Θνητά στίγματα
demon March 7th, 2008
Έχω απλώσει μπροστά στη γυμνή μου αγκαλιά τα κοσμήματα που φόρεσα σήμερα.
Μια ασημένια αλυσίδα με ένα ανάγλυφο πουλί και δυο αστερίσκους από αμέθυστο. Τον πολύ μικρό κρίκο που φοράω σχεδόν πάντα στο αφτί, στη δεύτερη τρύπα, με το διάφανο, φυσητό γυαλί σε σχήμα σπείρας. Τα καλοκαιρινά μου απομεινάρια: μαύρο δέρμα με μια μπλε, λιλιπούτεια, ασημένια καρδιά κουμπωμένη πάνω του και ροζ σκούρες κλωστές με μια πεταλούδα στο δίχτυ τους.
Στ’αριστερό χέρι, το βαρύ μου, αντρικό ρολόι που αντανακλά το φως και το χρόνο που προσπαθεί να με πάρει, και πολλά ασημένια ελατήρια που σχηματίζουν ένα συρμάτινο μπρασελέ.
Κι από δαχτυλίδια, την ασημένια βέρα που φορώ πάντα στον αντίχειρα του δεξιού μου χεριού και το μεσαιωνικό δαχτυλίδι με τη μαύρη, γυαλιστερή πέτρα στο κέντρο, που φορώ πάντοτε στο δείχτη του δεξιού μου χεριού…
Αποκτήματα κάπου μέσα στη ζωή. Με συναίσθημα κι ανάγκη να εκφραστούν. Με πολλούς ψιθύρους μέσα τους κι ακόμη περισσότερα μυστικά, τα οποία έκλεψαν κάπου στην πορεία…
Όπως εσύ απόκτησες αυτό το σώμα, αυτό το όνειρο, αυτό το παιδί, έτσι εγώ απόκτησα ένα ακόμη δαχτυλίδι περασμένο στη μυτερή αψίδα της ψυχής μου, να γυαλίζει και να διώχνει τα φρικιά. Να λικνίζεται και να κοροϊδεύει την ακινησία του «τώρα». Να γελά στεντόρεια και να προσελκύει παιδικές αναμνήσεις. Ανάλαφρες, αέρινες, αόρατες!
Γι’αυτό κι αγκαλιάζω όλα μου τα γήινα «έχω».
Γιατί με κρατάνε εδώ, όσο πρέπει εδώ να υπάρχω.
Κι όταν έρθει η ώρα, θα γίνουν απλώς ενέργεια στη φωτιά που θ’ανάψουν τα χρόνια μου.
Πηγή εικόνας: www.artuproar.com
Δεν είμαι των κοσμημάτων αλλα όταν “δένω” δεν το αποχωρίζομαι για καιρό. Προχτες έβγαλα για πρώτη φορά από τον αύγουστο τον μπλε σκαραβαίο που είχα στο λαιμό μου… Μου λείπει, κάνω κινήσεις να τον πιάσω… Μάλλον θα τον ξαναφορέσω σύντομα, αισθανόμουν πως ήταν κομμάτι μου και ας ήταν κάτι απλά γήινο όπως λες.
Εγώ τα μόνα κοσμήματα που φοράω στάνταρντ τα τελευταία 15 χρόνια είναι τα δύο δαχτυλίδια στο δεξί μου χέρι (αντίχειρας-δείκτης). Άντε και το σκουλαρικάκι, που είναι όμως διάφανο! Όλα τα άλλα βγαίνουν και ξαναμπαίνουν. Και κατά καιρούς αγοράζω ιδιαίτερα δαχτυλίδια (ένα τη φορά) για το αριστερό, στον παράμεσο, τα οποία φοράω 2-3 χρόνια και μετά τα αλλάζω. Διαπιστώνω ότι, αν και μπορεί να μου πηγαίνουν όπως μου ‘χουν πει κάποια κοσμήματα, γυμνή είμαι πιο αληθινή. Πόσο ευτελής είναι τελικά η ύλη…
ΚΑΛΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ!
Το μεσαιωνικό δαχτυλίδι πιστεύω θα μου αρέσει.
“Γι’αυτό κι αγκαλιάζω όλα μου τα γήινα «έχω».
Γιατί με κρατάνε εδώ, όσο πρέπει εδώ να υπάρχω.”
Μου αρέσει πολύ αυτή η σκέψη.
!!!
Ναι, το μεσαιωνικό δαχτυλίδι που το βρήκα τυχαία κάποτε στο Μοναστηράκι, έχει ένα vibe δικό του, ιδιαίτερο. Καλό απόγευμα, Βάσια
Τι είναι Μολυβούπολη; Εσύ κοσμήματα φοράς;
XA! φεύγω στις 8.30!!!! προλαβαίνεις για ένα mail (ή και πολλά).
Αν τσου… ΚΑΛΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟΟΟΟΟ!!!!
Να πας! Να μασκαρευτείς, να μεθύσεις, να γελάσεις και να κοιτάξεις γύρω σου. Δε θα δεις πολλούς, κάποιοι όμως θα είναι όμορφοι άντρες! φιλιά διαρκείας
σούργελο!!!! έναν έναν ρε συ θα πάθω τίποτα
Πλάκα με κάνεις;
Συγνώμη, εμένα είπατε σούργελο; Α, έλεγα…
Είσαι solo. Όταν με το καλό ξεστραβωθεί, τότε θα κάθεσαι να τον περιμένεις!
Γιατί; Οι άντρες δε φοράνε κοσμήματα ή ρολόγια;
Ε ρε και να μας διάβαζε από μια μεριά. Να ποιοι με παρασύρουν στην ακολασία Κυρίες και Κύριοι!!!! :Ρ
Αν μας διάβαζε θα έκανε και λιγότερες μαλακίες. Guilty as charged.
Καλησπέρα. Κι εγώ με το πρώτο καραβάκι φεύγω αύριο. Απλά πέρασα να σου αφήσω μία φιλική και ζεστή πρόσκληση σε σένα και την παρέα σου για ταραμά & λαγάνα στο Νιμπορειό. Θα είμαι εκεί όλο το τριήμερο και ακόμα κι αν δε με ξέρεις θα είναι πολύ εύκολο να με βρεις διότι είναι τόσο μικρό αλλά τόσο “διαπροσωπικό”…
Σ’ευχαριστώ, Όνειρο. Θα το συζητήσω με την παρέα και βλέπουμε. Είναι όμορφη η σκέψη σου όμως και την κρατώ. Κι εγώ, με τη σειρά μου, σε προσκαλώ σε κάτι ιντερνετικό. Να παίξεις το παιχνίδι που σε λίγο θα ποστάρω. Για έναν μουσικό πρόλογο.
Αχ, εσυ και τα κοσμήματά σου… Εγω αντιθετα, οταν βρω κατι που θα ταιριάξουμε, δε το βγάζω απο πανω μου.. δεν ειναι πολλα και δυσκολα ταιριαζω με κοσμήματα… Και τι μου θυμισες τωρα τον καημένο το λαπι μου, ξεχασμενο μονο του μακαρι να ξερα που.. Καποια κοσμήματα ειναι τοσο δικά σου, που η απουσια τους σου αφηνει την αισθηση οτι εισαι πραγματικά γυμνή..
Καλώς ήρθες πριγκιπέσσα. Περίερη η αποψινή νύχτα. Πολύ περίεργη. Και ναι, είμαι γυμνή.
Ολη μας η ζωη είναι έτσι…
Γυμνή; Χαμένη ύλη; Χαμένη προσπάθεια; Χαμένη ματαιοδοξία;