Μια Ελλάδα, παράνοια
demon May 2nd, 2008
Μια κυρία έκανε με μεγάλες, ατσούμπαλες κινήσεις, το σταυρό της, στη θέση του συνοδηγού.
Χαράματα πια, ένας μεσήλικας είχε μπει σε παρτέρι του δήμου Ηλιούπολης, κι έκοβε λουλούδια. Τριαντάφυλλα νομίζω. Για να τα προσφέρει στην καλή του;
Στην πλατεία Ανεξαρτησίας ένας νεαρός είχε καθίσει στο πεζοδρόμιο, περασμένα μεσάνυχτα, είχε σηκώσει το μπατζάκι του και κρατούσε σφιχτά το πόδι του. Πονούσε. Ναι, ήταν ευδιάκριτο. Το μηχανάκι του γερμένο στην άσφαλτο. Καταλάβαινες τι είχε γίνει. Πάνω-κάτω.
Στο σοκάκι που έσφυζε από κόσμο, σε ένα τελείως πολυπολιτισμικό σκηνικό, ο νεαρός με το πράσινο, emo alike τσουλούφι, γύρισε προς την παρέα του και με στεντόρεια φωνή έκραξε: «μα γιατί όλοι οι μαλάκες, είναι με μια μηχανή στο χέρι;».
Στα τραπέζια τριγύρω, σε πλατείες και στενά, πεινασμένοι σε βαθμό ανησυχητικό, Ελληνάρες χτυπούσαν πότε τα μαχαιροπίρουνα, πότε τη σιαγόνα, πότε τα δόντια, πότε τη γλώσσα τους. Παμφάγα… που κροταλίζουν.
Στον παραλιακό φαρδύ πεζοδρόμιο, αλλοδαποί και αρτίστικοι τύποι με πραμάτεια και τραβηγμένα χαρακτηριστικά από την ανάγκη, σχεδόν παρακαλούσαν τους περαστικούς να αγοράσουν. Η τιμή συζητήσιμη. Εντάξει, σου φαίνεται ακριβό. Πόσα δίνεις πες μου!!!
Στις βάρκες, συνωστισμένοι τουρίστες και ζευγαράκια έδιναν 4 Ευρώ για να πάνε μέχρι το Μπούρτζι (στο Ναύπλιο). Και να γυρίσουν φυσικά. Η ταμπελίτσα στην πλώρη ήταν σαφής: «4 Ευρώ ΜΕ επιστροφή». Δηλαδή κολυμπώντας θα γυρνούσαν οι ερωτευμένοι;
Και τώρα, μέρα-μεσημέρι, σπίτι πια, βλέπω τον απέναντι τρελάρα να κάνει καντάδα στο σκύλο του! Ναι, αυτό το σκυλί θέλει ειδική μεταχείριση, καθώς φαίνεται. Κάθε μέρα, ίδια ώρα, κόβει βόλτα στη βεράντα της απέναντι πολυκατοικίας και γρυλλίζει προς κάθε κατεύθυνση. Ε, προφανώς λάλησε και ο ιδιοκτήτης του. Έχει βγει τώρα στη βεράντα, φορώντας μια πλουμιστή ρόμπα, και τραγουδά κοιτώντας το σκύλο του. Ωραίο ζευγάρι.
Πάρε κόσμε. Όλα τα έχουμε. Ό,τι χρειάζεται για να κάνουμε τους άλλους να γελάνε. Ό,τι χρειάζεται για να νομίζουμε πως δεν είμαστε τριτοκοσμικοί. Ό,τι χρειάζεται για να διασκεδάζουμε κι εμείς οι ίδιοι, τους εαυτούς μας. Για να μην πεθάνουμε μίζεροι, δυστυχείς, στερημένοι. Μια Ελλάδα, παράνοια.
Cheers…
Πολύ γουστάρω! Φοβερά σκηνικά!
Καμιά φορά, αιστάνομαι ρε γαμώτο, λες και με έχουν βάλει σε ένα τζαμένιο, κλειστό βαγόνι και με περιφέρουν ανά την Ελλάδα. Έτσι, για να βλέπω γύρω μου τι υπάρχει. Σαν αξιοθέατο. Όχι εγώ, το γύρω μου!