άντε, δυο μέρες μείνανε.

Πηγή εικόνας: www.steffenjensen.de

• Bubbles
• Comments(8)