Coming live to you…
demon April 15th, 2008
(Πηγή εικόνας: www.f1point4.com)
Κατέβαινα χτες Παλαιό Φάληρο. Κι όπως ήμουν πάνω στη μηχανή σκεφτόμουν, άδειαζα, ξανάβαζα στο δοχείο των σκέψεών μου προσάναμμα, το έκαιγα και πάλι…
Κοιτούσα όποτε μπορούσα ψηλά, πάνω. Προς τα παράθυρα. Κι έμενα σε εκείνα που είχαν τραβηγμένες τις κουρτίνες. Κι αναρωτιόμουν. Πόσες εικόνες προλαβαίνω να τρέξω μέχρι ν΄ανάψει το φανάρι;
Άνθρωποι κάνουν έρωτα, άνθρωποι κοιμούνται, άνθρωποι βι-άζονται, άνθρωποι μαγειρεύουν, έρχονται αντιμέτωποι με τον διαρρήκτη τους, μιλάνε στο τηλέφωνο, δουλεύουν, κλαίνε, αυτοκτονούν, σχεδιάζουν μια ληστεία, ζωγραφίζουν, βλέπουν τηλεόραση…
Κι έχουν την ψυχή τους μακριά από τον κόσμο. Μακριά από το παράθυρο, μην τους την πάρει ο αέρας, μη ζαλιστεί και πέσει κατά λάθος στο δρόμο, μην τους την κλέψει η γάτα και την καταπιεί μπερδεύοντάς τη με το πολύχρωμο χαζόψαρο.
Κλειστά παράθυρα, κλειστή θέα, τρομαγμένα μάτια, μαύρα σχέδια, μυστικά, φοβίες, σεντούκια.
Άναψε το φανάρι. Φεύγω!
Πηγή εικόνας: blog.wired.com
Είσαι στον καθαρό αέρα καισκέφτεσαι κλειστά παράθυρα;
φύγε γρήγορα…
Όχι, ήμουν στον καθαρό αέρα, έβλεπα τραβηγμένες κουρτίνες κι απορούσα τι κρύβεται από πίσω τους! Αλλά ναι, τώρα θα βγω. Πάω να δω φίλους, να φάω έξω, να μιλήσω, να γελάσω. Και να πιω φυσικά-φυσικά : ) Άντρα θα σου έρθω το βράδυ φτιαγμένη, να το ξέρεις.
Μου άρεσε η παρατήρηση για το “πίσω από τα κλειστά παράθυρα”.
Πόσα μπορούμενα εικάσουμε και να φανταστούμε και να μην πέσουμε και τελείως έξω.
“Άναψε το φανάρι…”
Αυτός που δεν ακουει τη σιωπη σου δεν μπορει να ακουσει και τα λογια σου.
Γαμησες!
Εγώ πάλι που μόλις γύρισα από μία χώρα δίχως πατζούρια και δίχως κουρτίνες αισθάνομαι σα φυλακισμένη σε δρόμους που περνούν από πολλά και κλειστά πατζούρια και κουρτίνες..Καλησπέρες στενές..
“να πείς η να μαντέψεις,δέν μπορείς,γιατι γνωρίζεις μόνο μια στοίβα σπασμένες εικόνες,όπου χτυπάει ο ήλιος…….”
μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις
Αυτό είναι το ωραίο όμως Vassia. Ότι ποτέ δε θα μάθεις. Και είναι από τα λίγα που, ενώ δε θα τα μάθεις, δε σε πειράζει κιόλας!
Ίσως γι’αυτό μ’αρέσει τόσο να αγγίζω, συνήθη ύποπτε.
Αγγελάκι?!
Όνειρο, ποια χώρα είναι αυτή?! Τα φιλιά μου βαθιά νυχτωμένα : )
Σ’ευχαριστώ κόκκινη κίσσα. Αντανακλάσεις…
Μία χώρα του βορρά, όπου όπως και στις περισσότερες εκεί πάνω δεν υπάρχουν ούτε πατζούρια αλλά ούτε κουρτίνες…φρίκη στην αρχή..αίσθηση ελευθερίας στο τέλος..
Νορβηγία μου θυμίζει
Καλημέραααααααα
Ανοιχτή φυλακή μου θυμίζει Όνειρο! Αλλά αν χαρίζει την αίσθηση ελευθερίας στο τέλος, ίσως ν’αξίζει.
Δεν ξέρω, Μαλινάκι. Ρώτησα τον άντρα που είχε πολύχρονη σχέση κάποτε με Νορβηγίδα, αλλά δε θυμάται. Και πως προφυλάσσονται από το κρύο άμα δεν έχουν πατζούρια; Αφελής ερώτηση.
έζησα Νορβηγία 4 μήνες. Έχουν απίστευτη μόνωση, θέρμανση την περισσότερη ώρα της μέρας (το πετρέλαιο στα πόδια τους βλέπεις) και φυσικά η ηλιοφάνεια… περιζήτητη
Cool. Και δε λάλησες 4 μήνες?
τσου… μου έβγαλαν το παρατσούκλι celly γιατί ήμουν πάντα με ένα κινητό σκουλαρίκι
YUCK
Στο κινητό-σκουλαρίκι πήγαινε αυτό και όχι στη Νορβηγία. Δηλαδή χτύπαγε και δονούνταν μαζί και το αυτί σου; Είχες κρεμασμένο ένα σκουραλίκι από την αντένα του ή το είχες μονίμως περασμένο στο αυτί?!
όταν το έβαζα στο αυτί με τα περισσότερα σκουλαρίκια έπιανε καλύτερα :Ρ σουργελο!
Mmm, έκλεβε το σήμα από τα άλλα?! Lol