Παλεύεις στα τυφλά
demon March 10th, 2008
Ποτέ μου δε συμπάθησα τους ανθρώπους που δεν ξέρουν να εκφράζονται.
Ποτέ μου δεν άντεξα τους ανθρώπους που δε σου λένε πώς αιστάνονται.
Αιστανόμουν μια αφόρητη καταπίεση όταν ο άλλος δεν έδειχνε τι έχει μέσα του. Ή όταν φοβόταν να αντιμετωπίσει τον εαυτό του. Εμένα.
Πόσο φυσιολογικό είναι να μην αιστάνεσαι τίποτα;
Πόσο φυσιολογικό είναι να μην κοιτάς ποτέ μέσα σου; Να μην πέφτεις ποτέ μέσα σου.
Μπορεί να έχεις ένα πηγάδι, μπορεί ένα μαλακό γρασίδι, μπορεί και μια ζεστή αγκαλιά για τον εαυτό σου. Που ξέρεις;
Πήγε απόγευμα. Πάει το τριήμερο. Πάει η βόλτα που σκεφτόμουν να κάνω. Πάει, τσακαλώθηκε κι αυτό το κεφάλαιο. Ο χρόνος…
Ποτέ μου δεν μπόρεσα τους ανθρώπους που δε σε κοιτάνε στα μάτια την ώρα που δακρύζουν.
Ποτέ μου δε θέλησα τους ανθρώπους που τα χέρια τους γλιστράνε.
Ποτέ μου δεν ήμουν με ανθρώπους που δεν ξέρουν να αγκαλιάσουν. Δε γνωρίζουν πώς να αγκαλιάσουν.
Ποτέ δε ζήτησα κάτι.
Και ποτέ δεν πίστεψα ότι εγώ γίνεται να είμαι μαζί σου. (όποιος κι αν είσαι εσύ)
Πηγή εικόνας: darkgallery.pblogs.gr
Ε! Ωραία!
ΥΓ 1: Γλυκιά μου demon ευχαριστώ για την πρόσκληση. Είναι η πρώτη φορά που με προσκαλούν να συμμετέχω σε κάποιο παιχνίδι στον blog-o κόσμο και ήθελα πολύ να με καλέσει κάποιος για να μην αισθάνομαι αθέατος. Δυστυχώς όμως τα βαριέμαι αυτά κι έτσι δε θα πάρω μέρος. Προς θεού όμως, δε θέλω να σε αποθαρρύνω και δε με ξανακαλέσεις. Το καλύτερό μου είναι να με καλούν πάντα κι εγώ ευγενικά να αρνούμαι όταν δε θέλω.
ΥΓ 2: Πήρα το e-mail
Θα συγχυστώ!!!! Τι σημαίνει το “είμαι μαζί σου”? Εϊσαι πάντα μαζί με κάποιον αλλα και μόνος σου. Και όλο αυτό με την αγκαλιά, με το χάδι, με την εξωτερίκευση των συναισθημάτων… μερικές φορές νομίζω οτι αν είσαι αρκετά έξυπνος λαμβάνεις τα σήματα του άλλου, αν όχι τότε χάνεται η “επαφή”. Οκ με συγχυσες
Και η τελευταία. lol Μολυβούπολη, σου είπε κανείς πως έχω μαζοχιστικές τάσεις; Ok, κι ακόμη κι απόκτησα, τις εξαντλώ στον άντρα.
…
Μαλινάκι, άστατη επέστρεψες. Δε μου αρκεί να πρέπει να “πιάνω” τα σήματα. Πολλές φορές τα θέλω χειροπιαστά. Τον θέλω τον άλλο να μου πει “σε γουστάρω, σε θέλω, μου λείπεις”, δε θέλω μια ζωή να τα μαντεύω αυτά…
Demon, συμφωνώ και επαυξάνω! Στόμα έχουν, ας μάθουν να λένε και δύο-τρεις απλές λεξούλες! Αν έπρεπε να τα μαντεύουμε όλα… θα είμασταν στους Δελφούς μόνιμα!!!
Τα φιλιά μου,”εξωτερικά”…
Λέει ένα τραγούδι: “κι αν σ’ αγαπούν να μάθουν να στο λένε, κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις”. Ξέρεις, ορισμένες φορές φταίμε εμείς που δε μας ανοίγονται οι άνθρωποι. Πρέπει να δοκιμάσουμε διαφορετική προσέγγιση. Και πιστεύω ότι δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε. Γενικώς.
Καλημέρα.
lol, καλό Πάκο. Τα φιλιά μου μαντικά
Καλημέρα Όνειρο. Πως ήταν η απόδραση;
Δε θα διαφωνήσω καθόλου μαζί σου. Ο άνθρωπος όμως που έμαθε από το σπίτι του να είναι στρείδι, είναι για μένα δυστυχής και λίγη σημασία έχει πώς θα τον προσεγγίσω εγώ. Το θέμα είναι να καταλάβει εκείνος πως πρέπει να μιλάει, πρέπει να δείχνει… στον άνθρωπό του πάντα. Με τον άντρα διαπιστώνουμε τώρα πόσο πραγματικά κακό μας κάνει το ότι δε μιλά σε πολύ μικρά πράγματα. Δεν έχει σημασία. Τα βρίσκουμε μπροστά μας και δημιουργούνται παρεξηγήσεις.
Οι “σκληροί” άντρες… και η τεστοστερόνη που τρέχει απο τα μπατζάκια. Να λοιπόν τί κάνουν τα ηλίθια (ελληνικά???) στερεότυπα στα αγοράκια και στις σχέσεις που θα δημιουργήσουν στη ζωή τους. Γιατί τελικά η μεγαλύτερη “μαγκιά” είναι να είσαι διάφανος στον άνθρωπό σου, προς αποφυγή παρεξηγήσεων και προς δημιουργία αυθεντικών σχέσεων. Αλλά φευ…
Μωρέ δεν είναι μόνο οι άντρες, είναστε και εμείς. Και για να αντιδρώ έτσι σημαίνει πως και εγώ έχω λερωμένη την φωλιά μου και ας μην μου αρέσει που το έκανα/κάνω. Νομίζω οτι είναι γενικότερο το θέμα της έκφρασης συναισθημάτων είναι μεγάλο, μεγαλύτερο απ οτι θα πρεπε…
lol RESPECT to MourningWhisper…
Tα φιλιά μου,αυθεντικά…
Πρωινέ Ψίθυρε… επέστρεψες. Ξέρεις, η τραγική ειρωνία είναι πως εμείς οι γυναίκες κακοπερνάμε από τους μπουνταλάδες άντρες, τη στιγμή που γυναίκες τους έκαναν έτσι. Η εκδίκηση της φύσης ίσως; Αλλά να σου πω, γιατί θεωρείς πως μόνο οι άντρες κρύβονται; Απλώς, εγώ ως γυναίκα, το ‘χω μεγαλύτερη ανάγκη από τον άντρα μου να το δείξει το γαμημένο το συναίσθημα… Και το απαιτώ και θα το απαιτώ.
Μεγαλύτερο από ό,τι θα ‘πρεπε; Ω όχι, Μαλίνα μη τα χαλάς τώρα. Για μένα το συναίσθημα είναι ιερό και πρέπει να εκφράζεται. Στις τέχνες, στον έρωτα, στη σκέψη, στην ανάσα, στην κίνηση, στο πρόσωπο ακόμη και στον ύπνο. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να συμβιώσω με “κλειδωμένους ανθρώπους”. Γιατί φτάνει κάποια στιγμή που είναι η σειρά τους να μετακινήσουν το πιόνι. Κι επειδή δεν ξέρουν προς τα πού και πώς, απλώς το… ρίχνουν στη σκακιέρα!
Πακίτο, για κατέβαινε εσύ.