Πηγαίνω στην κηδεία μου…
demon April 10th, 2008
Μέρες τώρα σκεφτόμουν να φτιάξω ένα blogoπαίχνιδο για μια κηδεία. Τη δική μου. Ναι, να πω πώς θα ήθελα να πεθάνω. Και μετά να ρωτήσω εσένα.
Έχω γράψει κομμάτι επ’αυτού παλιότερα (όποιος δε βαριέται τόσο διαβάζει: /archives/184). Τότε που δε με διάβαζε κανείς : )
Μπορεί να σου ακούγεται μακάβρια η θεματολογία, όμως σκέψου ότι μπορείς, έστω και για μια στιγμή, να διαλέξεις πως θες εσύ να πεθάνεις κι όχι η ζωή σου! Κι από την άλλη, το πάω κι ένα βήμα πιο κει, με αφορμή μια χτεσινή συζήτηση. Πως θα ήθελα να ήταν η κηδεία μου!
Αφού η ζωή, στο κάτω-κάτω, παιχνίδι είναι. Έτσι δε λένε οι μεγάλοι;
+ 0 - Με έναν τρόπο, απόλυτα και μονάχα έτσι, θα ήθελα να πεθάνω: πάνω στη μηχανή μου. Να οδηγώ εγώ. Να είμαι μόνη. Και να περάσω τη φαντασία. Την ταχύτητά μου. Τα αντανακλαστικά. Απλώς να απογειωθώ. Να σταματήσω από κάποια στιγμή κι έπειτα, να αγγίζω, να λερώνω, να καίω γη. Άσφαλτο. Γκάζι. Κοινώς, θα ήθελα να στουκάρω και να πεθάνω ακαριαία. Και να μην χτυπήσω κανέναν. Να μην πάρω κανέναν μαζί μου. Είναι αποκλειστικά δικό μου, τουλάχιστον ΑΥΤΟ το ταξίδι, το ψηλό.
Όσο για το μετά… εδώ αρχίζει η πλάκα. Θα χρησιμοποιήσω από το κείμενο που είχα γράψει τον Ιανουάριο 2-3 προτάσεις, γιατί είναι εύηχες στην ψυχή και την αλήθεια μου:
~
Αν πεθάνω…
Αν πεθάνω θέλω να με πετάξεις στον αέρα, όσο πιο μακριά, όσο πιο ψηλά αντέχει η χούφτα σου.
Κάψε με, μόνο μη με θάψεις. Μη με βάλεις κάτω από κρύα χαλίκια, ρίζες, σβώλους, κοπριά και σαπίλα. Άφησέ με να ανέβω. Να συνεχίσω το ταξίδι μου. Μακριά από δω, πολύ μακριά…
Θέλω να δώσεις νέα ζωή σε όλα μου τα όργανα, τα φθαρτά και χρησιμοποιημένα. Σε όλα, εκτός από το πράσινο μάτι μου. Αυτό, μην τολμήσεις να το κλείσεις. Γιατί θέλω να συνεχίσω να βλέπω. Άφησέ το όπως το βρήκες.
~
Κατά τα λοιπά, δε θα σου πω να στήσεις χορό γύρω από την αύρα μου. Ούτε να φωνάξεις όργανα και χορδές να σολάρουν για την κάβλα μου. Δε θα σου πω τι να βάλεις και πώς να νιώσεις. Κυρίως. Ούτε τι να ρίξεις στον ουρανίσκο σου, για να αποπροσανατολιστείς. Ένα λεπτό από τη ζωή σου, δώσε μου. Μονάχα αυτό. Σκέψου με τόσο έντονα, ώστε να με κρατήσεις σαν τον χαρταετό, πάνω από το μέτωπό σου, για ένα ολάκερο λεπτό. Μπορείς να το κάνεις αυτό; Αυτό θέλω τότε!
Άντε γειά μας.
(Πηγή εικόνας: www.motorcyclistonline.com)
Έχοντας σώας τα φρένας, πασάρω το θανατοπαίχνιδό μου, στους: Πριγκιπέσσα, Σελήνη, Raslowbap, Περίπλους, no-name, Κόκκινη Κίσσα, αγγελάκι.
…γιατί οι κλωστές του φεγγαριού ζητούν κάποιον να τραμπαλίζεται μαζί τους…
…έτσι για να χουν να λεν τα μυστικά τους σε κείνους χουν το ίδιο βλέμμα…
Φιλιά βρόχινα…
Το κείμενό σου είναι από τα καλύτερα που διάβασα στα blog-o-σοκάκια. Το έκανα copy-paste αν και (το ξέρω) δεν πρόκειται να το ξαναδιαβάσω.
Σου στέλνω κάποιους στίχους που είχα γράψει παλιά:
“”Πέρασες με το ποδήλατο
κάτω απ’το παράθυρό μου,
πάτησες το κλάξον,
σκόρπισαν οι γάτες της γειτονιάς.
Πέρασες
με τον αέρα που φυσούσε στα σοκάκια
και χάθηκες,
λες και σκοπός σου ήταν μονάχα
να σκορπίσεις τις γάτες της γειτονιάς.”"
Μια πρόταση: Αφού σου αρέσουν τόσο τα παιχνίδια και έχεις εμπλακεί σε πολλά, μόλις ξεμπερδέψεις (μετά το Πάσχα) σε προσκαλώ και σε προκαλώ να γράψεις την πιο χιουμοριστική ιστορία που μπορείς. Να πιάνουμε την κοιλιά μας από τα γέλια.
Μπορείς;
Ευχαριστώ για την πρόσκληση σου, εντός λίγων ημερών θα ανταποκριθώ. Μου άρεσε το κείμενο σου. Εύχομαι βέβαια να αργήσει αυτή η μέρα. Καλησπέρα.
Δωσε μου λιγες ωρες για να μου πλεξω τον επικηδειο μου…
Υπέροχο κείμενο
[...]
τετοιο θεμα δε το άφηνα.. τα trackbacks μου κανουνε κολπα..
Νεράιδα της Βροχής… ίδιο βλέμμα, ίδια ακτινοβολία, ίδιο τίποτα. Στην επόμενη ζωή!
Μολυβούπολη… μου γίνεσαι σημαντικός και είναι αλλόκοτο : ) Δεν ξέρω πραγματικά αν μπορώ να το κάνω. Γιατί θα καταβάλλω προσπάθεια, οπότε πόσο χιουμοριστικό θα γίνει; Άσε να το δούμε. Το δουλεύω στο μυαλό μου.
Υ.Γ. Μετά το Πάσχα, είναι τα γενέθλιά μου κι ελπίζω απλώς να είμαι σούπερ ευτυχισμένη τότε. φιλιά
Raslowbap, δεν ξέρω αν θα αργήσει. Την περιμένω είναι η αλήθεια. Κι έχω φτάσει ουκ ολίγες φορές που έχω σκεφτεί ότι δε με νοιάζει και πολύ τελικά το πότε.
Σ’ευχαριστώ αγγελάκι. Κι ολόκληρη ζωή σου δίνω : )
Anonymous trellicious?! Πριγκιπέσσα μας δουλεύεις? Όχι, δε θα το άφηνες. Αλλά γι’αυτό και σου κάνει κόλπα. Δε σου κάθεται τόσο εύκολα. Γι’αυτό και στο πάσαρα.
ειναι που δεν ήθελα να γράψω παλι τα ιδια… βλέπεις εχω αφήσει γραπτώς οδηγίες για μερικά πράγματα (οργανωμενη μέσα στο χάος μου!)
Έχω κρατήσει τις σημειώσεις μου, don’t you worry. Εσύ κοίτα να “φύγεις” όμορφη! ματς
Γκουχου γκουχου, ήταν άμεση ανταπόκριση
Το χω ξαναπει να μην συζητάμε γι αυτα, μας κατεβαίνουν περίεργες ιδέες. Επίσης η Αφρο θα απαντήσει από Δευτερα γιατί θα λείπει σ/κ. Τι άλλο; ΑΑΑΑΑΑΑ και καλημέρα 
*Δεν έχω ιντερνετ απο το σπίτι, αλλά και αν είχα χτες σπίτι γιοκ
Μπορεί να μείνω και το σ/κ εκτός ιντερνετ οπότε προειδοποιώ να μην γκρινιάζεις :Ρ
Χμ! Χμ! Χμ ……Χμ! (Πολλακις!)
Ωραια, ομορφα, ας τα κακαρωσουμε εικονικα λοιπον.
Καλημερα (αν αναστηθηκες …βεβαιως …βεβαιως!)
Αντε και στων υπολοιπων τωρα!
http://no-name.pblogs.gr/2008/04/pethana-kai-egw-o-epomenos-parakalw.html
Aπο όλα μου άρεσε η μηχανή…μήπως έχω μπερδευτεί λιγουλάκι?
θα σου στείλω μαιλ…πάντως αυτό θέλεις να μάθεις πως θα ηθελα να πεθάνω?
ΟΚ
Φιλιά και καλή σου μέρα.
Γιατί δεν είχες, Μαλινάκι? Ok. Να φύγεις. Να πας. Και να τα ξεχάσεις ΌΛΑ. Για ένα Σαββατοκύριακο. Εγώ, να γκρινιάξω; No way. Εγώ είμαι του παραπόνου.
Πάσχα δε φτάνει? Κοντός ψαλμός αλληλούια. Άντε, να πεθάνουμε ομαδικά, να αναστηθούμε κιόλας όσοι πιστοί, αλλιώς να περάσουμε στην επόμενη ζωή οι υπόλοιποι. Καλημέρα Άρη.
Νεκρόφιλοι, lol. Πάμε σε κηδείες. Πάντα τις προτιμούσα από τους γάμους, Άρη. : )
Ναι, τρελή κι αλλοπαρμένη μου. Πώς θα ήθελες να πεθάνεις αλλά και πώς θα ‘θελες να είναι η κηδεία σου. Σα να έγραφες διαθήκη ένα πράγμα. Και ναι, είμαι γυναίκα! Διαπιστωμένα. Σε φιλώ, καλημέρα.
Ή κάτι τρέχει με την σύνδεση… ή το πισι κόλλησε κάτι που μπλοκάρει το ρουτερ. Στο ρουτερ πάντως εντοπίζεται. Ανάλογα με το τι πρόγραμμα θα έχω το σ/κ θα πω στον Σίμο να το δει (αλλά θα του βουλώσω το στόμα να μην μιλάει, μόνο να δουλευει. χαχαχαχαχα)
Lol, να του πεις όλα ok με την οθόνη μου, Μαλινάκι. Αυτό το σιλικονάτο πράγμα που λέγατε, κολλάει στο γραφείο και κάθεται από πάνω η οθόνη, ναι; Έτσι τουλάχιστον μου είπε ο άντρας. Κι άμα αλλάξω γραφείο ρε?
δεν είναι τόσο ακριβό. Αν αλλάξεις γραφείο παίρνεις άλλο σιλικονάτο. (η κόλλα με λίγο ασετόν βγαίνει ευκολα)
Δεν το πήγα στο οικονομικό. Απλώς, εδώ, τώρα και για όσο μείνω Ηλιούπολη είναι το… εφεδρικό γραφείο. Που σημαίνει ότι όποτε πάω σπίτι μου για τα καλά, θα πρέπει να πάρω άλλο. Αλλά είναι καλή ιδέα. Και ειδικά με ένα Ματάκι έτοιμο να ορμήξει.
Μακάβριο μεν, αναπόφευκτο δε.
Είναι δύσκολο βέβαια να συμφιλιωθεί κάποιος με την ιδέα του θανάτου.
Καλησπέρα
Γεια σου Vassia. Δε νομίζω ότι χρειάζεται συμφιλίωση ο θάνατος. Γιατί είναι απόλυτος, αδυσώπητος και συχνά δεν κάνει και παζάρια, πανάθεμά τον. Μόνη συμφιλίωση είναι το πότε, νομίζω. Αλλά κι αυτό, συχνά, είναι σκληρό. Δεν πειράζει. Ζήσε εσύ ό,τι μπορείς κι άσ’τον να ξερογλείφεται!!!
check it!
Για να δούμε πώς θα πεθάνεις εσύ! Φτου. Δεν κρατήθηκες ε?! Ζηλιαρόγατα : )
Ρε μη μπλεκετε τη λουτσα με τη βουρτσα!
Νεκροφιλια ειναι οταν θες να κανεις σεξ με νεκρους!
Θανατοφιλια ειναι αυτο που κανουμε τωρα! :O Μη με κουφενετε για!
Eisai etoimh
Καλά, sorry. Γράψε λάθος. Έτοιμη?! Για να σε δω… άντε βρε, ρεζερβέ το συννεφάκι δίπλα στο δικό μου είχες κάνει?
Βασικά μάλλον “καζανάκι” (όχι της χέστρας ε)
… Θα βάλω τον άντρα να μου κάνει μετάφραση… φιλιά. Το έγραψες το συμπληρωματικό κομμάτι;