Το βαγόνι
demon April 13th, 2008
Είδα πολλά σήμερα. Γέμισε το πράσινό μου μάτι εμπνεύσεις. Παπαρούνες, πετρόχτιστα σπίτια, χωριά γραφικά και όμορφα τακτοποιημένα, τρενάκια, απομεινάρια μνημείων, ραβασάκια αρχαίων, νεκρά μα και ζωντανή φύση, τον ήλιο να αναγεννάται μέσα από αναποφάσιστα σύννεφα.
Ξεκίνησα το ταξίδι μου προς τους Δελφούς με τη σκέψη και την απογοήτευση, πως η αγάπη δε φτάνει τελικά. Δυστυχώς.
Προτίμησα στην πορεία κι όσο το κοντέρ χτυπούσε 214, να σκέφτομαι τον κενό ήχο που κάνουν οι σκέψεις μου όταν χτυπάνε στα τοιχία της ψυχής μου και σαν αναγούλα, ανεβαίνουν ξανά πίσω στο κεφάλι μου για να με ενοχλήσουν.
Τον κενό ήχο παρά την πηγή του.
Έχει νυχτώσει πια.
Δεν έβρεξε. Μονάχα τέσσερις ψιχάλες ξεστράτισαν και καθίσαν στο τσουλούφι μου. Αυτό που κρύβεται κάτω από το κράνος όταν έχει τριγύρω ξένους και το πιάνουν οι ντροπές του.
Ούτε δάκρυσα σήμερα. Ούτε τα παράτησα. Τον περπάτησα ολόκληρο τον αρχαιολογικό χώρο, μέχρι πάνω-πάνω, το στάδιο.
Ούτε και σκέφτηκα για μια στιγμή ότι η σχέση μας έχει αλλάξει. ΠΑΛΙ. Προσωρινά. Ελπίζω. Νομίζω. Ναι.
Την έζησα τη μέρα σήμερα. Όλο αυτόν το στρόβιλο αδρεναλίνης, ταχύτητας, βόλτας, παρέας, συζήτησης δίπλα στο τζάκι στην Ταβέρνα του Μπάμπη (!) στα Λιβάδια. Ακόμη και την κουβέντα στο φτερό και την ιδέα που έπεσε για διακοπές μιας βδομάδας το καλοκαίρι με σας, με σκηνή, με μηχανές.
Το ρούφηξα το υψόμετρο επιτέλους. Κλείδωσα μαζί με το Ματάκι, σπίτι, τις έγνοιες και τις έννοιες «αγαπώ-διεκδικώ-εξωτερικεύω» και κίνησα για την Αράχωβα και τους Δελφούς.
Και πέρασα καλά. Μα τώρα γύρισα πίσω. Σπίτι. Σε σένα. Και κάθε που σε βλέπω αναρωτιέμαι γιατί, ρε πούστη μου, να μην αρκεί η γαμημένη η αγάπη. Και τώρα θα πάω να κάνω ένα παγωμένο ντους. Να βγάλω από πάνω μου τον ιδρώτα και την υγρασία. Και να κολλήσω σαν patch νικοτίνης τον Μορφέα και τα καλούδια που έχει να προσφέρει.
Θα μου πεις, ποιον κοροϊδεύεις; Ποιον, τι αποφεύγεις; Μάλλον κανέναν και τίποτα. Αλλά είμαι πολύ κουρασμένη και αλλού για να τσακωθώ πάλι μαζί σου. Να σε προκαλέσω και να απαιτήσω να συζητήσεις.
Go to hell and take this (me) with you.
(Πηγή εικόνας: www.realraptalk.com )
τίποτα δεν είναι αρκετό σαν γίνει χτες…
φιλιά βρόχινα…
Θέλω πολλά και θέλω να θέλω, να εύχομαι, να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να γεννώ, να προκαλώ, να κάνω, να παθαίνω, να δίνω, να είμαι. ΤΩΡΑ
φιλιά Νεράιδα μου
Και κάθε που σε βλέπω αναρωτιέμαι γιατί, ρε πούστη μου, να μην αρκεί η γαμημένη η αγάπη.
Να μην αρκεί γιατί; Για ποιό πράγμα; Μονη της δεν αρκεί για τίποτα. Ποτε. Και κοιτα τι ειπες:
Θέλω πολλά και θέλω να θέλω, να εύχομαι, να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να γεννώ, να προκαλώ, να κάνω, να παθαίνω, να δίνω, να είμαι. ΤΩΡΑ
Ποτε θα δώσεις σημασία στο γαμημένο το ΤΩΡΑ;
Αν πολεμάς τα τέρατα, να προσέχεις κατά την διάρκεια μην μεταμορφώνεσαι σε ένα από αυτά
Ξέρεις τι πιστεύω… οτι εδώ βγάζεις τις φοβίες σου ενώ εκεί δίπλα του είσαι αλλιώς. Αλλιώς δεν θα μένες κιόλας χεχεχε (αρχίζω να μαθαίνω :Ρ) Θα τα πούμε μάλλον αύριο. οτσει κοριτσάκι; Καλημέρα
Να μην αρκεί η αγάπη, για να είμαστε καλά. Δεν αρκεί η αγάπη. Ναι. Είναι η βάση, ίσως. Και πρέπει από πάνω της, να κάνουμε πράγματα εμείς. Δε θα έρθουν ουρανοκατέβατα. Ε, αυτό ακριβώς! Δεν κάνει. Και δεν αρκεί η αγάπη. Οπότε δεν είμαστε καλά : )
Αν του δώσω σημασία, πριγκιπέσσα, θα με χάσω. Θα με θάψω. Γιατί δεν το έχω το “τώρα”. Δεν μου το δίνουν. Συναισθηματικά. Οπότε, απλώς ελπίζω ότι ΘΑ μου το δώσουν. Και προσπαθώ να διαγράφω το τώρα.
Συνήθη ύποπτε. Νομίζω ότι για να μπορέσω να νικήσω τα τέρατα, πρέπει να γίνω, έστω και για λίγο, σαν κι αυτά. Γι’αυτό και τόσες φορές έχω γράψει, ότι προσπαθώ να ξαναγίνω όμορφη : )
Δίπλα του, φυσικά είμαι αλλιώς. Πρέπει να είμαι αλλιώς. Άσπρο με άσπρο, δε θα βγάλει ποτέ χρώμα! Δε δυσκολεύομαι όμως. Δε θα μου λύσει εκείνος τον κόμπο της ψυχής μου. Εγώ πρέπει. Εκείνος απλώς πρέπει να γίνει πιο… σύντροφος : )
Ok, Μαλινάκι. Εξάρχεια για μεζέ ή μεθύσι στο Θησείο ΠΑΛΙ?! φιλιά
Νομίζω ήρθε ο καιρός να συνταράξουμε και τα εξάρχεια. χαχαχαχα
Εξάρχεια it is.