Για βόλτα στη Χαλκίδα, χωρίς βροχή
demon March 27th, 2008
Για Ναύπλιο λέγαμε, στην Αρκίτσα κατασταλάξαμε και τελικά… Χαλκίδα it is. Μη με ρωτήσεις πως και τι. Αυτό αποφάσισαν… οι άντρες!
Ξυπνήσαμε 09:30 το πρωί της Κυριακής να ετοιμαστούμε. Εγώ είχα επιστρέψει το προηγούμενο βράδυ στις 04:30 από Ψυρρή και ήμουν μια ομορφιά σκέτη. Υγραμένα μάτια από τους καπνούς των «βρώμικων» και τους τεκέδες στα μπαρ.
Ξύπνησα όμως και το κυριότερο; Σηκώθηκα!!! Εμ, εκεί είναι το θέμα : )
Ετοιμαστήκαμε, πήραμε την εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας, με αρχική στάση τα πρώτα διόδια, όπου και ήταν το ραντεβού στις 11:00 με τα παιδιά. Τρεις μηχανές αυτή τη φορά, 5 καβαλάρηδες.
Ο Γιώργος ήταν μπαφιασμένος κι έσκασε το νέο: «Παιδιά δεν πάμε πουθενά, μου κάηκαν τα φρένα!». Τι λες τώρα. Πως έγινε αυτό πάλι; Ok. Έμεινε του κάηκαν τα πίσω φρένα, γιατί έμεινε από τακάκια, γιατί δεν πήγε ποτέ του να τ’αλλάξει! So much for that! Πάει το V-Strom. Δεν πειράζει, και με μπροστινά φρένα πας μέχρι τη Χαλκίδα.
Σε 3 λεπτά έφτασε και ο έτερος Γιώργος με το FZX 750 και τα λάστιχα να καίνε την άσφαλτο. Burn out ολκής. Άντε, τελευταίο «μεγάλο» ride της «γριάς»!
Σε 1 λεπτό και μετά τις επιβεβλημένες καλημέρες και τα γρήγορα κους-κους, ήμασταν στον «Σείριο», σταθμό… ανεφοδιασμού στην εθνική. Ένας πρώτος καφές για να ανοίξει το μάτι των αντρών, μια και τα θηλυκά ήμασταν άνετες σήμερα στην πίσω σέλα.
Στη διαδρομή είδα το τρενάκι -μόνο 6 βαγόνια;- να αφήνει τη σκιά του στα καταπράσινα δέντρα. Είδα μικρά χωριά πάνω στο βουνό να κρύβονται καλά πίσω από την ομίχλη. Κι είδα και τα σύννεφα να κάνουν συμβούλιο: να συγκρουστούμε και να παίξουμε με τα νεροπίστολά μας ή θα μαλώσει ο μπαμπάς Ουρανός; Ευτυχώς δεν έβρεξε. Γιατί την Κυριακή ο καιρός ήταν πολύ ύπουλος. Και το meteo βγήκε σωστό…
Γαμώτο, χάσαμε και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας Μοτοσικλετών στα Μέγαρα. Εμ αφού ξέχασε ο άντρας να ρωτήσει…
Χαλκίδα ήταν όμορφα και μετά από καμιά ώρα άρχισε να ανοίγει και ο καιρός. Ηλιοφάνεια μεν, αλλά αυτός είναι και ο καλύτερος καιρός για περπάτημα. Δεν ιδρώνεις, δεν κρυώνεις. Απλώς, δροσιά.
Πήρα τηλέφωνο τη Μαλίνα να μου πει πού να κάτσουμε να τσιμπήσουμε μεζέδες. Ανεβήκαμε στο κάστρο του Καράμπαμπα, βγάλαμε φωτογραφίες και τα αγοράκια δεν παρέλειψαν να… μαρκάρουν την περιοχή τους εκεί πάνω!
Το απογευματάκι είχαμε επιστρέψει Αθήνα. Στο γυρισμό, ένα πεϊνιρλί στη Δροσιά ήταν ό,τι έπρεπε για να γεμίσουμε τα πειναλέα από τον καθαρό αέρα στομάχια.
Υ.Γ. Όσο είμαι συνεπιβάτης, θα λατρεύω όλη την τελετουργία που περιλαμβάνουν τα διόδια. Βγάζω τα ψιλά από την τσέπη του μπουφάν, που μοιάζει με πανοπλία, τα δίνω στον εισπράκτορα, παίρνω την απόδειξη, μας εύχονται «καλή διαδρομή!», περιμένεις να βάλω γάντια και… προχωράμε. Ναι, είμαστε ζευγάρι και ναι, ταξιδεύουμε μαζί!
Τόσα είπαμε, που κάτσατε τελικά για φαγητό δεν είπαμε.
Εγώ φτάνω Χαλκίδα, παίρνω τηλ “Έλα που είστε;”. Τα ρεμάλια είχαν καθίσει σε ένα τσιπουράδικο που πρώτη φορά άκουγα, στην μέση ενός εμπορικού, με τζαμαρίες και έξω να παίζουν με ποδήλατα κάτι κουτσούβελα. Δεν ήταν και attraction αλλα πολύ καλό μεζέ, καλό τσίπουρο και εξαιρετικό service και τιμές. Next time αν δεν θέλετε κάτι θεαματικό το κανονίζουμε 🙂
Απ το φρούριο βλέπατε και το σπίτι μου χεχεχεχε
Κρίμα που δεν έβγαλες και φωτογραφίες από την παραλία ή το κόκκινο σπίτι
Καλή διαδρομή 😉
Επίσης εκκρεμεί και μια εγγραφή για το προηγούμενο βράδυ (από δυό μεριές). Οι δηλώσεις είναι δηλώσεις :Ρ
πως ανοιγει το ρημαδομάτι οταν ειναι για ταξιδάκι κι εκδρομούλα…και πως δε μπορεις να το κοροιδεψεις καθε πρωί, ελα, ανοιξε, εκδρομουλα θα παμε, βρε αει σιχτιρ παλι στη δουλεια θα με τραβάς… Τι Ναυπλιο, τι Αρκιτσα, τι Αμστερνταμ… η καλη παρεα κανει τη διαφορα.. αυτο το “μαζί”!
Ρε συ, τι σου λέω; Εκεί που προτείνω εκεί που προτείνεις για μεζέ, πετάγονται οι άντρες και απαιτούν και δεύτερο καφέ. Και καθίσαμε σε κείνη τη χαζομάρα, δίπλα στο Δημαρχείο, που δεν έχει όνομα! Εμφανές τουλάχιστον. Και μετά, αντί να περπατήσουμε, ενώ φώναζαν να ξεμουδιάσουν που καθόμασταν τόση ώρα, κάναμε δύο μέτρα εδώ και πίσω. Ανέβα πάλι στη μηχανή και πάμε για το Κάστρο. Βόλτα σου λέει μετά.
Mmm, πρέπει ε; Γιατί τι θα πει ο Γιάννης αν δε διαβάσει τι έγραψα για κείνο το επειδοσιακό βράδυ! Ακούς Πάκο;
Ναι ρε πριγκιπέσσα. Το μαζί στη μηχανούλα μας, στα φανάρια να βάζεις τα χέρια σου πάνω στις γάμπες μου, να σε αγκαλιάζω από πίσω, να σου ψιθυρίζω μέσα από το κράνος και να παίζουμε, χαχανίζοντας! Αλλά αυτό το “Καλή διαδρομή” στα διόδια και που περιμένει ο άντρας να ετοιμαστώ, με σκλαβώνει. Δεν ξέρω, πάντα το ζήλευα και τώρα το έχω. Ένα ζευγάρι πάνω σε μηχανή, που ταξιδεύει.
Το χω ξαναπει οτι δεν γράφουμε για τους άλλους. Επίσης αν έχεις συγκεκριμένη άποψη καλό είναι να την λες χωρίς να φοβάσαι αντιδράσεις. Αλλά να μου πεις είναι και αυτό που οπλοφορεί… χαχαχαχα
Οκ δεν πιέζω κανέναν γιατί εφόσον είπα οτι δεν θα γράψω εγώ οφείλω να δεχτώ οτι και αν γράψετε.
Δλδ φαγητό γιοκ; Ήταν που δεν θέλατε και θαλασσινά. Μα Χαλκίδα χωρίς θαλασσινα; τσ τσ τσ άντρες!!!! Μετά να έβλεπες πόσο ωραία θα ήταν η διαδρομή 🙂
Καλημέρα!!!!
Ναι, αντί για φαγητό στη Χαλκίδα, φάγαμε… πεϊνιρλί στη Δροσιά. Και ούτε καν στα δύο καλά της περιοχής, γιατί ο ένας ήθελε σώνει και καλά να καθίσουμε στο συγκεκριμένο μέρος, το οποίο κατά τα άλλα δεν ήξερε όμως! Άστα. Όχι μόνο άντρες, αλλά εγωιστές άντρες. Είναι δύσκολο να περάσεις καλά σε μια παρέα, όταν δεν βάζουν όλοι νερό στο κρασί τους. Όσο για την οπλοφορία, χεσμένη την έχω. Δεν έχει να μου πει τίποτα ο συγκεκριμένος. Μα απολύτως.
Κι όχι μόνο εγωιστές άντρες, αλλά και τσιφούτηδες άντρες. Χιχιχιχι… “ΧΑΛΚΙΔΑ? Να μας πιάσουν τον κώλο; ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ”… Τσ τσ τσ…
Χαίρομαι που τα λες εσύ, Πρωινέ Ψίθυρε, που είσαι… άμεσα εμπλεκόμενη, διότι αν τα πω εγώ θα θεωρηθεί ότι λέω κακία. Να μου θυμήσεις την επόμενη φορά να σου πω τι μου χτύπησε πολύ άσχημα… Κατάλαβες νομίζω! Λοιπόν, θα ψηθείτε για Μαλακάσα; Την τελευταία φορά παρατρίχα να ερχόμασταν Αλιγάτορα, αν ο άντρας δεν ήταν σπίτι μου με μια φόρμα on!
*